...3...2...1: Part III @ Lx est arrivée!

Voilà, we zijn terug op ons kotje, safe and sound. Alles zat mee gisteren: ik had me vooraf online ingecheckt dus ik moest enkel mijn baggage afleveren in Zaventem (deze keer zonder overgewicht), de vlucht zat vol met puppy's en peuters, maar beide groepen gedroegen zich voortreffelijk, ik had een gangplaats met een vrije stoel naast mij (plaats genoeg dus), mijn valies was een van de eersten die op de afhaalband gespuwd werd en mijn taxichauffeur was een schatje (denk: het latinolovertype, maar vriendelijk, niet te opdringerig, met grote kijkers en zijn haar in een klein staartje, goede muziek in de auto en hij heeft me helemaal juist afgezet, wel nadat ik de weg had uitgelegd). Natuurlijk, zoals iedereen weet, we hangen niet altijd bovenaan Fortuna's rad, dus het 'mislopen' zat niet ver weg. En inderdaad, bij het openmaken van de deur, merk ik aan het aantal draaien dat ik helemaal alleen zal thuiskomen. Op zich geen groot drama, maar ik was in mijn babbeldoen en dan heb ik graag interactie... Nuja, niets aan te doen, zo zal het ook wel gaan. Iets klaargemaakt om te eten (ik had praktisch alles opgeruimd voor mijn vertrek dus werd het spek met eieren), mijn valies uitgepakt en even naar de buurtwinkel geweest om me uit de slag te trekken voor de volgende dag. Morgen (vandaag dus) doe ik wel de grote boodschappen.

Bij de landing in Lissabon zag ik dat de tarmak nat lag (maar daarover had ik al een donkerblauw vermoeden, omdat ik op het net de weerberichten voor de komende dagen had opgezocht) maar het was toch nog een aangename 12 graden. " Twaalf graden, aangenaam?" kun je denken, maar als je van een land komt waar de middagtemperatuur rond het vriespunt draait, dan ben je maar wat blij met die plus tien cijfers. Thuisgekomen had ik dan ook veel te warm; tegen het bedtijduur leek een kruikje me dan weer hemels. Om maar te zeggen, het verschil en het gevoel was relatief, ik sta terug met beide voetjes op de (koude) grond.

Na een uur of twee kwam Olivier thuis, gekleed in een lange kazakkenmantel, gewapend tegen... geen idee wat. We deden een praatje: hij had gewerkt met Kerst en met Nieuwjaar komen er vrienden, het weer was iets van opklaringen en regen samen, niets speciaals dus... Oja, hij wilde nog weten wanneer Sonja terugkwam, want hij had haar vuurtje gepikt... Ook had hij al een nieuwe roommate gevonden voor Sonjas kamer, voor na haar vertrek in januari. Reine, een meisje uit Lyon; ik had ze voorgesteld en blijkbaar is ze in de smaak gevallen. Dan wordt het hier lekker Franzeusich (of hoe je het ook schrijft). Jaja...

Mijn weekje thuis was maar gematigd productief geweest; vooral genoten van het 'cocooning', de haard en de lichtjes en, het belangrijkste, de aanwezigheid van de familie. Ik word er zowaar melancholisch van en ik ben nog maar net gearriveerd!

Ga er dus maar eens aan beginnen, aan o meu trabalho.

Blokkers, het ga je goed! Niet-blokkers, het ga jullie ook goed (iemand een Burgemeester-uit-Samson-en-Gert-gevoel?).

Tot gauw!

M

ps: de foto's zijn van Kerst en de grote Kerstboom die in Lissabon staat en telkens van kleur en vorm verwisselt.

691 200, 691 199, 691 198,...

Jaja, het aftellen is begonnen. Niet alleen het nieuwe jaar staat in de startblokken, voor velen is het nu tijd om de blok te doorploeteren en de examens een voor een af te kruisen op de kalender in de eerste maand van het nieuwe jaar.

Voor mij is het niet anders. Sinds zaterdagmiddag ben ik terug in ons Belgenlandje maar van leren is er nog niet zoveel in huis gekomen. Logisch, ik moet nog wat 'acclimatiseren'...

Zondagmiddag ben ik met de oudjes op kerstcadeaujacht geweest en maandag ben ik lekker lui geweest. Vandaag zou ik eens in actie moeten schieten maar ik ben al te laat begonnen... Mmh, misschien is er toch iets van die Portugese 'punctualiteit' in mij geslopen...

Nu, wachten rekt de pijn alleen maar, dus we maken er beter korte metten mee. Morgen is het Kerstavond en wordt er gevierd in familiekring (langs papa's kant). Zoals de traditie het wil, maakt elk van de vier zussen (ja, ik weet het, vier) plus de schoonzus (ons moeder) iets klaar voor het diner: aperitiefhapjes, dessert, hoofdplat, wijn,... Wij staan borg voor de chocolade mousse, dus morgen wordt er vroeg appel geblazen en is het alle hens aan dek: boodschappen doen, taken verdelen en aan de slag!

Maar het bereiden is al de helft van de fun, dus dat valt allemaal wel mee. Donderdag wordt er taart gegeten met de oma en opa langs mama's kant en 's avonds kunnen wij, als in de 4 leden van de familie Lammertyn, dan onze Kerst vieren. Drukke dagen, die Feestperiode...

Verder slaat de titel op het aantal seconden die er nog zijn in de week dat ik hier zit. Zondag vlieg ik alweer richting Lissabon om er eindejaar te vieren en aan het laatste deel van mijn Erasmusavontuur te beginnen. Benieuwd wat dat gaat geven...

Gisteren ben ik even gaan piepen aan de ijspiste die in het park van Waregem staat, temeer omdat er een bepaald kraampje bezet werd door een goeie vriendin met haar Tippers. Wegens een studiedag vandaag (ahum) en een paar koude voeten ben ik redelijk vroeg naar huis gekeerd, maar niet zonder mijn fietssleutel te zijn kwijtgeraakt en te voet naar huis te zijn gestapt... Werkt wel ontnuchterend :-)

Zo, de mini-update (want zoveel is er niet gebeurd in de laatste week voor het naar huiskomen; buiten drie testen en een Moustache-feestje in Bairro) zit erop.

Een zalige Kerst aan iedereen!

'Marie' X-Mas

"Terrível"

Neen, dat zijn niet mijn woorden. Mijn kappersbezoek is reuze meegevallen. Mijn haren waren blijkbaar in minder goede staat (de dame die mijn haar gedaan heeft - Carla - streek met één geoefende hand door mijn kapsel (?) en liet de lucht sissend van tussen haar lippen ontsnappen. De blik in haar ogen zei genoeg: "Werk aan de winkel!")

Ik had mijn uitleg min of meer voorbereid en had zelfs als rampscenario een foto bij die ik in een magazine had gevonden. Maar het tijdschrift zat in mijn rugzak (recht van school naar de kapper, jaja) en die werd vakkundig gestockeerd in een 'kapstokruimte' (stel je voor: strakke inrichting, enkel zwart en wit, en de deuren zijn 'deel' van de muur; je ziet haast niet waar de deur zit...) Ik was mijn spullen dus kwijt. Na de uitleg in de kappersstoel ("een beetje hetzelfde model graag, enkel wat korter, vooral dat nektapijt - copyright Jossie - achteraan") plaatsgenomen aan de wasbak op een... massagestoel! Ik vond het al raar dat de jongeman mijn voetsteun elektronisch regelde (lees: met een 'bakske') maar toen ik opeens een paar bollen voelde duwen in mijn onderrug, traag zijn weg naar boven werkend (en terug naar beneden en terug naar boven en...), begon het me te dagen. Tweemaal mijn haar gewassen, een conditioner en een hoofdmassage van een minuut of zeven (nee, ik heb het niet getimed- maar omdat de wasjongens en -meisjes veel moeten leren door te kijken naar de andere kappers, vergeten ze soms waar ze met hun handen zitten en gaan ze maar door en door. Vind ik absoluut niet erg!). Opnieuw de kappersstoel in en mijn hood werd verdeeld in drie zones. Het knippen op zich was niet zo speciaal; hoewel ik in het begin wel even mijn hart vasthield want haar knipstijl had erg veel weg van "à la vie d'artiste"... Maar het resultaat mag er zijn: een fris kopje (en nee, toch geen blauw haar een de hanenkam; dat is voor de volgende keer...NOT!) en kan weer zien wat ik zeg.

Naast mij zat ook een niet-Portugees (hoewel hij zich wel aardig kon redden met de dame die de schaar vast had) en ik vermoed dat hij Belgisch was, want hij maakte de vergelijking tussen Portugal als staat (met zijn Serviço de Saudade en zomeer) en pakweg... Belgïe. Als je niet echt op de hoogte bent van de stoompot aan problemen die ons landje kent, geef je het land van de bieren en chocolade niet zomaar op als voorbeeld...

Nu, ik heb er geen woorden meer aan vuil gemaakt; mijn dag was goed en mijn haar zat goed (tot ik buiten kwam: wind, wind wind! E o vento que mata - zeg dat ik het gezegd heb; vandaar de serieuze verkoudheid).

Bon, voor zover het grote ik-ga-naar-de-kapper-in-een-ander-land-verhaal.

Hasta luego, amigos!

M

Que chato!

Great, wat een dag... Dan heb ik het over dinsdag (gisteren dus); een typische wet-van-Murphy-dag: alles wat maar fout kon lopen, liep dan ook fout.

Om te beginnen met de wekker. Ik heb er normaal twee: een radiowekkertje dat ik nooit vertrouw want ik zet ook mijn gsm, weliswaar een kwartiertje later dan het uur op wekker nr. 1; wat soezen alleen al kan je dag goed maken. Nu, het uur was ingesteld, de 'aan'knop stond weldegelijk op 'aan' (want het omgekeerde is al meer dan eens gebeurd- ok, ik geef het toe, het is niet de wekker die ik niet vertrouw maar mezelf) en de portável stond op scherp. Maar ojee, wat heb je aan een wekker als je het volume niet juist regelt? Mijn volumeknop stond op min honderdvijftig (of zoiets, in ieder geval, ab-so-luut niet hoorbaar, zelfs voor een blindegeleidehond) en blijkbaar had de grijze massa ergens in mij beslist van ook mijn gsm straal te negeren. Gevolg: dertig minuten overslapen. Op zich geen drama; ik kon - zonder me daarvoor aan supersonische snelheden door het huis te bewegen- mijn ochtenritueel op het gemak vervolledigen en ben ik toch nog op tijd kunnen vertrekken (even schetsen: wakker om 8u45, les om 10 - ik woon zes metrohaltes van mijn fac - en vertrokken om 9u30). Bijna fluitend doe ik mijn dagelijks bergklimmetje; no stress... Maar dat was buiten de metro gerekend. Of beter gezegd, buiten een of andere pipo die bijna het loodje ging leggen in de metro. Ik neem de gele lijn op zijn eindhalte en de eerste halte kruist met de blauwe lijn, dus het is best een druk knooppunt. Daarna zijn het vijf relatief kalme haltes. Maar meneer besliste dus van die dag in elkaar/uit elkaar/... (ik heb geen idee wat ie had) te zakken op de geel-blauwe lijn. Gevolg: ambulances, bombeiros (de Portugese brandweer, altijd met veel bombarie - haha...), veiligheidsmensen en politie em todo lado... De metro werd plaatselijk afgesloten en voor de pendelaars en studenten (zoals ik dus): "Trekt uw plan!"

Vreemd genoeg had ik die ochtend nog zitten denken dat ik maar beter met een alternatieve route zou moeten afkomen, in het geval dat... Nou, vandaag was 'het geval dat'.

Gelukkig kwam ik een studiegenootje tegen die dus in hetzelfde schuitje zat en samen gingen we op zoek naar een bus. Naar het nog onopgemerkt de les binnensluipen kon ik al fluiten.

Al bij al nog eens een halfuur onderweg geweest en om 10u38 storm ik rood aangelopen de klas binnen en spuw er alle excuses uit die ik maar in het Frans kan vinden. Geen nood, sust madame, gebeurt wel meer, steekt allemaal zo nauw niet, waar maak ik me eigenlijk druk in?

Bon, probleem drie. Ik heb normaal op dinsdag een uur tutorial met die leerkracht van Frans. Nu was ik in het begin een paar keer verloren lopen en de laatste keer was ik domweg buiten blijven wachten in plaats van te kloppen en binnen te gaan. Bon, derde (of zeventiende) keer, goede keer. Maar na twintig minuten wachten kreeg ik plots een telefoontje van Miss même, zeggende dat ze wegens een noodgeval dringend naar huis moest. Ok, kan ik begrijpen, als je poetsvrouw zichzelf buiten heeft opgesloten, is het misschien wel handig om eens binnen te springen. Het uurtje werd dan ook verzet naar morgenmiddag. On verra!

Mijn enige lichtpuntje van de dag was een (al lang gepland) bezoekje aan de kapper. Maandag had ik een uur nodig om de cabeleleiro in kwestie te vinden en gister zou ik dan eindelijk gaan naar die haarspecialist fixe (aangeraden door een Portugese maat, in to fashion en design, dus het zou wel meevallen zeker?)

Nauwelijks binnengekomen, word ik al gemonsterd door twee paar ogen achter de kassa (en een zevental paar achter de stoelen, een snelle blik in de spiegel werpend om te zien welk vlees er in de kuip zit).

Ik stelde me voor en wat de bedoeling was (knippen, zeker?). Daarop volgde de vraag: "Tem marcação?". Euhm, nee, ik heb geen reservatie. "Ai, dan gaat het niet voor vandaag zijn, we werken alleen op afspraak..."

WAT??? Nu moet je eens goed naar mij luisteren: ik heb net de meest shittie dag achter de rug (het beste gedeelte moet nog komen) en nu waag je het van me te zeggen dat ik MORGEN MOET TERUGKOMEN?

Wees gerust, dit waren enkel gedachtes, ik heb mijn afspraak gemaakt voor de volgende dag en ben rechtsomkeer gegaan.

Op weg naar huis passeerde ik het parkje met de mooie grote cypres (hoewel een Portugees me onlangs zei dat het helemaal geen cypres was - hij wist wel niet wat het dan wel was...) en ik zat even op een bankje, om te genieten van het zicht, de mensen gade te slaan en... tot de conclusie te komen dat ik met een knoert van een verkoudheid zit (tadaa, hoogtepunt van de dag; want van zodra dat je dit beseft, voel je je meteen een pak ellendiger). Eentje van het soort dat ik bijna zou gaan verwarren met iets serieuzers, gewoonweg omdat ik de symptomen niet meer herken: loodzwaar hoofd (logisch, al dat snot dat er in zit), ik moet constant snuiten maar er komt niets uit, hoofdpijn, nekpijn (spierpijn in het algemeen)...

Leuk is anders. Maar we slaan er ons wel doorheen, como sempre :)

Ik ga hier afsluiten en het volgende bericht wijden aan mijn kappersbezoekje; ook de moeite!

Hatchie!

M

Examenstress

Tss, de mannen van ISCTE moeten altijd anders doen. Zij beginnen deze week met de examens en tegen de Kerstvakantie is alles al afgelopen voor hen. Uiteraard zijn er die een jaar blijven, maar die doen dan gewoon de examens mee in december (semestriële, zoals bij ons) en komen dan terug in januari, voor deel twee van hun avontuur.

Sonja is er dus ook aan begonnen. Het is hier stil in huis, nog stiller dan normaal en er wordt duchtig geleerd, hoewel ze me zei dat het concentreren niet zo lukt omdat het 'maar' Erasmsusexamens zijn...

Maar ze is een ijverige studente, wil altijd goede punten, dus het concentreren zal wel lukken.

Natuurlijk, de problemen die ze (nog altijd - het circus is opnieuw begonnen) heeft met de Italiaan, helpen niet echt om te focussen...

Dit even tussen haakjes; verder niets speciaals. Je merkt dat het Kerst wordt, dat het schooljaar teneinde loopt (of toch de semester): geen feestjes meer, of als er zijn, blijven de meesten thuis "omdat het gezellig is, omdat het regent, of omdat er geleerd moet worden."

Hier zit ik (met mijn examens pas in februari) dan, tussen de bollebozen. Wel een goede stimulans om zelf te leren: ik heb een plano de trabalho opgemaakt voor mijn bachelorscriptie (het vertalen van een aflevering van Kulderzipken), ben bezig met een individuele presentatie (Traduire, c'est un déficit - tekst in het Frans, presentatie moet in het Portugees) en een groepswerk (de analyse van enkele DISNEYliedjes in verschillende talen. Groepswerk is met vier Italiaanse schones, voertaal Portugees).

Zo, om al die andere bloedjes die thuis (=België aan hun laatste lesweek, inhaalweek of vroege blok beginnen: hier is het examengedeelte ook begonnen, het stressgedeelte is nog een ver-van-mijn-bed-show... tot in februari :)

Ciao!

M

En toen waren we opeens met vier...

Hoera, de oudjes en broertjelief zijn afgelopen weekend op bezoek geweest! Vorige week had ik (opnieuw - ja ik weet het) een semana de estudo en na een weekje 'werken' was de komst van de familie zeer welkom. Zoals hierboven al vermeld (zie vorig artikel) waren de weergoden minder goed gezind en ze hebben hun beloftes dan ook niet gehouden (of mijn smeekbeden verkeerd begrepen), of toch maar half: regen, afgewisseld met een streepje zon (maar over het algemeen toch meer nat dan droog).

Wat hebben we zoal gedaan? Wel, aangezien het niet de eerste keer is dat ze in Lissabon zijn, moest ik dus iets origineler uit de hoek komen: zaterdagmiddag heb ik de buurt en het appartement getoond, zijn we iets gaan eten dicht in de "geburen", de verschillende pleintjes en de autovrije hoofdstraat nog eens afgewandeld (op aanvraag van de papa), met als eindpunt Praça de Commèrcio (Terreiro do Paço). 's Avonds in een typisch (typischer kan niet - alleen de fado ontbrak) restaurantje gegeten. Daarna met de broer nog op 'schok' geweest in Bairro maar de regen (!) heeft daar voortijdig een einde aan gemaakt. Zondag met kleine oogjes de boot op naar de overkant van de Taag; de Cristo Rei. Daar aangekomen gingen de hemelsluizen weer open, een domper op het fantastische zicht die je hebt op de 25 do Abrilbrug. Lekker lokaal gegeten en met een stralende zon (!!) terug de boot op. Bij aankomst in Lissabon werd er beslist van naar... Colombo (weet je nog, de grootste shopping mall van Portugal) te gaan! Of all places :)

Maar de trip bracht nog een aardige buit op: een slaapzak (op aanraden van de mama, tegen de koude die door de kieren en spleten van zowat elk huis in Portugal sluipt), een nieuw parfum en een paar warme en droge voeten.

's Avonds in de Chapito gegeten, een gezellig restaurantje met een schit-te-rend zicht op Luzboa.

Daarna zijn Emile en ik nog naar een kotfeestje geweest maar wegens het twijfelachtige (!!!) weer en overbevolking zijn we - wijselijk - naar huis terug gekeerd.

Maandagochtend heerlijk ontbeten in een all-in-one-pastelaria om de hoek en na het afzetten van de bagage in het hotel (Emile sliep bij mij) richting Oriente gespoord.

Daar net voor de stortbui (!!!!) het Oceanário ingedoken en toch wel bijna twee uur tussen de visjes doorgebracht (er zaten dan ook een paar serieus rare kwasten tussen). Gegeten in het shopping centrum maar niet zoals acht jaar geleden: deze keer hebben we de McDo's ingeruild voor een typisch(er) eethuisje (en ons moeder zag dat het goed was).

Teruggekeerd en in Baixa-Chiado, meerbepaald in het Brasileira Café (het Lissabonese equivalent van Café Majestic in Porto) nog een koffie en een pastel de nata gegeten (hetgeen op het verlanglijstje van de mama stond).

Daarna was het tijd om ze in een taxi te proppen en naar de luchthaven te sturen...

O tempo voa!

Maar ik heb genoeg foto's, klaaskoeken, muziek en chocolade om mijn saudades te 'mataren'.

En over drie weken zit ik al op het vliegtuig naar huis, om Kerst te vieren...

Liefs aan de Lammertyns

en tot gauw!

M

Nee nee nee!

Ojee, het is niet waar!

Meestal schrijf ik mijn blog min of meer spontaan op (ik hou enkel bij op een blaadje waarover ik wil/ga schrijven) maar dit is nu gewoon een lijntje of vijf die ik uit mijn duim trek, vertellende over ... het weer!

Wie de blog wat volgt, weet hoe ik altijd opschep over het mooie weer, de zon, veel te warm gekleed, ... maar de weergoden hebben er blijkbaar genoeg van, want sinds maandagmorgen (=deze morgen), 10 uur (dus het stond echt op hun schema; mocht er zoiets als een 'wekelijkse weergodenvergadering' bestaan, dan ging het vandaag van: "Wat is het volgende punt op de agenda?" "Oja, Lissabon heeft zijn beste dagen nu wel gehad. We zijn bij de weergoden al bijna eind november! Wat denken jullie van een beetje stormweer?") staat er Belgisch weer op het menu...

En zo geschiedde: regen (mot weliswaar, maar toch een serieuze domper op de dag), veel wind en overal grijze grijze wolken.... NIET LEUK!

Volgende zaterdag komt de familie langs voor het weekend en ik had ze graag de stad getoond zoals ik ze ken: badend in het zonlicht. Hopelijk zijn de weergoden het tegen vrijdag beu van de kraan open te zetten en kiezen ze weer voor zonniger weer... (precies Frank Deboosere, à la "Morgen ben ik er weer, met meer weer - knipoog!")

Dit moest me dus even van het hart (in iets meer dan de spreekwoordelijke vijf lijntjes, blijkbaar). Op hoop van zegen, fingers crossed and hope to die.

Misschien moet ik een kaarsje gaan branden in een van de vele kerkjes in Lissabon... Ik meen het, als mijn wens uitkomt, bekeer ik me prompt tot devoot katholiek!

Bon, mijn tweede semana de estudo is begonnen, zit nu in de bib (verrassend hoeveel volk dat hier nog zit, wetende dat alleen de studenten die in de Master zitten, nog les hebben) en straks nog een masterklas van vier uur... Zo gaat de maandag ook voorbij :)

Até à próxima!

M

FOTO'S

Mijn dagje in de zoo: luilekker.


In het echt is het mooier: het licht zat in het water maar mijn camera 'pakte' de regenboog niet...


Niet gekocht, maar misschien toch eens proberen?

Onze dagelijkse lifesaver... Mickey Mouse in Lissabon

Die heeft Sonja gemaakt (logisch, want ik sta er zelf op). Na ons diner zijn we naar een andere miradouro geweest, mooi mooi mooi!

Zoals voorspeld: met een camera in de hand maak ik foto's van het ganse land (normaal moest deze tekst bovenaan komen, maar wegens technisch mankement - lees: onkunde - staat het dus onderaan...)

Oja, ik heb de kunst van het Skypen ontdekt en min of meer onder de knie gekregen, dus feel free om me toe te voegen (Murree13)

Skype ya later!

M

Nog enkele foto's; van linksboven naar rechtsonder:

1) de lucht in Lissabon gisteren, vandaag, morgen,...

2) mijn omgebouwd kot om de mensen te ontvangen (De standaardvraag van de avond: "So Marie, where is your room?" "You're in it...")

3) Vandaag zijn Sonja en ik buiten gaan leren (een groot woord, maar we hebben ons toch een uur kunnen concentreren), want met het mooie weer was het gewoon crimineel van binnen te blijven.

4) De laatste is er eentje uit de oude doos: op een van de Minimercado's: Duits-Belgisch-Duits...

Ziezo!

Ps: het is hier al al Kerst dat de klok slaat! Portugal kent geen Sinterklaas traditie (snif, geen warme chocolademelk met klaaskoeken) en dus is de rondbuikige Laplander al in het land: kerststallen, een luchthaven vol kerstbomen en slingers en de stad bulkt van de lichtjes. Ook omdat Lissabon - naast Parijs - de tweede grootste lichtstad is van Europa (of daar gaan ze toch prat op). Zelfs het Christusbeeld is nu behangen met blauwe engeltjes...

Mooi mooi mooi!

Een mens komt er van in de sfeer ;)

HOW HOW HOW

Mijn ferjaardahsfeesje !!!

Hiep hiep hoera,

er was er eentje jarig :)

Jawel, afgelopen vrijdag mocht ik twintig kaarsjes uitblazen. Twintig; dat wil zeggen: gedaan met het tiener zijn, het eentje komt niet meer terug. Ook speciaal dat ik die dag in het buitenland vierde. De dag zelf was niet zo speciaal: gewoon naar de les geweest (wel de laatste les geskipt, wegens te moe en ik was lichtelijk aan het freaken over hoe ik alles op tijd ging klaar krijgen zonder zelf de controle te verliezen.) Even geslapen en er dan - samen met Sonja weliswaar - ingevlogen: heel het appartement gepoetst, mijn kamer leeggehaald (want ik moest mijn dertig gasten toch ergens kunnen steken?), de kamers versierd en de hapjes voorbereid (chips in de vorm van 'batatas fritas' en Belgische chocolade; bem-vindo na Bélgica!).

Het feestje was een succes: iedereen vond de weg naar mijn kot redelijk makkelijk (vond ik toch, want als je de eerste keer de straatjes moet doen, is het geen lachertje), ze waren vol lof over de ligging van de flat, het uitzicht met balkon, de houten vloeren (hoewel sommigen wel een beetje ver gingen: met porto en rode wijn op de vloer morsen scoor je geen punten!) en de sfeer was super.

Omdat er een paar van mijn genodigden op de dag zelf op trip naar Porto gingen, zijn ze de donderdagavond langsgekomen en gebleven tot twaalf uur. De cadeautjesbuit was ook aanzienlijk (het was een van de eerste keren dat ik daar he-le-maal niet bij heb stilgestaan: bij een verjaardag horen nu eenmaal presentjes): een ananas en een eetappelsien (toevallig -?- mijn twee favoriete fruitsoorten voor het moment), een boek van een Angolaanse schrijver, douchegel en -crème, tijdschriften, een boekje over Como ser um bébé, een tut en véél Belgische chocolade (ze dachten waarschijnlijk dat ik met massa's saudades zat; kom ik net van thuis...)

Echt blij van iets gedaan te hebben, want het blijft toch wel een speciale dag...

Voor een keer in het jaar mag je sprankelen! (en als je de foto's bekijkt, mag je dat in mijn geval redelijk letterlijk nemen)

Ik gooi er een paar sfeerbeeldjes bij...

Liefs,

M

Nasty little habits... op zijn Portugees

Belofte maakt schuld, en dus ga ik even mijn taxiavontuur van afgelopen maandag uit de doeken doen. Ik maak van de gelegenheid ook gebruik om nog enkele andere dingen aan te kaarten en zoals de titel al doet vermoeden, zijn het niet allemaal lofpluimen die ik ga opsteken.

Elke taxichauffeur die ik nu al gehad heb, is een voorbeeld van hoe het niet moet. Meestal zijn het wat oudere mannen, beginnend buikje (zittend beroep, wat wil je), brillend en doof aan de rechterkant. De grootste ergernis is het feit dat ze heel vaak (om niet te zeggen, elke keer) geen idee hebben waar de opgegeven straat zich bevindt. Zo gebeurde het dat ik op mijn allereerste avond in Lissabon met een kaartje in de hand op een slechtverlichte achterbank van de taxi de weg heb mogen uitleggen aan de chauffeur...En toch nog moeten betalen,tsss... :)

Ondertussen ben ik het al gewoon en weet ik dat het beter is van enkele bekende punten (liefst in de buurt van de bestemming natuurlijk) in het achterhoofd te hebben. Toen ik maandag terugkeerde van België, zat ik in de auto bij een relatieve jonge kerel, maar toch week ik niet van mijn methode af. Dat had ik beter wel gedaan... Ik had hem eerst een vage aanwijzing gegeven (die hij - wegens een misverstand ook van mijn kant - verkeerd had geïnterpreteerd) en hoe meer we de bestemming naderen, hoe meer ik zei: "En nu naar links, in de straat, ken je die? En dan de derde naar links, die heet zus en zo"... Meneer kreeg het op zijn heupen van al de straatwissels (op het einde stopte hij midden in de straat om te vragen of ik het eigenlijk wel wist waar ik naartoe wilde of gewoon in het wilde weg met namen zat te schieten - gelukkig waren we dan al in mijn straat en kon ik me vlug uit de voeten maken).

Na een stugge 'Boa noite' en een klap van het kofferdeksel was ik van mijn grumpy chauffeur verlost. Ik denk dat ik toch maar de oudjes verkies...

Verder hebben de Portugezen nog een paar onaangename trekjes als het op auto's en verkeer aankomt.

Om te beginnen is hun rijstijl, net als in de meeste zuid-Europese landen, al iets 'exotischer' dan dat wij gewoon zijn. Verkeersregels kennen ze vaak niet en snelheid volgen al helemaal niet. Ook de verkeerslichten dragen hun steentje bij: in tegenstelling tot sommige lichten bij ons, zijn hun Portugese broertjes goed afgesteld op elkaar. Te goed soms. Terwijl de ene zijn licht nog net niet op rood is gesprongen, wandelen de voetgangers - die groen hebben - al over straat. Voeg daar nog een haastige chauffeur aan toe (oranje betekent bij ons - normaalgezien - vertragen en stoppen, voor de Portugezen is het als een rode lap op een stier: voet op de gas!) en je kan je wel ongeveer inbeelden hoe vaak ik mijn kleine teentjes bijna ben kwijtgespeeld door een auto die met een rotvaart voorbij raast...

Ook opvallend: Portugezen werken graag in hun auto. Ze installeren zich op de achterbank met de te lezen papieren (of iets dergelijks) en ze zijn vertrokken voor een paar uur, vaak met een streepje muziek (als in: de radio die speelt). Ik heb de gewoonte van op weg naar de metro mijn dag te overlopen en de zinnetjes die ik in de cafetaria/lessen/bib/... wil zeggen, even luidop te oefenen (het eerste deel van de weg naar de metro is een heel rustige straat, dus daar maakt het niet uit wat je zegt :)). Ik kan je vertellen dat wanneer je daar luidop loopt te praten en je opeens merkt dat er in de auto naast jou twee paar ogen (ja, soms zitten ze met twee in de auto) je verbaasd aankijken, je tikker toch wel altijd een tel blijft staan.

Waardoor ze je hartje ook een paar seconden kunnen doen stilstaan, is bij een banale wandeling in de straat. Opeens krijg je die onbekende (zesde zintuig?) gewaarwording dat je niet alleen bent. En inderdaad, als je omhoog kijkt, merk je een paar spiedende ogen die je bewegingen in de gaten houden, of iemand die al telefonerend uit het raam hangt en zijn sigarettenas net niet op je hoofd doet neerdwarrelen...

Achja, de aard van het beestje zeker? Als je weet waar de valkuilen zijn, dan is een wandelingetje maken een makkie...

Nu moet je wel niet gaan denken dat het in iedere straat en met iedere Portugese bestuurder zo is, verre van. Maar dat is dan voor een volgende keer...

M

Even op en af...

Haha,

net terug op mijn kot in Lissabon. Voor diegene die er niet bij waren of het niet weten, ik ben dit weekend even op en af geweest naar België. Als mensen de reden vroegen, zei ik droogweg: "Om van kleren te veranderen.", maar als ik de geschokte reacties zie, voeg ik er vlug aan toe dat de eigenlijk reden een familiegelegenheid was en dat de kleerkastwissel gewoon handig uitkomt. Iemand vertelde me dat het wisselen van de zomer- naar wintergarderobe heel "Sex and the City" klonk... Mmh, ik weet het niet, als ik Carrie Bradshaw was, dan had ik waarschijnlijk meer dan twee kilo overgeicht (inderdaad, we hingen er weer aan deze keer). Maar ik zie het wel als een compliment.

De familiegelegenheid was in kwestie de 80ste verjaardag van de bompa en ik moet zeggen, het was een heuglijk weerzien met de neven, nichten, tantes en nonkels. Natuurlijk heb ik honderd en een keer hetzelfde verhaal mogen vertellen, maar het was graag gedaan.

Het weekend vloog voorbij... Deze week ga ik het wat rustiger aandoen, enkel op vrijdag ga ik eens uit de bol gaan (haha, wie weet er wat er op vrijdag gaat gebeuren?).

Op de heen/terugvlucht naar/uit Brussel zijn er enkele opmerkelijke dingen gebeurd. Even op een rijtje zetten:

- in de incheckrij in Lissabon stond ik aan te schuiven, gewapend met een boek tegen het lange wachten (als er iets is dat ik in de voorbije zes weken geleerd heb, is het wel dat het in Portugal lang kan duren...), toen er opeens drie heren achteraan aanschoven. Niet te geloven; of all places, of all people and of all times, daar staan de burgemeester van Waregem en twee schepenen. Buiten een herkenninsgroet, worden er geen woorden gewisseld (waar ik achteraf spijt van had) en stappen we allen het vliegtuig op.

- omdat ik bij het naar België komen vooraan in het vliegtuig zat, wachtte ik tot een van de laatste passagiers om te boarden. Net voor het inschuiven, laat een Portugees (type: arbeider) mij voor en begint een 'parleeke' te doen. Niets aan het handje, zou je denken, maar hij blijkt algauw het opdringerige type en ik voel me verveeld en ongemakkelijk. Eenmaal op mijn plaats denk ik verlost te zijn van de kerel. Niet dus. Tot driemaal toe komt hij opnieuw een praatje slaan, onder het mom van 'ik ben op weg naar de wc' (hoe klein is iemands blaas: driemaal naar de wc op een vlucht van amper een goeie twee uur?). Als toppunt moet ik een tekstje vertalen van het Portugees naar het Engels waarin hij een soort van liefdesverklaring doet ('Een mens kan nooit triest zijn als jij in de buurt bent; moge God je altijd beschermen; een kus van mij.'). Geen idee wie hij hiermee wil overtuigen.

-Verder zat er nog een jonge kerel op (geen idee waarom, maar als Erasmusstudentje pik je bijna automatisch signalen op van mensen die in hetzelfde schuitje - zouden kunnen - zitten) en tijdens de vlucht en het ophalen van de bagage hielden we elkaar wat in het oog (wie zit waar,...). Vandaag kom ik aan op de gate en wie zit er daar? Inderdaad, de kerel en de arbeider. Oja en o nee. De arbeider (echt, hij komt iedere twee weken over om als mecanicien aan de vliegtuigen in Brussel te werken, had ik geleerd uit ons kenningsmakingsgesprekje) heb ik vakkundig gemeden met mijn beroemde 'ik-ben-bezig-dus-waag-het-niet-van-te-storen'-blik ( fronsend hoofd en vijandige kijkers), met de kerel heb ik een babbeltje geslaan (overduidelijk Limburgs, op weg naar Evora - good luck, want dat is nog een eindje, vooral met de bus -, studeert voor piloot en gaat iedere twee weken naar huis omdat hij 'de vrienden mist').

Jaja, de wereld is klein... Thuisgekomen (na een rit met een heeeeeeeel onvriendelijke chauffeur, ook een verhaal apart, dat vertel ik een andere keer) heb ik eerst bijgekletst met 'ons Sonja' (die niet te spreken was over Oliviers reactie op Sonjas gast en de regels even heeft herschreven: niemand blijft slapen!), diner gemaakt en mijn valies uitgepakt. Nu mijn blog aan het bijwerken en dan nog wat lezen.

Ik heb het ander deel van de camera-oplader mee, dus binnenkort staan er weer foto's online (tenminste, als ik nog uitga ;)).

Mama, papa en Emile, ik vond het superfijn van jullie nog eens terug te zien. Emile, (nogmaals) toi toi toi op je proefexamens! Papa, goeie reis naar Japan en mama, sterkte, nu je weer alleen bent met het mannenvolk... :)

Jossie, nog eens bedankt voor het k-dootje en de komst naar de Normandie.

Deel twee van het Erasmusavontuur gaat beginnen...Jihaa!

M

Halloween en co...

Fieeuw,

het is/was me het weekendje wel.

Vrijdag, na een laatste (toch wel lange les) ben ik naar de winkel geweest om nog een laatste hand te leggen aan mijn 'Halloweenoutfit' (ahum). Ik was van plan om nog wat krachten op te doen (in de vorm van een uurtje platte rust) voor ik doorging maar dat is er niet meer van gekomen. Om negen uur werd ik verwacht aan Avenida om mijn make-up te doen. Uiteindelijk daar twee uur gebleven en tegen elven doorgegaan naar het feestje, dicht bij Rossio. Er moest redelijk vroeg doorgegaan worden, wegens veel te veel bezoekers. Om een feestje aan te kondigen is het de 'hype' om op Facebook een 'event' te creëren. Maar als je niet aanduidt dat je event een gesloten bedoening is, dan zit je met de brokken... Iedereen nodigt iedereen uit en voor je het weet moet je over de balustrades kruipen om een verdiep lager meer plaats te hebben (wat ook gebeurde...)

Wel leuk om te zien dat iedereen iets gedaan had: of een masker, of make-up, of een heel kostuum. Er waren sjeiks, bruiden, monsters, katten (haha!), hawaï-girls, heksen, gorilla's en zoveel meer.

Helaas eindigde de nacht van het spoken met een domper. Vanaf het tweede verdiep wonen er studenten. Op het gelijkvloers is er een alles-in-één-winkel en op verdiep één woont een oude dame... De buren hadden al vanuit een hoger verdiep met water zitten gooien (wegens teveel lawaai) maar als je op de juiste plaats stond of je snel genoeg uit de voeten maakte als er geroepen werd, had je er geen last van. Maar de oude dame had er om vier uur schoon genoeg van dat al die verklede kwasten op de trappen kropen, op verschillende verdiepen binnengingen en vooral héél veel lawaai maakten. Dus veinsde (!) ze een crise cardiaco: iedereen moest eruit en de ambulance werd gebeld. Voor de meesten was de fun er dan af en zijn we dus naar huis gegaan...

Zaterdag ben ik mijn spullen gaan ophalen (want ik was niet in mijn kattenkostuum naar de make-upplaats geweest, dus mijn gewone kleren lagen daar nog) en 's avonds was ik al terug om samen naar W te gaan, een club in Alcantara (dicht bij de brug 25 do Abril). Op een gegeven moment was er meer dan vijftig man in de keuken en dat was zo een beetje het signaal om te vertrekken, puur uit plaatsgebrek. Het feestje was leuk, fijne muziek en strakke inrichting (nog steeds). Wel iets te veel 'Johnnebakken' naar mijn goesting dus tegen vieren terug naar... nee, niet naar huis gegaan. Omdat Sonja enkele weken geleden bestolen was geweest, had ze dus geen Erasmuskaart meer. Geen zin (en geen geld, want ze wacht nog altijd op haar nieuwe pin uit Duitsland) om naar W te gaan, is ze met een Duitse bende 'gecrasht' in het kot van een landgenoot. Daar ben ik haar gaan ophalen... Ook niet waar, want in no time waren er opeens twaalf man in de keuken (de Duitsers waren wat uitgedund en vervangen door de altijd alomvertegenwoordigde Italianen - de jongen die effectief op het kot woonde, zat al in zijn bed). Zoals het echte Italianen betaamt, werd er ('s morgens) spaghetti gekookt. Zo heb ik dus mijn eerste spaghetti-met-look om zes uur in de ochtend achter de kiezen.

Bij het ochtendgloren (grappig, je komt de ochtendjoggers tegen of de mensen die hun hond moeten uitlaten) naar huis gewandeld (met Sonja en Tobi) en tot 16u geslapen (echt, aan een ruk door!)

Nu nog wat opruimwerk en vanavond even binnenspringen bij een andere vriendin. Time flies...

Volgend weekend zak ik even naar het Belgenlandje af (kijk ik ook wel naar uit) en daarna gaan we weer gewoon door, zoals we gewoon zijn :)

Cheers!

M

ps: de foto's zijn van halloween, de pastamomenten komen later nog aan bod.

En neen, het is niet Hitler, wel Hitlove die je boven ziet (let op het grote hart op zijn arm)

Herfst in Lissabon

Aaatchjie!

Bij wijze van alternatieve begroeting :). Ik heb er nog geen last van, maar het vallen van de bladeren is duidelijk begonnen. De temperatuur daalt gevoelig (vooral 's nachts - je wilt niet weten hoe ik eruitzie met al mijn lagen kleren aan, precies een te vroeg uit de hemel gevallen sneeuwbal!). Overdag klimt het kwik toch nog tot een aangename vijftien-twintig graden, dus is het moeilijk kleden. Ik vertrek meestal rond het warmste punt van de dag naar school maar ik heb les tot 'savonds laat en dan durft het overmoedig in-t-shirt-naar-school-gaan wel eens lelijk tegenvallen. Maar tot dusver nog geen brokken gemaakt, de schade is beperkt tot een paar koude voeten.

Op school gaat alles vlot; maandag had ik een onvoorstelbare goede Portugeesdag (de woorden kwamen er vlot en -het belangrijkste- juist uit). Dinsdag was het in het Frans te doen (ook ok) en woensdag Engels (daar moest ik niet veel zeggen want de prof is wel fan van zijn eigen stem). Woensdag ben ik ook naar Global Village op ISCTE geweest. Daar moesten de verschillende erasmussers hun land voorstellen aan de hand van natjes, droogjes, infoboekjes, muziek, dans, gadgets,... Zo heb ik dus gisteren een kleine wereldreis gemaakt (begonnen in Slovenië, door naar Polen en Brazilië, onderweg gestop in Tsjechië, Korea, China en Nederland en geëindigd in Duitsland - voor diegene die letten op mijn geografische beschrijving: ze klopt niet,ik weet het!)

Iedereen vroeg me waar mijn standje (=België) was en toen ik zei dat ik niet op deze fac zit, was iedereen heel verbaasd: "But you are always around." Ja, dat is waar, in Bairro Alto, niet op school...

Bon, het misverstand werd opgeklaard en tegen het einde van de presentaties kwam België (in de vorm van een fles Duvel en fake Belgische chocolade) toch nog. Daarna vertrokken naar school (het is te zeggen, een wandelingetje van de ene unief naar de andere) en onderweg gemerkt dat caféetjes zoals in de Belgische uniefsteden heel zeldzaam zijn (lees: onbestaand). Misschien de moeite van eens te introduceren...

Gisterenavond ben ik sushi gaan eten met een Hollander, drie Italianen en een Fin, vlak naast de Elevador in hartje Lissabon. Gezellig maar niet super. Ik moest eigenlijk het huis uit want de koekenbak tussen flatmate Sonja en de Italiaan duurt voort. De anticasanova heeft voor haar (rarara: pasta) gekookt en is de nacht gebleven...

Dinsdag was het weer minimercado: de Halloweenversie. De uitvoering viel wat tegen (twee maskers en een duivelse lach op een hele avond) maar vrijdag moet het goedmaken. Dan is er een Halloweenthemafeestje; and it is said to be very good! Alleen heb ik nog geen idee wat ik ga aandoen... Suggesties zijn altijd welkom!

Zondag ben ik naar een pannenkoekenfeestje geweest ("om de kinderjaren nooit te vergeten"); heel gezellig, in 'besloten kring' (letterlijk, want het aantal genodigden was aangepast aan de grootte van de keuken).

Voila, bij deze is iedereen weer op de hoogte. Ik ga me verder verdiepen in Umberto Eco's woorden (vertaald naar het Portugees, uiteraard) en in een detectiveroman die ik voor anderhalve euro in het metrostation van Marques de Pombal op de kop heb kunnen tikken (het kan natuurlijk zijn dat de prijs iets zegt over de kwaliteit van het boek...)

Ciao (dat wordt hier ook gebruikt)

M

ISCTE

Aloha (ja hoor, we gaan internationaal)

vandaag (nog) niet veel te melden, de week is pas begonnen, we houden het rustig. Wel een zeeeeeeer goed feestje op zaterdagavond, in ISCTE (Instituto Superior de Ciências do Trabalho e da Empresa), een van de vele faculteiten in Lissabon. Sonja en zowat de hele Erasmusbende zit daar op school, vandaar... Martin Solveig was DJ van dienst, en ik moet zeggen, wow!

Ik heb een paar foto's gepost; kwestie van de sfeer weer te geven. Stel je voor: zevenduizend man die als één wildgaat op de tonen van Lenny Kravitz in remixversie; geweldig!

Tot de volgende...

M

Semana de estudo

Hei fa! (copyright Alida van De Boomhut)

deze week een studieweekje, en ik moet zeggen, zelfs met het niet naar school gaan, vliegt de tijd!

Maandag had ik een verplichte les (Metodologias de traduçao) tot acht uur, dus die dag ging al snel voorbij. Had graag gehad dat ze wat vroeger stopte, want dEUS was in Lissabon! In de Fnack in Baixa-Chiado maakten ze even een stop om dag te zeggen aan de fans (denk ik - ik las de aankondiging per toeval in mijn ochtendkrant op weg naar school, maar er stond niet echt een 'jobbeschrijving' bij). Ze waren blijkbaar op weg naar Porto om daar een concertje te geven... Jammer!

Verder heb ik voor het eerst in mijn leven een McFlurry (Oreosmaak) gegeten. Niet slecht, moet ik zeggen, maar ik heb ook onlangs Super Size Me gezien, dus het zal bij eentje blijven.

Deze week vooral gewerkt voor school (met al dat mooie weer ben ik nog niet echt tot geconcentreerd werken geraakt) en luisterend oor gespeeld. Met het veranderen van het weer veranderen ook de gevoelens van de mensen rondom mij en vooral diegene met een vriend(innet)je thuis hebben het moeilijk: of ze gaan kapot aan gemis of ze hebben een scheve schaats gereden (omdat reden één net iets te ondraaglijk werd). En je mag drie keer raden wie al de stories mag aanhoren: jep, Miss hier. Niets op tegen, maar ik moet wel beginnen opletten dat ik de (vaak verboden) koppeltjes niet door elkaar begin te slaan of de verkeerde dingen op de verkeerde moment aan de verkeerde mensen zeg... Story is er niets bij!

Ook heb ik mij aan een sportactiviteit gewaagd: ik heb voor de tweede keer (hoewel de eerste keer meer show was dan echt sporten) mijn sportschoenen en dito outfit aangetrokken. Omdat Lissabon gebouwd is op zeven heuvels, durft het hier wel eens steil gaan (mijn kont is bijna gewapend beton!). Dus had ik er niets beter op gevonden dan af te zakken naar het metrostation van Baixa-Chiado; die telt 250 treden (eigenlijk iets meer, maar ben de tel kwijtgeraakt toen ik aan de praat raakte met een vriendin op de roltrap). Je hebt de roltrapversie en de gewone. Moedig als ik was, heb ik vier keer de gewone versie op en af gelopen. Tot ik bovenkwam... Bij de laatste klim had ik bekijks van een Portugees en bij het buitenkomen stond hij me op te wachten: "Hier sporten is hoogst uitzonderlijk dus ik ga ervan uit dat je niet van hier bent." Die openingszin had ik nog niet gehoord, moet ik zeggen. Maar naarmate het 'gesprek' (Portugese volzinnen van zijn kant; ademhappende horten en stoten van mijn kant) vorderde, kwamen er alsmeer zwarte bolletjes dansen voor mijn ogen en ik moest mij excuseren want anders was ik van mijn stokje gegaan! Mij even aan de kant gezet (=gelegd) om bij mijn positieven te komen. Voor zover het sportgedeelte, over naar de studio (ahum). Ik ga het nog doen, maar misschien iets gedoseerder, de volgende keer.

Gisteren naar de winkel geweest; de kleerwinkel welteverstaan. Enkele noodzakelijke dingen aangeschaft (toch wel vijf uur over gedaan; maar heb het wel goed gedaan: eerst windowshopping, vergelijkende studie uitgevoerd en verschillende grote centro commercials bezocht).

Vandaag gewekt door een telefoontje van het thuisfront en mij naar school begeven, met de bedoeling van een beetje research te doen in de bib. Niet gelukt, want kwam een Grieks facgenootje tegen die in zak en as zat wegens een al eerder vermeld fenomeen: vriendjes op scheve schaatsen.Dan maar naar de supermarkt geweest en een deel van mijn boodschappen gedaan.

Oja, op de foto zie je Tobi en mij tomaten pellen, op de chili con carne avond. Uiteindelijk hadden we ze niet nodig (en mochten Sonja en ik heel de week tomaten eten) maar het was dikke fun!

Tot de volgende!

M

Boa noite!

Dit weekend was kort samengevat een zandig weekendje: zaterdag en zondag naar Costa da Caparica afgezakt om naar de finals van het surfen te gaan kijken. Het is te zeggen: ik had er twee dagen voor nodig om er te geraken want op zaterdag ben ik meegeweest met de Erasmussers naar hun surfles (zelf heb ik niet gesurfd, ervaren als ik ben had ik al meteen in de mot dat de golven niets waard waren - en inderdaad, het eerste wat ze mij zeiden was dat de golven echt op niets trokken; leve het bluffen!).

Op het strand heb je in de baai een goed zicht op het Lissabon dat aan de andere kant van de brug ligt; en wat we daar zagen was niet goed: superdikke wolken vol stortbuien en hagelstenen.

Tegen vijfen gleden de snoodaards onze richting uit dus hebben we wijselijk besloten van ons boeltje te pakken. Bij de terugkomst met de bus stond er ons onaangename verrassing te wachten: het had inderdaad serieus gestormd in Lissabon (de herst komt eraan, jaja) en de Metro - het Heilig vervoersmiddel - stond blank! Dan maar te voet... een mooie wandeling, ik zal het je zeggen.

Zaterdag was er een Erasmusfeestje maar wegens te ver zijn we er niet geraakt. Op een deftig uur naar huis gegaan en 's morgens mij met goede voornemens aan het werken gezet. Nauwelijks de pc aan of er werd gevraagd of ik zin had om vandaag (zondag) weer mee te gaan; deze keer om echt naar de finals te gaan kijken. Waarom niet? De lesvrije week staat voor de deur en je moet van het weer profiteren, nu het nog kan (we zijn verdorie eind oktober!).

Het was de moeite: finals men and women, bodyboard, gewoon surf en long board. Vele coole surfdudes en dudettes en een helderblauwe lucht.

Zelf heb ik mij weer aan wat bodyboarden gewaagd en wat "zon gepakt". Genoeg om de week mee door te komen als ik mij hier in mijn 4 op 3 ga opsluiten om wat serieus werk te verrichten.

Vorige week was er het Sloveens diner: 50 man op een miniterrasje, zaaaalig. Het Sloveens gerecht was een soort soep (pikant) en een pannekoekachtig dessert (hoofdgerecht kennen ze er blijkbaar niet). De foto bovenaan is trouwens eentje van mij en mijn soepje.

Verder ben ik sinds vrijdag gedoopt tot de "baby" van het Erasmusgebeuren: met mijn 19 lentes ben ik praktisch de jongste en dus wordt er al eens onnozel gedaan over "het kindje". Maar het is allemaal vredelievend bedoeld, dus ik kan er best mee lachen :D

Voila, bij deze weer wat upgedate

Oja, voor diegene die zich afvragen waarom er alsmarr (lees: praktisch geen, en zelfs die 'praktisch' mag er af) minder foto's op de blog staan, hier is de reden: wegens een misverstand bij het vertrek van thuis heb ik maar de helft van mijn oplader mee. Logisch gevolg: met halve dingen kan je geen hele dingen maken, dus is het wachten tot november om foto's te zien of kan ik anderen overtuigen van er door te sturen naar mij (wat mij er aan herrinnert dat ons Sonja die van de Chili Con Carne-diner nog moet doorsturen)

Oja numero 2: Sonja heeft trouwens touch : met niemand minder dan een Italiaan maar daar kom ik later wel op terug!

Hasta luego

M

Oepsiedeezie!

Stop, halt, para, hola! Verwatergevaar!

:-)

Ik ben niet de best blogger meer, moet ik toegeven. Het is al bijna vijf (!) dagen geleden dat ik nog iets geschreven heb, o jee, de writer's block heeft mij in zijn greep...

Even updaten: zoals al eerder gezegd (en ik ga het nog zeggen): de routine qua school zit er zo goed als in(gebakken). Ik heb een rustiger schema, waardoor ik meer tijd heb voor andere (school)dingen maar ook sneller dingen verschuif naar een latere datum (omdat ik toch tijd heb).

Gisteren ben ik spaghetti carbonara gaan eten bij mijn beste vriendinnetje hier (zij gaat mij voorstellen aan haar ouders als die haar komen bezoeken, raar!) in Lissabon. Ze is Romeinse maar de lingua veinicular is Portugees. Aangezien de school (lees: Lissabon) overspoeld is met Italianen, wordt er heel wat afgekwebbeld in de taal van de oude Romeinen. Leuk om te horen (best moeilijk om te verstaan) maar absoluut niet handig als je een gesprek wilt voeren (want ik spreek bij mijn weten nog altijd geen Italiaans). Dus wordt er in het Portugees "gepalaverd" (wat uiteindelijk voor de meesten ook de bedoeling is, dus die oefening is mooi meegenomen)!

Daarna terug naar Bairro Alto maar na een biertje ben ik naar huis gegaan. Het blijft tenslotte een schoolweek (;-)).

Dinsdag kennis gemaakt met een leuke Portugese jongen. Voor diegene die al een veelbetekend lachje om de lippen hebben: hij studeert mode en is bij deze dan ook... gay. Oooooh. Maar niet getreurd, hij wordt mijn perfecte gids om alle typische Portugese plekjes en gewoontes te tonen. Vrijdag (of zaterdag, hij is er nog niet aan uit) is er diner bij hem thuis en daarna gaan we de caféetjes verkennen. Leuk!

Nog op dinsdag heb ik kennis gemaakt met twee andere Belgen van het handjevol landgenoten die hier rondlopen. Twee Gentenaren (duidelijk te horen aan de tongval) die hier architectuur komen studeren (of dat is toch de bedoeling).

Ook op dinsdag was het me het feestje wel! Op minimercadodag stonden de bogen superslap en werd er duchtig rondgekust. Schuldige is de Finse schnaps waar iedereen eens van heeft mogen proeven (home made, 40% en bijzonder doeltreffend!) en die ervoor zorgde dat de handjes al snel wat losser werden. Mensen waarvan je dacht dat die op de dansvloer geen knip voor hun neus waard waren, bestonden die avond precies uit rubber: salsa, chacha, de hele playlist van Dirty Dancing (1 en 2!) stonden op het programma.

En voor je het weet zitten ze met je handen in je broek en hun tong in je mond (allesbehalve romantisch verwoord, maar zo was het dan ook!!!)

Ik zat buiten gezellig te babbelen met Jan en alleman tot ik in de gaten kreeg dat ons Sonja net iets te veel van de speciale vodka limão geproefd had. Resultaat: te vroeg naar mijn goesting naar huis met een zatte Duitse onder mijn armen. Ik heb haar (zoals het een goede kotgenote betaamt) in bed gestopt met een emmer (die ze volgens haar niet nodig had, maar ik was de kamer nog niet uit of de emmer was al 'in gebruik') naast haar bed. Blijkbaar was ze niet de enige, want op Facebook kom ik wat die avond betreft pas mal de berichtjes tegen die allemaal "hoofdpijn, kater, kots, misselijk, onvergetelijk, camera kwijt, dronken" als thema hebben...

En daar moet ik allemaal eens goed om lachen!

Bon, ga verder doen aan de ontwikkeling van de Portugese taal in de zestiende eeuw. Volgende week heb ik semana de estudo wat neerkomt op een week geen les, met de bedoeling dat je je huiswerk wat bijhoudt. Jaja...

Hasta la vista! (Ik weet het, Spaans is geen Portugees, maar ik kan toch niet blijven beijo schrijven?)

M

Tam, tammer, tamst

Een goeiemorgen!

Het is hier 13u30 en ik kom uit mijn bedje gerold. Het is te zeggen, ik was al een tijdje wakker maar het is zoooooooo leuk om je nog eens om te draaien, et en plus, de zondag is er voor iets hé.

Voor het eerst in weken (of toch sinds ik ben aangekomen) trekt het weer op niet veel. Blijkbaar hebben jullie onze zon gepikt, tssss! Gisteren en vandaag heeft het hier heel lichtjes geregend en zit het heel de dag door grijs. Wel superzwoele temperaturen. Als je vraagt aan de anderen wat ze dit weekend gedaan hebben of nog gaan doen, dan is het antwoord: "Nothing, I stayed in, being lazy, it's the weather!". Een extra verklaring kan zijn dat de meesten hier al vijf of zes weken zijn (en dus al vijf of zes weken non-stop feesten) en dat dit weekend een rustpauze is op de nog lange en zware weg...

Onder de erasmussers is het de mode van per huis eens te koken en dan mensen uit te nodigen. Deze keer was het onze beurt. Diegenen die het (=mijn) appartement kennen qua interieur, gaan even hun wenkbrauwen fronsen, want het is niet bepaald een kasteel. Het is te zeggen: voor drie mensen meer dan genoeg maar als het vijfvoud binnen moet, dan wordt het toch wel even zoeken. Ook al omdat de indeling van de kamers nogal ongelukkig is: in het midden is een kamer waar je in principe kunt rond lopen, met als resultaat dat er overal smalle gangen gecreëerd worden. Zie je het al voor je?

Sonja's klasmate heeft gekookt: een duivelse chili con carne. Er was aperitief, salada en dan nog desserts. Twee en een halve kilo vlees naar binnen gestoken (echt, er schoot niets meer over)!Wat muziek, een glaasje druiven-of gerstennat en de view op de Taag, de brug en de Jezus; wat meer heeft een mens nog nodig?

Daarna afgezakt naar Bairro Alto en de straatjes onveilig gemaakt tot het ochtendgloren (of toch bijna). Zaterdag niet zoveel gedaan; toch niet in termen van actief bezig zijn. Ik heb mijn schoolwerk bijgewerkt, mijn tabel (eindelijk!) afgemaakt en aan de vertalingen voor Olivier begonnen (meneer zijn video gaat internationaal en heeft Engelse ondertitels nodig en je moet drie keer raden wie er daarvoor mag opdraaien...nee, c'est une blague, hij heeft het vriendelijk gevraagd en als het resultaat meevalt, staat mijn naam in de credits!).

s'Avonds naar de Miradouro geweest (iemand had het initiatief genomen om eens iets anders te doen dan Bairro Alto, het tegenvoorstel was 'Clubbing in Lisbon') om in te drinken (bier, wijn, straffer spul,...) en van de lichtjes te genieten. Verder ben ik niet geraakt want als de wijn is in de man, de wijsheid in de kan dus heb ik wijselijk besloten van naar huis te gaan.

Nu nog verder werken aan mijn vertalingen en dan een vriend bezoeken die net terug is van Brazilië, waar zijn broertje getrouwd is met een - duh - Braziliaanse schone.

Zoals je al merkte aan de schrijfstijl (of dat vind ik toch) was het duidelijk een minder weekend... Ach, zo moeten er ook zijn... Maar ik blijf erbij dat het toch een deel de schuld is van de zon; dit weekend start er een campeonata de surf en de weergoden zijn hun niet goedgezind...

Volgende week beter?

Bjo,

M

De kleren maken de man

Even tekst en uitleg bij de foto's: deze twee zijn van vorige week op de Minimercado in Santos, tien minuten met de bus van bij mij op kot. Die keer zijn met de electrico geweest en ik zit er precies heel op mijn gemak (Sonja is fotograaf van dienst en ze is van het type: "Ik zeg lekker niet dat ik een foto heb getrokken." dus dan krijg je dit). Bij de tweede is Sonja niet langer fotograaf aangezien ze zelf op de foto staat met mij (Leonie, lekker Hollands, staat achter het vogeltje)....

Om verder met de deur in huis te vallen: gisterenavond ben ik naar de Cinema Franco-Portugûes geweest; naar de film "Ce que mes yeux ont vu". Een lichte thriller (eerder een - letterlijk - goed verstopt liefdesgeheim) die het verhaal vertelt van een jonge Parisienne (surprise!) die als studente kunstgeschiedenis geïnteresseerd is in de werken van een bepaalde schilder (in dit geval de voor mij nobele onbekende Watteau) en meer bepaald in de vrouwen die hij schildert. Er wordt er immers altijd eentje met zicht op haar rug afgebeeld en ze duikt in praktisch elk werk van de schilder op... De rest is de zoektocht naar het onbekende meisje (all the way tot in Gent, Belgique!) en het ontrafelen van de verschillende sporen en verflagen. Een aanrader voor wie van het muziek-in-combinatie-met-beeldengenre houdt (denk Amélie Poulain maar triestiger en intenser - de kijker moet veel conclusies trekken door een link te leggen tussen de beelden en de (prachtige!) muziek.)

De film zelf was - o echt? - in het Frans, de Portugese ondertitels werden op een balkje onderaan vóór het scherm weergegeven. Een echt taalbad dus!

Vandaag een minder dagje (qua gezondheid dan): na les numero uno (die van 8u tot 10u) wandel ik naar het gebouw voor de volgende les als ik plots, out of the blue, soudain, zomaar, ineens, op de grond lig! Handen geschaafd, linkerwreef ligt open, broek vol stof en mijn tas weggeslingerd. Is me dat schrikken! Het vreemdste (maar ook aangenaamste) van al: niemand die er mee lachte! (Of misschien was ik zodanig verdoofd van de schrik dat ik de vele lachsalvo's gewoon niet gehoord heb - zelf had ik de bibberlach dus ik had het absoluut niet erg gevonden als er meerdere grijnzende gezichten verschenen waren). Dadelijk werden er handen uitgestoken, hoorde ik "Queres ajuda?" en werd mijn rugzak vakkundig afgeklopt; of het gebeurt nog meer dat er onnozele zielen struikelen of ik zag er heel meelijwekkend uit met mijn clownsgezicht (wit stofgezicht en rode neus van het niezen)...

Gisteren ook nog een Belgisch meisje tegengekomen; een Gentse die Archeologie (?) komt doen. Naast Femke, Naomi uit Brasschaat en mezelf zijn dat al vier van de zes Belgen. Niet slecht 'gevonden' (zij komen allemaal vragen welke nationaliteit ik heb en dan wijzen de dingen zich vanzelf uit) voor drie weken; nog twee te gaan...

Wat de titel van het hoofdstuk betreft: de voorlaatste les (van vier tot zes, voor de wij-willen-alles-echt-alles-weten) wordt gegeven door een grappig professortje: piepklein, een perfect gemaaid gazon onder zijn neus en half zo verstrooid als een gemiddelde Gobelijn (reken maar uit :-)). Maar wel alweter (positief bedoeld, lees het niet verkeerd!), mopjestapper (bompastyle)en ...modegoeroe. Bij het binnenkomen van de klas (denk - op de achtergrond - aan het Coca-Cola Light spotje: tabedebam - I don't want you - tabedebam - to be my slave - ...) slingert ons minimensje gezwind zijn jasje over de stoel en showt... een (quasi) skinny jeans, jawel, in modieuze donkere jeansstof. Voor je aan twee worstenbeentjes en een plastic blaaskussen in plaats van kont denkt, gewoon even dit: de broek zit hem als gegoten, gewoon overal goed waar ze goed moet zitten (and by 'overal' I really mean 'overal'). Het hielp wel niet om de leerstof te verteren...

Wegens een plotse hevige misselijkheid (aan de ouders: niets erg - ben thuis even in mijn bed gekropen en het was over - eigenlijk ging het gevoel al over bij de eerste frisse luchtstroom toen ik buitenging, op weg naar huis) heb ik de laatste les (van zes tot acht) geskipt maar niet zonder eerst een paar notities veilig te stellen (lees: copiar).

Voila, bij deze is de dag weer up to date.

Vanavond is het weer feest; ben weer helemaal wakker dus waarom niet eens een kijkje gaan nemen? ;-)

BJS

M

Bon, opnieuw een verlate update, waarvoor mijn excuses.
Met een kleine verkoudheid (opnieuw de vermoeidheid die me parten speelt) zit ik in de Miradouro (een superbe uitkijkpunt dat sinds vorige zomer opnieuw geopend is na herstellingswerken, wist Olivier me te vertellen- maar dat staat al ergens hierboven vermeld) mijn huiswerk te doen en van het uitzicht te genieten.
Hier gebeurt atltijd wel iets: vandaag zijn ze hier een film of soapserie aan het draaien.
Ziet er professioneel uit maar ik denk dat het vooral een beroep is van lang wachten: wachten op het juiste licht, de juiste mensen, het juiste materiaal,...
Sonja is net slachtoffer geworden van een duif met darmproblemen, maar het akkefietje is al opgelost. (Nu kijkt ze wel alle vijf seconden ongerust omhoog, vresend voor nog meer luchtaanvallen).
Gisteren was het plan om naar de IKEA te gaan, maar dat liedje ging mooi niet door aangezien het vervoer naar de bewuste winkel op zaterdag niet uitrijdt... Dan maar naar de lokale centro commercial geweest (voor de shopaholics een aards paradijs want alle grote merken zijn erin gevestigd!). Met een vergulde spiegel, een simpel vuilbakje, pennenhouder en een heel leuk drinkglas stap ik terug naar huis (de rit verliep vlotter dan gedacht, want die spiegel was best wel onhandig dragen).
Snel mijn zak gemaakt en naar het strand vertrokken (wel een halfuur vertraging opgelopen wegens een bezette badkamer: Olivier had voor een man best wel wat tijd nodig - ladyshaveproblemen?)
De afspraken onder Erasmussers zijn vaak gebaseerd op dronkemanspraat van de avond ervoor of veranderen op de laatste knip dus je bent beter voorbereid op een uitje dat niet doorgaat.
Daar dacht ik pas aan als ik op de bus zat richting Costa da Caparica en de brug al bijna over was... Felizmente kwam ik na een mooie strandwandeling (waarbij ik mijn teen heb opengehaald aan een steen in het zand) twee verdwaalde erasmussers tegen (de rest van de groep zat in de surfles). Ik heb gebodyboard en heerlijk gezwommen. Note to myself: koop een lycra en een bodyboard voor volgende zomer!
's Avonds een kotaperitief (altijd maar nieuwe gezichten en namen, waarvan je de meeste niet zo gauw terugziet), afgezakt naar bairro alto tot 2u en dan een taxi naar Alcantara (pff, wat is het nut van een taxi te nemen als ze nooit een idee hebben waar ze naar toegaan? Misschien een ideetje voor de overschot van het Portugese belastingsgeld: gps'sen!), waar in een moderne club ('W') een feestje was. Het thema was DISCO maar omwille van het al late uur werd de commerciële pot opengetrokken; fixe! (spreek je uit als fiesch - 'cool' in het Portugees)
Tegen 5u30 in mijn bed geland en tegen 11u achter mijn pctje gekropen om mijn equivalentietabel in orde te brengen (brr; het woord alleen al bezorgt me kippenvel).
Wegens bovenliggende reden in verband met erasmusafspraken en het late (of vroege, als je het over de morgen hebt) uur ging een -normaal voorzien- potje voetbal niet door.
Dan maar naar het uitkijkpunt gereden met ons Sonja en huiswerk gemaakt;zo is de cirkel weer rond.
Op school zelf is er niet zoveel gebeurd. De tweede week is nu voorbij en dus word je wel al wat gewoon: de wachtrijen in de kopiecenters, de lekkerste croquetas en waar je bij je koffie ook een alledaags praatje krijgt.
Oja, bijna vergeten (eigenlijk niet echt iets om trots op te zijn, denk ik): tweemaal per week (namelijk de dagen waarop ik om 8u les heb) drink ik een bica (een rechtstreekse cafeïneshot die nek-, arm- en beenharen recht omhoog zetten).
Naast het schoteltje, de suiker en het kopje zelf geven ze een ieniemienie klein lepeltje mee, precies poppenservies.
En was het nu wel niet zo dat dat lepeltje net in mijn geldbeugel paste en er 'toevallig' nog inzat als ik 's avonds thuiskwam?
Niet meteen de meest nobele daad, maar geef toe, het is toch schattig?

Op de foto's zie je enkele sfeerbeelden: de tentoonstelling van Olivier (best mooi gedaan; hoewel ik het niet helemaal gesnapt had - hij had mensen geïnterviewd over hun beroep, bv. een architect, en veelgebruikte woorden in diens gesprek - bv. huis- vervangen door een ander woord - bv. brood) Het resultaat was hilarisch maar onbegrijpelijk.

Verder heb je de vele fruitkraampjes op weg naar het strand en de vissers die hun netten herstellen.

Op naar maandag!
M

Every day life

Even een berichtje ter ontspanning. Pas op, de vorige berichten waren ook allemaal stuk voor stuk ter ontspanning, maar die gingen over schooldingen. Deze gaat meer over alledaagse dingen die ik opmerk, omdat ze anders zijn dan bij ons of omdat ze uniek zijn (of daarover zou het toch moeten gaan). Dingen waardoor ik het gevoel krijg een Alice in Wonderland te zijn...

De Wondertocht begint al 's morgens vroeg, als ik van bij mij "thuis" (want dat is het nu toch al) naar de metro wandel. Langs de drukke Rua de São Mamede heb je een halverwege een item dat toch wel een foto waard is (ga ik een dezer dagen eens doen, maar ik durf niet zo goed - je leest meteen waarom). Omdat het op de piekuren zelfs voor een ervaren autoslalommer quasi-onmogelijk is de straat veilig over te steken, is er een politieagent geplaatst. Hij doet zijn werk goed, voor zover nog geen ongelukken en zoals het de ware Portugese gentleman betaamt, laat hij met gemak alle oude dametjes over, zelfs als hij daarvoor de auto's met zijn blote handen moet tegenhouden. Ik ben dus de pineut, gezien mijn leeftijd (of ik hoop toch dat dat de reden is) en moet dus zelf maar mijn boontjes doppen. So far, so good... De politieman heeft, zoals elke politieflik die zijn leven moet riskeren tussen de brullende auto's, een fluitje en man, kan ie daar wat van! Het is bijna zoals in dat reclamespotje van Mars of Snickers of ik weet niet welk product, waarbij de verkeerregelende blauwe vriend zowaar een beroerte krijgt van het ter plaatse shaken. Zoiets dus. Als je 's morgens even niet meer weet waarom de lessen zo vroeg beginnen, dan maakt hij het toch wel duidelijk, blazend op zijn fluitje (en echt met zo van die typisch bolle wangen- hijzelf is ook een bolletje op zich...)

Hij heeft echter nog 1 accessoire en dat is echt goddelijk: een felwitte tropenhoed! Ik veronderstel dat hij die aanheeft voor een goede reden want het is echt geen zicht...en toch weer wel. Zet het ding op ieder ander zijn hoofd en je lacht je krom, maar bij de politieman geeft het een soort van kers-op-de-taart-gevoel.

Bon, als je daar dus aan gepasseerd bent (of ontsnapt, want hij is streng voor overtreders), kom je op school aan. Op zich niets speciaals. Nee, dat is waar, tot je op de mode om je heen let. Niet dat ik de absolute queen of fashion ben (verre van) maar als je een beetje de boekjes volgt of naar het straatbeeld kijkt, weet je wel wat kan en wat vooral niet kan. Begrijp me niet verkeerd, het merendeel van de leerlingen is helemaal "in", maar er scheelt toch altijd wel iets aan.

Zo hebben de meisjes allemaal leuke t-shirts en topjes en truitjes en riemen en oorbellen aan, met daaronder een al dan niet skinny jeans. Maar dan... Of het is voor het praktische op en neergaan in de steile straatjes van Lissabon (nog een les: met hakken - zelfs hakjes- moet je hier niet/nooit uitgaan!) of iemand heeft de ballerinamode verwisseld met...bergschoenen! Echt, als je je blik van omhoog naar beneden laat gaan (wat iedereen hier onbeschaamd doet, dus ik pas mij aan - When in Rome, do as the Romans), dan ziet alles er veelbelovend uit (mocht ik een jongen zijn, bien sur), maar als je bij de voeten komt...sorry, maar ik ben al afgeknapt voor ze haar naam kan zeggen, zelfs als ze Ana heet.

De jongens hebben ook een "probleem": ze staan/hangen vol met tekeningen en gi-gan-ti-sche oorbellen. Bij sommige kan je hun hele leven lezen op beide armen (best moeilijk: ben je net klaar met de linkerarm-bijvoorbeeld als je achter iemand in de gang loopt- dan slaat die persoon gegarandeerd rechtsaf als jij rechtdoor moet - bye bye einde van het verhaaltje). Er zijn er ook die er precies uitzien zoals een magneetblok voor allerlei soorten sluitspelden, naalden, ... kortom, een wandelende ijzerwinkel (misschien moet ik het eens wagen te vragen of ik een paperclip mag gebruiken uit zijn rechteroor - o, ik krijg al de slappe lach als ik het nog maar aan het schrijven ben -_-).

De proffen zijn allemaal formeel gekleed (denk: das en vest) en je haalt er de buitenlandse proffen zo uit: zwetend als otters en wat kledingstijl betreft blijven hangen in de jaren '80-'90. (Niet allemaal, moet ik wel toegeven).

Voor je begint te denk in wat voor circus ik iedere dag naar school ga, nog even dit: de jongens hebben een enorm voordeel: hun ogen!

Meestal zijn het zo van die reebruine kijkers met (soms te!) lange wimpers (Maybeline zou een moord begaan voor die lengte) en een donker lijntje aan de onderste rand, precies een kohllijntje (maar dat zal wel niet...hoop ik). Het summum is een donkere jongen met helblauwe irissen; in één woord, woaw!!! Aangezien het 'kijkers' zijn (zoals gezegd, iedereen kijkt elkaar nogal onbeschaamd aan en groot en blond zijn helpt niet echt om daaraan te ontsnappen. Maar één remedie: ongenegeerd teruggapen), krijg ik dus wel mijn portie olhos lindos. Een grappig detail: als ik uitga of ergens ga eten, krijg ik altijd te horen dat ik de mooiste ogen heb die de persoon in kwestie ooit al heeft gezien. Nu vraag ik mij af of ze ermee aan het lachen zijn omdat ze zo klein zijn als ik lach (in België ben ik altijd het 'Chineesje' op foto's) of omdat ze het gewoon nog nooit gezien hebben, omwille van bovenbeschreven reden...Zoals Kulderzipkens opa (of was het oom? Aan de trouwe fans, wie was het?) altijd zei : "Stof om over na te denken."

Voila, voor de crackheads is er weer een shot gelanceerd, voor mij is het tijd om onder de wol te kruipen. Kwestie van een reserve op te bouwen of (in dit geval) mijn reserves weer aan te vullen.

Beijinhos!

M

Bananen en bolachas

Zoals je merkt, wordt de blog niet langer dagelijk bijgewerkt. Hoofdreden: tijdsgebrek. Onderliggende reden (die onrechtstreeks met reden nummer een te maken heeft): vermoeidheid.

De lessen zijn supersonisch van start gegaan (alle proffen zijn op het juiste uur met de juiste lessen in de juiste lokalen - voor sommigen klinkt dit in de tweede week van het schooljaar bekend in de oren) en de dagen zijn lang (vandaag van 8u tot 20u les, met twee uur pauze). Intensief luisteren, nadenken en (soms niet zo intensief) praten in een taal anders dan je moedertaal is een slopende bezigheid. En bij het thuiskomen begint de dag nog maar pas: boodschappen doen, koken, was en de plas, af en toe eens ontspanning nemen,... Boodschap aan de mama: chapeau! (ze stond al hoog op de ladder, maar nu zit ze toch wel eenzaam aan de top). Gevolg: mijn bioritme is volledig naar de knoppen. Ik leef op bananen, wortels, appels en (ons moeder gaat het niet graag horen - maar ik moet ze toch allemaal eens uitgeprobeerd hebben vóór ik terug in België ben?) en bolachas (de vele pasteitjes uit de talrijke pastelarias die je op iedere hoek van de straat - en ook in de kelder van de universiteit - tegenkomt).

Zondag ben ik toch naar het strand geweest (Costa da Caparica). Om er te geraken moesten we de brug 25 do Abril over. Mooi zicht, leuk ook dat ik de brug 's nachts vanuit mijn kamer kan zien en er overdag gewoon overrijd, haha. Natuurlijk trok het weer op niets (heel de week schitterend weer, zwoegen en zweten in de klas, heb ik 1 dag vrij en beslist de zon van haar kat - in de vorm van enkele grijze maar brave wolken - te sturen. Tsss. Zal mij leren zeker, van mijn geplande werk naar zondagavond te verschuiven. Ik meen het, de volgende keer wijk ik echt niet meer af van de leuze 'Business before pleasure').

Femke heeft een ander kot gevonden (in Lapas) en zit daar (alweer) tussen een Belgische studente (die enkel Frans kan) en een Portugese 'werkmens'.

Morgen of donderdag ga ik normaal samen met Sonja (en niet Sonia -ik heb al op mijn vingers gekregen) naar Oliviers tentoonstellinkje gaan kijken: een videoreportage. De vrouwelijke helft van het koppel dat vorige week kwam logeren is zijn coach, vandaar het blitsbezoek. Denk ik, want ze is niet gebleven voor de expositie zelf... Nuja, aan bezoek geen gebrek: vandaag stond een filmregisseuse op het programma (verdorie, heb ik mijn debuut wel niet gemist zeker) maar volgens Sonja zag ze er heel normaal uit (een jeansrok en truitje is blijkbaar niet regisseur fashion genoeg).

In alle lessen wordt a Belgica aangekaart: het gaat van de grappige (?) vraag: "Hebben jullie nog/al een regering? (de nog/al verschilt van vak tot vak) tot de taalkwestie in het algemeen ("Hoe communiceren jullie dan?"). De helft van de Portugezen heeft ook wel Belgische familie, een Belgisch lief of Belgische vrienden. Ze doen wel hun best, moet ik zeggen...

Tot slot: niet alleen mijn bioritme is naar de haaien, maar ook mijn gevoel voor het toetsenbord is volledig kwijt. Ik moet constant 'switchen' (oela, moeilijk woord) tussen een azerty- en qwertyklavier, met het resultqqt dat mijn Nederlqndse teksten vqqk een a in plqqts vqn een q hebben...

Maar daar wordt aan gewerkt :-)

Até breve,

M