net terug op mijn kot in Lissabon. Voor diegene die er niet bij waren of het niet weten, ik ben dit weekend even op en af geweest naar België. Als mensen de reden vroegen, zei ik droogweg: "Om van kleren te veranderen.", maar als ik de geschokte reacties zie, voeg ik er vlug aan toe dat de eigenlijk reden een familiegelegenheid was en dat de kleerkastwissel gewoon handig uitkomt. Iemand vertelde me dat het wisselen van de zomer- naar wintergarderobe heel "Sex and the City" klonk... Mmh, ik weet het niet, als ik Carrie Bradshaw was, dan had ik waarschijnlijk meer dan twee kilo overgeicht (inderdaad, we hingen er weer aan deze keer). Maar ik zie het wel als een compliment.
De familiegelegenheid was in kwestie de 80ste verjaardag van de bompa en ik moet zeggen, het was een heuglijk weerzien met de neven, nichten, tantes en nonkels. Natuurlijk heb ik honderd en een keer hetzelfde verhaal mogen vertellen, maar het was graag gedaan.
Het weekend vloog voorbij... Deze week ga ik het wat rustiger aandoen, enkel op vrijdag ga ik eens uit de bol gaan (haha, wie weet er wat er op vrijdag gaat gebeuren?).
Op de heen/terugvlucht naar/uit Brussel zijn er enkele opmerkelijke dingen gebeurd. Even op een rijtje zetten:
- in de incheckrij in Lissabon stond ik aan te schuiven, gewapend met een boek tegen het lange wachten (als er iets is dat ik in de voorbije zes weken geleerd heb, is het wel dat het in Portugal lang kan duren...), toen er opeens drie heren achteraan aanschoven. Niet te geloven; of all places, of all people and of all times, daar staan de burgemeester van Waregem en twee schepenen. Buiten een herkenninsgroet, worden er geen woorden gewisseld (waar ik achteraf spijt van had) en stappen we allen het vliegtuig op.
- omdat ik bij het naar België komen vooraan in het vliegtuig zat, wachtte ik tot een van de laatste passagiers om te boarden. Net voor het inschuiven, laat een Portugees (type: arbeider) mij voor en begint een 'parleeke' te doen. Niets aan het handje, zou je denken, maar hij blijkt algauw het opdringerige type en ik voel me verveeld en ongemakkelijk. Eenmaal op mijn plaats denk ik verlost te zijn van de kerel. Niet dus. Tot driemaal toe komt hij opnieuw een praatje slaan, onder het mom van 'ik ben op weg naar de wc' (hoe klein is iemands blaas: driemaal naar de wc op een vlucht van amper een goeie twee uur?). Als toppunt moet ik een tekstje vertalen van het Portugees naar het Engels waarin hij een soort van liefdesverklaring doet ('Een mens kan nooit triest zijn als jij in de buurt bent; moge God je altijd beschermen; een kus van mij.'). Geen idee wie hij hiermee wil overtuigen.
-Verder zat er nog een jonge kerel op (geen idee waarom, maar als Erasmusstudentje pik je bijna automatisch signalen op van mensen die in hetzelfde schuitje - zouden kunnen - zitten) en tijdens de vlucht en het ophalen van de bagage hielden we elkaar wat in het oog (wie zit waar,...). Vandaag kom ik aan op de gate en wie zit er daar? Inderdaad, de kerel en de arbeider. Oja en o nee. De arbeider (echt, hij komt iedere twee weken over om als mecanicien aan de vliegtuigen in Brussel te werken, had ik geleerd uit ons kenningsmakingsgesprekje) heb ik vakkundig gemeden met mijn beroemde 'ik-ben-bezig-dus-waag-het-niet-van-te-storen'-blik ( fronsend hoofd en vijandige kijkers), met de kerel heb ik een babbeltje geslaan (overduidelijk Limburgs, op weg naar Evora - good luck, want dat is nog een eindje, vooral met de bus -, studeert voor piloot en gaat iedere twee weken naar huis omdat hij 'de vrienden mist').
Jaja, de wereld is klein... Thuisgekomen (na een rit met een heeeeeeeel onvriendelijke chauffeur, ook een verhaal apart, dat vertel ik een andere keer) heb ik eerst bijgekletst met 'ons Sonja' (die niet te spreken was over Oliviers reactie op Sonjas gast en de regels even heeft herschreven: niemand blijft slapen!), diner gemaakt en mijn valies uitgepakt. Nu mijn blog aan het bijwerken en dan nog wat lezen.
Ik heb het ander deel van de camera-oplader mee, dus binnenkort staan er weer foto's online (tenminste, als ik nog uitga ;)).
Mama, papa en Emile, ik vond het superfijn van jullie nog eens terug te zien. Emile, (nogmaals) toi toi toi op je proefexamens! Papa, goeie reis naar Japan en mama, sterkte, nu je weer alleen bent met het mannenvolk... :)
Jossie, nog eens bedankt voor het k-dootje en de komst naar de Normandie.
Deel twee van het Erasmusavontuur gaat beginnen...Jihaa!
M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten