Bananen en bolachas

Zoals je merkt, wordt de blog niet langer dagelijk bijgewerkt. Hoofdreden: tijdsgebrek. Onderliggende reden (die onrechtstreeks met reden nummer een te maken heeft): vermoeidheid.

De lessen zijn supersonisch van start gegaan (alle proffen zijn op het juiste uur met de juiste lessen in de juiste lokalen - voor sommigen klinkt dit in de tweede week van het schooljaar bekend in de oren) en de dagen zijn lang (vandaag van 8u tot 20u les, met twee uur pauze). Intensief luisteren, nadenken en (soms niet zo intensief) praten in een taal anders dan je moedertaal is een slopende bezigheid. En bij het thuiskomen begint de dag nog maar pas: boodschappen doen, koken, was en de plas, af en toe eens ontspanning nemen,... Boodschap aan de mama: chapeau! (ze stond al hoog op de ladder, maar nu zit ze toch wel eenzaam aan de top). Gevolg: mijn bioritme is volledig naar de knoppen. Ik leef op bananen, wortels, appels en (ons moeder gaat het niet graag horen - maar ik moet ze toch allemaal eens uitgeprobeerd hebben vóór ik terug in België ben?) en bolachas (de vele pasteitjes uit de talrijke pastelarias die je op iedere hoek van de straat - en ook in de kelder van de universiteit - tegenkomt).

Zondag ben ik toch naar het strand geweest (Costa da Caparica). Om er te geraken moesten we de brug 25 do Abril over. Mooi zicht, leuk ook dat ik de brug 's nachts vanuit mijn kamer kan zien en er overdag gewoon overrijd, haha. Natuurlijk trok het weer op niets (heel de week schitterend weer, zwoegen en zweten in de klas, heb ik 1 dag vrij en beslist de zon van haar kat - in de vorm van enkele grijze maar brave wolken - te sturen. Tsss. Zal mij leren zeker, van mijn geplande werk naar zondagavond te verschuiven. Ik meen het, de volgende keer wijk ik echt niet meer af van de leuze 'Business before pleasure').

Femke heeft een ander kot gevonden (in Lapas) en zit daar (alweer) tussen een Belgische studente (die enkel Frans kan) en een Portugese 'werkmens'.

Morgen of donderdag ga ik normaal samen met Sonja (en niet Sonia -ik heb al op mijn vingers gekregen) naar Oliviers tentoonstellinkje gaan kijken: een videoreportage. De vrouwelijke helft van het koppel dat vorige week kwam logeren is zijn coach, vandaar het blitsbezoek. Denk ik, want ze is niet gebleven voor de expositie zelf... Nuja, aan bezoek geen gebrek: vandaag stond een filmregisseuse op het programma (verdorie, heb ik mijn debuut wel niet gemist zeker) maar volgens Sonja zag ze er heel normaal uit (een jeansrok en truitje is blijkbaar niet regisseur fashion genoeg).

In alle lessen wordt a Belgica aangekaart: het gaat van de grappige (?) vraag: "Hebben jullie nog/al een regering? (de nog/al verschilt van vak tot vak) tot de taalkwestie in het algemeen ("Hoe communiceren jullie dan?"). De helft van de Portugezen heeft ook wel Belgische familie, een Belgisch lief of Belgische vrienden. Ze doen wel hun best, moet ik zeggen...

Tot slot: niet alleen mijn bioritme is naar de haaien, maar ook mijn gevoel voor het toetsenbord is volledig kwijt. Ik moet constant 'switchen' (oela, moeilijk woord) tussen een azerty- en qwertyklavier, met het resultqqt dat mijn Nederlqndse teksten vqqk een a in plqqts vqn een q hebben...

Maar daar wordt aan gewerkt :-)

Até breve,

M

Weekend

Voila, mijn eerste officiële weekje van het schooljaar zit erop. Echt vlot is het nog niet verlopen, wegens de lessen die alle vijf minuten verplaatst worden of al verzet zijn en ik mij van geen kwaad bewust ben.

Vrijdag het weekend ingezet met een "kotfeestje": een enorme residentie die gevestigd is in een oud klooster, met een vierkante blok aan gangen (in twee verdiepen) en een mooi aangelegde tuin met fontein (waar je niet in mocht, tenzij je op een leeftijd gekomen was waarbij je tanden beginnen uit te vallen).

Daar was het opnieuw een mengelmoes van identiteiten, vooral Oost-Europees eigenlijk. Ik heb een leuke babbel gehad met een jongen uit Leeds en een interessant (?) gesprek met een Brusselaar (die geen woord Nederlands kan) over de politieke situatie in ons vaderlandje, en vooral le point de vue van de Vlaming.

Daarna net niet met de laatste metro terug naar Bairro Alto, dan maar op de bus. In BA afgesproken met de mensen van vorige week; uiteindelijk is de uitgaanswijk niet zó groot, waardoor je de mensen zowiezo wel ergens weer eens terug tegenkomt.

Zaterdag naar een vlooienmarkt in Alfama geweest. Eerst voorbij eentje met juwelen in de buurt gelopen (daar heb ik mijn eerste paar oorringen gekocht, hurrah!) en dan met elèctrico 28 richting Alfama. Echt de moeite om erop te zitten, zeker bij mooi weer.

De markt viel wat tegen omdat de meeste mensen oude kleren en brocanterie verkochten, maar als je goed zou zoeken, zou je wel iets vinden.

Daarna bij een miradouro iets gaan eten (waar de Braziliaanse ober een lofzang afstak over mijn ogen; ik had moeten vragen waarom precies) en verder de weg naar beneden afgewandeld.

In de winkelstraat van Lissabon in de Casa (in de Casa, of all places) nog het een en ander gevonden voor op mijn kamer.

Morgen was het plan van naar IKEA te gaan, maar wegens maar open tot 13u, wordt dat wat krap.

's Avonds gaan eten op het kot van Femke (die er niet was want ze was bij haar moeder op bezoek in de Algarve) en een film gezien.

Tegen vieren in mijn bed (dus IKEA is zeker uitgesloten!) en nu wat schoolwerk doen: officiële inschrijvingspapieren in orde brengen, Midsummernight's dream lezen, cursussen ordenen...

Misschien ga ik nog eens naar het strand, maar dat zou al moeten lukken.

Ik heb er ook een paar sfeerbeelden opgezet, geniet ervan!

Tot de volgende

M

Paniek (x3)

Oelala, wat een dagje; te beginnen met gisterenavond, want daar moet nog een einde aan gebreid worden. Van vroeg gaan slapen is niets in huis gekomen. Op Femkes kot zitten er nog twee Belgen en gisterenavond ging praktisch heel het kot (met zijn achten, en iedereen nodigt er iedereen uit, denk aan een menselijke duiventil) uit. Ik ben gewoon even 'toevallig' binnengesprongen om te aperitieven. Daarna ben ik nog gebleven om een film te zien en tegen 2u 30 lag ik in mijn bed. Maar niet voor er enige spannende momenten waren gepasseerd. Op een gegeven moment werd het in de keuken heel druk en moest Femke er even tussenuit. Letterlijk dan: ze ging even een ommetje maken op straat, zomaar alleen. En dat zomaar mag je letterlijk nemen, want ze kneep er in stilte tussenuit. De rest van de bende (mij inclusief) dacht ondertussen dat ze haar ging klaarmaken voor het feestje achteraf. Niet dus. Op het moment van vertrek werd het kot ondersteboven gekeerd en gebeld. Geen onmiddellijk antwoord, dus werd het even heel benauwd. Na een dringende sms liet ze toch iets weten...

Met dat kleine akkefietje opgeklaard, keerde ik naar huis terug. Maar de opluchting duurde niet lang. Bij de voordeur aangekomen, kwam ik tot de constatatie dat de sleutel van de voordeur niet langer aan de sleutelbos hing... Als je net een snelle wandeling (want het was toch al twee uur 's nachts en als meisje moet je nooit te veel lanterfanten) achter de rug hebt en eigenlijk niet op je passen wil terugkeren om een sleutel te zoeken die je in het donker toch niet vindt, knijpt de paniek toch zowat alles in je lichaam toe. Maar de goden waren met mij: de voordeur was niet goed toe dus kon ik zo binnen en met de rest van de sleutels de deur van de flat ontmantelen én de bewuste sleutel lag - na een sms - in de zetel op Femkes kot... Vandaag dan om 11u langsgeweest om die op te halen en de eerlijke vinder te bedanken.

Vandaag weer om acht uur les en het was eraan te merken. Het eerste uur was een eenrichtingsverkeer van een driftig gesticulerende prof en halfslapende studenten. Na de (verplichte!) koffiepauze echter was iedereen bij de les en was het een leuk minidebat over de definitie van literatuur (met als conclusie dat die niet bestaat, aangezien 'literatuur' zo'n wijd begrip is).

Verder werd er weer volop gesleuteld aan het lessenrooster (de proffen komen horendol, want zonder hun medeweten moeten ze op andere uren in andere lokalen andere lessen geven - de studenten moeten maar kunnen volgen). In de namiddag was er de Erasmusvergadering: een gezellige drukte van allerhande nationaliteiten, met op nummer 1 de Italianen (die er duidelijk uit te halen zijn: hoe meer accessoires, hoe meer kans dat je met een inwoner van het land van pizza en pasta te maken hebt). Daarna vier springuren en dus naar huis teruggekeerd om mij te storten op mijn 'kuisduty'. Het viel heel goed mee, alleen op het moment dat ik klaar ben en in mijn zakkige outfit zit uit te blazen, komt Olivier met zijn vrienden binnen. Het koppel dat komt logeren zijn er twee uit het artistieke milieu (hoe kan het ook anders): volledig in het zwart (en met dit weer is dat geen pretje- hoewel ze er absoluut niet zweterig uitzagen, hmm), zij half Japanse, hij een verdwaalde Belg uit Mocron (zip zero nada wat betreft Nederlands). De chips en wijn liggen al in de (propere!) keuken, dus dat wordt een zwaar feestje vanavond (ahum).

Over feestjes gesproken, vanavond is het tweede erasmusfeestje (er zijn er drie op een week - dinsdag, donderdag en zaterdag) en misschien zet ik nog een stapje in de wereld. Morgen heb ik als beloning voor drie dagen vroeg opstaan pas les om 12u (driewerf hoera!).

Oja, het derde 'paniekmoment' zou ik bijna vergeten. Zo erg was het niet hoor. In een zijstraat op weg naar de metro schiet een stuk van mijn schoen los. De schade viel binnen de perken dus stap ik door. Bij Rato is het echter helemaal naar de knoppen: de draad van mijn sandaal is los en dus sleept mijn schoen achter mijn voet aan. Met gevaar op een fikse valpartij (ondergronds zijn er toch een paar (rol-)trappen te doen) zing ik het uit tot op de campus. Daar geeft mijn schoen (en ik ) het op en ga ik blootsvoets verder. De les ging (opnieuw) niet door, dus tijdens de terugweg liep ik met een schoen in de hand (een ideale drumstok trouwens). Absoluut geen zicht, zeker niet toen ik nog eens Sonia, de Duitse kamergenote, tegenkwam... Achja, kan gebeuren zeker? :-)

Bon, ga iets te eten maken en de was uithangen (o boy, ik hoop écht dat mijn ondergoed er niet af kletst op een of andere ontwetende zeventigplusser die bezig is aan zijn dagelijkse gezondheidswandeling - een versgewassen lichtblauwe slip vanop het vierde verdiep, dat overleeft hij nooit!)

Até breve,

M

West-Vlaanderen en zijn dochters...

Aangezien vandaag een doorslag was van gisteren, wordt het een kort verslagje.

Morgen is er erasmus vergadering en dus werd de test Engels naar vandaag verplaatst. Met het resultaat dat we gekregen hebben moesten we ons beneden inschrijven, maar aangezien we als erasmusstudenten nog geen studentennummer hebben, ging dat liedje mooi niet door. Een vriendelijke dame (die een zus heeft werken in het Europees parlement te Brussel) meldde ons dat de eerste week (Olivier maakte daar de eerste maand van) altijd wat hectisch verloopt. De erasmusafdeling is deze week ook gesloten (omdat ze onze komst optimaal wilden voorbereiden, luidde het excuusen - ze vertragen de boel eigenlijk alleen maar door dat te doen, maar kom, ik geef ze het voordeel van de twijfel, tot morgen tijdens de vergadering) dus alles wat inschrijvingen betreft, schuift een week op...

Het meest opvallende moment van de dag was wel de les literatura inglesa do sèculo XVI-XVIII. Haar naam deed het al enigszins vermoeden, maar ik had nooit gedacht dat de prof - Marijke Boucherie- een West-Vlaminge was, van Izehem nog wel!

Ik geloof dat we al meteen op elkaar gesteld zijn. :-)

De rest van de lessen vielen weer weg dus zijn we naar huis gegaan. Morgen komen er vrienden van Olivier (die blijkbaar naast wetenschappelijk onderzoeker ook artistiek directeur is- hij zet ergens begin oktober een kleine tentoonstelling in Lissabon City op!), die blijven tot het weekend.

Ook Sonia begint haar ware aard te tonen als kuismonster! Ze heeft een groot werkschema gemaakt dat nu in het midden van de keuken hangt en waarop je kan aanduiden als je jouw klussen gedaan hebt. Ik ben deze week aan de beurt om de badkamer en de keuken te kuisen, hoera...

Morgen is het weer voor dag en dauw opstaan, dus hou ik me vandaag rustig.

Waarschijnlijk zelfs eens vroeg in mijn kruipen...

Até amanhã!

M

Então Maria...

Dag twee aan de Faculdade de Letras. Bij het ochtendgloren (6u30, echt waar) gaat de wekker af, rise en shine! (?) Na een ontbijt in stilte (tuurlijk, de meeste normale mensen slapen nog op dit onchristelijk vroeg uur) en in het donker ga ik richting Rato. Vandaag geen Femke (die bleek met koorts en een zere keel bed te houden) en dus spoor ik alleen naar de 'grote school'. Gelukkig dat ik mijn lokaal gisteren had gevonden en gelukkig dat de meeste Portugezen nooit op tijd beginnen, anders was ik te laat geweest. De inleiding op het Portugese literatuur is een theoretisch vak (veel praktijk kan daar toch niet aan zijn?) maar de prof legde uit dat je de soorten teksten en co ziet in de "theorieles" en dan de regels toepast op specifieke teksten. Vandaar dat de "praktijklessen" zoveel interessanter zijn, werd mij aangeraden (aha!). Helaas, wegens organisatorische problemen (lees: alle lessen vallen op dezelfde momenten of gaan door op een godvergeten uur) kan ik niet veranderen.

Les twee (cultura portuguesa) werd gegeven door iemand die zichzelf heel graag hoort spreken; en met graag bedoel ik héél graag. Ook goochelt hij met allerhande namen en smijt hij mij de literaire werken om de oren. Blijkbaar maakt dat deel uit van de bagage uit het middelbaar (zoals Krinkelende Winkelende Waterding van Guido Gezelle bij ons) maar daar moet ik dus nog inkomen.

Next is computer ondersteund vertalen. Opnieuw een woordenwaterval, maar verrassend intiem: over vrienden en misverstanden (de uitspraak van het Portugese esjelent en het Braziliaanse esselentsjie - het woord excelente). We kregen enkel een korte inleiding en voorstelling van onszelf (het verplichte nummertje, zelfs over de grenzen) uit de les geperst, ook omdat de prof nog een afspraak had, elders.

Vlak voor de volgende les weer over en het weer gereden voor mijn Viva Lisboa kaart te gaan halen, hoera! De belofte dat ie klaar ging zijn binnen 24u is dus - zelfs naar Portugese normen- uitgekomen.
Frans was leuk, alleen kwam de leerkracht met het leuke idee om van klas te veranderen (van B.2 naar C.1), waardoor héél mijn schema (dat al wat krakkemikkig op zijn poten stond) zowat ineenstort.
Bon, daar ga ik mij dus eens mee bezig houden.
Oja, bedankt voor de leuke reacties op mijn blog; het motiveert me om op soms rare uren achter de pc te zitten! En ook om voor mezelf de dag wat te schetsen, kwestie van dat hoofd van mij te klaren voor de volgende dag. En ik probeer te letten op de dt-fouten (voor de oplettende lezers, ze zijn er nu al uit-normaalgezien...)
Tot slot nog een kleine rechtzetting in verband met het mannelijke schoon van gisteren: de FLUL herbergt ook Geschiedenis en Filosofie. Laat dat nu net de stek zijn waar de miudos zich ophouden... Ik werk aan een infiltreerplan!
Beijinhos,
M

Van 'hot' naar her... en terug

Que dia! Que calor! Mijn blog is net uitgevallen en ik mag de boel opnieuw opschrijven. Het wordt de verkorte versie maar dat is voor jou hetzelfde, want je kan toch niet vergelijken, ha!

Vandaag om even voor negen de metro op, richting Cidade Universitaria, voor mijn eerste echte schooldag! Aangekomen op de campus, vallen mij meteen de studenten in het zwart op: zwarte broek, vest, kousen, schoenen én een zware cape, met insignes erop geborduurd. Blijkbaar zijn dat de afgestudeerde studenten (of toch laatstejaars, want er moet al massaal iets zijn mislopen als je als afgestudeerde terug naar school moet!). Er komt wel enige eer bijkijken, want zij zijn de enigen die de groentjes mogen onderwerpen aan de doop: fysieke afmattingen op het heetst van de dag (tot 35 graden vandaag!), gekrabbel met lippenstiften en al zingend marcheren. Leuk om naar te kijken, maar om mee te doen...

De eerste les (Engels) verliep vlot: een geanimeerde prof en een niveau van de medeleerlingen dat lang niet slecht was (want daar vreesde ik eigenlijk al voor). Maar het was te mooi om waar te zijn (of er klopte toch al iets niet want ik had normaal een andere variant Engels gekozen) want al gauw 'came the monkey out of the sleeve': iedere student Engels (Erasmus of niet) moet een test afnemen naar de Bologna normen en op basis van dat resultaat word je ingedeeld in een klas, kwestie van wat vooruit te komen. Test, welke test? Daar werd ons niets over verteld; helaas, zonder test geen les. Resultaat: donderdagmiddag zit ik al over mijn eerste test van het jaar gebogen!

Les twee had ik verkeerd genoteerd en staat voor morgen geprogrammeerd.

Les drie werd gegeven door een zieke prof, het is te zeggen, ze werd niet gegeven omdat de prof "wegens gezondheidsredenen de les heeft verplaatst naar een nog niet nadere datum". Femke wist me te vertellen dat dergelijke praktijken in Portugal wel meer voorkomen, dus dat belooft!

Les vier (vertalen van Portugees naar Engels, by mister David Prescott) begint pas vanaf volgende week (maar er is even goed kans dat ik zonder resultaat van de test aan geen enkele klas Engels mag meedoen!). Nu hopen dat het bij Frans niet van hetzelfde laken een broek is.

Tussen twee lessen door (als er een les wegvalt, is dat al vaak een van vier uur en dan kan er al eens over en weer gereden worden met de metro) heb ik mijn Viva Lisboa kaart (voor metro, bus en tram- dus ook de beroemde n° 28!) in orde gebracht; morgen ben ik de trotse eigenaar!

Na de laatste "les" (het lezen van de aankondiging dat dear Prescott pas volgende week begint) naar het grootste shoppingcenter van Lissabon (en Portugal?) geweest: Colombo!

Op mijn verlanglijstje: een lamp, een spiegel, opbergdozen, een vuilbak, een wasmand(je), markeerstickers,...

Buiten een lampje en een paar knellende voeten heeft het niet veel opgeleverd, bij gebrek aan een uitgekiend shoppingplan: de winkels liggen op kilometers (!) van elkaar! Versta me niet verkeerd, de lojas plakken aan elkaar, maar tussen die ene winkel (van de lampen) en de andere (denk Zara Home voor mandjes - die niet gevonden werden) liggen twee kappers, drie banken, een Disneystore, speelgoedwinkels, vijftig gsmwinkels, zonnebrillenwinkels, tweehonderd pastelarias, waar je energie kunt opdoen in de vorm van een bica e pastel de nata en een handvol norse bewakers (die wel vriendelijk maar verkeerdelijk de weg uitleggen). Dat wordt dus een dagje IKEA...

Tegen achten thuis (dus bijna twaalf uur op baan geweest), mijn potje gekookt en achter de pc gekropen, wegens geen voeten meer; die liggen ergens op de Lissabonese (?) straatstenen.

Hoe zeggen ze dat: moe maar voldaan? Ik kan het niet beter zeggen, ik kijk al uit naar morgen!

Oja, voor zij die willen weten hoe het hier zit met de Portugese jongens: in tegenstelling tot het HIVT (of elke andere taalrichting) lopen er heel wat meer exemplaren rond, waarvan de helft best wel mag gezien worden. Op foto's is het nog wachten, want een knappe snoet van dichtbij op beeld krijgen is een talent dat ik (nog?) niet helemaal onder de knie heb...

(Achteraf gezien denk ik trouwens dat je toch de lange(re) versie gekregen hebt)

Beijinhos!

M

beelden spreken boekdelen

Amai, vandaag is echt wel een rustig dagje (stilte voor de storm?), daarvan getuigt dit derde blogbericht op 1 dag. Akkoord, de andere waren een update van gisteren, maar nu wordt het toch wel wat teveel van het goede. Straks zou men nog denken dat ik hier zit te niksen. Vandaag ben ik bij Femke, het meisje uit mijn klas dat ook hier in Lissabon zit, op bezoek geweest; mooi ingericht maar met acht mensen behoorlijk vol...

Samen hebben we een wandelingetje gemaakt op weg naar mijn kot en dit zijn een paar foto's uit het typische straatbeeld van Lissabon die ik niet wilde onthouden.

En daar gaat ze weer uit...

Olivier had al ge-sms't dat hij thuis was en mij verwachtte, dus bij mijn aankomst hoorde ik zijn sletsende tred de trap afkomen. Met elk een valies in de hand klimmen we naar het vierde verdiep, waar Sonia, die deutsche Mädchen, vraagt of er hulp nodig is. Rood aangelopen (in Lissabon is het 28 graden en ik loop erbij of ik op poolexpeditie moet) en nog wat onwennig sta ik de 'living', waar ik de komende vijf maanden mijn thuis mag noemen...

Ik schuif bij aan tafel en kom wat meer te weten over de huisbewoners: Sonia is 23 en studeert economie op dezelfde universiteit als ik (maar een andere faculteit, claro) en vertelt opeens dat vanavond de eerste Erasmusparty is. Als dat geen toeval is! Nog te verdwaasd van het plotse aankomen reageer ik niet direct, maar als ze even later voorstelt of ik mee wil gaan, hap ik toe.

Waarom niet? Connecties komen altijd van pas...

Ik maak eerst mijn kamer in orde en geniet van het uitzicht over het water, de verlichte brug en in de verte de Cristo Rei met zijn gespreide armen. Sonia 'depaneert' me met paperclips en een gordijn om een provisoire kleerkast te maken, ze overspoelt met met tips ('lijn 48 gaat naar de Ikea, als je nog spullen nodig hebt'-'de metro kaart is in dat station sneller verkrijgbaar'-...) en blijkt de hulpvaardigheid zelve te zijn.

Op de parking van de luchthaven had ik al gemerkt dat ik mijn lievelingssjaal vergeten was, bij het uitpakken (dat nog nooit zo snel gegaan is - ik heb precies zo weinig mee!-, maar misschien is dat wel omdat ik mijn valies 4 keer opnieuw gemaakt heb) kom ik tot de constatatie dat ik al mijn oorringen thuis vergeten ben! Een beetje oorringdragende meid voelt mee met mijn grote verlies... Maar niet getreurd, dan maar nieuwe kopen (aan de ouders: geen paniek, dat is nog niet gebeurd, ik spaar mijn geld voor nuttigere zaken!)

Na een snelle douche in de speciale douchekoker trek ik snel wat aan en ga ik met Sonia rond halftwaalf op stap. Bairro Alto, dé uitgaansbuurt, is 'een lange' vijf minuten wandelen: een wirwar van straatjes, hippe cafés en mensen, mensen, mensen. Ik word voorgesteld aan een groep multinationaliteiten: Raffaelo en Martino (Italiaans), Grégoire (Frans), Bernska (Hongaars), Gosha (Pools), Leonie (Nederlands), Diana en Annalena (Duits). Veel namen, veel gezichten, alles zie ik in een waas.

Het feestje wordt ingezet met een XL Caipirinha, die we gezellig op straat opdrinken. Daarna verhuizen we naar de plaats waar het feestje is, maar o wee, we mogen niet binnen wegens teveel volk. Dan maar terug naar Bairro Alto.

Opeens krijgt de vermoeidheid de overhand en ik beslis van terug naar huis te keren. Alleen, voor het eerst. Met de richtlijnen van Sonia (en straatnamen die ik in mijn gsm heb opgeslagen in het doorgaan) kom ik heelhuids terug aan. Volgende hindernis: het slot openmaken. Zowel Sonia als Olivier hadden me gewaarschuwd dat het slot van het appartement zelf enige handigheid vereist. Overmoedig begon ik aan het slot te prutsen - het is drie uur 's nachts en pikkedonker - maar de handigheid wil niet komen. Het is zelfs zo erg dat Olivier ("nee hoor, ik sliep nog niet") de deur aan de binnenkant heeft moeten openmaken... Van een goeie start gesproken.

Na een relatief korte nacht begin ik aan mijn blog en ga ik vanmiddag boodschappen doen. In de vooravond loop ik even bij Femke (een studiegenoot die in de buurt zit) langs en vanavond kruip ik wat vroeger in mijn bed, kwestie van er morgen - net als iedereen- een goeie lap op te geven!

Até breve

M

Daar gaat ze... aan 800 km/uur

Daar gaat ze... met 15 kilo overgewicht (in de valies uiteraard) en Clouseau's woorden in het achterhoofd stap ik - na een kort Starbucksmoment in de vertrekhal van Zaventem - door de paaltjes aan de douanedoorgang. Nu is er geen weg terug. Nog een snelle blik achterom, naar de oudjes en broer, die me nog even uitzwaaien. Een snelle blik, want de traantjes prikken nog achter de ogen...

Na een verrassend vlotte doortocht bij de controle (jas af, riem uit, rugzak af, laptop eruit, juwelen af, boarding pass en paspoort tonen, géén gebiep en alles terug aan) ben ik op weg naar A 50, mijn gate. Ik heb tijd zat: op het aankomstbord was al een vertraging van 20 minuten aangekondigd en bij de gate aangekomen zit er niet meteen een stipt vertrek in. Dan maar naar de overkant: aan gate A 49 zit Charlotte (Adam), ook op weg naar haar Erasmusavontuur; zij gaat richting Sevilla. Na een welgemeend en wederzijds "succes" stapt ze door haar boarding gate. Ciao!

Ik zet me terug aan mijn vertrekhal en rommel wat met mijn papieren: agenda's bijvullen, datums aanduiden, notities maken. De klok staat op 17u30 als het boarden begint (tegenover de geplande 16u50). De vlucht verloopt vlotjes (2u25 aan 800 km/u en ik zit aan de gang, met de enige lege stoel van de hele vlucht naast mij) en rond 19u05 zet ik voet op Portugese grond.

Het is behoorlijk lang wachten op de baggage en rond kwart voor acht schuif ik aan in de rij voor de taxi. De mijne is een vriendelijk exemplaar, die maar doorkakelt over het weer, hoeveel toeristen hij wel niet heeft rondgereden en hoe mooi "Bruges" is (want de meeste oude Portugezen zijn allemaal wel eens in België geweest - precies hun Mekka).

Voor het vertrek wel even een moment van paniek, want van mijn straat had hij nog nooit gehoord. Eigenlijk hoorde hij in het algemeen niet goed, dus na een paar keer hard roepen, een paar omliggende straten te vernoemen en heel hard met mijn stratenplan te wapperen, begon het hem te dagen. Ik werd mais ou menos afgezet op plaats van bestemming en na geholpen te zijn geweest door twee Engelse Portugezen ("my mother is English") sta ik aan Oliviers (= de kotbaas) deur...