En daar gaat ze weer uit...

Olivier had al ge-sms't dat hij thuis was en mij verwachtte, dus bij mijn aankomst hoorde ik zijn sletsende tred de trap afkomen. Met elk een valies in de hand klimmen we naar het vierde verdiep, waar Sonia, die deutsche Mädchen, vraagt of er hulp nodig is. Rood aangelopen (in Lissabon is het 28 graden en ik loop erbij of ik op poolexpeditie moet) en nog wat onwennig sta ik de 'living', waar ik de komende vijf maanden mijn thuis mag noemen...

Ik schuif bij aan tafel en kom wat meer te weten over de huisbewoners: Sonia is 23 en studeert economie op dezelfde universiteit als ik (maar een andere faculteit, claro) en vertelt opeens dat vanavond de eerste Erasmusparty is. Als dat geen toeval is! Nog te verdwaasd van het plotse aankomen reageer ik niet direct, maar als ze even later voorstelt of ik mee wil gaan, hap ik toe.

Waarom niet? Connecties komen altijd van pas...

Ik maak eerst mijn kamer in orde en geniet van het uitzicht over het water, de verlichte brug en in de verte de Cristo Rei met zijn gespreide armen. Sonia 'depaneert' me met paperclips en een gordijn om een provisoire kleerkast te maken, ze overspoelt met met tips ('lijn 48 gaat naar de Ikea, als je nog spullen nodig hebt'-'de metro kaart is in dat station sneller verkrijgbaar'-...) en blijkt de hulpvaardigheid zelve te zijn.

Op de parking van de luchthaven had ik al gemerkt dat ik mijn lievelingssjaal vergeten was, bij het uitpakken (dat nog nooit zo snel gegaan is - ik heb precies zo weinig mee!-, maar misschien is dat wel omdat ik mijn valies 4 keer opnieuw gemaakt heb) kom ik tot de constatatie dat ik al mijn oorringen thuis vergeten ben! Een beetje oorringdragende meid voelt mee met mijn grote verlies... Maar niet getreurd, dan maar nieuwe kopen (aan de ouders: geen paniek, dat is nog niet gebeurd, ik spaar mijn geld voor nuttigere zaken!)

Na een snelle douche in de speciale douchekoker trek ik snel wat aan en ga ik met Sonia rond halftwaalf op stap. Bairro Alto, dé uitgaansbuurt, is 'een lange' vijf minuten wandelen: een wirwar van straatjes, hippe cafés en mensen, mensen, mensen. Ik word voorgesteld aan een groep multinationaliteiten: Raffaelo en Martino (Italiaans), Grégoire (Frans), Bernska (Hongaars), Gosha (Pools), Leonie (Nederlands), Diana en Annalena (Duits). Veel namen, veel gezichten, alles zie ik in een waas.

Het feestje wordt ingezet met een XL Caipirinha, die we gezellig op straat opdrinken. Daarna verhuizen we naar de plaats waar het feestje is, maar o wee, we mogen niet binnen wegens teveel volk. Dan maar terug naar Bairro Alto.

Opeens krijgt de vermoeidheid de overhand en ik beslis van terug naar huis te keren. Alleen, voor het eerst. Met de richtlijnen van Sonia (en straatnamen die ik in mijn gsm heb opgeslagen in het doorgaan) kom ik heelhuids terug aan. Volgende hindernis: het slot openmaken. Zowel Sonia als Olivier hadden me gewaarschuwd dat het slot van het appartement zelf enige handigheid vereist. Overmoedig begon ik aan het slot te prutsen - het is drie uur 's nachts en pikkedonker - maar de handigheid wil niet komen. Het is zelfs zo erg dat Olivier ("nee hoor, ik sliep nog niet") de deur aan de binnenkant heeft moeten openmaken... Van een goeie start gesproken.

Na een relatief korte nacht begin ik aan mijn blog en ga ik vanmiddag boodschappen doen. In de vooravond loop ik even bij Femke (een studiegenoot die in de buurt zit) langs en vanavond kruip ik wat vroeger in mijn bed, kwestie van er morgen - net als iedereen- een goeie lap op te geven!

Até breve

M