Le Nouvel An

Hoera, ça y est :)
We zijn er, het nieuwe jaar staat voor de deur; het oude moet wel nog worden uitgezwaaid. Hoewel de meeste jongeren stevig in de blok zitten, wordt er deze avond toch een feestje gebouwd. Met de vriendinnen naar Gent, iets eten, gezellig drinken, vuurwerk zien en daarna... fêten !!!
De blok verloopt wel vlot, voor zover ze vlot kan verlopen. Ik heb maar vier examens, waarvan ik maar voor twee echt kan leren (het derde is een presentatie die ik een beetje moet voorbereiden en het vierde is een vertaalexamen - niets leren dus). Verder wordt er vooral gethesist (of moet er vooral gethesist worden, maar het staat momenteel op een laag pitje).
Aan iedereen fijne feesten, een veilige overgang en een gezond gezellig 2010 !!!
Liefs,
Marie

Een blommeke plukken

Zaterdag was het weer zover: Zwinneblomme!
Voor de meeste studentjes een laatste (deftige, in alle betekenissen van het woord) uitspatting voor de blokperiode.
(Ik nuanceer meteen: tuurlijk is dit niet de laatste uitspatting, maar misschien toch wel de meest gestrikte, euh, afgelikte, euh, geschikte feestavond om het tot kerst even uit te houden zonder champi!)
Mooi inkleding, fijne muziek, schoon volk en veel drank. Meer is er niet nodig.

Barça baby! (tris)

Zondag is koffiekoekendag maar bij gebrek aan genuine koffiekoeken en croissants, werd het een Starbuckske... Ook gezellig :)

's Middags nog wat rondgeslenterd en op het gemak de stad verder verkend. 's Avonds nog wat nagekeuveld op het appartement, foto's uitgewisseld en de laatste cava gedronken.

Maandagmorgen, kwart voor drie, de wekker die ons onverbiddelijk uit ons bed (en de hostel) zet. Taxi naar de bushalte, bus naar de luchthaven, benenwagen naar de gate. Bijna allemaal op het vliegtuig als we bij het boarden opnieuw worden 'gepest'. De stewardess van Ryanair, die al op voorhand de rij aanschuivende passagiers hun boarding ticket kwam controleren, vertrok haar gezicht bij het zien van het politiedocument. Na wat Spaans heen-en-weer gepraat met een van ons vijven, kwamen we te weten dat de desbetreffende vriendin niet mee mocht: op het papier stond er geen foto dus was het document niet geldig; iedereen kon beweren dat hij of zij zo heet.

Twee telefoontjes en traantjes later werd er besloten van met drie naar huis terug te keren, nummer vier vertrok pas met de volgende vlucht (om vijf uur 's middags) richting Belgenland. De foto van het international paspoort heeft voor soelaas gezorgd, weliswaar te laat doorgestuurd (het vriendje thuis werd halsoverkop uit zijn bed gebeld en naar de scanner van de papa gestuurd - ik vergeef het die jongen als hij slaapdronken wat tijd verspild heeft met het zoeken naar het rode boekje).

Iedereen is weer terug in ons kikkerlandje (bij het aankomen in Charleroi net niet door de wind van mijn sokken geblazen bij het verlaten van het vliegtuig - en als ik daar niet aan was ten onder gegaan, was ik wel weggespoeld door de gietende regen!) maar bij sommigen zal het wat langer blijven hangen...

Dikke zoen

M

Barça baby! (bis)

Zaterdagmorgen, een uitgebreid ontbijt op een gezellig appartementje in hartje Barça.

Met veel 'poer' in de benen, beginnen we onze toeristentocht. Vier van de vijf hebben de stad al eens gezien, maar voor eentje viel er dus nog veel te ontdekken. Zo gezegd, zo gedaan. Ware het niet dat er opeens iemand van ons groepje net niet tegen de vlakte sloeg; blijkbaar te veel 'poer' in de benen. Een uurtje mensen gekeken aan Gaudi's huis voor het signaal werd gegeven om onze tocht verder te zetten - het 'flauwvalgevaar' was geweken. De bekende spots afgeritst: Parc Guell, Montjuic, Sagrada Familia, Boqueria, de Ramblas (nu op het gemak), Plaça Espanha,... overal druk-druk-druk. En overal warm-warm-warm. Een rokje en een t-shirt waren op zijn plaats, op voorwaarde dat je een voor 's avonds toch een dikkere trui had voorzien.

Een zalige cava gedronken en helemaal in de tapas gevlogen: patatas bravas, croquetas de jamon, .... You name it, we ate it :)

s'Avonds in het restaurantje gaan eten waar ook een scène van L'Auberge Espanhol is opgenomen en afgesloten met een pintje in het stamcafé van Manu Chao...

Genieten zit in de kleine dingen :)

Morgen zondag!

Barça baby!

Om de sleur van het zware studentenleven (vrij in te vullen) wat te doorbreken en omdat er herhaaldelijke smeekbedes vanuit het land van de mandarientjes kwamen, besloot ik samen met drie vriendinnen een vierde te bezoeken in de meest bekende kuststad van het land van de Goede Man: Barçelona (uiteraard uit te spreken met die sissende ç).

Voor de eerste keer met Ryanair van de grond, en in Girona Aeropuerto aangekomen, nemen we de bus naar Barça-stad. We zijn nog niet goed en wel op de hostel aangekomen, of de pech slaat al toe: een eerste slachtoffer van de beruchte 'pick-pocket'gangsters, actief in het uitgebreide metrostelsel. Een portefeuille met aardig wat centjes, rijbewijs, identiteitskaart, nieuwe Go-Pass, studenkaart, foto's en bibpasje gewoon foetsie!

Achteraf kan ik nog helemaal zien hoe en waar en vooral wie de vermoedelijke dader was, maar op het moment zelf ben je je - helaas - van niets bewust.

Eerste stop (na de hostel) is dus het politiekantoor. Dat ligt aan de Ramblas, dus koppelden we het nuttige (en noodzakelijke) aan het aangename. De politievrouw was zeer vriendelijk (surprise!) en met behulp van de talenknobbel was het verkrijgen van een vervangend document een eitje.

De bezochte vriendin sprong een gat in het dak bij het zien van zoveel vriendinnen en een goeie sangria en wat tapas later, was het (meeste) leed al wat verdwenen. Op naar dag 2!

Nieuwe start!

Hela, hola, hopsasa!

We zijn SERIEUS aan de late kant om ook maar iets goed te praten; bij deze hoop ik gewoon op jullie mantel der liefde en gooi ik mij meteen in een nieuw avontuur.

Dit jaar geen spannende start zoals bij Erasmus, maar een doodgewoon jaartje HIVT. Of toch niet? Eerst en vooral is HIVT niet meer wat het geweest is: voortaan volg ik les aan de Artesis Hogeschool Vertalers en Tolken (maar ik blijf koppig HIVT zeggen). Ten tweede is dit mijn vierde jaar, tevens mijn Master (maar nog niet mijn laatste). Masterjaar wil zeggen: thesis schrijven. Thesis schrijven houdt in dat er een promotor en een onderwerp moeten gezocht worden. We zijn al eind november en wat betreft die twee luiken van het werkplan, sta ik op schema. Ik ben me volop aan het 'inlezen' (zoals dat in vakjargon heet) en tegen half december moet er iets op papier staan. Waarover? Haha, curieuzeneus en mosterdpot: voor jou een vraag, voor mij een, euh, weet...

Nieuw voornemen (iets waarmee we dan weer te vroeg zijn - 't is ook nooit goed): om het lezen voor jullie (en het schrijven voor mij) aangenamer te maken, heb ik besloten de basic rule van bloggen toe te passen: korte berichtjes in plaats van ellenlange epistels. Doet meteen ook wat 'twitterachtig' aan, zijn we weer mee met onze tijd :)

Hasta la próxima!

4) Op stapel staande plannen toelichten

Er valt niet veel meer toe te lichten, aangezien de helft van de geplande actie al voorbij is.

Na het alleen thuiszitten, stond er voor mij (toch) nog een kort tripje op de agenda: Maastricht. Met mijn beste middelbaar-maatje heb ik 2 dagen sightseeing geboekt, met dank aan de Flair-pocket. Het concept lag al van paasvakantie vorig jaar te rijpen, maar wegens tijdsgebrek en te drukke agenda's is het er maar dit jaar van gekomen.

's Morgens vroeg de trein op, richting Brussel-Zuid en daarna verder naar Maastricht. Met een zelfgemaakt (lees: zelf samengesteld) ontbijt achter de kiezen en de eerste foto's op zak ingecheckt in ons hotelletje. 'Een derde generatie in het familiehotel Beaumont maakt van uw verblijf altijd een prettige ervaring.' En effectief, de Limburgse hartelijkheid slaat toe tot over de grens: vriendelijk en geïnteresseerd zonder daarvoor opdringerig te zijn. Na een grondige bestudering van de verschillende plannetjes (Capitool, de Weekend Knack, toeristenfolder en tips van beide ouderparen) de Sint-Servaasbrug overgestoken. Even moeite met zicht te krijgen op de buurten (we wilden ook niet te veel doen op de eerste dag, aangezien we er TWEE dagen zaten). Wat ons meteen opviel was hoe rustig het wel niet was op een maandagochtend. Winkels gingen maar open om 11u00 (als ze al open gingen), en de verloren zielen op straat waren allemaal van dezelfde soort: verbaasde toeristen (waaronder twee Waregemse chicks). Maar na de middag bloeide de stad helemaal open. Gezellige straatjes, leuke parkjes en de nabijheid van het water matchten perfect met het stralende zonnetje dat de terrassen deed vollopen. Na een middag stappen, torens beklimmen, boeken lezen, window shoppen en lokale lekkernijen proeven, beslisten we van de kamer eens te checken (bij de aankomst mochten we er nog niet in, enkel onze bagage werd opgevangen). De kamer was ze(k)er ok, ideaal voor met 2, voor 1 nachtje. Opgefrist en met een 'Maastricht aan tafel' flyer in de hand aan...euh...tafel geschoven. Méér dan genoeg gegeten en daarna nog een wandelingetje gemaakt door het nu verlichte centrum. Raar toch hoe een stad er zo anders kan uitzien in het (verlichte) donker...

Dag twee. Gedoucht en uitgecheckt staan we bij Bakkerij Steevens pistolets en ontbijtkoeken te kiezen. Joske is net niet opgegeten door een wesp die ook wel geïnteresseerd was in haar keuze koek en na veel gezwaai eet ze al lopend verder. Vandaag is zij ook gidse... 20 minuten is het gelukt van niet verkeerd te lopen, daarna heb ik het (bewust) weer overgenomen.

Deel twee is minder middeleeuws, hedendaagser. Plein 1992, de wijk Céramique, café Zuid, de Wilhelminabrug en Fiep Westendorp houden ons een dag zoet. Ook het studentenleven begint daar ruim op tijd. Twee weken (of zelfs meer) voor de start van het academische jaar, beginnen de dopen en bierbrasserijen. We kwamen een optocht tegen, waarbij elke studentenclub op haar 'partywagen' uit de bol ging. Met het mooie weer en het rijkelijk vloeiende gerstennat, beloofde dat een 'heus feessie' te worden. Politie was dan ook talrijk aanwezig. Hoera voor de blauwe arm der wet... of moet ik oranje zeggen?

Even pech bij het terugreizen: een bommelding in Luik legde alle treinverkeer dat over de grens moest (wij dus) plat. Lap, moet weer lukken. We kwamen twee meisjes tegen die in hetzelfde schuitje zaten en blijkbaar ook in hetzelfde hotel geslapen hebben. We vergelijken de stad 'en attendant des nouvelles'. Tegen zessen komt het verlossende antwoord, of eerder: de verlossende trein en wordt de reis verder gezet. Al bij al viel de vertraging goed mee. Leve het openbaar vervoer, onnozele grapjassen en de Belgische politie!

3) Losse verhalen

Next stop, Berlin... NOT!

Toch niet voor mij. Zoals er even vlug werd vermeld in het vorige stukje (en misschien ook wel in de stukjes dáárvoor), is mijn Bapaper afgekeurd. Op zich geen drama (details doen er niet toe) maar het vraagt wel een serieuze herorganisatie van de planning, ook op vakantievlak. Vandaar dat er beslist werd van thuis te blijven, terwijl de rest van het gezin richting Deutschland trok...

Op kot in mijn eigen huis, het is eens iets anders!

Ik heb me - in tegenstelling tot de stereotype thuisblijver (type: als de kat van huis is...)- gedragen. Braaf boodschappen gedaan en op het huis gepast. Enkel wat later in mijn bed gekropen dan dat ik normaal zou doen. En gewerkt natuurlijk, hetgeen waarvoor ik in the first place was thuisgebleven. Maar het thuisfront was me niet vergeten: dagelijkse update van de activiteiten, souvenirs en foto's, massa's foto's...

Eens zo en eens anders. Alleen het tegen mezelf praten was ik na vier dagen grondig beu!

*

2) Trip naar Madrid

Hola!
Na de vakantiejob bij het OCMW (zie vorig stukje) en twee weken op en af treinen naar Antwerpen om een verzopen Bachelorpaper weer op het rechte pad te krijgen, komt er een welverdiende pauze. Van 26 tot 30 juli zitten de Lammertyns in de Spaanse hoofdstad. Alle vier wel wat gewoon op vlak van reizen, waren we toch wat 'ongerust' over de bestemming. Geen van ons vier was superenthousiast en het warme weer baarde ons wat zorgen qua dagplanning. Maar zie, alle zorgen ten spijt, is het een heel aangename trip geworden. Een kort (reis)verslagje...
De vlucht namen we op een - voor ons - ongewoon tijdstip: acht uur 's avonds. Na wat duty-free shoppen, hoppen we de stalen vogel op. Een voorspoedige vlucht later, wachten we op onze bagage. En wachten we nog wat...en nog wat langer... Mama, broer en ik geven geen krimp, ervaren rot papa wordt zenuwachtig. Zou het enkel een voorbeeld zijn van de Spaanse mentaliteit ("liever lui dan moe" - toch om 23u00 op een zondagavond) of is er meer aan de hand? Als een medereizigster angstig vraagt of wij ook nog op onze valiezen wachten, houdt papa het niet meer. Er wordt gezocht naar een 'redcap', maar net op dat moment begint de band te rollen, gelukkig... De toon is gezet!
Ons hotel ligt in het businessdistrict van Madrid, dus 's ochtends een en al bedrijvigheid en mensen in maatpak. Vlak ernaast ligt het voetbalstadion van Real Madrid, ploeg van C. Ronaldo (voor de liefhebbers). Een supermarktje (voor water) en een ontbijtterrasje worden gespot/ge (of -mis)bruikt en de dag kan beginnen.
Om het heetst van de dag te vermijden, dompelen we ons elke dag rond een uur of elf onder in de wondere wereld van de Kunst, met een grote K. Van de Oude Meesters over Picasso tot de nieuwste trends; we hebben het allemaal gezien in de respectieve musea; airco-zalen en tonnen art, olé.
De stad is ruim en proper, maar weinig overzichtelijk: er is niet echt een oud centrum met steegjes en een kathedraal, eerder grote, brede en vooral drukke lanen. Om een oude fontein te kieken moet je je wagen in het midden van de rotonde en aangezien de zuiderse landen berucht zijn om hun 'vlotte' rijstijl, neem je soms genoegen met een pic op afstand. In de trant van 'Waar is Wallie'... De stad lijkt ideaal om te wonen en te werken, minder om te bezoeken, maar tot die conclusie kan je alleen maar komen als je de stad, jawel, bezocht hebt.
Naast de culturele uitstapjes was er natuurlijk ook tijd voor minder intellectuele ontspanning: een duik in het dakzwembad (dat met tijd en stond ook bezoek kreeg van KLM-crewleden, die ons hotel ook toegewezen kregen als uitblaasadres) en een voetbalmatch meegepikt (Cristiano scoort ze aan een gezapig tempo maar de hype rond zijn persoontje is lichtelijk overdreven).
Ook op culinair vlak hebben we ons geamuseerd: de tapascultuur is er eentje apart, maar met zijn eigen charme.
Qua locatie ligt Madrid wel niet ideaal: een of andere hoge pief heeft zoveel jaren geleden beslist dat de hoofdstad van Spanje ab-so-luut in het midden van het land moest liggen, wat dan ook prompt werd toegepast. Voor een dagje zee (denk: Barcelona!) is het algauw 500 km rijden... Niet meteen voor de op-de-laatste-knip-denkers. Ook rond de stad zelf is er niet veel meer dan vlaktes en een boord bergen.
Next stop, Berlijn!
Hasta luego
Marie

1) Wel en wee in het OCMW

Broerlief had het vorig jaar goed getroffen bij de groendienst van het OCMW dus besloot ook ik dit jaar mijn kans te wagen, zij het niet in de sector groene vingers, maar in de keuken. Het is te zeggen: de warme maaltijden rondrijden. Het klonk allemaal heel leuk (en dat was het ook) maar ik was toch benieuwd. Van 1 tot 24 juli was de trotse gebruikster van een OCMW-camionetje, met groene letters, een sleutelbos en mijn eigen drankhoudertje. Yihaaa!

Met een wit, katoenen mutsje op mijn hoofd, word ik voorgesteld aan het keukenpersoneel. Allen vriendelijk en nieuwsgierig, vooral naar hoe lang het gaat duren voor ik de routine onder de knie heb.

Ik werd ingedeeld bij Sylvie, een spring-in-'t-veld die van wanten weet. Drie voormiddagen lang legde ze me uit waar ik wat kon vinden, hoe het wél moest, hoe de menu's ineenzaten en meer van dat fraais. Een korte dagindeling:

1) Bij het aankomen zet ik mijn muts op, doe ik een gepaste polo aan en overloop ik mijn ronde. Geen enkele dag is dezelfde, want niet iedereen eet elke dag (soms komt er familie of gaan ze op bezoek, drukbezet als ze zijn). Er kunnen ook nieuwe bijkomen of routinees afvallen. Na het overlopen van de adressen (ook in mijn hoofd rijd ik even het parcours) maak ik mijn auto klaar. De frigo aansteken, de desserts erin en mijn oven - die nog in de keuken staat - vullen met soepjes.

2) Bandwerk. De 'platjes', zorgvuldig bereid, worden in een aluminiumschotel geserveerd en elk heeft zijn functie: aardappelen, vlees of groenten. Die van mij was de saus bedelen. Klinkt weinig opwindend, maar het was geen 'kattepis'. Bij elke schotel ligt een kaartje met wat de klant wel en vooral absoluut niet mag eten. Ik had telkens een zoutarme saus en een gewone versie. Op vrijdag (visdag) waren er vaak vleeseters dus daar werd ook nog een apart sausje voor gemaakt; aan de diabeten werd er ook gedacht,... en ga zo maar door. Drie toeren, drie ovens dus drie keer twintig minuten aandachtig saus scheppen.

3) Oven in de auto en de baan op. Op zich was mijn toer niet zo groot (30 km) maar met de constante stops (66 in drie uur) werd dat een niet te onderschatten conditieoefening. Ook dien je rekening te houden met de weersomstandigheden, de aantal minuten die er blijkbaar nodig zijn om van de positie waarin je je bevindt bij het horen van de bel naar de deur zelf moet hobbelen en de praatgraagheid van die pensioengerechtigden. Bij sommige was ik niet zo happig op een 'koffie en een klets' maar zelfs als ik het gewild had, noopte mijn strakke tijdsschema mij ertoe beleefd doch dringend dergelijke verzoekjes af te wimpelen.

Er waren ook speciale dagen: op woensdag wordt de menu rondgedeeld (extra gevaarlijk als er wat wind is, want dan blaaien die zo weg), donderdag worden de diepvriesmaaltijden genoteerd zodat die tegen vrijdag klaar zijn.

Auto-ongelukken heb ik niet gehad, huiselijke onhandigheidjes daarentegen... In een niet nader bepaald adres heb ik in de inkomhal van het appartementsblok een kommetje soep laten vallen (met een bestelling van vijf plats, soepen en desserts had ik mijn handen meer dan vol; ze mogen dan op de 'buzzer' duwen, dan nog moet ik op mijn ellebogen rekenen om de deur open te prutsen). Naar best kunnen de schade wat beperkt maar de dag erna al lik op stuk gekregen. "De verzekering zal dat moeten regelen, hé meiske." Wablief? Uiteindelijk veel show, maar zo hebben de oudjes weer hun portie drama gehad en er een anekdote voor het leven bij - of hoe de jeugd van tegenwoordig toch "niet meer kan werken"...

Ojee, niet mee...

Helaba!
Amai, als dat niet 'serieus op zijn gat liggen is', dan weet ik het ook niet meer. Excuses, excuses, Michel! Ik geef de schuld aan de vakantie. "Tijd zat toch?", zou je denken, maar dat slaat dik tegen. Net omdat het vakantie is, gaat men er vanalles tussengooien, wordt er langer geplakt of vindt men geheel nieuwe concepten uit, die gewoonweg uitgeprobeerd moeten worden. Vandaar dus het op de lange(re) baan schuiven van de blog.
Ondertussen is er al weer heel wat gebeurd. Ik ben terug van een reisje naar Madrid, ik heb er drie weken warme maaltijden rondvoeren opzitten en enkele one-fly-wonders tussendoor. Er staan ook nog enkele leuke dingen op stapel...
Maar first things first...
Ik ga mijn kleine avontuurtjes onderverdelen in verschillende stukken tekst om te lezen, kwestie van het toch nog redelijk overzichtelijk te houden...
1) Vakantiejob bij het OCMW
2) Tripje naar Madrid
3) Losse verhalen
4) De op stapel staande plannen toelichten.
Geniet ervan!
Marie

Foorwijf..euh...tijd

Terwijl de rest van Vlaanderen zich verspreidt over de vele terrasjes die België telt (met dank aan het goede weer), zit er in het "verre" West-Vlaanderen nog eentje de tijd af te tellen. Zoals al -met veel ongenoegen (en ook wat zelfmedelijden *kuch*)- vermeld, heb ik nog een (niet onbelangrijk) mondeling examen te gaan, komende maandag. Gezien mijn laatst gemaakt examen van vorige vrijdag dateert, zit ik dus even thuis. Ik heb mijn tijd al aardig kunnen vullen met niet-studiegerelateerde zaken, dus kan kan ik me eigenlijk net zo goed voelen als al die andere studenten die al klaar zijn... Met dat enige verschil dat ik vanaf zatermiddag weer in de boeken vlieg (voor als de oudjes meelezen: ik heb die andere dagen van de week ook boeken opengedaan, zij het dan op een mindere intense manier... Te ijverig geweest doorheen het jaar...).

Soit, waar ik nu ook even tijd voor heb, is te bedenken wat de mensen in A'pen aan het doen zijn. Al de buurmeisjes die al dan niet meer moeten studeren, werken of stage lopen. En natuurlijk: de foor! De Sinksefoor en Antwerpen is als Tom en Jerry: ze kunnen niet met en niet zonder elkaar (hoewel het met-gedeelte duidelijk de overhand krijgt, begrijp me niet verkeerd).

Op de Gedempte Zuiderdokken strandt de kermis vanaf Pinksterenmaandag (vandaar: Sinksefoor) tot pakweg half juli. Zes lange weken van oliebollen, allerlei soorten figuren op straat en veelkleurige pluchen beesten die voor het raam komen dansen. Vooral die Figuren zijn interessant om te bekijken. Als ik in de blok even niets te doen had, ging ik vaak aan de trappen van het Museum van Schone Kunsten zitten, kijkend naar de mensen (let op de perfecte timing van de foor: midden de blok en de examens...). En dan durft er al wat passeren. Vooral omdat het contrast met de Barbie-en-Ken-koppels die normaalgezien het Antwerpse Zuid inpalmen, zo groot is.

Even schetsen: op de vele hippe terrasjes rondom het Museum zit zowat de hele beau monde van Bekend Vlaanderen. Een mens durft er bijna niet meer in zijn pantoffels om een dvd gaan, omdat je drie straten moet oversteken waar het slalommen is tussen de blitse (en vooral oversized) handtassen, keffers en uitgeschopte sandalen (met of zonder kurkzool). Op normale dagen (denk: bewolkt en voorspelde regen) is er geen gevaar op dergelijke taferelen maar in juni, met de foor en het mooiere weer, is het schering en inslag. Bon, de beau monde dus aan het pintelieren. En dan zijn ze daar: met trammen en bussen komen ze toe aan de Leien, een stroom in alle kleuren en maten: vrolijk en rond, dun en bleek, klein of groot, gesluierd of met lange baard, met drie of tien kinderwagens, met hondjes of kindjes, met marcellekes of mini-rokjes, met... de hele bazaar aan accessoires. En gaan! Gaan langs de straat, op de straat, in de (goot van de) straat, ... allemaal naar de foor. Allemaal belust op een ritje in de Deca-Deca-DecaDance (jawel, the one and only!), de G-Force, de Wild Mouse, de Splash, het reuzenrad of op de file voor het oliebollen/frieten/wafelkraam (ik moet trouwens nog om mijn portie 'vetzakkerij'). Net als ik moeten ze langs al de terrasjes. Maar niet net als ik slalommen ze behendig, nee, ze walsen over alles wat ze tegenkomen: bags worden vertrappeld, keffers versmoord en schoenen gaan verloren in de platwals van het plebs. En dat allemaal voor een pluchen beestje (eentje dat ze nog net niet hadden, want ik durf er mijn hoofd om verwedden dat thuis de hele collectie ligt uitgestald).

Het hele tafereel is entertainment op zich, temeer omdat ook de BV's zich graag laten verleiden tot een wandeling door het spiegelpaleis of een eendje vangen. Maar met de oversized handtas, keffers aan de leiband en torenhoog schoeisel geen evident karwei... Het leven van een BV kan toch hard zijn... Geef mij maar een paar oliebollen, met veel suiker!

M

Studentenleed!

Oelala, pardonnez-moi voor het achterblijven/updaten/volgibberen/... van enig virtueel blad. Hét excuus dezer dagen voor de Vlaamse jeugd zijn de (voor mij toch nog) aankomende examens, maar ik heb deze week precies een serieus aantal minuten overschat gehad, dus voor mij geen excuus mogelijk: de blog moet terug op zijn poten komen!

Alsof ik me nog niet schuldig genoeg voel over mijn "minder productief tijd doorbrengen achter het bureautje", mept de actualiteit mij ook nog eens om de oren met het studentenleed: artikels gaande van 'Hoe bestrijd ik faalangst' tot 'gezonde studentenkotkost' en een 'hoe-geef-ik-mama-mijn-volmacht-voor-zondag' cursus verschijnen (bijna) dagelijks in het nieuws en in andere actuele magazines. Leuk! (straks moet ik mij toch nog een potje pillen kopen voor die doodsangsten die ik - en blijkbaar iedere andere student- moet uitstaan, de komende weken).

Ik heb er nu bijna 10 dagen blok opzitten en ik het begint te jeuken, ferm! Maandag staat mijn eerste (vertaal)examen op het programma en ik zit nog in de 'West-Vloanders' de uren te slijten.

Broerlief zit al op de Stressexpress maar "so far so good" (of dat laat hij ons toch geloven). Het thuisfront (want meneer blijft tussen de examens in Leuven) wordt gebombardeerd met mailtjes over wat hij graag geleverd zou zien bij het wekelijkse bezoekje van de oudjes: krachtvoer (denk: LU Prince en choco), stylo's (wegens te ijverig bezig), kladpapier (wegens geen bureau-onderblad), een bureau-onderblad,...

Zondag word ik gedropt in A'pen, over twee weken keer ik pas terug naar huis. Nee, niet om nog 10 dagen te genieten van mijn vrije tijd, middagen op terrasjes door te brengen of ellenlange gesprekken met vriend(inn)en te voeren, voor ik begin te werken in juli (voor het eerst in mijn leven heb ik een 'echte' vakantiejob - 'echt' tussen 'haakjes, want ik werk maar halve dagen...) maar om de oelewapper die mijn examenrooster heeft samengesteld 240 uur lang uit te kafferen. Ik heb mijn voorlaatste examen op 19 juni en mijn allerlaatste op... de 29ste! Inderdaad, om van omver te vallen, prompt je biezen te pakken of je boeken op te eten (hoewel dat laatste misschien niet het slimste is, gezien het programma)...

Enfin, rien à faire, we peppen ons op voor maandag en co en ik wens de Vlaamse jeugd heel veel, heel veel... merde!

M

Hup Hadise!

HOERA!

Alle landen ter Europe, verenigt u, het liedjes- en vooral glitter and glammerfestival staat weer voor de deur. Of stond, want de lichtjes uitgevallen freakshow was gisteren al op de buis (Er was ook de Koningin Elizabethwedstrijd, maar we passen even voor hoogstaande cultuur - lang leve de überkitsch! Over voetbel ga ik het al helemaal niet hebben).

Wegens gebrek aan een serieuze Belgische kandidaat, ging ons Eurosonghart uit naar nummer 18 in de rij, Hádise (met de klemtoon op de Ha - vandaar de 'á').

Ons, dat zijn de 5-1 vriendinnen (voor zij die op zondagmorgen - of op eender welk tijdstip van de dag - niet zo mathematisch aangelegd zijn: we waren met 4, eentje kon er niet bij zijn).

Met gezonde hapjes (het ene al 'gezonder' dan het andere) hebben we ons genesteld in de sofa van een huiskamer, met het volume op 21.

Niet dat we veel van de liedjes gehoord hebben, we hadden het te druk met krijsen en vooral, commentaar geven over danspasjes, verborgen foutjes, fashion statements and much much more...

De balans? Veel te veel om op te noemen maar we houden het bij de "hoogte"punten:

- Patricia Kaas (Frankrijk) zag eruit alsof ze een verkeerd zuivelproduct gegeten had (precies een grauwende mini-Hulkje).

- het operazangeresje van Finland (?) had veel weg van een omgebouwde kerel (blond haar en een wit kleedje maken je nog niet tot een dame!)

- en de romeinse pakjes van de achtergronddansers een van de laatste kandidates waren zo uit de kleerkast van de Gay Parade geplukt. (Al had ik er wel graag die van Malta eens in willen zien dansen).

Tot zover de hilarische stukjes (ik kan er wel nog even over doorgaan, maar voor zij die gekeken hebben, wordt het anders maar opgewarmde kost. Voor zij die het gemist hebben, goddank bestaat er YouTube...).

Hadise heeft het goed gedaan: niet overdreven enthousiast wat betreft de choreografie maar wel netjes afgewerkt. Zonder herpes zag ze er ook al heel wat frisser uit. Het leverde haar in ieder geval een mooie 4de stek op.

Ook Portugal heeft mijn hart gestolen (nog maar eens). Misschien wat kinderlijk, maar een vrolijk en zuurstokroze liedjes tussen al die zware patés. Boa!

Er valt wel nog wat te vertellen, maar de details zitten niet meer zo vers in het geheugen (de aftakeling begint al). De winnaar, Noorwegen, vond ik twee keer niets: een afkooksel van Zack Efron die een gevoelige snaar raakte (letterlijk, want hij speelde viool) door over een 'fairytale' te zingen. Voorspelbaar, helaas...

De inkadering van Cirque du Soleil, voor en na de liedjes, vond ik wel leuk om te zien. Alleen het zwembadnummer vond ik wat akelig (je zal maar onder dat plexiglas staan, als publiek...)

Leuk vertier, toch blij dat het maar eenmaal per jaar is.

M

Pardoes!

Nee hoor, de blog ligt niet "op zijn gat" (zoals ons Jossie dat zo mooi - en vooral plastisch - kan zeggen).

Mijn laatste notities dateren van vrijdag (jongstleden) (over verslavingen - klonk wel spannend, niet?) maar de computer heeft de dingen danig in de war gestuurd. Op het moment van 'Bericht Posten', besliste de r*tmachine van even uit te vallen. Zomaar. Om een mens op stang te jagen, zeker? Een wit scherm, ERROR request to blablabla, enfin, veel puntjes en streepjes (dots en slashes - tot zover mijn termenkennis) en een zuur gezicht aan de andere kant van het scherm. Een vogeltje vertelde me dat het 'verloren' bericht normaal ergens opgeslagen moet zitten in de pc, maar het begrip 'ergens' in de wereld van de bits and bites is zoals een lottoformuliertje: oneindig veel mogelijkheden en geeneen ooit de juiste... Dan zat er maar 1 ding op: schrijven over de gebeurtenis (wat bij deze ook gebeurd is...)

En om even helemaal uit de contextuele band te springen: "Hoera we hebben een baby-olifantje!" (iemand suggesties voor een naam? Moet met een K beginnen en passen bij het geslacht...)

Marie

ps: de eerlijkheid gebiedt mij wel te melden dat ik het bericht weldegelijk heb teruggevonden (Yihaa, een halve jackpot) maar ik had het blijkbaar maar half opgeslagen dus was het dan ook de moeite niet meer om het te posten... volgende keer beter!

Tijd tekort

Ik heb het in Lissabon in alle mogelijke talen geschreven en verandering van omgeving verandert er blijkbaar praktisch niets aan: tempus fugit!
De meimaand is het klassieke moment van het academiejaar waarop verdwaalde studenten, nooit geziene gezichten en nerveuze proffen het beste proberen te maken van de laatste tumultueuze lessen: opdrachten afwerken, examenvragen uitleggen, vragen(v)uurtjes, ...
Blijkbaar is ook de helft van de vriendenkring in mei geboren (hoe zeggen ze dat? "In mei leggen alle vogels een ei"? Nou, vogels niet alleen, zo te merken...) en moet er van het ene verjaardagsfeestje naar het andere gehold worden. Gooi daar nog de verplichte koffies, een communiefeest, lees- en loopwerk bij en je merkt meteen waarom de tijd hopeloos te kort is.
Medestudenten 'grappen' al over het feit of ik al dan niet "in de bib woon"... Het feit dat ik al zo belachelijk dicht bij school op kot zit, maakt het er natuurlijk niet zoveel beter op (ahum!)
Maar ik klaag niet; veel liever handen tekort dan teveel, want dan gaat een mens zich nutteloos voelen. Alleen heb ik nu wel het gevoel dat er een vervelend mannetje achter mijn ogen zit en constant probeert van oogleden toe te trekken - niet handig in tijden van drukte!
We nemen natuurlijk ook ontspanning (verplicht!): gisteren is de mama op bezoek gekomen voor wat gewinkel en quality time in A'pen. Gezellig geshopt en na een verkwikkend etentje de Mutie vriendelijk doch dringend verzocht van terug naar huis te keren aangezien het tijd werd om me klaar te maken voor een (rarara) verjaardagsfeestje (maar niet vooraleer ze eerst lief te bedanken voor de gespendeerde centjes :-) Moederdag komt eraan, dus we trekken maar beter alle registers open.
Verder gaat alles hier zijn gewone gangetje: ik probeer contact te houden met erasmusvriendjes en vriendinnetjes, hou mijn kot in orde (of dat probeer ik toch), ga ook nog naar de lessen, hou mijn cursussen bij, zit eens met mijn 'totje' in de zon of spoor naar huis met een hoofd en een reiszak vol werk.
Ik steek de bijna-blokkers een hartelijk hart onder de riemen!
Hasta de volgende,
M

Onder constructie

Jah, het werd eens hoog tijd om mijn virtuele pen in de inkt te doppen. Na heel wat positieve reacties op mijn eerdere schrijfselen, heb ik besloten om ook mijn (ietwat minder exotische) avonturen in het Antwerpse op het scherm te katapulteren. Momenteel werk ik nog aan de inhoud, maar het zit er aan te komen... Nog even geduld!

Marie

Even bijwerken

Bon, het internetprobleem is nog niet voorbij en dus zijn we genoodzaakt van bij vriendjes en vriendinnetjes aan te kloppen. Vandaag redt Burgi mijn vel, morgen zal het terug het cybercafé zijn...
Wat hebben we ondertussen uitgestoken? Ik ben naar het strand geweest: Estoril en Cascais waren de vakantiebestemmingen bij uitstek voor de oude koningen en koningen die wat van de zon wilden genieten en even niet aan de oorlogsmiserie en geldtekorten wilden denken (niet dat ze dat veel deden, maar we gunnen ze het voordeel van de twijfel). Een beetje de Côte d'Azur van Portugal dus... Maar dat mag je gerust met een korreltje zout nemen: de mooie huizen staan eigenlijk op de weg naar het strand (dus in de trein heb je wel wat om naar te kijken) en geen celebrities gespot.
Verder zijn de oudjes op bezoek geweest om mijn kamer al wat leeg te halen en hebben we samen Valentijn gevierd. Wel grappig om op restaurant met zijn drietjes te zijn omsingeld door allemaal pombalinhos (tortelduifjes)...
Zondag tot dinsdag was ik in Porto, even aangewipt bij mijn oud werk. De Belgische chocolaatjes waren in de smaak gevallen en ook ik heb genoten van een praatje met de 'ex-collega's'. De stad heeft nu ook geen geheimen meer voor mij; twee dagen (of toch anderhalf) gewandeld en gezien. Ook veel tijd gehad om na te denken en me voor te bereiden op mijn terugkeer...
Nu nog Carnaval, verjaardagsfeestjes en afscheid nemen... Closure heet dat dan!
Geen foto's want dit is geen computer...euh...dit is niet MIJN computer ;)
CIAO/M

Technisch werkloos

Ojee, niet goed.

Olivier is naar de Verenigde Staten vertrokken voor 18 (acht-tien!) volle dagen en hij heeft - volkomen per ongeluk - ons internet mee uit de stekker getrokken... De blog ligt dus een beetje "op zijn gat", om het op zijn Jossies te zeggen ;)

Geen nood; cybercafés genoeg en eerlijk gezegd "mankeer" ik ook de tijd. Vorige week naar Estoril en Cascais geweest, deze avond geland in Porto.

Ter land, ter zee of in de lucht; ik heb het nu wel allemaal gehad: ik werd opgehaald door mijn ex-baas (even ter verduidelijking: in Porto ga ik op bezoek bij mijn oude "werkgever" - heb er twee zomers geleden twee weken technische handleidingen vertaald over hoe je aluminium verstevigt... nice!) 60 km ten noorden van Lissabon dus ik had er eerst een tripje met de bus opzitten. Na de trein, de tram, de gewone stadsbus, de metro, de auto en de benenwagen heb ik nu ook een ritje met de lange afstandbus achter de kiezen.

Later meer!

Bedankt aan de neef, ouders en vriendin die (al dan niet subtiel) mijn dt-fout hebben aangekaart; ze is eruit...

M

Visite!

Een vrijdag in Lissabon, op het kasteel...

De drie musketiers, met "zwaard" in aanslag

Lisa en vriendin Tine, op blitsbezoek

De caipirinha was wel in de smaak gevallen bij ons Lisa :)

De titel klinkt als een verhaaltje van Jip en Janneke, maar het was wel iets straffer dan even over de haag een kopje thee sippen met Takkie. Ik had vorige week niet minder dan een nicht en een vriendin (met haar aanhang) op bezoek in mijn derde thuis. Maandag tot woensdag was Lisa, een jonger nichtje even in Lissabon om uit te blazen na haar eerste universiteitsexamens. Samen met een vriendin heeft ze de stad verkend en dinsdagavond zijn we samen iets gaan drinken. Ik vind het altijd wat raar om mensen die ik ken tegen te komen in een buitenlandse stad, zelfs als het gepland is. Woensdag, voor hun vertrek, waren ze nog in de buurt van de het parkje met de Grote Boom en heb ik ze dan ook even mijn kot getoond. Over het algemeen waren ze enthousiast maar wat ontgoocheld in de kortafheid van de Lisboetas (een klacht die ik al meerdere malen gehoord heb en soms zelf ondervonden heb). Ik heb nog het geluk van mij te kunnen uitdrukken in de taal, maar als toerist is het soms raden wat er bedoeld wordt en voel je je wat verloren...

Donderdag en vrijdag waren mijn beste vriendinnetje (én trouwste blogfan!) en twee van haar schoolmaatjes op bezoek. Ze hadden enkele dagen Portugal geboekt, te beginnen in Faro en onderweg even naar boven, naar Lissabon, naar MIJ!

Ook een heuse trot gedaan: mijn buurt, het oude centrum, het kasteel (zelfs tweemaal wegens de eerste keer te laat), Belém, de winkels, een restaurantje, een drankje, ... Alledrie gestationeerd op mijn kot (de ene al wat comfortabeler dan de andere - hé Annelies? :)) en alledrie voorzien van fotolensen van hier tot in Tokio. Amai, ik ben het gewoon van ons Jossie dat we soms pauze moeten houden omdat haar fotografisch oog iets opgemerkt heeft dat de gewone sterveling (of leek mag ook, moeten niet gaan overdrijven) niet ziet, maar met drie zo een dametjes achter mij... ik voelde me precies op stap met een mini-bende wel-heel-westers-uitziende-Japanners... Maar foto's zeggen soms meer dan 1000 woorden dus heb ik me niet gemoeid :)

Morgen (dindag) nog even naar de faculteit om mijn laatste werk in te dienen en daarna ben ik er VOLLEDIG van af! Woensdag en donderdag naar Estoril en Cascais, twee mondaine badsteden (even een frissen neus halen), zondag tot dinsdag naar Porto en tussendoor een weekend oudjes op bezoek! Amai, ik ga niet weten waar eerst te kijken...

Voilà, korte update (een uitgebreid verslag van de week familie/vriendin zou zelfs voor de meest getrainde lezer gruwelijk overkomen, dus dat doe ik dan maar niet)

LIEFS/M

Wat doet het - blijkbaar - vaak in Lissabon?

Ik die altijd vanalles 'voel' maar als puntje bij paaltje komt, zo blind ben als een mol (of in dit geval 'gevoelloos') moet het weer kunnen...

Soms, als ik in bed lig, voel ik hoe mijn matras "beeft", trilt, beweegt, ...noem het hoe je wilt, in iedereen geval, er bougeert iets. Ik had het daar met Olivier zaterdagmiddag nog over gehad (dus vóór de ongelukkige avond- zie vorig stukje), maar hij (als wetenschapper) had mijn gebeurtenis vierkant weggelachen (en ook uitgelachen).

's Nachts moet ik wel heel goed geslapen hebben, want de aardbeving die Lissabon even (17 seconden) heeft doen opschrikken, heb ik dus helemaal niet gevoeld. 's Morgens vroeg Olivier of ik het nu gemerkt had; dacht even dat hij mij in het ootje nam! Maar nee, er was zelfs melding van gemaakt op de radio. Blijkbaar zijn er veel meer van die lichte trillingen (Lissabon is "aardbevingsgevoelig" gebied) maar niet de moeite waar van te vernoemen... Kwestie van een mens niet te veel op stang te jagen... Goed om weten!

Tss, gebeurt er eens iets spannends, dan merk ik er niet eens iets van...

Volgende keer ogen en oren meer open!

M

Wat doet het - zogezegd - NOOIT in Lissabon?

Bon, het stukje over de regen dus. Phuh, het verschijnsel heeft al een naam, is dat al niet genoeg, laat staan dat er moet over geschreven worden (met andere woorden, digitale inkt worden verspild)? Nu, ik heb ook wel een deel schuld aan mijn eigen regentrauma, dus ik moet niet gaan overdrijven. Here we go...

Sinds vorige zondag, meer bepaald 's avonds, is het hier in de Portugese hoofdstad bakken beginnen gieten; sluizen open, lekkende kraan daarboven, oude wijven losgelaten, pijpestelen, noem maar op; zelfs de mooiste uitdrukkingen slagen er niet in van de horror te beschrijven.

Soms ging de regen over in de bekende hagelbuien (voor tien seconden?) en daarna opnieuw 'volle sjette'. De wind (veranderde sneller van richting dan een windhaan op de kerktoren in een ferme storm) maakte het plaatje compleet. Als je er al in slaagde van je paraplu min of meer in balans te houden dan was er nog die laatste zijrichting die je over het hoofd had gezien en al de regen in je (soms mooi opgemaakte) gezicht zwiepte... Have I made myself clear?Leuk is anders en ik denk dat je het zo wel een beetje snapt.

Soit, zaterdag, drama-avond. Had niet de meest spectaculaire week achter de rug (om niet te zeggen, de 'ergste' sinds mijn aankomst fim de setembro) en dus had ik het zowat gehad met het onderaan-Fortuna's-rad-bungelen. Eerst had ik een feestje in the middle of nowhere (achteraf gemerkt dat het in Graça was en ik eigenlijk een gi-gan-ti-sche ommetoer heb gemaakt). Ik had op een blaadje min of meer mijn route vanaf een bepaald metrostation geschreven, maar de wind en de regen maakten daar al snel een onleesbaar vodje van. Plan B: routebeschrijving via de telefoon. Beeld je in: je hebt twee handen nodig voor je paraplu recht te houden, een hand voor je telefoon, nog eentje voor je handschoenen bij te houden wegens geen voldoende grote zakken en nog een laatste om je haarslierten uit je ogen te vegen en de straatnamen te kunnen lezen - aan hoeveel zit ik al? Na drie pogingen de juiste deur gevonden; Hoeraaa! Boven aangekomen (de hoogste etage, uiteraard) kreeg ik te maken met een hele vriendelijke gastvrouw die me een haardroger enzo aanbood (ik zag er niet uit: heir fameus in de weir, ogen met zwarte vegen, alsof ik geweend had,...). Toen ze ook niet ophield met me haar liefde te verklaren, begon het me te dagen dat er al misschien meer alcohol gepasseerd was dan nodig.

Bon, omdat ik absoluut de laatste metro wilde halen (geen haar op mijn pasgedroogde hoofd die opnieuw door dat hondeweer te gaan en er opnieuw als een verzopen kat uit te zien), heb ik de gastvrouw vriendelijk bedankt en heb me uit de voeten gemaakt. Mijn paraplu (slachtoffer twee van het weer) was naar de vaantjes dus ik was goed op weg om opnieuw de kattentoer op te gaan. Gelukkig kreeg ik een lift van een drietal die toevallig passeerden. Ik weet wat je denkt (ik had eerst ook mijn twijfels) maar de striemende regen liet niet veel tijd om te rationaliseren. Dus de auto ingedoken en ze hebben me safe and sound afgezet aan een metrostation. Volgende stap: de mensen met wie ik had afgesproken terug zien te vinden. Normaal kom je heel wat mensen tegen in de straatjes van Bairro (want daar zat ik ondertussen) maar iedereen was naar binnen gevlucht. Verschillende belpogingen gepleegd, zonder succes. Opeens beseft dat ik mijn sleutels niet bij had (tweede grootste sh*tmoment van de avond)! Aaargh!!! Niet te geloven: geen kat op straat, paraplu compleet naar de vaantjes, pouring rain en geen sleutels? Zie het maar als het 'perfecte' einde van een al even 'perfecte' week. Ok, rien à faire, dan maar naar huis gestapt. Ik veronderstel dat ik er moet hebben uitgezien als het meisje in de film dat in de gietende regen de jongen van haar dromen haar liefde gaat verklaren (of de zijne gaat vragen); ik was allesbehalve in de stemming om iets te verklaren, hetzij een grondige vervloeking aan de heren daarboven.

Thuisgekomen de deur praktisch ingebeukt (had Olivier op de hoogte gesteld van mijn 'onfortuinlijke toestand' en of hij de deur wilde op een kier zetten, mocht hij willen gaan slapen) wegens geen antwoord op het langdurig (en vooral luid) bellen. Blijkbaar had Olivier besloten om zijn enige uitgaansavond te plaatsen op die zaterdagavond. Ochja, die jongen kon ook niet wetetn dat zijn colloque even niet had nagedacht. Op mijn andere roommate moest ik ook niet rekenen; zij was haar gsm vergeten...

Me dan maar mentaal voorbereid op een nachtje 'slapen' in het trappenhuis. Zat al met "warme gedachten" in mijn hoofd, om eventuele verkoudheidmicroben buiten te houden, toen het licht aanging. Precies 45 minuten na mijn gebons op de deur, kwam Olivier naar huis; zonder mijn berichten te hebben gelezen, dus ik had geluk! Heel veel geluk... De adrenaline heeft me nog een tijdje wakker gehouden, dus dan maar een film gezien... Haha, hoe een avond toch kan verlopen, nietwaar?

Achteraf is het de meest debiele gebeurtenis ooit, en ook op het moment zelf denk je van: "Dit overkomt iedereen, maar toch niet mij?"

Zal me leren, neh!

Volgende gebeurtenis (hoe kort ook) krijgt ook een stukje apart.

M a.k.a voorvechtster van droger weer...

Wat doen we NIET in Lissabon?

De pintjes helpen om hem bij te benen: hoe meer hij er op heeft, hoe makkelijker ik het tempo kan bijhouden...

My personal trainer!

Zozo, de tijd vliegt weer maar eens voorbij! Ik herinner me nog (vaag) dat ik de intentie had van mijn gemiddelde aantal blogberichten per maand terug op peil te krijgen... ai, de instelling was er, maar de tijd, goesting en "zinnige praat" (ook niet onbelangrijke ingrediënten) ontbraken. Dit goed voornemen mogen we dan alweer schrappen...

Wat er wel nog vlot loopt (haha, flauwe woordspeling) is het conditietrainen. Vandaag NIET in Cidade Universitária (zie vorig stukje) maar eerder op het onverwachtste. Ik had de bedoeling van mijn neus eens buiten te steken (lopen was risky business, gezien de stortbuien waaraan Lissabon de laatste tien dagen ten prooi is gevallen- later meer!) en was op weg naar de badkamer met kleren en co (ik zit graag in mijn homewear te werken; lees goed: homewear, GEEN pyjama!). Opeens gaat de bel tweemaal verschrikkelijk hard. Ik zat al in de badkamer dus moest Olivier de deur opendoen. Eerste maal, vals alarm (dacht hij), tweede keer werd ik uit de badkamer gevist met de simpele boodschap: "Il y a un mec pour toi." Mec? Een kerel? Voor mij? Op een onchristelijk uur als tien voor vier, zondagmiddag? Met mij erbij lopend als alles behalve klaar voor het "spel der seductie"? GREAT!

Beetje bang de deur opengedaan en tot mijn opluchting gezien dat het 'maar' de (Duitse) buurjongen is. Hij heeft een vriendinnetje (dus 'gemarkeerd' gebied) en sinds Sonja vertrokken is, gaan we samen naar feestjes of nemen we de metro naar huis; hij woont toch dicht dus kan je maar beter het nuttige aan het aangename koppelen, nietwaar?

Meneer stond voor de deur om te gaan joggen. Aangezien ik meermaals had laten vallen dat ik (soms) loop (why, oh, why?), zag hij in mij de ideale sparringpartner voor een rondje fysiek uitdagen. Je moet wel weten dat hij Sport studeert: zwemmen, lopen, gymnastiek,... he has it for breakfast... Ikke daarentegen; dat is voor mij een heel vijf-gangen-menu...

Soit, geen excuus meer van 'voorzichtig de neus buitensteken' maar meteen het zware werk. Gewoon de straat op lopen en wel zien waar we uitkomen. En o ja, geen paniek, hij past zich wel aan aan mijn tempo. Ja wadde...

We zijn van bij mij thuis tot honderd meter voor het standbeeld van Hendrik de Zeevaarder gelopen, in een goed uur (heen en terug! Je kan al denken wie zich aan welk tempo heeft aangepast - en ik had geluk, want er zat nog alcohol in zijn lichaam dus hij was 'niet op zijn beste'...). Klinkt heel vaag, maar de Lissabonkenners (en zij die mij ook weten wonen, natuurlijk) zullen wel even de wenkbrauwen optrekken. Lissabon is ABSOLUUT niet gemaakt voor Joggers (niet dat ik Jogger met 'capital J' ben; verre van): putten in het wegdek, te smalle voetpaden (of geen), zotte automobilisten en een harde wind.

Achteraf wel gemerkt dat ik weer vol energie zat en nog later gemerkt dat ik in mijn benen veel meer spieren heb zitten dan ik ooit had gedacht. Hoe ik dat weet? Omdat ik grimas bij elke pas...

Bon, we hebben onze sportieve duit weer in het figuurlijke zakje gedaan, dankzij Tobi(as).

Benieuwd wie er volgende week aan mijn deur gaat staan... ^-^

Als het kriebelt, moet je ...M!

Ps: De regen is hier zo aanwezig dat ze een stukje apart krijgt

Cidade Universitária

Mijn halte (de zesde op de gele lijn), mijn faculteit (naast die van de toekomstige dokters, rechters en wetenschappers), mijn loopparcours... Vrijdag, tussen twee lessen door, ben ik op het grote sportterrein naast de faculteit even op prospectie geweest om het loopparcours te ontdekken. Tussen de tennis- en voetbalvelden, atletiekpistes en het studentenzwembad (vraag me niet wat ik me daar moet bij voorstellen - straks nog een anekdote over een bepaald zwembad in Lissabon) loopt een kronkelend, stijgend en dalend grindpad. Of dat was het toch. In ieder geval GEEN beton, en dat is de bedoeling. Ongelooflijk wat een mens voor de gezondheid doet: zes haltes met de metro afzakken om op een (plat! ook een niet onbelangrijke reden) pad te lopen dat de knieën niet meteen de prak in draait. Ook het weer moest meezitten, want we doen dan wel de moeite van helemaal gepakt en gezakt (loopkleren onder gewone 'tenue', water en banaan, andere trui en jas, loopschoenen) naar de metro te wandelen, het moet het ook waard zijn... Vandaag was het dan zover; na een mislukte poging vorige week en enkele paniekmomenten vandaag (zowaar een 'korrelhagelbui' op mijn balkon gehad, luttele minuten voor ik mijn loopuitrusting bij elkaar zocht - speciaal voor tante Mieke :-)) dan toch geslaagd in mijn opzet: tweeënveertig minuten lang mijn parcours afgelopen. Terwijl er enkele vrienden voetbal speelden (vandaar dat ik alleen op zondag kan, want anders kan ik mijn spullen niet achterlaten), liep ik de longen uit mijn lijf. Of net niet, want het was een tijdje geleden dat ik nog mijn loopschoenen heb aangetrokken, dus moest er doucement herbegonnen worden. De lucht was fris dus er zat best veel zuurstof in, en dat kwam de poging alleen maar ten goede. Ik ben dan ook tevreden met het resultaat, dus hoop op verdere termijn verder te doen! Als dat niet diplomatisch en zakelijk klinkt, terwijl ik het heb over een paar rondjes in het Sportpark, haha. Oja, leuk detail: om de Olympische gedachte te bewaren of weer te geven of te vermassacreren (schrappen wat niet past), staan er om de zoveel meter grote stenen beelden van 'gespierde jongemannen in een tarzanslip met een discus, voetbal of pijl en boog in de handen en/of voeten'. HILARISCH !!!

Als afsluiter nog de zwembadanekdote (zie enkele regels hierboven): eigenlijk best een beetje vies: Olivier, de Franse flatgenoot, zwemt regelmatig enkele baantjes ter ontspanning. Hij heeft twee favoriete adresjes en ik was geïnteresseerd. Omdat er bij het ene meteen voor een jaar moet betaald worden, was het andere de meest logische keuze. Het gebouw was een oud soort klein kasteel, met mooie wenteltrappen en op ieder verdiep oude, houten vloeren. Het zwembad was op het dakverdiep en na beneden betaald te hebben (hetgeen ik vernomen had toen ik helemaal boven was aangekomen, dus ik had al wat trappen achter de kiezen), maakte ik me klaar voor een ontspannende plons. Maar dat was buiten de waard gerekend: alleen binnen op slippers (niet bij), met badmuts in de hand (wablief?) en badkostuum aan (o, echt? dat ben ik nu wel vergeten zeker). Aangezien het mijn eerste keer was, werd er wat door de vingers gezien maar ik moest mijn blonde lokken wel verstoppen in een groene badmaats, maat 6-jarigen. Jippie!

Het zwembad op zich was postzegelformaat, dat met een telelens de afmetingen heeft van een olympische poel, dus de toon was al meteen gezet. Onderverdeeld in banen, was het nog niet al gelijk welke in beslag mocht genomen worden. Er waren regels voor wanneer het vrije uur begon (gelukkig was het al begonnen en moest ik niet in mijn kippevellenkostuum wachten) en ik moest om de vijf slagen van baan verwisselen omdat er verschillende lessen begonnen (zwangerschapgymnastiek - twee banen; kindjes; volwassenen). De climax (of dieptepunt) was toch wel de ontdekking van een griezelige worm die zich slijmerig een weg baande vanuit het water naar de startblokken. Mijn banen afgemaakt en beslist van het bij lopen te houden!

Sporten is gezond, maar we moeten ons nu ook weer niet in al te veel bochten kronkelen.

M

Janken in januari

For old time's sake...

Jaja, januari is voor velen het begin van het einde. Een exodus zou ik het niet noemen, maar het komt aardig in de buurt. Voor vele eerste-semester studenten zit het Erasmusavontuur erop en tegen eind januari zal er al goed geschift zijn. Het is nu al zoeken naar waar de die hards zich op vrijdagavond in Bairro bevinden... Ook ons Sonja is bijna vertrokken, vrijdag zegt ze vaarwel aan de pasteis de nata, de straatjes en steegjes, de parkjes, de metro, de nachtelijke wandelingen van ons kot en terug, de Italiaan, ... Ze is volop bezig met er nog vanalles tussen te proppen zoals koffiedates, treinritjes, shopuitjes en diners (al dan niet bij ons thuis). Druk, druk, druuuuuk!

Met Sonja op baan en Olivier (nog maar eens) in Frankrijk, is het nu iedere avond alleen thuiskomen (amai, ik geloof dat ik dat toch al een paar keer heb vermeld; het is de laatste keer, beloofd!). Gek hoe een mens snel kan wennen aan de stilte en afwezigheid van anderen, maar des te blijer is als de afwezige terug opduikt.
Vandaag het boek gekregen dat we moeten lezen voor de Franse klas (Je vais bien, ne t'en fais pas; Olivier Adam). Het leest relatief vlot en blijkbaar is er ook al een filmadaptie van gemaakt. Misschien de moeite van die eens te bekijken en een vergelijking te maken. Wel zien of dat nog gaat lukken want er moet een samenvatting geschreven worden, enkele passages (die voldoen aan de volgende criteria: narratief, descriptief of in dialoog geschreven, plus nog een choix libre) vertaald, een literaire recensie uitvinden (alleja, bedenken), waarom ik die passages (en geen andere) heb gekozen om te vertalen en een persoonlijke woordenlijst aanleggen; niet van de poes!
Verder nog twee testen, een groepswerk (dat verzet is geweest) en een individueel werk (vandaag afgewerkt) op stapel, dus het wordt (iets) drukker. Ik mag ook mijn bachelorscriptie niet vergeten.

Voila, even kort bijgewerkt. Zoals de laatste tijd wel te merken is, ligt het tempo wat lager en is het niveau van de inhoud gekelderd (peço desculpa!). Er wordt aan een revival gedacht, met veel toeters en bellen...

Aan de Examenmensen, HOU VOL, het einde is in zicht!
Aan de Niet-Examenmensen, hou ook vol, de meest deprimerende dag van het jaar was gisteren, dus vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. :-)

M

Ditjes en datjes

Selina, het dochtertje van Burgi, de Oostenrijkse.

Topfenknödel, een typisch Oostenrijks dessert.

Ik, uitgeteld op de German BBQ.

German food!

Nu zijn het er nog maar drie, maar uiteindelijk stonden er zeven Duitse(rs) in de keuken!

Hoera, de ergste kou is geweken! Het is maandagavond en ik heb net mijn was binnengehaald die buiten hing te drogen. Of toch een poging deed tot, want omdat het aantal graden nu weer boven de nul schommelt, durft er al weer meer neerslag vallen, en dat doet de 'ik-droog-mij-was-op-zijn-Portugees-gedachte' niet veel goeds. Maar niet getreurd, de schade viel binnen de perken.

Vandaag dag één van week twee van het nieuwe lesjaar. Op maandag heb ik niet veel les (slechts vier uur, van vier tot acht) maar het is een redelijke intensieve les, met een kwartiertje pauze en als je buitenkomt, voel je je even zotgedraaid. Vandaar dat er vanavond niet al te veel op het programma staat op werkvlak. Ook al omdat ik tegen ik thuis ben en mijn potje heb gekookt (en ook de al bovenvermelde was heb binnengehaald), de tijd al aardig is geschoven. Komt daar nog bij dat er morgen relatief 'vroeg' (acht uur!) moet opgestaan worden, dus kan er niet al te zot worden gedaan. Dus lezen we de kranten, kijken we naar het Portugese nieuws, versturen we mails en 'updaten' we de blog.

De Duitse BBQ van vorige woensdag was een groot succes, dank aan al de Duitsers. De BBQ deed het ook daadwerkelijk (handig) en er werd vanalles bekokstoofd in ons minikeukentje. Al diegene die geen Duitse nationaliteit hadden, werden vriendelijk verzocht van de keuken te verlaten dus was ik gastvrouw van dienst om iedereen van drank en muziek te voorzien. Naast alle Duitsers, heel veel Italianen en hier en daar een verdwaalde Engelsman en Fransman. Maar al bij al een gezellige bedoening.

Zaterdag ben ik bij buurland Oostenrijk op bezoek geweest; het is te zeggen, een vriendin van op de fac (die Oostenrijkse is) had topfenknödel gemaakt, een soort van dessert. Niet echt mijn ding, maar het was wel gezellig. De jongedame in kwestie heeft ook al een dochtertje van vier en het moet gezegd zijn, na het krijserige gedrag in het begin, bleek het een goddelijke kindje te zijn, met wie ik me kostelijk heb geamuseerd (en zij met alles wat ik aan- en bijhad: ringen, sjaals en gsm).

Verder tijdens het weekend niet zo heel veel gedaan; wat gebabbeld met Sonja (die sinds zondagmorgen opnieuw de hort op is, deze keer naar Madeira, tot woensdagavond) en wat gewerkt aan mijn scriptie. Vrijdag vertrekt Olivier nog maar eens naar Parijs, om zaken te regelen voor zijn - eventuele - definitieve vertrek naar de Verenigde Staten (Oh my God!).

Leeg huis, alweer, maar ik raak er aan gewend. Als ik echt naar buiten wil, is er altijd wel iemand te vinden die ergens zin in heeft: film zien, iets gaan drinken of een wandelingetje maken.

Zo, niet echt dingen om over naar huis te schrijven, maar het kan niet alle dagen feest zijn. En als ik mijn gemiddelde aantal berichten van de eerste maanden terug wil halen, kan er al eens een minder interessant gedeelte tussen zitten. Moet kunnen!

Tot de volgende!

M

Daar is de lente...

De titel is wat overdreven, ik geef het toe, en aan de temperatuur zal het ook niet liggen want de kranten blokletteren de negatieve graden op alle voorpagina's. Voor zij die het zijn vergeten: min twee 's nachts mag dan al 'warmer' zijn dan de min twaalf in België, zonder verwarming kan het verdorie koud zijn aan de voeten en oren, binnenshuis!

Nee, waarnaar ik verwijs, is dat de duisternis al enkele minuten later intreedt. Rond zessen is het veeleer schemering dan echt pikkedonker. Hoera, hoera, ik zie hier al gauw de krokussen uit de grond floepen!

Op mijn kot alles rustig. Ik ben terug in de lessen gevlogen, Sonja heeft vrijaf en reist het land rond en Olivier is weer even over en het weer naar Frankrijk voor de begrafenis van een opa. Er zijn leukere dingen te doen. Hetgeen wel wil zeggen dat ik meer dan eens het kot voor mij alleen heb. Wees gerust, er worden geen zotte dingen gedaan, ik zit nog in mijn recupereerfase van een ellendige verkoudheid. Aan de oudjes het goede nieuws: de slikproblemen zijn weg en de verkoudheid loopt (haha, wat een woordspeling -ahum) op zijn laatste beentjes, en dat zonder enig bezoek aan apotheker of dokter (maar het telefoonnummer van die laatste zit wel veilig in mijn gsm opgeslagen, geen paniek!). Maar zoals gewaarschuwd, we blijven voorzichtig (en dus niet overmoedig) en we blijven ook binnen. Hetgeen niet makkelijk is met alle mensen die naar huis gaan - definitief dan - en nog een laatste rondje geven in Bairro. Niet dat ik zoveel opofferingen moet maken, hoor, vaak ben ik gewoon te moe om me helemaal naar daar te slepen.

Vanavond is het girl's night en morgen komen er vrienden dineren; dus toch een beetje geprofiteer van Oliviers afwezigheid, al moet ik eraan toevoegen dat het initiatief geheel afkomstig is van Sonja. Het kind verveelt haar stierlijk nu ze niets meer te doen heeft, buiten de dagen af te tellen tot haar tripje naar Madeira en dan tot aan die laatste trip, richting Deutschland.

Voila, een korte update. Gisteren had ik een presentatie in het Portugees, waarvoor ik geen zenuwen had, maar heb het toch maar weer afgehaspeld tegen de snelheid van een gemiddelde TGV. Ik vrees dat zelfs de meest letters-opvretende-Portugees even met de wenkbrauwen heeft gefronst. Maar bon, achteraf waren er geen vragen (kan natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat ze er niets van verstaan hebben), alleen bevestigingen en voorbeelden van de theorie die ik gepoogd heb uit te leggen, dus ik heb er geen al te slecht gevoel bij...

Vrijdag een andere test, cultura portuguesa do século XVI - XVIII, dat wordt een ander paar mouwen. Het is wel dankzij die klas dat ik nu zo min of meer de stamboom van de Portugese koningen op mijn duimpje ken (niet makkelijk als de enige variatie in koningsnamen bestaat uit João, Pedro of Henrique). Maar zoals gezegd, ik ben er dankbaar voor; het is tenslotte de bedoeling van toch min of meer iets te weten over de cultuur van het land waarvan je de taal leert.

Toch blijft het spannend afwachten wat de test gaat geven...

Tot de volgende!

Bjs,

M

Bom Novo Ano !!!

Eerst en vooral, een gelukkig Nieuwjaar aan iedereen! Ik wens je al het goede (uiteraard) van vorig jaar, maar dan beter en meer.

Hier was de overgang van Oud naar Nieuw Super! Sinds maandag was het weer wat aan de slechte kant (denk: regen, regen en nog eens regen) dus er werd al gevreesd voor het vuurwerk en de outdoor afterparty. Ik had mijn verwachtingen dan ook niet te hoog gezet, want anders kom je alleen maar ontgoochelder terug. Sonja had diner in de Residentie, ik in de studentenblok in Avenida. Het werd een gezellige bedoening (tien man en wat sfeerlicht, meer heeft een mens niet nodig) en er werd lekker gegeten: soep en daarna opgevulde kip, met groenten en aardappeltjes in de oven, tsatsiki en zoet-zure saus als bijdis. Daarna sijpelden de anderen langzaam maar zeker binnen; tegen het uur van vertrek waren we met het driedubbele (of toch bijna). Tegen elven afgezakt naar Praça do Commercio, waar het vuurwerk zou plaatsvinden. Nog veel gezinnen op pad; voor de kindjes was het ook een speciale avond. Op het plein zelf stond er een podium die voor wat sfeer vooraf zorgde. De mensen van de Residentie kwamen er dan ook nog bij en vanuit allerlei steegjes en straatjes kwamen er nog kennissen aangelopen, al dan niet in het bijzijn van vrienden die op bezoek waren voor Oud en Nieuw (en steevast verloren liepen). Om 00u00 ging het vuurwerk af, en ik moet zeggen, het was de moeite. In tegendeel tot de Kerst- en Lichtjesgekte in Lissabon (met blauw, rood, groen en wit op alle hoeken van de straten) was het vuurwerk sober (veel gouden palmbomen, als je snapt wat ik bedoel). Sonja had voor vuurwerkstokjes gezorgd (zo om op een verjaardagstaart te zetten) en iedereen zette het op een schreeuwen.

Daarna ging iedereen naar het terras dicht bij het restaurant Chapito, waar een tent was gezet en een gratis dj-set speelde. Voor het uitzicht moest je het niet doen, want de mist stuurde de dingen danig in de war, maar de sfeer was geweldig. Opnieuw geen regen - buiten wat druppels van de mist - en heel de nacht werd er gedanst, gedronken en onnozel gedaan. Met een zatte buurman naar huis gewandeld en tegen het ochtendgloren lag ik onder de wol. Niet voor lang echter, want een welgemikt telefoontje van de mama (onder het mom van 'Gelukkig Nieuwjaar'), die informeerde naar de gezondheid en het veilig-thuis-geraakt?, maakte een einde aan een handvol uren slaap. Dan maar wat opruimen en ... Niets doen.

Sonja is vandaag vertrokken naar Porto, een roadtripje met een bende Polen en een Koreaan. Ze moest er om vijf uur al uit en gisteren waren er Italianen en Duitsers op bezoek die bij ons kwamen eten. Ocharme het kind.

Ze heeft ook al haar terugvlucht geboekt, dus ze is definitief weg vanaf 23 januari... Het zal toch raar doen...

Bon, het weekend nadert (en dus de nieuwe schoolweek), dus moet er weer wat gewerkt worden.

Adios, amigos en nog eens het beste voor 2009 !!!

Drie Nieuwjaarszoenen,

M