Cidade Universitária

Mijn halte (de zesde op de gele lijn), mijn faculteit (naast die van de toekomstige dokters, rechters en wetenschappers), mijn loopparcours... Vrijdag, tussen twee lessen door, ben ik op het grote sportterrein naast de faculteit even op prospectie geweest om het loopparcours te ontdekken. Tussen de tennis- en voetbalvelden, atletiekpistes en het studentenzwembad (vraag me niet wat ik me daar moet bij voorstellen - straks nog een anekdote over een bepaald zwembad in Lissabon) loopt een kronkelend, stijgend en dalend grindpad. Of dat was het toch. In ieder geval GEEN beton, en dat is de bedoeling. Ongelooflijk wat een mens voor de gezondheid doet: zes haltes met de metro afzakken om op een (plat! ook een niet onbelangrijke reden) pad te lopen dat de knieën niet meteen de prak in draait. Ook het weer moest meezitten, want we doen dan wel de moeite van helemaal gepakt en gezakt (loopkleren onder gewone 'tenue', water en banaan, andere trui en jas, loopschoenen) naar de metro te wandelen, het moet het ook waard zijn... Vandaag was het dan zover; na een mislukte poging vorige week en enkele paniekmomenten vandaag (zowaar een 'korrelhagelbui' op mijn balkon gehad, luttele minuten voor ik mijn loopuitrusting bij elkaar zocht - speciaal voor tante Mieke :-)) dan toch geslaagd in mijn opzet: tweeënveertig minuten lang mijn parcours afgelopen. Terwijl er enkele vrienden voetbal speelden (vandaar dat ik alleen op zondag kan, want anders kan ik mijn spullen niet achterlaten), liep ik de longen uit mijn lijf. Of net niet, want het was een tijdje geleden dat ik nog mijn loopschoenen heb aangetrokken, dus moest er doucement herbegonnen worden. De lucht was fris dus er zat best veel zuurstof in, en dat kwam de poging alleen maar ten goede. Ik ben dan ook tevreden met het resultaat, dus hoop op verdere termijn verder te doen! Als dat niet diplomatisch en zakelijk klinkt, terwijl ik het heb over een paar rondjes in het Sportpark, haha. Oja, leuk detail: om de Olympische gedachte te bewaren of weer te geven of te vermassacreren (schrappen wat niet past), staan er om de zoveel meter grote stenen beelden van 'gespierde jongemannen in een tarzanslip met een discus, voetbal of pijl en boog in de handen en/of voeten'. HILARISCH !!!

Als afsluiter nog de zwembadanekdote (zie enkele regels hierboven): eigenlijk best een beetje vies: Olivier, de Franse flatgenoot, zwemt regelmatig enkele baantjes ter ontspanning. Hij heeft twee favoriete adresjes en ik was geïnteresseerd. Omdat er bij het ene meteen voor een jaar moet betaald worden, was het andere de meest logische keuze. Het gebouw was een oud soort klein kasteel, met mooie wenteltrappen en op ieder verdiep oude, houten vloeren. Het zwembad was op het dakverdiep en na beneden betaald te hebben (hetgeen ik vernomen had toen ik helemaal boven was aangekomen, dus ik had al wat trappen achter de kiezen), maakte ik me klaar voor een ontspannende plons. Maar dat was buiten de waard gerekend: alleen binnen op slippers (niet bij), met badmuts in de hand (wablief?) en badkostuum aan (o, echt? dat ben ik nu wel vergeten zeker). Aangezien het mijn eerste keer was, werd er wat door de vingers gezien maar ik moest mijn blonde lokken wel verstoppen in een groene badmaats, maat 6-jarigen. Jippie!

Het zwembad op zich was postzegelformaat, dat met een telelens de afmetingen heeft van een olympische poel, dus de toon was al meteen gezet. Onderverdeeld in banen, was het nog niet al gelijk welke in beslag mocht genomen worden. Er waren regels voor wanneer het vrije uur begon (gelukkig was het al begonnen en moest ik niet in mijn kippevellenkostuum wachten) en ik moest om de vijf slagen van baan verwisselen omdat er verschillende lessen begonnen (zwangerschapgymnastiek - twee banen; kindjes; volwassenen). De climax (of dieptepunt) was toch wel de ontdekking van een griezelige worm die zich slijmerig een weg baande vanuit het water naar de startblokken. Mijn banen afgemaakt en beslist van het bij lopen te houden!

Sporten is gezond, maar we moeten ons nu ook weer niet in al te veel bochten kronkelen.

M

Janken in januari

For old time's sake...

Jaja, januari is voor velen het begin van het einde. Een exodus zou ik het niet noemen, maar het komt aardig in de buurt. Voor vele eerste-semester studenten zit het Erasmusavontuur erop en tegen eind januari zal er al goed geschift zijn. Het is nu al zoeken naar waar de die hards zich op vrijdagavond in Bairro bevinden... Ook ons Sonja is bijna vertrokken, vrijdag zegt ze vaarwel aan de pasteis de nata, de straatjes en steegjes, de parkjes, de metro, de nachtelijke wandelingen van ons kot en terug, de Italiaan, ... Ze is volop bezig met er nog vanalles tussen te proppen zoals koffiedates, treinritjes, shopuitjes en diners (al dan niet bij ons thuis). Druk, druk, druuuuuk!

Met Sonja op baan en Olivier (nog maar eens) in Frankrijk, is het nu iedere avond alleen thuiskomen (amai, ik geloof dat ik dat toch al een paar keer heb vermeld; het is de laatste keer, beloofd!). Gek hoe een mens snel kan wennen aan de stilte en afwezigheid van anderen, maar des te blijer is als de afwezige terug opduikt.
Vandaag het boek gekregen dat we moeten lezen voor de Franse klas (Je vais bien, ne t'en fais pas; Olivier Adam). Het leest relatief vlot en blijkbaar is er ook al een filmadaptie van gemaakt. Misschien de moeite van die eens te bekijken en een vergelijking te maken. Wel zien of dat nog gaat lukken want er moet een samenvatting geschreven worden, enkele passages (die voldoen aan de volgende criteria: narratief, descriptief of in dialoog geschreven, plus nog een choix libre) vertaald, een literaire recensie uitvinden (alleja, bedenken), waarom ik die passages (en geen andere) heb gekozen om te vertalen en een persoonlijke woordenlijst aanleggen; niet van de poes!
Verder nog twee testen, een groepswerk (dat verzet is geweest) en een individueel werk (vandaag afgewerkt) op stapel, dus het wordt (iets) drukker. Ik mag ook mijn bachelorscriptie niet vergeten.

Voila, even kort bijgewerkt. Zoals de laatste tijd wel te merken is, ligt het tempo wat lager en is het niveau van de inhoud gekelderd (peço desculpa!). Er wordt aan een revival gedacht, met veel toeters en bellen...

Aan de Examenmensen, HOU VOL, het einde is in zicht!
Aan de Niet-Examenmensen, hou ook vol, de meest deprimerende dag van het jaar was gisteren, dus vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. :-)

M

Ditjes en datjes

Selina, het dochtertje van Burgi, de Oostenrijkse.

Topfenknödel, een typisch Oostenrijks dessert.

Ik, uitgeteld op de German BBQ.

German food!

Nu zijn het er nog maar drie, maar uiteindelijk stonden er zeven Duitse(rs) in de keuken!

Hoera, de ergste kou is geweken! Het is maandagavond en ik heb net mijn was binnengehaald die buiten hing te drogen. Of toch een poging deed tot, want omdat het aantal graden nu weer boven de nul schommelt, durft er al weer meer neerslag vallen, en dat doet de 'ik-droog-mij-was-op-zijn-Portugees-gedachte' niet veel goeds. Maar niet getreurd, de schade viel binnen de perken.

Vandaag dag één van week twee van het nieuwe lesjaar. Op maandag heb ik niet veel les (slechts vier uur, van vier tot acht) maar het is een redelijke intensieve les, met een kwartiertje pauze en als je buitenkomt, voel je je even zotgedraaid. Vandaar dat er vanavond niet al te veel op het programma staat op werkvlak. Ook al omdat ik tegen ik thuis ben en mijn potje heb gekookt (en ook de al bovenvermelde was heb binnengehaald), de tijd al aardig is geschoven. Komt daar nog bij dat er morgen relatief 'vroeg' (acht uur!) moet opgestaan worden, dus kan er niet al te zot worden gedaan. Dus lezen we de kranten, kijken we naar het Portugese nieuws, versturen we mails en 'updaten' we de blog.

De Duitse BBQ van vorige woensdag was een groot succes, dank aan al de Duitsers. De BBQ deed het ook daadwerkelijk (handig) en er werd vanalles bekokstoofd in ons minikeukentje. Al diegene die geen Duitse nationaliteit hadden, werden vriendelijk verzocht van de keuken te verlaten dus was ik gastvrouw van dienst om iedereen van drank en muziek te voorzien. Naast alle Duitsers, heel veel Italianen en hier en daar een verdwaalde Engelsman en Fransman. Maar al bij al een gezellige bedoening.

Zaterdag ben ik bij buurland Oostenrijk op bezoek geweest; het is te zeggen, een vriendin van op de fac (die Oostenrijkse is) had topfenknödel gemaakt, een soort van dessert. Niet echt mijn ding, maar het was wel gezellig. De jongedame in kwestie heeft ook al een dochtertje van vier en het moet gezegd zijn, na het krijserige gedrag in het begin, bleek het een goddelijke kindje te zijn, met wie ik me kostelijk heb geamuseerd (en zij met alles wat ik aan- en bijhad: ringen, sjaals en gsm).

Verder tijdens het weekend niet zo heel veel gedaan; wat gebabbeld met Sonja (die sinds zondagmorgen opnieuw de hort op is, deze keer naar Madeira, tot woensdagavond) en wat gewerkt aan mijn scriptie. Vrijdag vertrekt Olivier nog maar eens naar Parijs, om zaken te regelen voor zijn - eventuele - definitieve vertrek naar de Verenigde Staten (Oh my God!).

Leeg huis, alweer, maar ik raak er aan gewend. Als ik echt naar buiten wil, is er altijd wel iemand te vinden die ergens zin in heeft: film zien, iets gaan drinken of een wandelingetje maken.

Zo, niet echt dingen om over naar huis te schrijven, maar het kan niet alle dagen feest zijn. En als ik mijn gemiddelde aantal berichten van de eerste maanden terug wil halen, kan er al eens een minder interessant gedeelte tussen zitten. Moet kunnen!

Tot de volgende!

M

Daar is de lente...

De titel is wat overdreven, ik geef het toe, en aan de temperatuur zal het ook niet liggen want de kranten blokletteren de negatieve graden op alle voorpagina's. Voor zij die het zijn vergeten: min twee 's nachts mag dan al 'warmer' zijn dan de min twaalf in België, zonder verwarming kan het verdorie koud zijn aan de voeten en oren, binnenshuis!

Nee, waarnaar ik verwijs, is dat de duisternis al enkele minuten later intreedt. Rond zessen is het veeleer schemering dan echt pikkedonker. Hoera, hoera, ik zie hier al gauw de krokussen uit de grond floepen!

Op mijn kot alles rustig. Ik ben terug in de lessen gevlogen, Sonja heeft vrijaf en reist het land rond en Olivier is weer even over en het weer naar Frankrijk voor de begrafenis van een opa. Er zijn leukere dingen te doen. Hetgeen wel wil zeggen dat ik meer dan eens het kot voor mij alleen heb. Wees gerust, er worden geen zotte dingen gedaan, ik zit nog in mijn recupereerfase van een ellendige verkoudheid. Aan de oudjes het goede nieuws: de slikproblemen zijn weg en de verkoudheid loopt (haha, wat een woordspeling -ahum) op zijn laatste beentjes, en dat zonder enig bezoek aan apotheker of dokter (maar het telefoonnummer van die laatste zit wel veilig in mijn gsm opgeslagen, geen paniek!). Maar zoals gewaarschuwd, we blijven voorzichtig (en dus niet overmoedig) en we blijven ook binnen. Hetgeen niet makkelijk is met alle mensen die naar huis gaan - definitief dan - en nog een laatste rondje geven in Bairro. Niet dat ik zoveel opofferingen moet maken, hoor, vaak ben ik gewoon te moe om me helemaal naar daar te slepen.

Vanavond is het girl's night en morgen komen er vrienden dineren; dus toch een beetje geprofiteer van Oliviers afwezigheid, al moet ik eraan toevoegen dat het initiatief geheel afkomstig is van Sonja. Het kind verveelt haar stierlijk nu ze niets meer te doen heeft, buiten de dagen af te tellen tot haar tripje naar Madeira en dan tot aan die laatste trip, richting Deutschland.

Voila, een korte update. Gisteren had ik een presentatie in het Portugees, waarvoor ik geen zenuwen had, maar heb het toch maar weer afgehaspeld tegen de snelheid van een gemiddelde TGV. Ik vrees dat zelfs de meest letters-opvretende-Portugees even met de wenkbrauwen heeft gefronst. Maar bon, achteraf waren er geen vragen (kan natuurlijk ook te maken hebben met het feit dat ze er niets van verstaan hebben), alleen bevestigingen en voorbeelden van de theorie die ik gepoogd heb uit te leggen, dus ik heb er geen al te slecht gevoel bij...

Vrijdag een andere test, cultura portuguesa do século XVI - XVIII, dat wordt een ander paar mouwen. Het is wel dankzij die klas dat ik nu zo min of meer de stamboom van de Portugese koningen op mijn duimpje ken (niet makkelijk als de enige variatie in koningsnamen bestaat uit João, Pedro of Henrique). Maar zoals gezegd, ik ben er dankbaar voor; het is tenslotte de bedoeling van toch min of meer iets te weten over de cultuur van het land waarvan je de taal leert.

Toch blijft het spannend afwachten wat de test gaat geven...

Tot de volgende!

Bjs,

M

Bom Novo Ano !!!

Eerst en vooral, een gelukkig Nieuwjaar aan iedereen! Ik wens je al het goede (uiteraard) van vorig jaar, maar dan beter en meer.

Hier was de overgang van Oud naar Nieuw Super! Sinds maandag was het weer wat aan de slechte kant (denk: regen, regen en nog eens regen) dus er werd al gevreesd voor het vuurwerk en de outdoor afterparty. Ik had mijn verwachtingen dan ook niet te hoog gezet, want anders kom je alleen maar ontgoochelder terug. Sonja had diner in de Residentie, ik in de studentenblok in Avenida. Het werd een gezellige bedoening (tien man en wat sfeerlicht, meer heeft een mens niet nodig) en er werd lekker gegeten: soep en daarna opgevulde kip, met groenten en aardappeltjes in de oven, tsatsiki en zoet-zure saus als bijdis. Daarna sijpelden de anderen langzaam maar zeker binnen; tegen het uur van vertrek waren we met het driedubbele (of toch bijna). Tegen elven afgezakt naar Praça do Commercio, waar het vuurwerk zou plaatsvinden. Nog veel gezinnen op pad; voor de kindjes was het ook een speciale avond. Op het plein zelf stond er een podium die voor wat sfeer vooraf zorgde. De mensen van de Residentie kwamen er dan ook nog bij en vanuit allerlei steegjes en straatjes kwamen er nog kennissen aangelopen, al dan niet in het bijzijn van vrienden die op bezoek waren voor Oud en Nieuw (en steevast verloren liepen). Om 00u00 ging het vuurwerk af, en ik moet zeggen, het was de moeite. In tegendeel tot de Kerst- en Lichtjesgekte in Lissabon (met blauw, rood, groen en wit op alle hoeken van de straten) was het vuurwerk sober (veel gouden palmbomen, als je snapt wat ik bedoel). Sonja had voor vuurwerkstokjes gezorgd (zo om op een verjaardagstaart te zetten) en iedereen zette het op een schreeuwen.

Daarna ging iedereen naar het terras dicht bij het restaurant Chapito, waar een tent was gezet en een gratis dj-set speelde. Voor het uitzicht moest je het niet doen, want de mist stuurde de dingen danig in de war, maar de sfeer was geweldig. Opnieuw geen regen - buiten wat druppels van de mist - en heel de nacht werd er gedanst, gedronken en onnozel gedaan. Met een zatte buurman naar huis gewandeld en tegen het ochtendgloren lag ik onder de wol. Niet voor lang echter, want een welgemikt telefoontje van de mama (onder het mom van 'Gelukkig Nieuwjaar'), die informeerde naar de gezondheid en het veilig-thuis-geraakt?, maakte een einde aan een handvol uren slaap. Dan maar wat opruimen en ... Niets doen.

Sonja is vandaag vertrokken naar Porto, een roadtripje met een bende Polen en een Koreaan. Ze moest er om vijf uur al uit en gisteren waren er Italianen en Duitsers op bezoek die bij ons kwamen eten. Ocharme het kind.

Ze heeft ook al haar terugvlucht geboekt, dus ze is definitief weg vanaf 23 januari... Het zal toch raar doen...

Bon, het weekend nadert (en dus de nieuwe schoolweek), dus moet er weer wat gewerkt worden.

Adios, amigos en nog eens het beste voor 2009 !!!

Drie Nieuwjaarszoenen,

M