It's a wrap!

That's it folks!
Cursus in het buitenland zit erop. Deze morgen een hele voormiddag economische terminologie gedaan. Best wel heavy: de termen worden in het Engels en Portugees gegeven, maar wat voor termen. Debt refinancing, short-selling (er bestaat zelfs naked short-selling, alstublieft). Op het einde bedankt voor de geleverde diensten (en omgekeerd) en naar huis vertrokken.
Redelijk abrupt einde wel.
Thuis een uurtje in de zon gezeten, tot ik zo rood zag dat ik even binnen moest gaan zitten voor ik de straat kon opgaan. Typisch :-)
Erna drie uur gewandeld in mijn favo town. Het weer was geweldig, zestien graden en meer. Man, dat ga ik toch missen als ik terug ben. Nog laatstenippertjeshopping gedaan en terug naar huis. Straks beginnen aan mijn valies (oh boy) en afspreken met Marie hoe en wat voor deze avond.
Toen ik op het Praça de Comércio stond, vroeg een man of ik een foto wilde maken van hem. Ok, geen probleem. Op het einde vroeg hij waar ik vandaan kwam en bij het woord 'Belgium' kwam er een verrassende reactie: meneer is barman (uiteraard) en reist de wereld rond als barman en coctailleraar (of hoe je iemand die je leert hoe je coctails shaket ook noemt) en woonde al in Antwerpen (uiteraard), Gent (Gentse feesten) en Laken (euh, niet bij de koning, denk ik). We hebben een praatje gemaakt en ik ben al uitgenodigd voor een avondje in zijn bar in Bairro Alto. Mmh, ik dacht het niet. Toch niet alleen.
Bij het wandelen kwam ik weer vanalles tegen dat er op andere dagen precies toch niet is (of in mindere mate): hordes toeristen, uitgelaten jeugd, bekvechtende vrouwen, discussiërende groepjes mannen, ... De zon heeft niet alleen op mij een effect.
Nog zoiets: een Braziliaan heeft een licht anders accent dan de Portugees. De 'd' en 't' worden als 'dj' of 'tj' uitgesproken. 'Bom dia' wordt dus 'bom djia'. En als ze 'Hello beautiful' willen zeggen, wordt dat 'Hello beautjiful'. Hoe hard ze ook hun best doen, ik moet altijd lachen als ze dat zeggen. Ik heb er vandaag zo twee naar mijn hoofd gekregen. Beautjiful moet je daarvoor niet zijn. Bij gebrek aan blond, is niet-brunette zijn al genoeg om 'bjoetjiful' te zijn.
De arrogante Amerikanen zijn ingewisseld voor twee sympathieke Canadese meisjes, die helemaal zot zijn Parijs. Mijn kamergenote is niet Hawaiaans - ik kon er niet verder naast hebben gezeten. Turkish! Ze sliep gisteren al om halfzeven - indrukwekkend.
Straks komt er nog een groep van zesendertig man (twintig chicas, zestien chicos), dus opnieuw Full House. Hopelijk zitten ze niet allemaal tergelijkertijd aan het ontbijt of ik heb geen pistolet!
Voila, gedaan met typen. Film uitzien en beginnen met pakken.
Tot in Antwerpen.
Beijinhos

Time to go home

Vandaag een relatieve rustige dag. In de voormiddag een bladvertaling gemaakt. In Antwerpen zijn we daar al van bij het begin van de opleiding mee bezig, dus ik had min of meer een idee wat ons te wachten stond. Voor de anderen was het de eerste keer.
Voor de les werd een nogal langdradige uitleg gegeven rond het nut van bladvertaling en hoe je je kwaliteiten daarin kan verbeteren. Bladvertalingen komen in 0,5 procent van je opdrachten voor, dus de powerpointpresentatie was niet meteen nodig (ze was in het Frans, de Engelse prof heeft er zijn versie van gemaakt - letterlijk van het scherm vertaald. Haha, meteen al de theorie toegepast). Daarna kregen we de teksten en ben ik een cabine gaan zitten met mijn digirecorder. Ja verdorie.
De tekst ging over de Internationale Arbeidsorganisatie en haar conferentie in Rabat, in een van de Arabische staten. Een stuk in het Frans, een stuk in het Engels. Veel ge-dankuwel en blabla maar toch niet zo simpel. Mijn salamitechniek ging volledig de mist in en mijn gekozen woorden waren niet bepaald zorgvuldig gekozen. Ik ben ook begonnen met een synoniemenlijst want ik moet mijn woordenschat meer diversifiëren. Drrringend!
De tweede tekst ging over het migrantenprobleem in het Verenigd Koninkrijk, met woorden als 'groundwell' en 'reassessment'. Op het eerste gezicht simpel, je hebt er wel een idee van wát het betekent, maar om er een passende Nederlandse vertaling voor te vinden, ho maar.
In de namiddag een hele les Frans consec. Over de UEMOA, de zone Franc CFA en haar bijbehorende banken. Wel een interessant onderwerp, maar ik moest toch even zoeken naar mijn woorden. Straks mijn opnames eens beluisteren. Wordt lachen :-)
Ondertussen moet ik toch niet meer verhuizen van kamer - ik heb nu wel een kamergenote maar heb nog niet beslist van waar ze is (ze ziet er Hawaiaans uit, vraag me niet waarom). Ze spreekt een speciaal taaltje. Er zat wel een deur tussen dus ik heb ze nog niet live gehoord.
Verder zit hier ook een bende arrogante Amerikanen: luid en denkend dat ze alles kunnen vragen (handdoeken, free stuff), met regelmatige 'Oh my God's en 'I was like's. Ze hebben zich van naam vergist; ze waren niet op zoek naar een HoStel maar een Hotel. Tjah...
Niet zo schitterend opgestaan (korte nacht) en dat voel ik wel meteen in de cabine. Als mijn hoofd niet op scherp staat, zit ik met de gebakken peren. Morgen de laatste keer vroeg opstaan.
Maar een halve dag les (economische terminologie) en daarna finito. Mh, toch wel spijtig dat het erop zit...
Morgen een afscheidstaartje kopen voor de mensen van de hostel, wat van de zon genieten en 's avonds iets gaan drinken met Duitse Marie. Ik dacht al dat ze me vergeten was, maar haar geld was op. Kan gebeuren. Proximus is ook al zo aardig geweest om mijn financiële toestand te laten weten; minder aardige toestand maar niets dat we nog niet gezien hebben.
Até amanhã!
M

Hels!

Fieuw! Niet alleen gaat deze week twee keer harder dan de eerste, ze is ook dubbel zo zwaar.
Deze week ook geen dagje vrijaf op morgen en ik kan het nu beter gebruiken dan vorige week. Mja, een mens kan niet alles hebben, nietwaar.
Deze morgen ging de les Frans supergoed. Ik merkte wel dat ik nog altijd een paar dingen mis, maar een tolk kan niet alles meegeven, toch? Ik zou het eigenlijk moeten weten.
Over de middag een groepswerk gehad. Snel een boterham gegeten en dan in de cabine om een tekst over het Internationaal Strafhof en een rapport over de zakenrelaties tussen Europa en Turkije te tolken. Huppa. Net voor de namiddagles zware buikkrampen gekregen. Toch blijven zitten (we reizen om te leren, ho-la-di-jee), maar toen de eerste tekst in het Pools gegeven werd, wenste ik toch even dat ik het afgetrapt was. Ik heb naar de relais in het Portugees geluisterd en vervolgens nog een stukje in de cabine gedaan.
Mijn ritme zit al veel beter, maar ik had deze middag de grootste moeite met deftig Nederlands te spreken. Na de lessen deze morgen, was de concentratie ver zoek. Zoals ik al zei, volg ik gewoon alle lessen mee, en dat gaat soms ten koste van de concentratie.
Als ik zo meteen mijn opnames beluister, wordt het een aardig werkje om er al mijn fouten uit te halen. Eigenlijk zou ik nu een uur niets moeten doen (want het hoofd bonkt ondertussen naarstig verder) maar ik heb morgen opnieuw de hele dag les en om achterstand te vermijden, vlieg ik er nu beter meteen in.
Ana, het meisje dat hier 's avonds werkt, is een supergriet. Ze vraagt me altijd naar mijn dag, maakt thee en toost en maakt me aan het lachen. Als ik ooit terugkom en ik moet in een hostel slapen, dan weet ik waarheen :) Tenzij ze dan terug in Brazilië zit, wat wel waarschijnlijk is.
Ondertussen zijn er nog Duitse erasmussers langsgekomen en een bende luide Amerikanen. Ik moet weldegelijk verhuizen van kamer, dus morgen na de les presto pronto terug naar boven.
Hoogtepunt van de dag gebeurde in de metro (echt hoogtepunt kun je het wel niet noemen - misschien had ik beter 'anekdote' geschreven): een dame die helemaal (maar echt completamente) assortie gekleed was. Colour of the day: paars. En dat droeg ze in haar broek, laarzen, handschoenen, handtas, oorbellen, bril en lippenstift. Haar jas was een bontje. Benieuwd of ze zo voor elke kleur een outfit heeft. Te horen aan de bazige toon die ze aan de telefoon aansloeg, denk ik wel dat ze haar vent(en) genoeg geld kan aftroggelen om al haar 'folliekes' te financieren.
Voila, bij deze, een vermoeiende dag. Voor het eerst heb ik geen zin om mijn opnames te beluisteren en te analyseren. Maar omwille van bovenstaande redenen, is dat geen optie.
Suikerspiegel opkrikken en verderdoen - en gaaaaaaan!
M

Overgang

Fieuw, dag twee is - net zoals vorige week - van een heel ander kaliber.
Vandaag vloog de economische terminologie me rond de oren. Ik heb van de meeste dingen wel al gehoord, maar om daar on the spot een passend en juiste Nederlandse vertaling voor te vinden, is iets totaal anders. Ondertussen heeft Antwerpen ook al laten weten dat na de dag in de stomme cabines de algemene kennis rond de instellingen bij de studenten praktisch onbestaande bevonden werd door de proffen, dus tegen maart plan ik een zelfstudiesessie van Europa en haar achtergrond. Nice - kan er wel nog bij.
Ik interesseer me er zeker voor (hoort bij de studies en zelfs zonder die opleiding vind ik de instellingen gewoon een machtig orgaan - letterlijk en figuurlijk) maar ik krijg de juiste namen maar niet in mijn hoofd. Nog niet, het is een kwestie van herhaling en ermee bezig zijn, denk ik. Hetzelfde met die economische termen. Ik ging een roddelboekje kopen voor in het vliegtuig maar het zal toch mijn 'Hoe werkt de EU na het verdrag van Lissabon' worden.
Ik ben tevreden van mijn nota's in de les consec. Als ik de versies van de andere studenten hoor, zit ik er nooit ver naast en mis ik alleen een paar details.
Marie, mijn Duitse kamergenote, is in haar appartement getrokken maar ze heeft wel een briefje nagelaten met haar nummer om nog eens af te spreken. Heel lief.
De Italiaanse meisjes zijn ook naar hun nieuwe woonst verhuisd. Ik dacht van wat langer te kunnen blijven liggen vandaag (ik had pas les in de namiddag) maar zij waren om acht uur al pronto. Ik kreeg van hetzelfde laken een broek, met al mijn vroeg-opstaanlawaai van vorige week. Ik ben wel blijven liggen tot negen en dan maar uit bed gerold.
Gisteren was het een fijn weerzien met de Fransman. Hij vertrekt in maart naar Canada en reist nu nog wat rond om mensen te bezoeken voor hij weg is. Pas om halftwaalf afgesproken dus ik had wat moeite om wakker te blijven. Niet zo lang gebleven, rond een uur terug thuis. We hebben goed gebabbeld, hij is nog geen haar veranderd.
Toen ik deze morgen in de sofa zat te werken, kreeg ik van Zé (de verantwoordelijke overdag) allerlei dingen te proeven en te horen: ik ben culinair wijzer geworden door een stuk bolo inglês te proeven (soort zoete pistolet met geconfijt fruit in) en nu heb ik ook een kaartje van de jongste fadozanger in Portugal op zak, die blijkbaar vanaf donderdag optreedt in de buurt van de hostel. Grappig en lief van de meneer. Ook grappig dat ie nog altijd in het Engels begint en dan beseft tegen wie hij bezig is (ok, dit klinkt gewichtiger dan bedoeld).
Verder heb ik ook nog te horen gekregen dat ik op de laatste dag van mijn verblijf in de hostel, opnieuw van kamer (en verdieping) mag wisselen. Moet eigenlijk, want beneden komt het tsjokvol te zitten (vraag me niet met wat of wie). Ik zal in het totaal drie kamers gezien hebben. Hoort bij de hostel, die (indoors) reismentaliteit - de meeste blijven ook maar enkele dagen.
Voila, weer helemaal up to date - nog wat verderwerken, eten en niet te laat slapen. Morgen terug gewoon stramien: halfacht, rise and shine!
Até logo.

Vruchten plukken

Maandag, het begin van een nieuwe week. En we zijn er meteen ingevlogen. Met een stemtraining. Gezien de leeftijd van mijn klasgenoten, was het niet evident om hen oefeningen te laten doen. Iedereen voelde zich in het begin wat belachelijk. Stel je voor: rondwandelen als iemand die gebukt gaat onder grote zorgen, of net vol is van zichzelf - met de borst vooruit, het losmaken van het lichaam op alle mogelijke manieren, de stem trainen met liedjes en geluiden, teksten voorlezen met een triestige, angstige of sensuele stem. Allemaal geen makkie.
Geen idee of het aan de kunsten van Júlio Martim (de prof) lag, of had ik gewoon mijn dagje, maar het ging vandaag best goed op vlak van het Nederlands. De meeste fouten die ik maakte, lagen in het verwisselen van enkelvoud met meervoud (onderwerp zett ik in het ene, het werkwoord in het andere).
Ik blijf uiteraard fouten maken, maar het is wel verbeterd. Eens zien of het morgen nog zo is.
Vandaag om zes uur wakker geworden toen de wekker van de Denen in de kamer naast ons afging, om zeven uur omdat een deel van de Italianen met koffers en al door de gang stroomde, en tenslotte om acht opgestaan omdat mijn wekker toen afging.
Postkaartjes gepost en naar school gegaan onder een stralende zon. Wel weer aan de frisse kant vandaag. Na twee uur stemtraining geluncht en op de computer daar gewerkt (voor zover dat mogelijk is: beetje aan de trage kant, een qwertyklavier dat ik elke keer net niet tegen de muur kwak en een muis die aan geen kanten doet wat ze moet doen).
Na de pauze aan de slag: twee uur simultaan, een uur en een kwart consecutief.
En de dag zit erop. Morgen voormiddag geen les, maar wel wat werken. Vanavond ook nog afgesproken met een Fransman van uit de Erasmustijd; hij heeft een visa voor negen maanden Canada en houdt een soort afscheidstournee: eerst Lissabon, daarna Londen en Berlijn.
Tot de volgende, bloglezers van me.
m

Lazy Sunday

Of toch niet helemaal. Ik ben vandaag gaan sporten, dat is al iets. Deels omdat ik in de plaats van mijn sportkleren een extra paar schoenen en of/broek en/of trui had kunnen meenemen, dus ik moest er wel iets mee doen. En gewoon in die kleren rondlopen, is ook geen optie.
Dus werd er een poging tot sporten ondernomen. En het is bij de poging gebleven: dertig minuten aan een tempo van net niet snelwandelen. Er was ook veel animatie op het sportterrein: een rugbymatch, mensen op de fiets of met een hond aan de lijn, andere joggers, mensen die aan de sportrekken hingen en een of andere push-up forceerden. Nu kan je denken: Leuk, nog mensen die sporten, dat motiveert. Mjah, valt nogal tegen. Ten eerste is het veel afleiding. De rugbymatch bijvoorbeeld was fijn om even naar te kijken. Maar voor de helft van de tijd werd ik bekeken. En dat werkt nogal averechts. Daarbij komt nog dat het parcours redelijk hobbelig is: van gravel en grind over cement en stenen paadjes. De fun van het straight running was er dus redelijk snel af. Je moet ze het wel nageven, als de Portugezen sporten, hebben ze er wel de juiste accomodatie voor: een bosachtige omgeving, met veel bomen (waaronder neusvrijmakende eucalyptus) en drinkfonteintjes. Nog wat obstakels (trapjes, hellingen, hegjes, hekkens) et voilà, klaar om een volleerd parcours te doen.
Dat heb ik dus niet gedaan, maar ik ben buiten geweest, en dat is het belangrijkste. Net een uur in de zon gezeten, doet ook al heel veel om weer mens te worden.
En het was een beetje nodig. Het uitgaan met de Denen gisteren is niet in mijn koude kleren gaan zitten. Goedkope avond ook. Een coctail betaald (en uitgedronken) en twee cadeau gekregen (en uiteraard ook leeggemaakt). En dat gebeurt natuurlijk niet zonder gevolgen. Misschien maar goed dat de bars in de winter om halfdrie sluiten. Deze morgen opgestaan door gigantisch Italiaans lawaai. Waarom reizen die ook altijd in bulk? En zijn de kleinsten zo luid? Want dan moet er tot de orde geroepen worden, en dat gaat uiteraard alleen maar als het stemvolume dat van de kinderen overstijgt. En dan krijg je het antwoord terug van de bengels, uiteraard nog wat luider... You get the picture.
Qua wekker wel effectief, maar om je dag mee te beginnen en te realiseren dat je niet helemaal ongeschonden bent, is minder natuurlijk.
Soit, niets wat we niet aankunnen. Ondertussen pakken de Denen hun zakken en biezen - als ik het goed begrepen heb, gaat de helft nu naar huis, de andere morgen - en van die helft zijn er een paar met een rechtstreekse vlucht en anderen die moeten overstappen. Lichtjes verwarrend allemaal. :-)
Niet alleen voor mij, voor hen ook. Straks staan ze hier terug omdat ze met al die onduidelijkheid hun vlucht gemist hebben.
Marie, het Duitse meisje, heeft een kamer gevonden. Ze was gisteren ook mee met de Denen. Iets gereserveerder dan de Denen (en mezelf, als ik helemaal eerlijk ben) maar wel een fijne meid. Ondertussen is ze uit onze kamer verhuisd - we krijgen een Duitse kerel in de plaats dus zoveel verandert er niet.
De Italiaanse ragazzi zijn nog altijd op zoek - maar het ziet er goed uit. Uiteindelijk loopt het altijd goed af, kamers worden er altijd gevonden.
Dat is het zowat - maandag terug volle bak :)

Belém

Weekend - altijd fijn, zelfs al was ik het gisteren niet helemaal eens met de twee dagen vrijaf die voor de deur stonden. Mijn boek is uit en ik ken de stad redelijk, dus het is niet zo dat ik meteen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat weet wat gedaan. Maar we raken er wel.
Gisterenavond is een beetje op een sisser uitgelopen. Ik had geen nummer van de klasgenoten en toen ze stuurden om iets te gaan drinken, was het al halftwee. Beetje laat (maar dat gaat zo in Portugal, zelfs in de winter) en ik zat al in mijn PJs. Ik heb vriendelijk bedankt maar erna lag ik wel een tijdje wakker. Het snurken van mijn kamergenote hielp natuurlijk ook niet om terug in slaap te vallen. Het is trouwens een Italiaanse, geen Spaanse. En weldegelijk een zij :)
Vandaag postkaarten gaan halen, naar Belém geweest, overdekt marktje bezocht, bijna de kapper binnengestapt en in de regen gezeten. Voilà mijn zaterdag, tot nu toe.
Belém was fijn om te doen. De pastelaria kende een constante stroom van binnenlandse en buitenlandse klanten. Ik stond er wat op te kijken van aan de balcão, met mijn pastel de belém en galão. Daarna ben ik met de eléctrico terug gegaan.
In de pastelaria moet je eerst betalen en dan met je briefje aanschuiven. Niet iedereen (denk: de toeristen) heeft dat meteen door, wat soms tot grappige momenten leidt. Zo kwamen er twee Jappen binnen (ok, ik geef toe dat ik niet honderd procent zeker ben van die nationaliteit - Aziatisch waren ze wel), die zich meteen naar voren drongen en met een briefje van vijftig euro begonnen te zwaaien. Het personeel is er op getraind om dwarsliggers te negeren, en toen ze merkten hoe het systeem in elkaar zat, gingen ze gewoon braafjes in de betaalrij staan.
Stiekem hoopte ik op wat rel; geeft altijd meer om over te berichten en de veiligheidsagent die er staat, moet toch ook iets te doen hebben.
Wel zot hoe snel de nieuwbakken pasteitjes de deur uit gaan. Je kan ze in rollen van zes meekrijgen en ik hoorde bestellingen van 11 of 24 (!) rollen. Iemand heeft zoetekauwen in de familie. Over zoetekauwen gesproken. Ik stond daar met mijn ene taartje, zonder kaneel en/of bloemsuiker over gestrooid (de jongen achter de toonbank vroeg het in zijn mooiste Engels, en ik zei in mijn mooiste Portugees: "Não obrigada"). De dame naast mij had, naast haar zak met zes rollen in, vier taartjes op een bord staan. Mét kaneel en bloemsuiker. Ze was dan ook niet het supermodel met de wespentaille. Anders had ik ze een mot gegeven.
Het standbeeld van de zeevaarders is nog altijd even indrukwekkend om zien. Er passeerde ook juist een mini-vloot zeilbootjes, waarschijnlijk een of andere wedstrijd.
Terug in de buurt van de hostel, heb ik mijn voorraad groenten en fruit ingeslaan voor de rest van de week. Ik krijg de smaak van het koken hier echt te pakken. Ook al omdat ze alles voorhanden hebben: een fornuis dat werkt, een oven, snelkokers, frigo en diepvries, allerlei soorten spatels en zeven, kruiden allerhande...
Nu terug in de hostel, waar er nog altijd mensen binnen en buiten gaan. De Amerikanen zijn ingewisseld voor Australiërs; de Denen en Italianen zitten hier nog altijd.
Ik praat wat met Ana, het meisje dat de boel hier moet rechthouden. Goed voor mijn Portugees.
En dat is het zowat. De zon piept er soms door, maar nooit lang. Koud is het wel niet meer. De poolwind van vorige week is weg, gelukkig maar.
Kus