Weekend - altijd fijn, zelfs al was ik het gisteren niet helemaal eens met de twee dagen vrijaf die voor de deur stonden. Mijn boek is uit en ik ken de stad redelijk, dus het is niet zo dat ik meteen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat weet wat gedaan. Maar we raken er wel.
Gisterenavond is een beetje op een sisser uitgelopen. Ik had geen nummer van de klasgenoten en toen ze stuurden om iets te gaan drinken, was het al halftwee. Beetje laat (maar dat gaat zo in Portugal, zelfs in de winter) en ik zat al in mijn PJs. Ik heb vriendelijk bedankt maar erna lag ik wel een tijdje wakker. Het snurken van mijn kamergenote hielp natuurlijk ook niet om terug in slaap te vallen. Het is trouwens een Italiaanse, geen Spaanse. En weldegelijk een zij :)
Vandaag postkaarten gaan halen, naar Belém geweest, overdekt marktje bezocht, bijna de kapper binnengestapt en in de regen gezeten. Voilà mijn zaterdag, tot nu toe.
Belém was fijn om te doen. De pastelaria kende een constante stroom van binnenlandse en buitenlandse klanten. Ik stond er wat op te kijken van aan de balcão, met mijn pastel de belém en galão. Daarna ben ik met de eléctrico terug gegaan.
In de pastelaria moet je eerst betalen en dan met je briefje aanschuiven. Niet iedereen (denk: de toeristen) heeft dat meteen door, wat soms tot grappige momenten leidt. Zo kwamen er twee Jappen binnen (ok, ik geef toe dat ik niet honderd procent zeker ben van die nationaliteit - Aziatisch waren ze wel), die zich meteen naar voren drongen en met een briefje van vijftig euro begonnen te zwaaien. Het personeel is er op getraind om dwarsliggers te negeren, en toen ze merkten hoe het systeem in elkaar zat, gingen ze gewoon braafjes in de betaalrij staan.
Stiekem hoopte ik op wat rel; geeft altijd meer om over te berichten en de veiligheidsagent die er staat, moet toch ook iets te doen hebben.
Wel zot hoe snel de nieuwbakken pasteitjes de deur uit gaan. Je kan ze in rollen van zes meekrijgen en ik hoorde bestellingen van 11 of 24 (!) rollen. Iemand heeft zoetekauwen in de familie. Over zoetekauwen gesproken. Ik stond daar met mijn ene taartje, zonder kaneel en/of bloemsuiker over gestrooid (de jongen achter de toonbank vroeg het in zijn mooiste Engels, en ik zei in mijn mooiste Portugees: "Não obrigada"). De dame naast mij had, naast haar zak met zes rollen in, vier taartjes op een bord staan. Mét kaneel en bloemsuiker. Ze was dan ook niet het supermodel met de wespentaille. Anders had ik ze een mot gegeven.
Het standbeeld van de zeevaarders is nog altijd even indrukwekkend om zien. Er passeerde ook juist een mini-vloot zeilbootjes, waarschijnlijk een of andere wedstrijd.
Terug in de buurt van de hostel, heb ik mijn voorraad groenten en fruit ingeslaan voor de rest van de week. Ik krijg de smaak van het koken hier echt te pakken. Ook al omdat ze alles voorhanden hebben: een fornuis dat werkt, een oven, snelkokers, frigo en diepvries, allerlei soorten spatels en zeven, kruiden allerhande...
Nu terug in de hostel, waar er nog altijd mensen binnen en buiten gaan. De Amerikanen zijn ingewisseld voor Australiërs; de Denen en Italianen zitten hier nog altijd.
Ik praat wat met Ana, het meisje dat de boel hier moet rechthouden. Goed voor mijn Portugees.
En dat is het zowat. De zon piept er soms door, maar nooit lang. Koud is het wel niet meer. De poolwind van vorige week is weg, gelukkig maar.
Kus
Gisterenavond is een beetje op een sisser uitgelopen. Ik had geen nummer van de klasgenoten en toen ze stuurden om iets te gaan drinken, was het al halftwee. Beetje laat (maar dat gaat zo in Portugal, zelfs in de winter) en ik zat al in mijn PJs. Ik heb vriendelijk bedankt maar erna lag ik wel een tijdje wakker. Het snurken van mijn kamergenote hielp natuurlijk ook niet om terug in slaap te vallen. Het is trouwens een Italiaanse, geen Spaanse. En weldegelijk een zij :)
Vandaag postkaarten gaan halen, naar Belém geweest, overdekt marktje bezocht, bijna de kapper binnengestapt en in de regen gezeten. Voilà mijn zaterdag, tot nu toe.
Belém was fijn om te doen. De pastelaria kende een constante stroom van binnenlandse en buitenlandse klanten. Ik stond er wat op te kijken van aan de balcão, met mijn pastel de belém en galão. Daarna ben ik met de eléctrico terug gegaan.
In de pastelaria moet je eerst betalen en dan met je briefje aanschuiven. Niet iedereen (denk: de toeristen) heeft dat meteen door, wat soms tot grappige momenten leidt. Zo kwamen er twee Jappen binnen (ok, ik geef toe dat ik niet honderd procent zeker ben van die nationaliteit - Aziatisch waren ze wel), die zich meteen naar voren drongen en met een briefje van vijftig euro begonnen te zwaaien. Het personeel is er op getraind om dwarsliggers te negeren, en toen ze merkten hoe het systeem in elkaar zat, gingen ze gewoon braafjes in de betaalrij staan.
Stiekem hoopte ik op wat rel; geeft altijd meer om over te berichten en de veiligheidsagent die er staat, moet toch ook iets te doen hebben.
Wel zot hoe snel de nieuwbakken pasteitjes de deur uit gaan. Je kan ze in rollen van zes meekrijgen en ik hoorde bestellingen van 11 of 24 (!) rollen. Iemand heeft zoetekauwen in de familie. Over zoetekauwen gesproken. Ik stond daar met mijn ene taartje, zonder kaneel en/of bloemsuiker over gestrooid (de jongen achter de toonbank vroeg het in zijn mooiste Engels, en ik zei in mijn mooiste Portugees: "Não obrigada"). De dame naast mij had, naast haar zak met zes rollen in, vier taartjes op een bord staan. Mét kaneel en bloemsuiker. Ze was dan ook niet het supermodel met de wespentaille. Anders had ik ze een mot gegeven.
Het standbeeld van de zeevaarders is nog altijd even indrukwekkend om zien. Er passeerde ook juist een mini-vloot zeilbootjes, waarschijnlijk een of andere wedstrijd.
Terug in de buurt van de hostel, heb ik mijn voorraad groenten en fruit ingeslaan voor de rest van de week. Ik krijg de smaak van het koken hier echt te pakken. Ook al omdat ze alles voorhanden hebben: een fornuis dat werkt, een oven, snelkokers, frigo en diepvries, allerlei soorten spatels en zeven, kruiden allerhande...
Nu terug in de hostel, waar er nog altijd mensen binnen en buiten gaan. De Amerikanen zijn ingewisseld voor Australiërs; de Denen en Italianen zitten hier nog altijd.
Ik praat wat met Ana, het meisje dat de boel hier moet rechthouden. Goed voor mijn Portugees.
En dat is het zowat. De zon piept er soms door, maar nooit lang. Koud is het wel niet meer. De poolwind van vorige week is weg, gelukkig maar.
Kus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten