Even bijwerken

Bon, het internetprobleem is nog niet voorbij en dus zijn we genoodzaakt van bij vriendjes en vriendinnetjes aan te kloppen. Vandaag redt Burgi mijn vel, morgen zal het terug het cybercafé zijn...
Wat hebben we ondertussen uitgestoken? Ik ben naar het strand geweest: Estoril en Cascais waren de vakantiebestemmingen bij uitstek voor de oude koningen en koningen die wat van de zon wilden genieten en even niet aan de oorlogsmiserie en geldtekorten wilden denken (niet dat ze dat veel deden, maar we gunnen ze het voordeel van de twijfel). Een beetje de Côte d'Azur van Portugal dus... Maar dat mag je gerust met een korreltje zout nemen: de mooie huizen staan eigenlijk op de weg naar het strand (dus in de trein heb je wel wat om naar te kijken) en geen celebrities gespot.
Verder zijn de oudjes op bezoek geweest om mijn kamer al wat leeg te halen en hebben we samen Valentijn gevierd. Wel grappig om op restaurant met zijn drietjes te zijn omsingeld door allemaal pombalinhos (tortelduifjes)...
Zondag tot dinsdag was ik in Porto, even aangewipt bij mijn oud werk. De Belgische chocolaatjes waren in de smaak gevallen en ook ik heb genoten van een praatje met de 'ex-collega's'. De stad heeft nu ook geen geheimen meer voor mij; twee dagen (of toch anderhalf) gewandeld en gezien. Ook veel tijd gehad om na te denken en me voor te bereiden op mijn terugkeer...
Nu nog Carnaval, verjaardagsfeestjes en afscheid nemen... Closure heet dat dan!
Geen foto's want dit is geen computer...euh...dit is niet MIJN computer ;)
CIAO/M

Technisch werkloos

Ojee, niet goed.

Olivier is naar de Verenigde Staten vertrokken voor 18 (acht-tien!) volle dagen en hij heeft - volkomen per ongeluk - ons internet mee uit de stekker getrokken... De blog ligt dus een beetje "op zijn gat", om het op zijn Jossies te zeggen ;)

Geen nood; cybercafés genoeg en eerlijk gezegd "mankeer" ik ook de tijd. Vorige week naar Estoril en Cascais geweest, deze avond geland in Porto.

Ter land, ter zee of in de lucht; ik heb het nu wel allemaal gehad: ik werd opgehaald door mijn ex-baas (even ter verduidelijking: in Porto ga ik op bezoek bij mijn oude "werkgever" - heb er twee zomers geleden twee weken technische handleidingen vertaald over hoe je aluminium verstevigt... nice!) 60 km ten noorden van Lissabon dus ik had er eerst een tripje met de bus opzitten. Na de trein, de tram, de gewone stadsbus, de metro, de auto en de benenwagen heb ik nu ook een ritje met de lange afstandbus achter de kiezen.

Later meer!

Bedankt aan de neef, ouders en vriendin die (al dan niet subtiel) mijn dt-fout hebben aangekaart; ze is eruit...

M

Visite!

Een vrijdag in Lissabon, op het kasteel...

De drie musketiers, met "zwaard" in aanslag

Lisa en vriendin Tine, op blitsbezoek

De caipirinha was wel in de smaak gevallen bij ons Lisa :)

De titel klinkt als een verhaaltje van Jip en Janneke, maar het was wel iets straffer dan even over de haag een kopje thee sippen met Takkie. Ik had vorige week niet minder dan een nicht en een vriendin (met haar aanhang) op bezoek in mijn derde thuis. Maandag tot woensdag was Lisa, een jonger nichtje even in Lissabon om uit te blazen na haar eerste universiteitsexamens. Samen met een vriendin heeft ze de stad verkend en dinsdagavond zijn we samen iets gaan drinken. Ik vind het altijd wat raar om mensen die ik ken tegen te komen in een buitenlandse stad, zelfs als het gepland is. Woensdag, voor hun vertrek, waren ze nog in de buurt van de het parkje met de Grote Boom en heb ik ze dan ook even mijn kot getoond. Over het algemeen waren ze enthousiast maar wat ontgoocheld in de kortafheid van de Lisboetas (een klacht die ik al meerdere malen gehoord heb en soms zelf ondervonden heb). Ik heb nog het geluk van mij te kunnen uitdrukken in de taal, maar als toerist is het soms raden wat er bedoeld wordt en voel je je wat verloren...

Donderdag en vrijdag waren mijn beste vriendinnetje (én trouwste blogfan!) en twee van haar schoolmaatjes op bezoek. Ze hadden enkele dagen Portugal geboekt, te beginnen in Faro en onderweg even naar boven, naar Lissabon, naar MIJ!

Ook een heuse trot gedaan: mijn buurt, het oude centrum, het kasteel (zelfs tweemaal wegens de eerste keer te laat), Belém, de winkels, een restaurantje, een drankje, ... Alledrie gestationeerd op mijn kot (de ene al wat comfortabeler dan de andere - hé Annelies? :)) en alledrie voorzien van fotolensen van hier tot in Tokio. Amai, ik ben het gewoon van ons Jossie dat we soms pauze moeten houden omdat haar fotografisch oog iets opgemerkt heeft dat de gewone sterveling (of leek mag ook, moeten niet gaan overdrijven) niet ziet, maar met drie zo een dametjes achter mij... ik voelde me precies op stap met een mini-bende wel-heel-westers-uitziende-Japanners... Maar foto's zeggen soms meer dan 1000 woorden dus heb ik me niet gemoeid :)

Morgen (dindag) nog even naar de faculteit om mijn laatste werk in te dienen en daarna ben ik er VOLLEDIG van af! Woensdag en donderdag naar Estoril en Cascais, twee mondaine badsteden (even een frissen neus halen), zondag tot dinsdag naar Porto en tussendoor een weekend oudjes op bezoek! Amai, ik ga niet weten waar eerst te kijken...

Voilà, korte update (een uitgebreid verslag van de week familie/vriendin zou zelfs voor de meest getrainde lezer gruwelijk overkomen, dus dat doe ik dan maar niet)

LIEFS/M

Wat doet het - blijkbaar - vaak in Lissabon?

Ik die altijd vanalles 'voel' maar als puntje bij paaltje komt, zo blind ben als een mol (of in dit geval 'gevoelloos') moet het weer kunnen...

Soms, als ik in bed lig, voel ik hoe mijn matras "beeft", trilt, beweegt, ...noem het hoe je wilt, in iedereen geval, er bougeert iets. Ik had het daar met Olivier zaterdagmiddag nog over gehad (dus vóór de ongelukkige avond- zie vorig stukje), maar hij (als wetenschapper) had mijn gebeurtenis vierkant weggelachen (en ook uitgelachen).

's Nachts moet ik wel heel goed geslapen hebben, want de aardbeving die Lissabon even (17 seconden) heeft doen opschrikken, heb ik dus helemaal niet gevoeld. 's Morgens vroeg Olivier of ik het nu gemerkt had; dacht even dat hij mij in het ootje nam! Maar nee, er was zelfs melding van gemaakt op de radio. Blijkbaar zijn er veel meer van die lichte trillingen (Lissabon is "aardbevingsgevoelig" gebied) maar niet de moeite waar van te vernoemen... Kwestie van een mens niet te veel op stang te jagen... Goed om weten!

Tss, gebeurt er eens iets spannends, dan merk ik er niet eens iets van...

Volgende keer ogen en oren meer open!

M

Wat doet het - zogezegd - NOOIT in Lissabon?

Bon, het stukje over de regen dus. Phuh, het verschijnsel heeft al een naam, is dat al niet genoeg, laat staan dat er moet over geschreven worden (met andere woorden, digitale inkt worden verspild)? Nu, ik heb ook wel een deel schuld aan mijn eigen regentrauma, dus ik moet niet gaan overdrijven. Here we go...

Sinds vorige zondag, meer bepaald 's avonds, is het hier in de Portugese hoofdstad bakken beginnen gieten; sluizen open, lekkende kraan daarboven, oude wijven losgelaten, pijpestelen, noem maar op; zelfs de mooiste uitdrukkingen slagen er niet in van de horror te beschrijven.

Soms ging de regen over in de bekende hagelbuien (voor tien seconden?) en daarna opnieuw 'volle sjette'. De wind (veranderde sneller van richting dan een windhaan op de kerktoren in een ferme storm) maakte het plaatje compleet. Als je er al in slaagde van je paraplu min of meer in balans te houden dan was er nog die laatste zijrichting die je over het hoofd had gezien en al de regen in je (soms mooi opgemaakte) gezicht zwiepte... Have I made myself clear?Leuk is anders en ik denk dat je het zo wel een beetje snapt.

Soit, zaterdag, drama-avond. Had niet de meest spectaculaire week achter de rug (om niet te zeggen, de 'ergste' sinds mijn aankomst fim de setembro) en dus had ik het zowat gehad met het onderaan-Fortuna's-rad-bungelen. Eerst had ik een feestje in the middle of nowhere (achteraf gemerkt dat het in Graça was en ik eigenlijk een gi-gan-ti-sche ommetoer heb gemaakt). Ik had op een blaadje min of meer mijn route vanaf een bepaald metrostation geschreven, maar de wind en de regen maakten daar al snel een onleesbaar vodje van. Plan B: routebeschrijving via de telefoon. Beeld je in: je hebt twee handen nodig voor je paraplu recht te houden, een hand voor je telefoon, nog eentje voor je handschoenen bij te houden wegens geen voldoende grote zakken en nog een laatste om je haarslierten uit je ogen te vegen en de straatnamen te kunnen lezen - aan hoeveel zit ik al? Na drie pogingen de juiste deur gevonden; Hoeraaa! Boven aangekomen (de hoogste etage, uiteraard) kreeg ik te maken met een hele vriendelijke gastvrouw die me een haardroger enzo aanbood (ik zag er niet uit: heir fameus in de weir, ogen met zwarte vegen, alsof ik geweend had,...). Toen ze ook niet ophield met me haar liefde te verklaren, begon het me te dagen dat er al misschien meer alcohol gepasseerd was dan nodig.

Bon, omdat ik absoluut de laatste metro wilde halen (geen haar op mijn pasgedroogde hoofd die opnieuw door dat hondeweer te gaan en er opnieuw als een verzopen kat uit te zien), heb ik de gastvrouw vriendelijk bedankt en heb me uit de voeten gemaakt. Mijn paraplu (slachtoffer twee van het weer) was naar de vaantjes dus ik was goed op weg om opnieuw de kattentoer op te gaan. Gelukkig kreeg ik een lift van een drietal die toevallig passeerden. Ik weet wat je denkt (ik had eerst ook mijn twijfels) maar de striemende regen liet niet veel tijd om te rationaliseren. Dus de auto ingedoken en ze hebben me safe and sound afgezet aan een metrostation. Volgende stap: de mensen met wie ik had afgesproken terug zien te vinden. Normaal kom je heel wat mensen tegen in de straatjes van Bairro (want daar zat ik ondertussen) maar iedereen was naar binnen gevlucht. Verschillende belpogingen gepleegd, zonder succes. Opeens beseft dat ik mijn sleutels niet bij had (tweede grootste sh*tmoment van de avond)! Aaargh!!! Niet te geloven: geen kat op straat, paraplu compleet naar de vaantjes, pouring rain en geen sleutels? Zie het maar als het 'perfecte' einde van een al even 'perfecte' week. Ok, rien à faire, dan maar naar huis gestapt. Ik veronderstel dat ik er moet hebben uitgezien als het meisje in de film dat in de gietende regen de jongen van haar dromen haar liefde gaat verklaren (of de zijne gaat vragen); ik was allesbehalve in de stemming om iets te verklaren, hetzij een grondige vervloeking aan de heren daarboven.

Thuisgekomen de deur praktisch ingebeukt (had Olivier op de hoogte gesteld van mijn 'onfortuinlijke toestand' en of hij de deur wilde op een kier zetten, mocht hij willen gaan slapen) wegens geen antwoord op het langdurig (en vooral luid) bellen. Blijkbaar had Olivier besloten om zijn enige uitgaansavond te plaatsen op die zaterdagavond. Ochja, die jongen kon ook niet wetetn dat zijn colloque even niet had nagedacht. Op mijn andere roommate moest ik ook niet rekenen; zij was haar gsm vergeten...

Me dan maar mentaal voorbereid op een nachtje 'slapen' in het trappenhuis. Zat al met "warme gedachten" in mijn hoofd, om eventuele verkoudheidmicroben buiten te houden, toen het licht aanging. Precies 45 minuten na mijn gebons op de deur, kwam Olivier naar huis; zonder mijn berichten te hebben gelezen, dus ik had geluk! Heel veel geluk... De adrenaline heeft me nog een tijdje wakker gehouden, dus dan maar een film gezien... Haha, hoe een avond toch kan verlopen, nietwaar?

Achteraf is het de meest debiele gebeurtenis ooit, en ook op het moment zelf denk je van: "Dit overkomt iedereen, maar toch niet mij?"

Zal me leren, neh!

Volgende gebeurtenis (hoe kort ook) krijgt ook een stukje apart.

M a.k.a voorvechtster van droger weer...

Wat doen we NIET in Lissabon?

De pintjes helpen om hem bij te benen: hoe meer hij er op heeft, hoe makkelijker ik het tempo kan bijhouden...

My personal trainer!

Zozo, de tijd vliegt weer maar eens voorbij! Ik herinner me nog (vaag) dat ik de intentie had van mijn gemiddelde aantal blogberichten per maand terug op peil te krijgen... ai, de instelling was er, maar de tijd, goesting en "zinnige praat" (ook niet onbelangrijke ingrediënten) ontbraken. Dit goed voornemen mogen we dan alweer schrappen...

Wat er wel nog vlot loopt (haha, flauwe woordspeling) is het conditietrainen. Vandaag NIET in Cidade Universitária (zie vorig stukje) maar eerder op het onverwachtste. Ik had de bedoeling van mijn neus eens buiten te steken (lopen was risky business, gezien de stortbuien waaraan Lissabon de laatste tien dagen ten prooi is gevallen- later meer!) en was op weg naar de badkamer met kleren en co (ik zit graag in mijn homewear te werken; lees goed: homewear, GEEN pyjama!). Opeens gaat de bel tweemaal verschrikkelijk hard. Ik zat al in de badkamer dus moest Olivier de deur opendoen. Eerste maal, vals alarm (dacht hij), tweede keer werd ik uit de badkamer gevist met de simpele boodschap: "Il y a un mec pour toi." Mec? Een kerel? Voor mij? Op een onchristelijk uur als tien voor vier, zondagmiddag? Met mij erbij lopend als alles behalve klaar voor het "spel der seductie"? GREAT!

Beetje bang de deur opengedaan en tot mijn opluchting gezien dat het 'maar' de (Duitse) buurjongen is. Hij heeft een vriendinnetje (dus 'gemarkeerd' gebied) en sinds Sonja vertrokken is, gaan we samen naar feestjes of nemen we de metro naar huis; hij woont toch dicht dus kan je maar beter het nuttige aan het aangename koppelen, nietwaar?

Meneer stond voor de deur om te gaan joggen. Aangezien ik meermaals had laten vallen dat ik (soms) loop (why, oh, why?), zag hij in mij de ideale sparringpartner voor een rondje fysiek uitdagen. Je moet wel weten dat hij Sport studeert: zwemmen, lopen, gymnastiek,... he has it for breakfast... Ikke daarentegen; dat is voor mij een heel vijf-gangen-menu...

Soit, geen excuus meer van 'voorzichtig de neus buitensteken' maar meteen het zware werk. Gewoon de straat op lopen en wel zien waar we uitkomen. En o ja, geen paniek, hij past zich wel aan aan mijn tempo. Ja wadde...

We zijn van bij mij thuis tot honderd meter voor het standbeeld van Hendrik de Zeevaarder gelopen, in een goed uur (heen en terug! Je kan al denken wie zich aan welk tempo heeft aangepast - en ik had geluk, want er zat nog alcohol in zijn lichaam dus hij was 'niet op zijn beste'...). Klinkt heel vaag, maar de Lissabonkenners (en zij die mij ook weten wonen, natuurlijk) zullen wel even de wenkbrauwen optrekken. Lissabon is ABSOLUUT niet gemaakt voor Joggers (niet dat ik Jogger met 'capital J' ben; verre van): putten in het wegdek, te smalle voetpaden (of geen), zotte automobilisten en een harde wind.

Achteraf wel gemerkt dat ik weer vol energie zat en nog later gemerkt dat ik in mijn benen veel meer spieren heb zitten dan ik ooit had gedacht. Hoe ik dat weet? Omdat ik grimas bij elke pas...

Bon, we hebben onze sportieve duit weer in het figuurlijke zakje gedaan, dankzij Tobi(as).

Benieuwd wie er volgende week aan mijn deur gaat staan... ^-^

Als het kriebelt, moet je ...M!

Ps: De regen is hier zo aanwezig dat ze een stukje apart krijgt