De pintjes helpen om hem bij te benen: hoe meer hij er op heeft, hoe makkelijker ik het tempo kan bijhouden...
My personal trainer!Zozo, de tijd vliegt weer maar eens voorbij! Ik herinner me nog (vaag) dat ik de intentie had van mijn gemiddelde aantal blogberichten per maand terug op peil te krijgen... ai, de instelling was er, maar de tijd, goesting en "zinnige praat" (ook niet onbelangrijke ingrediënten) ontbraken. Dit goed voornemen mogen we dan alweer schrappen...
Wat er wel nog vlot loopt (haha, flauwe woordspeling) is het conditietrainen. Vandaag NIET in Cidade Universitária (zie vorig stukje) maar eerder op het onverwachtste. Ik had de bedoeling van mijn neus eens buiten te steken (lopen was risky business, gezien de stortbuien waaraan Lissabon de laatste tien dagen ten prooi is gevallen- later meer!) en was op weg naar de badkamer met kleren en co (ik zit graag in mijn homewear te werken; lees goed: homewear, GEEN pyjama!). Opeens gaat de bel tweemaal verschrikkelijk hard. Ik zat al in de badkamer dus moest Olivier de deur opendoen. Eerste maal, vals alarm (dacht hij), tweede keer werd ik uit de badkamer gevist met de simpele boodschap: "Il y a un mec pour toi." Mec? Een kerel? Voor mij? Op een onchristelijk uur als tien voor vier, zondagmiddag? Met mij erbij lopend als alles behalve klaar voor het "spel der seductie"? GREAT!
Beetje bang de deur opengedaan en tot mijn opluchting gezien dat het 'maar' de (Duitse) buurjongen is. Hij heeft een vriendinnetje (dus 'gemarkeerd' gebied) en sinds Sonja vertrokken is, gaan we samen naar feestjes of nemen we de metro naar huis; hij woont toch dicht dus kan je maar beter het nuttige aan het aangename koppelen, nietwaar?
Meneer stond voor de deur om te gaan joggen. Aangezien ik meermaals had laten vallen dat ik (soms) loop (why, oh, why?), zag hij in mij de ideale sparringpartner voor een rondje fysiek uitdagen. Je moet wel weten dat hij Sport studeert: zwemmen, lopen, gymnastiek,... he has it for breakfast... Ikke daarentegen; dat is voor mij een heel vijf-gangen-menu...
Soit, geen excuus meer van 'voorzichtig de neus buitensteken' maar meteen het zware werk. Gewoon de straat op lopen en wel zien waar we uitkomen. En o ja, geen paniek, hij past zich wel aan aan mijn tempo. Ja wadde...
We zijn van bij mij thuis tot honderd meter voor het standbeeld van Hendrik de Zeevaarder gelopen, in een goed uur (heen en terug! Je kan al denken wie zich aan welk tempo heeft aangepast - en ik had geluk, want er zat nog alcohol in zijn lichaam dus hij was 'niet op zijn beste'...). Klinkt heel vaag, maar de Lissabonkenners (en zij die mij ook weten wonen, natuurlijk) zullen wel even de wenkbrauwen optrekken. Lissabon is ABSOLUUT niet gemaakt voor Joggers (niet dat ik Jogger met 'capital J' ben; verre van): putten in het wegdek, te smalle voetpaden (of geen), zotte automobilisten en een harde wind.
Achteraf wel gemerkt dat ik weer vol energie zat en nog later gemerkt dat ik in mijn benen veel meer spieren heb zitten dan ik ooit had gedacht. Hoe ik dat weet? Omdat ik grimas bij elke pas...
Bon, we hebben onze sportieve duit weer in het figuurlijke zakje gedaan, dankzij Tobi(as).
Benieuwd wie er volgende week aan mijn deur gaat staan... ^-^
Als het kriebelt, moet je ...M!
Ps: De regen is hier zo aanwezig dat ze een stukje apart krijgt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten