Bon, het stukje over de regen dus. Phuh, het verschijnsel heeft al een naam, is dat al niet genoeg, laat staan dat er moet over geschreven worden (met andere woorden, digitale inkt worden verspild)? Nu, ik heb ook wel een deel schuld aan mijn eigen regentrauma, dus ik moet niet gaan overdrijven. Here we go...
Sinds vorige zondag, meer bepaald 's avonds, is het hier in de Portugese hoofdstad bakken beginnen gieten; sluizen open, lekkende kraan daarboven, oude wijven losgelaten, pijpestelen, noem maar op; zelfs de mooiste uitdrukkingen slagen er niet in van de horror te beschrijven.
Soms ging de regen over in de bekende hagelbuien (voor tien seconden?) en daarna opnieuw 'volle sjette'. De wind (veranderde sneller van richting dan een windhaan op de kerktoren in een ferme storm) maakte het plaatje compleet. Als je er al in slaagde van je paraplu min of meer in balans te houden dan was er nog die laatste zijrichting die je over het hoofd had gezien en al de regen in je (soms mooi opgemaakte) gezicht zwiepte... Have I made myself clear?Leuk is anders en ik denk dat je het zo wel een beetje snapt.
Soit, zaterdag, drama-avond. Had niet de meest spectaculaire week achter de rug (om niet te zeggen, de 'ergste' sinds mijn aankomst fim de setembro) en dus had ik het zowat gehad met het onderaan-Fortuna's-rad-bungelen. Eerst had ik een feestje in the middle of nowhere (achteraf gemerkt dat het in Graça was en ik eigenlijk een gi-gan-ti-sche ommetoer heb gemaakt). Ik had op een blaadje min of meer mijn route vanaf een bepaald metrostation geschreven, maar de wind en de regen maakten daar al snel een onleesbaar vodje van. Plan B: routebeschrijving via de telefoon. Beeld je in: je hebt twee handen nodig voor je paraplu recht te houden, een hand voor je telefoon, nog eentje voor je handschoenen bij te houden wegens geen voldoende grote zakken en nog een laatste om je haarslierten uit je ogen te vegen en de straatnamen te kunnen lezen - aan hoeveel zit ik al? Na drie pogingen de juiste deur gevonden; Hoeraaa! Boven aangekomen (de hoogste etage, uiteraard) kreeg ik te maken met een hele vriendelijke gastvrouw die me een haardroger enzo aanbood (ik zag er niet uit: heir fameus in de weir, ogen met zwarte vegen, alsof ik geweend had,...). Toen ze ook niet ophield met me haar liefde te verklaren, begon het me te dagen dat er al misschien meer alcohol gepasseerd was dan nodig.
Bon, omdat ik absoluut de laatste metro wilde halen (geen haar op mijn pasgedroogde hoofd die opnieuw door dat hondeweer te gaan en er opnieuw als een verzopen kat uit te zien), heb ik de gastvrouw vriendelijk bedankt en heb me uit de voeten gemaakt. Mijn paraplu (slachtoffer twee van het weer) was naar de vaantjes dus ik was goed op weg om opnieuw de kattentoer op te gaan. Gelukkig kreeg ik een lift van een drietal die toevallig passeerden. Ik weet wat je denkt (ik had eerst ook mijn twijfels) maar de striemende regen liet niet veel tijd om te rationaliseren. Dus de auto ingedoken en ze hebben me safe and sound afgezet aan een metrostation. Volgende stap: de mensen met wie ik had afgesproken terug zien te vinden. Normaal kom je heel wat mensen tegen in de straatjes van Bairro (want daar zat ik ondertussen) maar iedereen was naar binnen gevlucht. Verschillende belpogingen gepleegd, zonder succes. Opeens beseft dat ik mijn sleutels niet bij had (tweede grootste sh*tmoment van de avond)! Aaargh!!! Niet te geloven: geen kat op straat, paraplu compleet naar de vaantjes, pouring rain en geen sleutels? Zie het maar als het 'perfecte' einde van een al even 'perfecte' week. Ok, rien à faire, dan maar naar huis gestapt. Ik veronderstel dat ik er moet hebben uitgezien als het meisje in de film dat in de gietende regen de jongen van haar dromen haar liefde gaat verklaren (of de zijne gaat vragen); ik was allesbehalve in de stemming om iets te verklaren, hetzij een grondige vervloeking aan de heren daarboven.
Thuisgekomen de deur praktisch ingebeukt (had Olivier op de hoogte gesteld van mijn 'onfortuinlijke toestand' en of hij de deur wilde op een kier zetten, mocht hij willen gaan slapen) wegens geen antwoord op het langdurig (en vooral luid) bellen. Blijkbaar had Olivier besloten om zijn enige uitgaansavond te plaatsen op die zaterdagavond. Ochja, die jongen kon ook niet wetetn dat zijn colloque even niet had nagedacht. Op mijn andere roommate moest ik ook niet rekenen; zij was haar gsm vergeten...
Me dan maar mentaal voorbereid op een nachtje 'slapen' in het trappenhuis. Zat al met "warme gedachten" in mijn hoofd, om eventuele verkoudheidmicroben buiten te houden, toen het licht aanging. Precies 45 minuten na mijn gebons op de deur, kwam Olivier naar huis; zonder mijn berichten te hebben gelezen, dus ik had geluk! Heel veel geluk... De adrenaline heeft me nog een tijdje wakker gehouden, dus dan maar een film gezien... Haha, hoe een avond toch kan verlopen, nietwaar?
Achteraf is het de meest debiele gebeurtenis ooit, en ook op het moment zelf denk je van: "Dit overkomt iedereen, maar toch niet mij?"
Zal me leren, neh!
Volgende gebeurtenis (hoe kort ook) krijgt ook een stukje apart.
M a.k.a voorvechtster van droger weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten