Paniek (x3)

Oelala, wat een dagje; te beginnen met gisterenavond, want daar moet nog een einde aan gebreid worden. Van vroeg gaan slapen is niets in huis gekomen. Op Femkes kot zitten er nog twee Belgen en gisterenavond ging praktisch heel het kot (met zijn achten, en iedereen nodigt er iedereen uit, denk aan een menselijke duiventil) uit. Ik ben gewoon even 'toevallig' binnengesprongen om te aperitieven. Daarna ben ik nog gebleven om een film te zien en tegen 2u 30 lag ik in mijn bed. Maar niet voor er enige spannende momenten waren gepasseerd. Op een gegeven moment werd het in de keuken heel druk en moest Femke er even tussenuit. Letterlijk dan: ze ging even een ommetje maken op straat, zomaar alleen. En dat zomaar mag je letterlijk nemen, want ze kneep er in stilte tussenuit. De rest van de bende (mij inclusief) dacht ondertussen dat ze haar ging klaarmaken voor het feestje achteraf. Niet dus. Op het moment van vertrek werd het kot ondersteboven gekeerd en gebeld. Geen onmiddellijk antwoord, dus werd het even heel benauwd. Na een dringende sms liet ze toch iets weten...

Met dat kleine akkefietje opgeklaard, keerde ik naar huis terug. Maar de opluchting duurde niet lang. Bij de voordeur aangekomen, kwam ik tot de constatatie dat de sleutel van de voordeur niet langer aan de sleutelbos hing... Als je net een snelle wandeling (want het was toch al twee uur 's nachts en als meisje moet je nooit te veel lanterfanten) achter de rug hebt en eigenlijk niet op je passen wil terugkeren om een sleutel te zoeken die je in het donker toch niet vindt, knijpt de paniek toch zowat alles in je lichaam toe. Maar de goden waren met mij: de voordeur was niet goed toe dus kon ik zo binnen en met de rest van de sleutels de deur van de flat ontmantelen én de bewuste sleutel lag - na een sms - in de zetel op Femkes kot... Vandaag dan om 11u langsgeweest om die op te halen en de eerlijke vinder te bedanken.

Vandaag weer om acht uur les en het was eraan te merken. Het eerste uur was een eenrichtingsverkeer van een driftig gesticulerende prof en halfslapende studenten. Na de (verplichte!) koffiepauze echter was iedereen bij de les en was het een leuk minidebat over de definitie van literatuur (met als conclusie dat die niet bestaat, aangezien 'literatuur' zo'n wijd begrip is).

Verder werd er weer volop gesleuteld aan het lessenrooster (de proffen komen horendol, want zonder hun medeweten moeten ze op andere uren in andere lokalen andere lessen geven - de studenten moeten maar kunnen volgen). In de namiddag was er de Erasmusvergadering: een gezellige drukte van allerhande nationaliteiten, met op nummer 1 de Italianen (die er duidelijk uit te halen zijn: hoe meer accessoires, hoe meer kans dat je met een inwoner van het land van pizza en pasta te maken hebt). Daarna vier springuren en dus naar huis teruggekeerd om mij te storten op mijn 'kuisduty'. Het viel heel goed mee, alleen op het moment dat ik klaar ben en in mijn zakkige outfit zit uit te blazen, komt Olivier met zijn vrienden binnen. Het koppel dat komt logeren zijn er twee uit het artistieke milieu (hoe kan het ook anders): volledig in het zwart (en met dit weer is dat geen pretje- hoewel ze er absoluut niet zweterig uitzagen, hmm), zij half Japanse, hij een verdwaalde Belg uit Mocron (zip zero nada wat betreft Nederlands). De chips en wijn liggen al in de (propere!) keuken, dus dat wordt een zwaar feestje vanavond (ahum).

Over feestjes gesproken, vanavond is het tweede erasmusfeestje (er zijn er drie op een week - dinsdag, donderdag en zaterdag) en misschien zet ik nog een stapje in de wereld. Morgen heb ik als beloning voor drie dagen vroeg opstaan pas les om 12u (driewerf hoera!).

Oja, het derde 'paniekmoment' zou ik bijna vergeten. Zo erg was het niet hoor. In een zijstraat op weg naar de metro schiet een stuk van mijn schoen los. De schade viel binnen de perken dus stap ik door. Bij Rato is het echter helemaal naar de knoppen: de draad van mijn sandaal is los en dus sleept mijn schoen achter mijn voet aan. Met gevaar op een fikse valpartij (ondergronds zijn er toch een paar (rol-)trappen te doen) zing ik het uit tot op de campus. Daar geeft mijn schoen (en ik ) het op en ga ik blootsvoets verder. De les ging (opnieuw) niet door, dus tijdens de terugweg liep ik met een schoen in de hand (een ideale drumstok trouwens). Absoluut geen zicht, zeker niet toen ik nog eens Sonia, de Duitse kamergenote, tegenkwam... Achja, kan gebeuren zeker? :-)

Bon, ga iets te eten maken en de was uithangen (o boy, ik hoop écht dat mijn ondergoed er niet af kletst op een of andere ontwetende zeventigplusser die bezig is aan zijn dagelijkse gezondheidswandeling - een versgewassen lichtblauwe slip vanop het vierde verdiep, dat overleeft hij nooit!)

Até breve,

M