Great, wat een dag... Dan heb ik het over dinsdag (gisteren dus); een typische wet-van-Murphy-dag: alles wat maar fout kon lopen, liep dan ook fout.
Om te beginnen met de wekker. Ik heb er normaal twee: een radiowekkertje dat ik nooit vertrouw want ik zet ook mijn gsm, weliswaar een kwartiertje later dan het uur op wekker nr. 1; wat soezen alleen al kan je dag goed maken. Nu, het uur was ingesteld, de 'aan'knop stond weldegelijk op 'aan' (want het omgekeerde is al meer dan eens gebeurd- ok, ik geef het toe, het is niet de wekker die ik niet vertrouw maar mezelf) en de portável stond op scherp. Maar ojee, wat heb je aan een wekker als je het volume niet juist regelt? Mijn volumeknop stond op min honderdvijftig (of zoiets, in ieder geval, ab-so-luut niet hoorbaar, zelfs voor een blindegeleidehond) en blijkbaar had de grijze massa ergens in mij beslist van ook mijn gsm straal te negeren. Gevolg: dertig minuten overslapen. Op zich geen drama; ik kon - zonder me daarvoor aan supersonische snelheden door het huis te bewegen- mijn ochtenritueel op het gemak vervolledigen en ben ik toch nog op tijd kunnen vertrekken (even schetsen: wakker om 8u45, les om 10 - ik woon zes metrohaltes van mijn fac - en vertrokken om 9u30). Bijna fluitend doe ik mijn dagelijks bergklimmetje; no stress... Maar dat was buiten de metro gerekend. Of beter gezegd, buiten een of andere pipo die bijna het loodje ging leggen in de metro. Ik neem de gele lijn op zijn eindhalte en de eerste halte kruist met de blauwe lijn, dus het is best een druk knooppunt. Daarna zijn het vijf relatief kalme haltes. Maar meneer besliste dus van die dag in elkaar/uit elkaar/... (ik heb geen idee wat ie had) te zakken op de geel-blauwe lijn. Gevolg: ambulances, bombeiros (de Portugese brandweer, altijd met veel bombarie - haha...), veiligheidsmensen en politie em todo lado... De metro werd plaatselijk afgesloten en voor de pendelaars en studenten (zoals ik dus): "Trekt uw plan!"
Vreemd genoeg had ik die ochtend nog zitten denken dat ik maar beter met een alternatieve route zou moeten afkomen, in het geval dat... Nou, vandaag was 'het geval dat'.
Gelukkig kwam ik een studiegenootje tegen die dus in hetzelfde schuitje zat en samen gingen we op zoek naar een bus. Naar het nog onopgemerkt de les binnensluipen kon ik al fluiten.
Al bij al nog eens een halfuur onderweg geweest en om 10u38 storm ik rood aangelopen de klas binnen en spuw er alle excuses uit die ik maar in het Frans kan vinden. Geen nood, sust madame, gebeurt wel meer, steekt allemaal zo nauw niet, waar maak ik me eigenlijk druk in?
Bon, probleem drie. Ik heb normaal op dinsdag een uur tutorial met die leerkracht van Frans. Nu was ik in het begin een paar keer verloren lopen en de laatste keer was ik domweg buiten blijven wachten in plaats van te kloppen en binnen te gaan. Bon, derde (of zeventiende) keer, goede keer. Maar na twintig minuten wachten kreeg ik plots een telefoontje van Miss même, zeggende dat ze wegens een noodgeval dringend naar huis moest. Ok, kan ik begrijpen, als je poetsvrouw zichzelf buiten heeft opgesloten, is het misschien wel handig om eens binnen te springen. Het uurtje werd dan ook verzet naar morgenmiddag. On verra!
Mijn enige lichtpuntje van de dag was een (al lang gepland) bezoekje aan de kapper. Maandag had ik een uur nodig om de cabeleleiro in kwestie te vinden en gister zou ik dan eindelijk gaan naar die haarspecialist fixe (aangeraden door een Portugese maat, in to fashion en design, dus het zou wel meevallen zeker?)
Nauwelijks binnengekomen, word ik al gemonsterd door twee paar ogen achter de kassa (en een zevental paar achter de stoelen, een snelle blik in de spiegel werpend om te zien welk vlees er in de kuip zit).
Ik stelde me voor en wat de bedoeling was (knippen, zeker?). Daarop volgde de vraag: "Tem marcação?". Euhm, nee, ik heb geen reservatie. "Ai, dan gaat het niet voor vandaag zijn, we werken alleen op afspraak..."
WAT??? Nu moet je eens goed naar mij luisteren: ik heb net de meest shittie dag achter de rug (het beste gedeelte moet nog komen) en nu waag je het van me te zeggen dat ik MORGEN MOET TERUGKOMEN?
Wees gerust, dit waren enkel gedachtes, ik heb mijn afspraak gemaakt voor de volgende dag en ben rechtsomkeer gegaan.
Op weg naar huis passeerde ik het parkje met de mooie grote cypres (hoewel een Portugees me onlangs zei dat het helemaal geen cypres was - hij wist wel niet wat het dan wel was...) en ik zat even op een bankje, om te genieten van het zicht, de mensen gade te slaan en... tot de conclusie te komen dat ik met een knoert van een verkoudheid zit (tadaa, hoogtepunt van de dag; want van zodra dat je dit beseft, voel je je meteen een pak ellendiger). Eentje van het soort dat ik bijna zou gaan verwarren met iets serieuzers, gewoonweg omdat ik de symptomen niet meer herken: loodzwaar hoofd (logisch, al dat snot dat er in zit), ik moet constant snuiten maar er komt niets uit, hoofdpijn, nekpijn (spierpijn in het algemeen)...
Leuk is anders. Maar we slaan er ons wel doorheen, como sempre :)
Ik ga hier afsluiten en het volgende bericht wijden aan mijn kappersbezoekje; ook de moeite!
Hatchie!
M
Geen opmerkingen:
Een reactie posten