"Terrível"

Neen, dat zijn niet mijn woorden. Mijn kappersbezoek is reuze meegevallen. Mijn haren waren blijkbaar in minder goede staat (de dame die mijn haar gedaan heeft - Carla - streek met één geoefende hand door mijn kapsel (?) en liet de lucht sissend van tussen haar lippen ontsnappen. De blik in haar ogen zei genoeg: "Werk aan de winkel!")

Ik had mijn uitleg min of meer voorbereid en had zelfs als rampscenario een foto bij die ik in een magazine had gevonden. Maar het tijdschrift zat in mijn rugzak (recht van school naar de kapper, jaja) en die werd vakkundig gestockeerd in een 'kapstokruimte' (stel je voor: strakke inrichting, enkel zwart en wit, en de deuren zijn 'deel' van de muur; je ziet haast niet waar de deur zit...) Ik was mijn spullen dus kwijt. Na de uitleg in de kappersstoel ("een beetje hetzelfde model graag, enkel wat korter, vooral dat nektapijt - copyright Jossie - achteraan") plaatsgenomen aan de wasbak op een... massagestoel! Ik vond het al raar dat de jongeman mijn voetsteun elektronisch regelde (lees: met een 'bakske') maar toen ik opeens een paar bollen voelde duwen in mijn onderrug, traag zijn weg naar boven werkend (en terug naar beneden en terug naar boven en...), begon het me te dagen. Tweemaal mijn haar gewassen, een conditioner en een hoofdmassage van een minuut of zeven (nee, ik heb het niet getimed- maar omdat de wasjongens en -meisjes veel moeten leren door te kijken naar de andere kappers, vergeten ze soms waar ze met hun handen zitten en gaan ze maar door en door. Vind ik absoluut niet erg!). Opnieuw de kappersstoel in en mijn hood werd verdeeld in drie zones. Het knippen op zich was niet zo speciaal; hoewel ik in het begin wel even mijn hart vasthield want haar knipstijl had erg veel weg van "à la vie d'artiste"... Maar het resultaat mag er zijn: een fris kopje (en nee, toch geen blauw haar een de hanenkam; dat is voor de volgende keer...NOT!) en kan weer zien wat ik zeg.

Naast mij zat ook een niet-Portugees (hoewel hij zich wel aardig kon redden met de dame die de schaar vast had) en ik vermoed dat hij Belgisch was, want hij maakte de vergelijking tussen Portugal als staat (met zijn Serviço de Saudade en zomeer) en pakweg... Belgïe. Als je niet echt op de hoogte bent van de stoompot aan problemen die ons landje kent, geef je het land van de bieren en chocolade niet zomaar op als voorbeeld...

Nu, ik heb er geen woorden meer aan vuil gemaakt; mijn dag was goed en mijn haar zat goed (tot ik buiten kwam: wind, wind wind! E o vento que mata - zeg dat ik het gezegd heb; vandaar de serieuze verkoudheid).

Bon, voor zover het grote ik-ga-naar-de-kapper-in-een-ander-land-verhaal.

Hasta luego, amigos!

M