Every day life

Even een berichtje ter ontspanning. Pas op, de vorige berichten waren ook allemaal stuk voor stuk ter ontspanning, maar die gingen over schooldingen. Deze gaat meer over alledaagse dingen die ik opmerk, omdat ze anders zijn dan bij ons of omdat ze uniek zijn (of daarover zou het toch moeten gaan). Dingen waardoor ik het gevoel krijg een Alice in Wonderland te zijn...

De Wondertocht begint al 's morgens vroeg, als ik van bij mij "thuis" (want dat is het nu toch al) naar de metro wandel. Langs de drukke Rua de São Mamede heb je een halverwege een item dat toch wel een foto waard is (ga ik een dezer dagen eens doen, maar ik durf niet zo goed - je leest meteen waarom). Omdat het op de piekuren zelfs voor een ervaren autoslalommer quasi-onmogelijk is de straat veilig over te steken, is er een politieagent geplaatst. Hij doet zijn werk goed, voor zover nog geen ongelukken en zoals het de ware Portugese gentleman betaamt, laat hij met gemak alle oude dametjes over, zelfs als hij daarvoor de auto's met zijn blote handen moet tegenhouden. Ik ben dus de pineut, gezien mijn leeftijd (of ik hoop toch dat dat de reden is) en moet dus zelf maar mijn boontjes doppen. So far, so good... De politieman heeft, zoals elke politieflik die zijn leven moet riskeren tussen de brullende auto's, een fluitje en man, kan ie daar wat van! Het is bijna zoals in dat reclamespotje van Mars of Snickers of ik weet niet welk product, waarbij de verkeerregelende blauwe vriend zowaar een beroerte krijgt van het ter plaatse shaken. Zoiets dus. Als je 's morgens even niet meer weet waarom de lessen zo vroeg beginnen, dan maakt hij het toch wel duidelijk, blazend op zijn fluitje (en echt met zo van die typisch bolle wangen- hijzelf is ook een bolletje op zich...)

Hij heeft echter nog 1 accessoire en dat is echt goddelijk: een felwitte tropenhoed! Ik veronderstel dat hij die aanheeft voor een goede reden want het is echt geen zicht...en toch weer wel. Zet het ding op ieder ander zijn hoofd en je lacht je krom, maar bij de politieman geeft het een soort van kers-op-de-taart-gevoel.

Bon, als je daar dus aan gepasseerd bent (of ontsnapt, want hij is streng voor overtreders), kom je op school aan. Op zich niets speciaals. Nee, dat is waar, tot je op de mode om je heen let. Niet dat ik de absolute queen of fashion ben (verre van) maar als je een beetje de boekjes volgt of naar het straatbeeld kijkt, weet je wel wat kan en wat vooral niet kan. Begrijp me niet verkeerd, het merendeel van de leerlingen is helemaal "in", maar er scheelt toch altijd wel iets aan.

Zo hebben de meisjes allemaal leuke t-shirts en topjes en truitjes en riemen en oorbellen aan, met daaronder een al dan niet skinny jeans. Maar dan... Of het is voor het praktische op en neergaan in de steile straatjes van Lissabon (nog een les: met hakken - zelfs hakjes- moet je hier niet/nooit uitgaan!) of iemand heeft de ballerinamode verwisseld met...bergschoenen! Echt, als je je blik van omhoog naar beneden laat gaan (wat iedereen hier onbeschaamd doet, dus ik pas mij aan - When in Rome, do as the Romans), dan ziet alles er veelbelovend uit (mocht ik een jongen zijn, bien sur), maar als je bij de voeten komt...sorry, maar ik ben al afgeknapt voor ze haar naam kan zeggen, zelfs als ze Ana heet.

De jongens hebben ook een "probleem": ze staan/hangen vol met tekeningen en gi-gan-ti-sche oorbellen. Bij sommige kan je hun hele leven lezen op beide armen (best moeilijk: ben je net klaar met de linkerarm-bijvoorbeeld als je achter iemand in de gang loopt- dan slaat die persoon gegarandeerd rechtsaf als jij rechtdoor moet - bye bye einde van het verhaaltje). Er zijn er ook die er precies uitzien zoals een magneetblok voor allerlei soorten sluitspelden, naalden, ... kortom, een wandelende ijzerwinkel (misschien moet ik het eens wagen te vragen of ik een paperclip mag gebruiken uit zijn rechteroor - o, ik krijg al de slappe lach als ik het nog maar aan het schrijven ben -_-).

De proffen zijn allemaal formeel gekleed (denk: das en vest) en je haalt er de buitenlandse proffen zo uit: zwetend als otters en wat kledingstijl betreft blijven hangen in de jaren '80-'90. (Niet allemaal, moet ik wel toegeven).

Voor je begint te denk in wat voor circus ik iedere dag naar school ga, nog even dit: de jongens hebben een enorm voordeel: hun ogen!

Meestal zijn het zo van die reebruine kijkers met (soms te!) lange wimpers (Maybeline zou een moord begaan voor die lengte) en een donker lijntje aan de onderste rand, precies een kohllijntje (maar dat zal wel niet...hoop ik). Het summum is een donkere jongen met helblauwe irissen; in één woord, woaw!!! Aangezien het 'kijkers' zijn (zoals gezegd, iedereen kijkt elkaar nogal onbeschaamd aan en groot en blond zijn helpt niet echt om daaraan te ontsnappen. Maar één remedie: ongenegeerd teruggapen), krijg ik dus wel mijn portie olhos lindos. Een grappig detail: als ik uitga of ergens ga eten, krijg ik altijd te horen dat ik de mooiste ogen heb die de persoon in kwestie ooit al heeft gezien. Nu vraag ik mij af of ze ermee aan het lachen zijn omdat ze zo klein zijn als ik lach (in België ben ik altijd het 'Chineesje' op foto's) of omdat ze het gewoon nog nooit gezien hebben, omwille van bovenbeschreven reden...Zoals Kulderzipkens opa (of was het oom? Aan de trouwe fans, wie was het?) altijd zei : "Stof om over na te denken."

Voila, voor de crackheads is er weer een shot gelanceerd, voor mij is het tijd om onder de wol te kruipen. Kwestie van een reserve op te bouwen of (in dit geval) mijn reserves weer aan te vullen.

Beijinhos!

M