Bananen en bolachas

Zoals je merkt, wordt de blog niet langer dagelijk bijgewerkt. Hoofdreden: tijdsgebrek. Onderliggende reden (die onrechtstreeks met reden nummer een te maken heeft): vermoeidheid.

De lessen zijn supersonisch van start gegaan (alle proffen zijn op het juiste uur met de juiste lessen in de juiste lokalen - voor sommigen klinkt dit in de tweede week van het schooljaar bekend in de oren) en de dagen zijn lang (vandaag van 8u tot 20u les, met twee uur pauze). Intensief luisteren, nadenken en (soms niet zo intensief) praten in een taal anders dan je moedertaal is een slopende bezigheid. En bij het thuiskomen begint de dag nog maar pas: boodschappen doen, koken, was en de plas, af en toe eens ontspanning nemen,... Boodschap aan de mama: chapeau! (ze stond al hoog op de ladder, maar nu zit ze toch wel eenzaam aan de top). Gevolg: mijn bioritme is volledig naar de knoppen. Ik leef op bananen, wortels, appels en (ons moeder gaat het niet graag horen - maar ik moet ze toch allemaal eens uitgeprobeerd hebben vóór ik terug in België ben?) en bolachas (de vele pasteitjes uit de talrijke pastelarias die je op iedere hoek van de straat - en ook in de kelder van de universiteit - tegenkomt).

Zondag ben ik toch naar het strand geweest (Costa da Caparica). Om er te geraken moesten we de brug 25 do Abril over. Mooi zicht, leuk ook dat ik de brug 's nachts vanuit mijn kamer kan zien en er overdag gewoon overrijd, haha. Natuurlijk trok het weer op niets (heel de week schitterend weer, zwoegen en zweten in de klas, heb ik 1 dag vrij en beslist de zon van haar kat - in de vorm van enkele grijze maar brave wolken - te sturen. Tsss. Zal mij leren zeker, van mijn geplande werk naar zondagavond te verschuiven. Ik meen het, de volgende keer wijk ik echt niet meer af van de leuze 'Business before pleasure').

Femke heeft een ander kot gevonden (in Lapas) en zit daar (alweer) tussen een Belgische studente (die enkel Frans kan) en een Portugese 'werkmens'.

Morgen of donderdag ga ik normaal samen met Sonja (en niet Sonia -ik heb al op mijn vingers gekregen) naar Oliviers tentoonstellinkje gaan kijken: een videoreportage. De vrouwelijke helft van het koppel dat vorige week kwam logeren is zijn coach, vandaar het blitsbezoek. Denk ik, want ze is niet gebleven voor de expositie zelf... Nuja, aan bezoek geen gebrek: vandaag stond een filmregisseuse op het programma (verdorie, heb ik mijn debuut wel niet gemist zeker) maar volgens Sonja zag ze er heel normaal uit (een jeansrok en truitje is blijkbaar niet regisseur fashion genoeg).

In alle lessen wordt a Belgica aangekaart: het gaat van de grappige (?) vraag: "Hebben jullie nog/al een regering? (de nog/al verschilt van vak tot vak) tot de taalkwestie in het algemeen ("Hoe communiceren jullie dan?"). De helft van de Portugezen heeft ook wel Belgische familie, een Belgisch lief of Belgische vrienden. Ze doen wel hun best, moet ik zeggen...

Tot slot: niet alleen mijn bioritme is naar de haaien, maar ook mijn gevoel voor het toetsenbord is volledig kwijt. Ik moet constant 'switchen' (oela, moeilijk woord) tussen een azerty- en qwertyklavier, met het resultqqt dat mijn Nederlqndse teksten vqqk een a in plqqts vqn een q hebben...

Maar daar wordt aan gewerkt :-)

Até breve,

M