Herfst in Lissabon

Aaatchjie!

Bij wijze van alternatieve begroeting :). Ik heb er nog geen last van, maar het vallen van de bladeren is duidelijk begonnen. De temperatuur daalt gevoelig (vooral 's nachts - je wilt niet weten hoe ik eruitzie met al mijn lagen kleren aan, precies een te vroeg uit de hemel gevallen sneeuwbal!). Overdag klimt het kwik toch nog tot een aangename vijftien-twintig graden, dus is het moeilijk kleden. Ik vertrek meestal rond het warmste punt van de dag naar school maar ik heb les tot 'savonds laat en dan durft het overmoedig in-t-shirt-naar-school-gaan wel eens lelijk tegenvallen. Maar tot dusver nog geen brokken gemaakt, de schade is beperkt tot een paar koude voeten.

Op school gaat alles vlot; maandag had ik een onvoorstelbare goede Portugeesdag (de woorden kwamen er vlot en -het belangrijkste- juist uit). Dinsdag was het in het Frans te doen (ook ok) en woensdag Engels (daar moest ik niet veel zeggen want de prof is wel fan van zijn eigen stem). Woensdag ben ik ook naar Global Village op ISCTE geweest. Daar moesten de verschillende erasmussers hun land voorstellen aan de hand van natjes, droogjes, infoboekjes, muziek, dans, gadgets,... Zo heb ik dus gisteren een kleine wereldreis gemaakt (begonnen in Slovenië, door naar Polen en Brazilië, onderweg gestop in Tsjechië, Korea, China en Nederland en geëindigd in Duitsland - voor diegene die letten op mijn geografische beschrijving: ze klopt niet,ik weet het!)

Iedereen vroeg me waar mijn standje (=België) was en toen ik zei dat ik niet op deze fac zit, was iedereen heel verbaasd: "But you are always around." Ja, dat is waar, in Bairro Alto, niet op school...

Bon, het misverstand werd opgeklaard en tegen het einde van de presentaties kwam België (in de vorm van een fles Duvel en fake Belgische chocolade) toch nog. Daarna vertrokken naar school (het is te zeggen, een wandelingetje van de ene unief naar de andere) en onderweg gemerkt dat caféetjes zoals in de Belgische uniefsteden heel zeldzaam zijn (lees: onbestaand). Misschien de moeite van eens te introduceren...

Gisterenavond ben ik sushi gaan eten met een Hollander, drie Italianen en een Fin, vlak naast de Elevador in hartje Lissabon. Gezellig maar niet super. Ik moest eigenlijk het huis uit want de koekenbak tussen flatmate Sonja en de Italiaan duurt voort. De anticasanova heeft voor haar (rarara: pasta) gekookt en is de nacht gebleven...

Dinsdag was het weer minimercado: de Halloweenversie. De uitvoering viel wat tegen (twee maskers en een duivelse lach op een hele avond) maar vrijdag moet het goedmaken. Dan is er een Halloweenthemafeestje; and it is said to be very good! Alleen heb ik nog geen idee wat ik ga aandoen... Suggesties zijn altijd welkom!

Zondag ben ik naar een pannenkoekenfeestje geweest ("om de kinderjaren nooit te vergeten"); heel gezellig, in 'besloten kring' (letterlijk, want het aantal genodigden was aangepast aan de grootte van de keuken).

Voila, bij deze is iedereen weer op de hoogte. Ik ga me verder verdiepen in Umberto Eco's woorden (vertaald naar het Portugees, uiteraard) en in een detectiveroman die ik voor anderhalve euro in het metrostation van Marques de Pombal op de kop heb kunnen tikken (het kan natuurlijk zijn dat de prijs iets zegt over de kwaliteit van het boek...)

Ciao (dat wordt hier ook gebruikt)

M

ISCTE

Aloha (ja hoor, we gaan internationaal)

vandaag (nog) niet veel te melden, de week is pas begonnen, we houden het rustig. Wel een zeeeeeeer goed feestje op zaterdagavond, in ISCTE (Instituto Superior de Ciências do Trabalho e da Empresa), een van de vele faculteiten in Lissabon. Sonja en zowat de hele Erasmusbende zit daar op school, vandaar... Martin Solveig was DJ van dienst, en ik moet zeggen, wow!

Ik heb een paar foto's gepost; kwestie van de sfeer weer te geven. Stel je voor: zevenduizend man die als één wildgaat op de tonen van Lenny Kravitz in remixversie; geweldig!

Tot de volgende...

M

Semana de estudo

Hei fa! (copyright Alida van De Boomhut)

deze week een studieweekje, en ik moet zeggen, zelfs met het niet naar school gaan, vliegt de tijd!

Maandag had ik een verplichte les (Metodologias de traduçao) tot acht uur, dus die dag ging al snel voorbij. Had graag gehad dat ze wat vroeger stopte, want dEUS was in Lissabon! In de Fnack in Baixa-Chiado maakten ze even een stop om dag te zeggen aan de fans (denk ik - ik las de aankondiging per toeval in mijn ochtendkrant op weg naar school, maar er stond niet echt een 'jobbeschrijving' bij). Ze waren blijkbaar op weg naar Porto om daar een concertje te geven... Jammer!

Verder heb ik voor het eerst in mijn leven een McFlurry (Oreosmaak) gegeten. Niet slecht, moet ik zeggen, maar ik heb ook onlangs Super Size Me gezien, dus het zal bij eentje blijven.

Deze week vooral gewerkt voor school (met al dat mooie weer ben ik nog niet echt tot geconcentreerd werken geraakt) en luisterend oor gespeeld. Met het veranderen van het weer veranderen ook de gevoelens van de mensen rondom mij en vooral diegene met een vriend(innet)je thuis hebben het moeilijk: of ze gaan kapot aan gemis of ze hebben een scheve schaats gereden (omdat reden één net iets te ondraaglijk werd). En je mag drie keer raden wie al de stories mag aanhoren: jep, Miss hier. Niets op tegen, maar ik moet wel beginnen opletten dat ik de (vaak verboden) koppeltjes niet door elkaar begin te slaan of de verkeerde dingen op de verkeerde moment aan de verkeerde mensen zeg... Story is er niets bij!

Ook heb ik mij aan een sportactiviteit gewaagd: ik heb voor de tweede keer (hoewel de eerste keer meer show was dan echt sporten) mijn sportschoenen en dito outfit aangetrokken. Omdat Lissabon gebouwd is op zeven heuvels, durft het hier wel eens steil gaan (mijn kont is bijna gewapend beton!). Dus had ik er niets beter op gevonden dan af te zakken naar het metrostation van Baixa-Chiado; die telt 250 treden (eigenlijk iets meer, maar ben de tel kwijtgeraakt toen ik aan de praat raakte met een vriendin op de roltrap). Je hebt de roltrapversie en de gewone. Moedig als ik was, heb ik vier keer de gewone versie op en af gelopen. Tot ik bovenkwam... Bij de laatste klim had ik bekijks van een Portugees en bij het buitenkomen stond hij me op te wachten: "Hier sporten is hoogst uitzonderlijk dus ik ga ervan uit dat je niet van hier bent." Die openingszin had ik nog niet gehoord, moet ik zeggen. Maar naarmate het 'gesprek' (Portugese volzinnen van zijn kant; ademhappende horten en stoten van mijn kant) vorderde, kwamen er alsmeer zwarte bolletjes dansen voor mijn ogen en ik moest mij excuseren want anders was ik van mijn stokje gegaan! Mij even aan de kant gezet (=gelegd) om bij mijn positieven te komen. Voor zover het sportgedeelte, over naar de studio (ahum). Ik ga het nog doen, maar misschien iets gedoseerder, de volgende keer.

Gisteren naar de winkel geweest; de kleerwinkel welteverstaan. Enkele noodzakelijke dingen aangeschaft (toch wel vijf uur over gedaan; maar heb het wel goed gedaan: eerst windowshopping, vergelijkende studie uitgevoerd en verschillende grote centro commercials bezocht).

Vandaag gewekt door een telefoontje van het thuisfront en mij naar school begeven, met de bedoeling van een beetje research te doen in de bib. Niet gelukt, want kwam een Grieks facgenootje tegen die in zak en as zat wegens een al eerder vermeld fenomeen: vriendjes op scheve schaatsen.Dan maar naar de supermarkt geweest en een deel van mijn boodschappen gedaan.

Oja, op de foto zie je Tobi en mij tomaten pellen, op de chili con carne avond. Uiteindelijk hadden we ze niet nodig (en mochten Sonja en ik heel de week tomaten eten) maar het was dikke fun!

Tot de volgende!

M

Boa noite!

Dit weekend was kort samengevat een zandig weekendje: zaterdag en zondag naar Costa da Caparica afgezakt om naar de finals van het surfen te gaan kijken. Het is te zeggen: ik had er twee dagen voor nodig om er te geraken want op zaterdag ben ik meegeweest met de Erasmussers naar hun surfles (zelf heb ik niet gesurfd, ervaren als ik ben had ik al meteen in de mot dat de golven niets waard waren - en inderdaad, het eerste wat ze mij zeiden was dat de golven echt op niets trokken; leve het bluffen!).

Op het strand heb je in de baai een goed zicht op het Lissabon dat aan de andere kant van de brug ligt; en wat we daar zagen was niet goed: superdikke wolken vol stortbuien en hagelstenen.

Tegen vijfen gleden de snoodaards onze richting uit dus hebben we wijselijk besloten van ons boeltje te pakken. Bij de terugkomst met de bus stond er ons onaangename verrassing te wachten: het had inderdaad serieus gestormd in Lissabon (de herst komt eraan, jaja) en de Metro - het Heilig vervoersmiddel - stond blank! Dan maar te voet... een mooie wandeling, ik zal het je zeggen.

Zaterdag was er een Erasmusfeestje maar wegens te ver zijn we er niet geraakt. Op een deftig uur naar huis gegaan en 's morgens mij met goede voornemens aan het werken gezet. Nauwelijks de pc aan of er werd gevraagd of ik zin had om vandaag (zondag) weer mee te gaan; deze keer om echt naar de finals te gaan kijken. Waarom niet? De lesvrije week staat voor de deur en je moet van het weer profiteren, nu het nog kan (we zijn verdorie eind oktober!).

Het was de moeite: finals men and women, bodyboard, gewoon surf en long board. Vele coole surfdudes en dudettes en een helderblauwe lucht.

Zelf heb ik mij weer aan wat bodyboarden gewaagd en wat "zon gepakt". Genoeg om de week mee door te komen als ik mij hier in mijn 4 op 3 ga opsluiten om wat serieus werk te verrichten.

Vorige week was er het Sloveens diner: 50 man op een miniterrasje, zaaaalig. Het Sloveens gerecht was een soort soep (pikant) en een pannekoekachtig dessert (hoofdgerecht kennen ze er blijkbaar niet). De foto bovenaan is trouwens eentje van mij en mijn soepje.

Verder ben ik sinds vrijdag gedoopt tot de "baby" van het Erasmusgebeuren: met mijn 19 lentes ben ik praktisch de jongste en dus wordt er al eens onnozel gedaan over "het kindje". Maar het is allemaal vredelievend bedoeld, dus ik kan er best mee lachen :D

Voila, bij deze weer wat upgedate

Oja, voor diegene die zich afvragen waarom er alsmarr (lees: praktisch geen, en zelfs die 'praktisch' mag er af) minder foto's op de blog staan, hier is de reden: wegens een misverstand bij het vertrek van thuis heb ik maar de helft van mijn oplader mee. Logisch gevolg: met halve dingen kan je geen hele dingen maken, dus is het wachten tot november om foto's te zien of kan ik anderen overtuigen van er door te sturen naar mij (wat mij er aan herrinnert dat ons Sonja die van de Chili Con Carne-diner nog moet doorsturen)

Oja numero 2: Sonja heeft trouwens touch : met niemand minder dan een Italiaan maar daar kom ik later wel op terug!

Hasta luego

M

Oepsiedeezie!

Stop, halt, para, hola! Verwatergevaar!

:-)

Ik ben niet de best blogger meer, moet ik toegeven. Het is al bijna vijf (!) dagen geleden dat ik nog iets geschreven heb, o jee, de writer's block heeft mij in zijn greep...

Even updaten: zoals al eerder gezegd (en ik ga het nog zeggen): de routine qua school zit er zo goed als in(gebakken). Ik heb een rustiger schema, waardoor ik meer tijd heb voor andere (school)dingen maar ook sneller dingen verschuif naar een latere datum (omdat ik toch tijd heb).

Gisteren ben ik spaghetti carbonara gaan eten bij mijn beste vriendinnetje hier (zij gaat mij voorstellen aan haar ouders als die haar komen bezoeken, raar!) in Lissabon. Ze is Romeinse maar de lingua veinicular is Portugees. Aangezien de school (lees: Lissabon) overspoeld is met Italianen, wordt er heel wat afgekwebbeld in de taal van de oude Romeinen. Leuk om te horen (best moeilijk om te verstaan) maar absoluut niet handig als je een gesprek wilt voeren (want ik spreek bij mijn weten nog altijd geen Italiaans). Dus wordt er in het Portugees "gepalaverd" (wat uiteindelijk voor de meesten ook de bedoeling is, dus die oefening is mooi meegenomen)!

Daarna terug naar Bairro Alto maar na een biertje ben ik naar huis gegaan. Het blijft tenslotte een schoolweek (;-)).

Dinsdag kennis gemaakt met een leuke Portugese jongen. Voor diegene die al een veelbetekend lachje om de lippen hebben: hij studeert mode en is bij deze dan ook... gay. Oooooh. Maar niet getreurd, hij wordt mijn perfecte gids om alle typische Portugese plekjes en gewoontes te tonen. Vrijdag (of zaterdag, hij is er nog niet aan uit) is er diner bij hem thuis en daarna gaan we de caféetjes verkennen. Leuk!

Nog op dinsdag heb ik kennis gemaakt met twee andere Belgen van het handjevol landgenoten die hier rondlopen. Twee Gentenaren (duidelijk te horen aan de tongval) die hier architectuur komen studeren (of dat is toch de bedoeling).

Ook op dinsdag was het me het feestje wel! Op minimercadodag stonden de bogen superslap en werd er duchtig rondgekust. Schuldige is de Finse schnaps waar iedereen eens van heeft mogen proeven (home made, 40% en bijzonder doeltreffend!) en die ervoor zorgde dat de handjes al snel wat losser werden. Mensen waarvan je dacht dat die op de dansvloer geen knip voor hun neus waard waren, bestonden die avond precies uit rubber: salsa, chacha, de hele playlist van Dirty Dancing (1 en 2!) stonden op het programma.

En voor je het weet zitten ze met je handen in je broek en hun tong in je mond (allesbehalve romantisch verwoord, maar zo was het dan ook!!!)

Ik zat buiten gezellig te babbelen met Jan en alleman tot ik in de gaten kreeg dat ons Sonja net iets te veel van de speciale vodka limão geproefd had. Resultaat: te vroeg naar mijn goesting naar huis met een zatte Duitse onder mijn armen. Ik heb haar (zoals het een goede kotgenote betaamt) in bed gestopt met een emmer (die ze volgens haar niet nodig had, maar ik was de kamer nog niet uit of de emmer was al 'in gebruik') naast haar bed. Blijkbaar was ze niet de enige, want op Facebook kom ik wat die avond betreft pas mal de berichtjes tegen die allemaal "hoofdpijn, kater, kots, misselijk, onvergetelijk, camera kwijt, dronken" als thema hebben...

En daar moet ik allemaal eens goed om lachen!

Bon, ga verder doen aan de ontwikkeling van de Portugese taal in de zestiende eeuw. Volgende week heb ik semana de estudo wat neerkomt op een week geen les, met de bedoeling dat je je huiswerk wat bijhoudt. Jaja...

Hasta la vista! (Ik weet het, Spaans is geen Portugees, maar ik kan toch niet blijven beijo schrijven?)

M

Tam, tammer, tamst

Een goeiemorgen!

Het is hier 13u30 en ik kom uit mijn bedje gerold. Het is te zeggen, ik was al een tijdje wakker maar het is zoooooooo leuk om je nog eens om te draaien, et en plus, de zondag is er voor iets hé.

Voor het eerst in weken (of toch sinds ik ben aangekomen) trekt het weer op niet veel. Blijkbaar hebben jullie onze zon gepikt, tssss! Gisteren en vandaag heeft het hier heel lichtjes geregend en zit het heel de dag door grijs. Wel superzwoele temperaturen. Als je vraagt aan de anderen wat ze dit weekend gedaan hebben of nog gaan doen, dan is het antwoord: "Nothing, I stayed in, being lazy, it's the weather!". Een extra verklaring kan zijn dat de meesten hier al vijf of zes weken zijn (en dus al vijf of zes weken non-stop feesten) en dat dit weekend een rustpauze is op de nog lange en zware weg...

Onder de erasmussers is het de mode van per huis eens te koken en dan mensen uit te nodigen. Deze keer was het onze beurt. Diegenen die het (=mijn) appartement kennen qua interieur, gaan even hun wenkbrauwen fronsen, want het is niet bepaald een kasteel. Het is te zeggen: voor drie mensen meer dan genoeg maar als het vijfvoud binnen moet, dan wordt het toch wel even zoeken. Ook al omdat de indeling van de kamers nogal ongelukkig is: in het midden is een kamer waar je in principe kunt rond lopen, met als resultaat dat er overal smalle gangen gecreëerd worden. Zie je het al voor je?

Sonja's klasmate heeft gekookt: een duivelse chili con carne. Er was aperitief, salada en dan nog desserts. Twee en een halve kilo vlees naar binnen gestoken (echt, er schoot niets meer over)!Wat muziek, een glaasje druiven-of gerstennat en de view op de Taag, de brug en de Jezus; wat meer heeft een mens nog nodig?

Daarna afgezakt naar Bairro Alto en de straatjes onveilig gemaakt tot het ochtendgloren (of toch bijna). Zaterdag niet zoveel gedaan; toch niet in termen van actief bezig zijn. Ik heb mijn schoolwerk bijgewerkt, mijn tabel (eindelijk!) afgemaakt en aan de vertalingen voor Olivier begonnen (meneer zijn video gaat internationaal en heeft Engelse ondertitels nodig en je moet drie keer raden wie er daarvoor mag opdraaien...nee, c'est une blague, hij heeft het vriendelijk gevraagd en als het resultaat meevalt, staat mijn naam in de credits!).

s'Avonds naar de Miradouro geweest (iemand had het initiatief genomen om eens iets anders te doen dan Bairro Alto, het tegenvoorstel was 'Clubbing in Lisbon') om in te drinken (bier, wijn, straffer spul,...) en van de lichtjes te genieten. Verder ben ik niet geraakt want als de wijn is in de man, de wijsheid in de kan dus heb ik wijselijk besloten van naar huis te gaan.

Nu nog verder werken aan mijn vertalingen en dan een vriend bezoeken die net terug is van Brazilië, waar zijn broertje getrouwd is met een - duh - Braziliaanse schone.

Zoals je al merkte aan de schrijfstijl (of dat vind ik toch) was het duidelijk een minder weekend... Ach, zo moeten er ook zijn... Maar ik blijf erbij dat het toch een deel de schuld is van de zon; dit weekend start er een campeonata de surf en de weergoden zijn hun niet goedgezind...

Volgende week beter?

Bjo,

M

De kleren maken de man

Even tekst en uitleg bij de foto's: deze twee zijn van vorige week op de Minimercado in Santos, tien minuten met de bus van bij mij op kot. Die keer zijn met de electrico geweest en ik zit er precies heel op mijn gemak (Sonja is fotograaf van dienst en ze is van het type: "Ik zeg lekker niet dat ik een foto heb getrokken." dus dan krijg je dit). Bij de tweede is Sonja niet langer fotograaf aangezien ze zelf op de foto staat met mij (Leonie, lekker Hollands, staat achter het vogeltje)....

Om verder met de deur in huis te vallen: gisterenavond ben ik naar de Cinema Franco-Portugûes geweest; naar de film "Ce que mes yeux ont vu". Een lichte thriller (eerder een - letterlijk - goed verstopt liefdesgeheim) die het verhaal vertelt van een jonge Parisienne (surprise!) die als studente kunstgeschiedenis geïnteresseerd is in de werken van een bepaalde schilder (in dit geval de voor mij nobele onbekende Watteau) en meer bepaald in de vrouwen die hij schildert. Er wordt er immers altijd eentje met zicht op haar rug afgebeeld en ze duikt in praktisch elk werk van de schilder op... De rest is de zoektocht naar het onbekende meisje (all the way tot in Gent, Belgique!) en het ontrafelen van de verschillende sporen en verflagen. Een aanrader voor wie van het muziek-in-combinatie-met-beeldengenre houdt (denk Amélie Poulain maar triestiger en intenser - de kijker moet veel conclusies trekken door een link te leggen tussen de beelden en de (prachtige!) muziek.)

De film zelf was - o echt? - in het Frans, de Portugese ondertitels werden op een balkje onderaan vóór het scherm weergegeven. Een echt taalbad dus!

Vandaag een minder dagje (qua gezondheid dan): na les numero uno (die van 8u tot 10u) wandel ik naar het gebouw voor de volgende les als ik plots, out of the blue, soudain, zomaar, ineens, op de grond lig! Handen geschaafd, linkerwreef ligt open, broek vol stof en mijn tas weggeslingerd. Is me dat schrikken! Het vreemdste (maar ook aangenaamste) van al: niemand die er mee lachte! (Of misschien was ik zodanig verdoofd van de schrik dat ik de vele lachsalvo's gewoon niet gehoord heb - zelf had ik de bibberlach dus ik had het absoluut niet erg gevonden als er meerdere grijnzende gezichten verschenen waren). Dadelijk werden er handen uitgestoken, hoorde ik "Queres ajuda?" en werd mijn rugzak vakkundig afgeklopt; of het gebeurt nog meer dat er onnozele zielen struikelen of ik zag er heel meelijwekkend uit met mijn clownsgezicht (wit stofgezicht en rode neus van het niezen)...

Gisteren ook nog een Belgisch meisje tegengekomen; een Gentse die Archeologie (?) komt doen. Naast Femke, Naomi uit Brasschaat en mezelf zijn dat al vier van de zes Belgen. Niet slecht 'gevonden' (zij komen allemaal vragen welke nationaliteit ik heb en dan wijzen de dingen zich vanzelf uit) voor drie weken; nog twee te gaan...

Wat de titel van het hoofdstuk betreft: de voorlaatste les (van vier tot zes, voor de wij-willen-alles-echt-alles-weten) wordt gegeven door een grappig professortje: piepklein, een perfect gemaaid gazon onder zijn neus en half zo verstrooid als een gemiddelde Gobelijn (reken maar uit :-)). Maar wel alweter (positief bedoeld, lees het niet verkeerd!), mopjestapper (bompastyle)en ...modegoeroe. Bij het binnenkomen van de klas (denk - op de achtergrond - aan het Coca-Cola Light spotje: tabedebam - I don't want you - tabedebam - to be my slave - ...) slingert ons minimensje gezwind zijn jasje over de stoel en showt... een (quasi) skinny jeans, jawel, in modieuze donkere jeansstof. Voor je aan twee worstenbeentjes en een plastic blaaskussen in plaats van kont denkt, gewoon even dit: de broek zit hem als gegoten, gewoon overal goed waar ze goed moet zitten (and by 'overal' I really mean 'overal'). Het hielp wel niet om de leerstof te verteren...

Wegens een plotse hevige misselijkheid (aan de ouders: niets erg - ben thuis even in mijn bed gekropen en het was over - eigenlijk ging het gevoel al over bij de eerste frisse luchtstroom toen ik buitenging, op weg naar huis) heb ik de laatste les (van zes tot acht) geskipt maar niet zonder eerst een paar notities veilig te stellen (lees: copiar).

Voila, bij deze is de dag weer up to date.

Vanavond is het weer feest; ben weer helemaal wakker dus waarom niet eens een kijkje gaan nemen? ;-)

BJS

M

Bon, opnieuw een verlate update, waarvoor mijn excuses.
Met een kleine verkoudheid (opnieuw de vermoeidheid die me parten speelt) zit ik in de Miradouro (een superbe uitkijkpunt dat sinds vorige zomer opnieuw geopend is na herstellingswerken, wist Olivier me te vertellen- maar dat staat al ergens hierboven vermeld) mijn huiswerk te doen en van het uitzicht te genieten.
Hier gebeurt atltijd wel iets: vandaag zijn ze hier een film of soapserie aan het draaien.
Ziet er professioneel uit maar ik denk dat het vooral een beroep is van lang wachten: wachten op het juiste licht, de juiste mensen, het juiste materiaal,...
Sonja is net slachtoffer geworden van een duif met darmproblemen, maar het akkefietje is al opgelost. (Nu kijkt ze wel alle vijf seconden ongerust omhoog, vresend voor nog meer luchtaanvallen).
Gisteren was het plan om naar de IKEA te gaan, maar dat liedje ging mooi niet door aangezien het vervoer naar de bewuste winkel op zaterdag niet uitrijdt... Dan maar naar de lokale centro commercial geweest (voor de shopaholics een aards paradijs want alle grote merken zijn erin gevestigd!). Met een vergulde spiegel, een simpel vuilbakje, pennenhouder en een heel leuk drinkglas stap ik terug naar huis (de rit verliep vlotter dan gedacht, want die spiegel was best wel onhandig dragen).
Snel mijn zak gemaakt en naar het strand vertrokken (wel een halfuur vertraging opgelopen wegens een bezette badkamer: Olivier had voor een man best wel wat tijd nodig - ladyshaveproblemen?)
De afspraken onder Erasmussers zijn vaak gebaseerd op dronkemanspraat van de avond ervoor of veranderen op de laatste knip dus je bent beter voorbereid op een uitje dat niet doorgaat.
Daar dacht ik pas aan als ik op de bus zat richting Costa da Caparica en de brug al bijna over was... Felizmente kwam ik na een mooie strandwandeling (waarbij ik mijn teen heb opengehaald aan een steen in het zand) twee verdwaalde erasmussers tegen (de rest van de groep zat in de surfles). Ik heb gebodyboard en heerlijk gezwommen. Note to myself: koop een lycra en een bodyboard voor volgende zomer!
's Avonds een kotaperitief (altijd maar nieuwe gezichten en namen, waarvan je de meeste niet zo gauw terugziet), afgezakt naar bairro alto tot 2u en dan een taxi naar Alcantara (pff, wat is het nut van een taxi te nemen als ze nooit een idee hebben waar ze naar toegaan? Misschien een ideetje voor de overschot van het Portugese belastingsgeld: gps'sen!), waar in een moderne club ('W') een feestje was. Het thema was DISCO maar omwille van het al late uur werd de commerciële pot opengetrokken; fixe! (spreek je uit als fiesch - 'cool' in het Portugees)
Tegen 5u30 in mijn bed geland en tegen 11u achter mijn pctje gekropen om mijn equivalentietabel in orde te brengen (brr; het woord alleen al bezorgt me kippenvel).
Wegens bovenliggende reden in verband met erasmusafspraken en het late (of vroege, als je het over de morgen hebt) uur ging een -normaal voorzien- potje voetbal niet door.
Dan maar naar het uitkijkpunt gereden met ons Sonja en huiswerk gemaakt;zo is de cirkel weer rond.
Op school zelf is er niet zoveel gebeurd. De tweede week is nu voorbij en dus word je wel al wat gewoon: de wachtrijen in de kopiecenters, de lekkerste croquetas en waar je bij je koffie ook een alledaags praatje krijgt.
Oja, bijna vergeten (eigenlijk niet echt iets om trots op te zijn, denk ik): tweemaal per week (namelijk de dagen waarop ik om 8u les heb) drink ik een bica (een rechtstreekse cafeïneshot die nek-, arm- en beenharen recht omhoog zetten).
Naast het schoteltje, de suiker en het kopje zelf geven ze een ieniemienie klein lepeltje mee, precies poppenservies.
En was het nu wel niet zo dat dat lepeltje net in mijn geldbeugel paste en er 'toevallig' nog inzat als ik 's avonds thuiskwam?
Niet meteen de meest nobele daad, maar geef toe, het is toch schattig?

Op de foto's zie je enkele sfeerbeelden: de tentoonstelling van Olivier (best mooi gedaan; hoewel ik het niet helemaal gesnapt had - hij had mensen geïnterviewd over hun beroep, bv. een architect, en veelgebruikte woorden in diens gesprek - bv. huis- vervangen door een ander woord - bv. brood) Het resultaat was hilarisch maar onbegrijpelijk.

Verder heb je de vele fruitkraampjes op weg naar het strand en de vissers die hun netten herstellen.

Op naar maandag!
M

Every day life

Even een berichtje ter ontspanning. Pas op, de vorige berichten waren ook allemaal stuk voor stuk ter ontspanning, maar die gingen over schooldingen. Deze gaat meer over alledaagse dingen die ik opmerk, omdat ze anders zijn dan bij ons of omdat ze uniek zijn (of daarover zou het toch moeten gaan). Dingen waardoor ik het gevoel krijg een Alice in Wonderland te zijn...

De Wondertocht begint al 's morgens vroeg, als ik van bij mij "thuis" (want dat is het nu toch al) naar de metro wandel. Langs de drukke Rua de São Mamede heb je een halverwege een item dat toch wel een foto waard is (ga ik een dezer dagen eens doen, maar ik durf niet zo goed - je leest meteen waarom). Omdat het op de piekuren zelfs voor een ervaren autoslalommer quasi-onmogelijk is de straat veilig over te steken, is er een politieagent geplaatst. Hij doet zijn werk goed, voor zover nog geen ongelukken en zoals het de ware Portugese gentleman betaamt, laat hij met gemak alle oude dametjes over, zelfs als hij daarvoor de auto's met zijn blote handen moet tegenhouden. Ik ben dus de pineut, gezien mijn leeftijd (of ik hoop toch dat dat de reden is) en moet dus zelf maar mijn boontjes doppen. So far, so good... De politieman heeft, zoals elke politieflik die zijn leven moet riskeren tussen de brullende auto's, een fluitje en man, kan ie daar wat van! Het is bijna zoals in dat reclamespotje van Mars of Snickers of ik weet niet welk product, waarbij de verkeerregelende blauwe vriend zowaar een beroerte krijgt van het ter plaatse shaken. Zoiets dus. Als je 's morgens even niet meer weet waarom de lessen zo vroeg beginnen, dan maakt hij het toch wel duidelijk, blazend op zijn fluitje (en echt met zo van die typisch bolle wangen- hijzelf is ook een bolletje op zich...)

Hij heeft echter nog 1 accessoire en dat is echt goddelijk: een felwitte tropenhoed! Ik veronderstel dat hij die aanheeft voor een goede reden want het is echt geen zicht...en toch weer wel. Zet het ding op ieder ander zijn hoofd en je lacht je krom, maar bij de politieman geeft het een soort van kers-op-de-taart-gevoel.

Bon, als je daar dus aan gepasseerd bent (of ontsnapt, want hij is streng voor overtreders), kom je op school aan. Op zich niets speciaals. Nee, dat is waar, tot je op de mode om je heen let. Niet dat ik de absolute queen of fashion ben (verre van) maar als je een beetje de boekjes volgt of naar het straatbeeld kijkt, weet je wel wat kan en wat vooral niet kan. Begrijp me niet verkeerd, het merendeel van de leerlingen is helemaal "in", maar er scheelt toch altijd wel iets aan.

Zo hebben de meisjes allemaal leuke t-shirts en topjes en truitjes en riemen en oorbellen aan, met daaronder een al dan niet skinny jeans. Maar dan... Of het is voor het praktische op en neergaan in de steile straatjes van Lissabon (nog een les: met hakken - zelfs hakjes- moet je hier niet/nooit uitgaan!) of iemand heeft de ballerinamode verwisseld met...bergschoenen! Echt, als je je blik van omhoog naar beneden laat gaan (wat iedereen hier onbeschaamd doet, dus ik pas mij aan - When in Rome, do as the Romans), dan ziet alles er veelbelovend uit (mocht ik een jongen zijn, bien sur), maar als je bij de voeten komt...sorry, maar ik ben al afgeknapt voor ze haar naam kan zeggen, zelfs als ze Ana heet.

De jongens hebben ook een "probleem": ze staan/hangen vol met tekeningen en gi-gan-ti-sche oorbellen. Bij sommige kan je hun hele leven lezen op beide armen (best moeilijk: ben je net klaar met de linkerarm-bijvoorbeeld als je achter iemand in de gang loopt- dan slaat die persoon gegarandeerd rechtsaf als jij rechtdoor moet - bye bye einde van het verhaaltje). Er zijn er ook die er precies uitzien zoals een magneetblok voor allerlei soorten sluitspelden, naalden, ... kortom, een wandelende ijzerwinkel (misschien moet ik het eens wagen te vragen of ik een paperclip mag gebruiken uit zijn rechteroor - o, ik krijg al de slappe lach als ik het nog maar aan het schrijven ben -_-).

De proffen zijn allemaal formeel gekleed (denk: das en vest) en je haalt er de buitenlandse proffen zo uit: zwetend als otters en wat kledingstijl betreft blijven hangen in de jaren '80-'90. (Niet allemaal, moet ik wel toegeven).

Voor je begint te denk in wat voor circus ik iedere dag naar school ga, nog even dit: de jongens hebben een enorm voordeel: hun ogen!

Meestal zijn het zo van die reebruine kijkers met (soms te!) lange wimpers (Maybeline zou een moord begaan voor die lengte) en een donker lijntje aan de onderste rand, precies een kohllijntje (maar dat zal wel niet...hoop ik). Het summum is een donkere jongen met helblauwe irissen; in één woord, woaw!!! Aangezien het 'kijkers' zijn (zoals gezegd, iedereen kijkt elkaar nogal onbeschaamd aan en groot en blond zijn helpt niet echt om daaraan te ontsnappen. Maar één remedie: ongenegeerd teruggapen), krijg ik dus wel mijn portie olhos lindos. Een grappig detail: als ik uitga of ergens ga eten, krijg ik altijd te horen dat ik de mooiste ogen heb die de persoon in kwestie ooit al heeft gezien. Nu vraag ik mij af of ze ermee aan het lachen zijn omdat ze zo klein zijn als ik lach (in België ben ik altijd het 'Chineesje' op foto's) of omdat ze het gewoon nog nooit gezien hebben, omwille van bovenbeschreven reden...Zoals Kulderzipkens opa (of was het oom? Aan de trouwe fans, wie was het?) altijd zei : "Stof om over na te denken."

Voila, voor de crackheads is er weer een shot gelanceerd, voor mij is het tijd om onder de wol te kruipen. Kwestie van een reserve op te bouwen of (in dit geval) mijn reserves weer aan te vullen.

Beijinhos!

M