Vruchten plukken

Maandag, het begin van een nieuwe week. En we zijn er meteen ingevlogen. Met een stemtraining. Gezien de leeftijd van mijn klasgenoten, was het niet evident om hen oefeningen te laten doen. Iedereen voelde zich in het begin wat belachelijk. Stel je voor: rondwandelen als iemand die gebukt gaat onder grote zorgen, of net vol is van zichzelf - met de borst vooruit, het losmaken van het lichaam op alle mogelijke manieren, de stem trainen met liedjes en geluiden, teksten voorlezen met een triestige, angstige of sensuele stem. Allemaal geen makkie.
Geen idee of het aan de kunsten van Júlio Martim (de prof) lag, of had ik gewoon mijn dagje, maar het ging vandaag best goed op vlak van het Nederlands. De meeste fouten die ik maakte, lagen in het verwisselen van enkelvoud met meervoud (onderwerp zett ik in het ene, het werkwoord in het andere).
Ik blijf uiteraard fouten maken, maar het is wel verbeterd. Eens zien of het morgen nog zo is.
Vandaag om zes uur wakker geworden toen de wekker van de Denen in de kamer naast ons afging, om zeven uur omdat een deel van de Italianen met koffers en al door de gang stroomde, en tenslotte om acht opgestaan omdat mijn wekker toen afging.
Postkaartjes gepost en naar school gegaan onder een stralende zon. Wel weer aan de frisse kant vandaag. Na twee uur stemtraining geluncht en op de computer daar gewerkt (voor zover dat mogelijk is: beetje aan de trage kant, een qwertyklavier dat ik elke keer net niet tegen de muur kwak en een muis die aan geen kanten doet wat ze moet doen).
Na de pauze aan de slag: twee uur simultaan, een uur en een kwart consecutief.
En de dag zit erop. Morgen voormiddag geen les, maar wel wat werken. Vanavond ook nog afgesproken met een Fransman van uit de Erasmustijd; hij heeft een visa voor negen maanden Canada en houdt een soort afscheidstournee: eerst Lissabon, daarna Londen en Berlijn.
Tot de volgende, bloglezers van me.
m

Lazy Sunday

Of toch niet helemaal. Ik ben vandaag gaan sporten, dat is al iets. Deels omdat ik in de plaats van mijn sportkleren een extra paar schoenen en of/broek en/of trui had kunnen meenemen, dus ik moest er wel iets mee doen. En gewoon in die kleren rondlopen, is ook geen optie.
Dus werd er een poging tot sporten ondernomen. En het is bij de poging gebleven: dertig minuten aan een tempo van net niet snelwandelen. Er was ook veel animatie op het sportterrein: een rugbymatch, mensen op de fiets of met een hond aan de lijn, andere joggers, mensen die aan de sportrekken hingen en een of andere push-up forceerden. Nu kan je denken: Leuk, nog mensen die sporten, dat motiveert. Mjah, valt nogal tegen. Ten eerste is het veel afleiding. De rugbymatch bijvoorbeeld was fijn om even naar te kijken. Maar voor de helft van de tijd werd ik bekeken. En dat werkt nogal averechts. Daarbij komt nog dat het parcours redelijk hobbelig is: van gravel en grind over cement en stenen paadjes. De fun van het straight running was er dus redelijk snel af. Je moet ze het wel nageven, als de Portugezen sporten, hebben ze er wel de juiste accomodatie voor: een bosachtige omgeving, met veel bomen (waaronder neusvrijmakende eucalyptus) en drinkfonteintjes. Nog wat obstakels (trapjes, hellingen, hegjes, hekkens) et voilà, klaar om een volleerd parcours te doen.
Dat heb ik dus niet gedaan, maar ik ben buiten geweest, en dat is het belangrijkste. Net een uur in de zon gezeten, doet ook al heel veel om weer mens te worden.
En het was een beetje nodig. Het uitgaan met de Denen gisteren is niet in mijn koude kleren gaan zitten. Goedkope avond ook. Een coctail betaald (en uitgedronken) en twee cadeau gekregen (en uiteraard ook leeggemaakt). En dat gebeurt natuurlijk niet zonder gevolgen. Misschien maar goed dat de bars in de winter om halfdrie sluiten. Deze morgen opgestaan door gigantisch Italiaans lawaai. Waarom reizen die ook altijd in bulk? En zijn de kleinsten zo luid? Want dan moet er tot de orde geroepen worden, en dat gaat uiteraard alleen maar als het stemvolume dat van de kinderen overstijgt. En dan krijg je het antwoord terug van de bengels, uiteraard nog wat luider... You get the picture.
Qua wekker wel effectief, maar om je dag mee te beginnen en te realiseren dat je niet helemaal ongeschonden bent, is minder natuurlijk.
Soit, niets wat we niet aankunnen. Ondertussen pakken de Denen hun zakken en biezen - als ik het goed begrepen heb, gaat de helft nu naar huis, de andere morgen - en van die helft zijn er een paar met een rechtstreekse vlucht en anderen die moeten overstappen. Lichtjes verwarrend allemaal. :-)
Niet alleen voor mij, voor hen ook. Straks staan ze hier terug omdat ze met al die onduidelijkheid hun vlucht gemist hebben.
Marie, het Duitse meisje, heeft een kamer gevonden. Ze was gisteren ook mee met de Denen. Iets gereserveerder dan de Denen (en mezelf, als ik helemaal eerlijk ben) maar wel een fijne meid. Ondertussen is ze uit onze kamer verhuisd - we krijgen een Duitse kerel in de plaats dus zoveel verandert er niet.
De Italiaanse ragazzi zijn nog altijd op zoek - maar het ziet er goed uit. Uiteindelijk loopt het altijd goed af, kamers worden er altijd gevonden.
Dat is het zowat - maandag terug volle bak :)

Belém

Weekend - altijd fijn, zelfs al was ik het gisteren niet helemaal eens met de twee dagen vrijaf die voor de deur stonden. Mijn boek is uit en ik ken de stad redelijk, dus het is niet zo dat ik meteen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat weet wat gedaan. Maar we raken er wel.
Gisterenavond is een beetje op een sisser uitgelopen. Ik had geen nummer van de klasgenoten en toen ze stuurden om iets te gaan drinken, was het al halftwee. Beetje laat (maar dat gaat zo in Portugal, zelfs in de winter) en ik zat al in mijn PJs. Ik heb vriendelijk bedankt maar erna lag ik wel een tijdje wakker. Het snurken van mijn kamergenote hielp natuurlijk ook niet om terug in slaap te vallen. Het is trouwens een Italiaanse, geen Spaanse. En weldegelijk een zij :)
Vandaag postkaarten gaan halen, naar Belém geweest, overdekt marktje bezocht, bijna de kapper binnengestapt en in de regen gezeten. Voilà mijn zaterdag, tot nu toe.
Belém was fijn om te doen. De pastelaria kende een constante stroom van binnenlandse en buitenlandse klanten. Ik stond er wat op te kijken van aan de balcão, met mijn pastel de belém en galão. Daarna ben ik met de eléctrico terug gegaan.
In de pastelaria moet je eerst betalen en dan met je briefje aanschuiven. Niet iedereen (denk: de toeristen) heeft dat meteen door, wat soms tot grappige momenten leidt. Zo kwamen er twee Jappen binnen (ok, ik geef toe dat ik niet honderd procent zeker ben van die nationaliteit - Aziatisch waren ze wel), die zich meteen naar voren drongen en met een briefje van vijftig euro begonnen te zwaaien. Het personeel is er op getraind om dwarsliggers te negeren, en toen ze merkten hoe het systeem in elkaar zat, gingen ze gewoon braafjes in de betaalrij staan.
Stiekem hoopte ik op wat rel; geeft altijd meer om over te berichten en de veiligheidsagent die er staat, moet toch ook iets te doen hebben.
Wel zot hoe snel de nieuwbakken pasteitjes de deur uit gaan. Je kan ze in rollen van zes meekrijgen en ik hoorde bestellingen van 11 of 24 (!) rollen. Iemand heeft zoetekauwen in de familie. Over zoetekauwen gesproken. Ik stond daar met mijn ene taartje, zonder kaneel en/of bloemsuiker over gestrooid (de jongen achter de toonbank vroeg het in zijn mooiste Engels, en ik zei in mijn mooiste Portugees: "Não obrigada"). De dame naast mij had, naast haar zak met zes rollen in, vier taartjes op een bord staan. Mét kaneel en bloemsuiker. Ze was dan ook niet het supermodel met de wespentaille. Anders had ik ze een mot gegeven.
Het standbeeld van de zeevaarders is nog altijd even indrukwekkend om zien. Er passeerde ook juist een mini-vloot zeilbootjes, waarschijnlijk een of andere wedstrijd.
Terug in de buurt van de hostel, heb ik mijn voorraad groenten en fruit ingeslaan voor de rest van de week. Ik krijg de smaak van het koken hier echt te pakken. Ook al omdat ze alles voorhanden hebben: een fornuis dat werkt, een oven, snelkokers, frigo en diepvries, allerlei soorten spatels en zeven, kruiden allerhande...
Nu terug in de hostel, waar er nog altijd mensen binnen en buiten gaan. De Amerikanen zijn ingewisseld voor Australiërs; de Denen en Italianen zitten hier nog altijd.
Ik praat wat met Ana, het meisje dat de boel hier moet rechthouden. Goed voor mijn Portugees.
En dat is het zowat. De zon piept er soms door, maar nooit lang. Koud is het wel niet meer. De poolwind van vorige week is weg, gelukkig maar.
Kus

Weekend - te vroeg naar mijn idee

Fieuw. Ik zit op de sofa (again), met een vijfjarige Italiaanse bengel die in mijn oor zit te schreeuwen. Het is hier een drukte van jewelste. Zé, de verantwoordelijke overdag, switcht van Engels naar Portugees (als hij het tegen de Braziliaanse poetsvrouw heeft) en terug naar Penglish; hilarisch. Ik heb ook wel een beetje te doen met de man. Gisteren kwam de politie op bezoek (routineonderzoek, om te zien of alle papieren in orde waren) en vorige week had hij de ASAE over de vloer, de organisatie die zich bezig houdt met hygiëne.
Voor mij staat ondertussen een driejarig Italiaans jochie; met zijn linkerhands sorteert hij de damblokken, met zijn rechtervinger zit hij in zijn oor te peuteren. Indrukwekkend. Would make a nice drummer :)
Ik ben al thuis - had ik niet verwacht. Ik wist dat de oorspronkelijke les van deze middag verzet werd naar volgende week, maar dan veronderstelde ik ook dat die les van volgende week, op vandaag ging staan. Niet dus. De les van volgende vrijdag staat op donderdag (iemand nog mee?) met als resultaat dat we al om twaalf uur naar huis mochten.
Beetje zonde, want ik had zin in nog een dagje hard werken (ik heb nog maar net vrijaf gehad).
Twee in de cabine en twee teksten waarvan ik notities gemaakt heb - die twee laatste had ik trouwens al gedaan in de cabine, afgelopen woensdag. Nu snap ik waarom bepaalde leerlingen soms wel of soms niet in de les zitten. Ik volg gewoon ALLE lessen en dus krijg ik dus overlappingen voorgeschoteld.
Afgelopen nacht was een van de slechtste tot nu toe, qua slaap dan. De Denen maken een hels kabaal, niet alleen als ze wakker zijn maar ook als ze slapen. Eerst werd er nog wat nagepraat, daarna werd een bos omgezaagd. Ongelooflijk wat die kerels presteren - en dat in een kamer NAAST die van mij. IN die van mij ging het er niet veel beter aan toe: de Spaanse die boven mij lag, heeft volgens mij een certificaat in snurken-en-rochelen-in-een. Niet zo elegant voor een meisje, but then again, ik ben ook niet zo zeker dat het een meisje is. Ahum.
Deze morgen tien gestresste jiu-jitsu Denen op mijn bord. Letterlijk. Ze zagen me aan voor de verantwoordelijke van de hostel (of zoiets) en vroegen of ze een pistolet mochten meenenemen voor onderweg, aangezien ze blijkbaar hopeloos te laat waren voor hun jiu-jitsuwedstrijd. Euh, ja doe maar. Toen ik mijn lunch maakte, kwam een van de Denen kijken of hij een slablad kon pikken. Ik dacht het niet, vriend. Straks eens natellen hoeveel er nog in de zak zitten - dekselse Denen!
Na school geshopt voor verjaardagen en persoonlijk profijt en een halfuur in de zon gezeten. Ik geloof dat ik het beste moment van de dag heb gehad; de lucht is weer overtrokken.
Vanavond ga ik iets drinken met mijn klasgenoten - wel fijn dat ze me erbij betrekken. Dat mis ik wel in onze groep; optrekken als groep en samenwerken als groep. We zitten wel minder vaak samen per taal, dus dat verklaart wel een en ander. Hier zitten native Duitsers, Engelsen en Poolse leerkrachten, die allemaal Portugees verstaan. Bij ons is het een Belg, die verschillende talen spreekt. De prof bij ons moet zich dus op iedereen concentreren voor het Nederlands, terwijl in Portugal er per student een leerkracht is - well done.
Morgen naar Belem, nog wat foto's maken en pasteís de Belem eten.
Agora: trabalhar!
Kus

Dagje vrijaf

Een dagje vrijaf - overmacht (geen cabines vrij - ik kan er dus niets aan doen)
Niet zoveel gedaan, dus niet zoveel te melden.
Goed geslapen, goed ontbeten en wat gewerkt voor school. Vooral naar mezelf geluisterd en de fouten op een rijtje gezet. Woordenschat en slecht Nederlands zijn zowat de grootste fouten, wat neerkomt op alles wat bij een tolk kan mislopen: als ik de woorden niet snap en wat ik snap omzet in belabberd Nederlands, zijn we nog ver van huis.
Mijn fouten zo op papier zien staan, doet wel iets. Je wordt met je neus op de feiten gedrukt - het lastige is wel dat het altijd dezelfde fouten zijn, helaas.
Bon, we blijven leren - tik tok tik tok - tegen de klok in.
Het weer was redelijk bizar vandaag: tien minuten regen, een hele opklaring, opnieuw betrokken en hup, weer tien minuten regen. Malchance voor zij die net in die tien minuten buiten willen gaan. (Ik ben gelukkig gespaard gebleven - of wat een paraplu allemaal niet kan betekenen voor een mens).
In de namiddag een koffie gedronken met een vriend van tijdens mijn Erasmus - heel fijn om elkaar na twee jaar terug te zien en bij te praten. Mijn Frans moest wel weer even opgeborsteld worden (ja, de conversatie verliep in het Frans; hoewel hij de dubbele nationaliteit heeft - Frans/Angolaans - gaat het hem beter af in het Frans. Mij niet gelaten. Zo hoor ik deftig Frans en geen half Portugees).
Boodschappen gedaan (net genoeg om het weekend te halen) en nu terug om verder te werken. Morgen opnieuw de hele dag les; eruit om halfacht, hoera!
Tot morgen.
M

Today was a good day

Echt.
Deze morgen verbazend vlot opgestaan, ondanks een onrustige nacht. Ik moest het deze morgen ook op de tast doen, omdat mijn room mate het waarschijnlijk niet zo zou appreciëren als om halfacht het licht aanging en de haardroger werd ingezet. Alles al klaargelegd en zonder al te veel kleerscheuren me klaargemaakt.
Deze morgen drie uur simultaan gedaan, in het Frans. Het thema van deze week is Werkgelegenheid en dat is goed voor mijn woordenschat op dat gebied. De teksten die gegeven worden hebben heel vaak dezelfde begrippen en zo bouw je een betere woordenlijst op, vind ik persoonlijk.
In de namiddag in het Engels. Garry, de verantwoordelijke van de EMCI in Portugal geeft ook les, maar vaak doe ik in die les niet zo veel (of mag ik niet zoveel doen). Versta me niet verkeerd: ik doe wel degelijk iets, maar de voorrang wordt gegeven aan de andere studenten; zeker als het simultaan is, aangezien er maar drie cabines zijn. Dan doe ik de simultaan op mijn eentje in de klas, maar dan op fluistertoon. Uit de context zie ik eruit als een of andere halfgare die in haarzelf zit te mompelen, maar in de context heeft het wel degelijk nut.
Ik ben meteen ook de jongste van de hoop, wat wel vaker gebeurt. Alleen zijn de medestudenten wel een pak ouder (hoewel ze er helemaal niet zo uitzien!). De jongens zijn allebei 32, de Poolse is er 29, Marta 27, Klara waarschijnlijk 24 and then me :)
Maakt niet zoveel uit.
Tiago heeft er wel een ander parcours opzitten: eerst gestudeerd voor dierenarts, daarna gewerkt in Frankrijk en gemerkt dat het hem niet zo lag, heel dat dierengedoe. Dan maar overgeschakeld op talen. 't Is maar dat je het zelf wilt. Hij heeft er wel een Frans lief aan overgehouden. De dochter van vorige baas dan nog. Mooi.
Hostel is bijna een full house. Vandaag een groep Denen en morgen een groep Italianen. Terwijl ik in de sofa zit, komt er een dove jongen binnen, die vraagt of hij kan blijven slapen. De huisbaas heeft er zijn handen vol mee...
Morgen een dagje vrijaf - cabines zijn bezet en zonder cabine is een tolk niet veel, maar ik heb werkjes te doen. No time lost there - en dan zijn we al vrijdag...
Tijd gaat toch altijd snel!
M

From zero to sixty

Met mezelf in mijn oren, schrijf ik de blog van deze dag.

Ik luister naar de opnames die ik gemaakt heb van het groepswerk: wat is me dat allemaal. Zinnen die niet af zijn, die hoegenaamd op niets slaan en die ook niets te maken hebben wat er vooraan wordt gezegd. Jezusallemina. Waar ik gisteren nog dacht: "Ok, dit kan ik aan, no sweat." is er vandaag toch duidelijk een tandje bijgestoken. Van collectieve arbeidsovereenkomsten over het Europees Hof van Justitie naar vrij handelsverkeer en werknemers in het buitenland (alles klinkt in alle talen trouwens behoorlijk indrukwekkend - behalve in het Nederlands). Iedereen krijgt de moeilijke woorden in zijn taal mee (Duits, Pools of Portugees); ik moet me behelpen met parate kennis en achteraf opzoeken op de computer.
De les werd opgedeeld in twee delen: eerste deel consecutief naar het Engels of Portugees, het tweede deel was simultaan, naar het Portugees vanuit het Spaans. Dat laatste heb ik vanuit relais getolkt, maar omdat we halverwege binnenkwamen, was het onderwerp me niet zozeer duidelijk.
Na de les een groepswerk tot zeven uur gehad. Elk had een tekst voorbereid (consec of sim) en bracht die in zijn of haar taal naar keuze (Engels, Spaans, Portugees of Frans).
Laatste teksten ware echte killers. Portugezen spreken verdorie snel. Een goede oefening maar soms wat ontmoedigend.
Grappig detail wel. Ik sprak even met de Oostenrijkse en ze vroeg wanneer ik mijn erasmus gedaan had.
Antwoord: 2008-2009. Oh, ik ook. Kijk eens aan. Volgende vraag: deze faculteit? Ik: jups. Zij: Oh, ik ook. Kijk eens aan. En toen vroeg ik waar ze gewoond had tijdens haar erasmus en toen zei ze: Weet je de Assembleia República zijn? Ja, bij de Praça de Flores (ik). Ja, zei ze, verbaasd. Lekker dicht, zei ik, want ik woonde in de straat met de naam Rua do Professor Branco Rodrigues. En toen werden haar ogen zo groot als schoteltjes: OOOH, IK OOK. KIJK EENS AAN.
Kleine wereld toch? Ik ben ze toen nooit tegengekomen (maar onbekende mensen, daar let je zoiezo minder op tenzij onuitstaanbaar knap of onuitstaanbaar lelijk).
Morgen dagje Frans - of toch een voormiddagje. Ik ben benieuwd! Donderdag een uitzonderlijke dag vrijaf maar dat kan ik goed gebruiken om mijn woordenschat bij te werken en misschien dat streepje sporten van afgelopen zondag in de praktijk om te zetten.
De zon was vandaag van de partij, hoera! Even mijn batterijen opgeladen toen ik op weg was naar school. Het blijft wel koud.
Vandaag slaap ik niet meer alleen, er ligt ook nog een Duits meisje met de toepasselijke naam: Marie.
Ha!
Até amanhã, queridos!
M

KIS KIS - Keep it short, keep it simple

Eerste dagje school zit erop - whoop whoop!
Met een klein hartje naar school vertrokken want ik had werkelijk GEEN idee van wat me te wachten stond.
Ik heb een kleine twintig minuten moeten zoeken naar de verantwoordelijke in kwestie van de EMCI in Portugal en toen ik hem gevonden had, bleek hij al een paar keer voor mijn neus te zijn gepasseerd in de gang. Typisch!
Thanks a lot for not saying anything, droge Britse peer.
Om elf uur een inleidende vergadering - vooral een reflectie van het voorbije semester dus voor mij weinig interessants. Ik heb de andere zes studenten wat bekeken: drie Portugezen, een Braziliaan, een Oostenrijkse en een Poolse.
Iedereen vertaalt naar zijn moedertaal, ik dus ook (gelukkig maar). Vandaag was het Engels, woensdag in het Frans. De Duitse prof beoordeelt mijn prestaties in het Nederlands - voor zover hij er iets van snapt. Hij geeft wel tips mee en soms geeft hij nog terechte opmerkingen. Ik neem mezelf ook op en luister dan naar het resultaat. Niet zo bijsterend vandaag - maar het is nog maar mijn eerste lesje sinds de vakantie (buiten een les Frans ergens vorige week na).
Ik ben heel blij dat het niveauverschil tussen België en Portugal niet supergroot is; niet qua beoordeling, noch qua tekstniveau.
Morgen pas les om twee uur maar 's avonds wel een groepswerk dat best kan uitlopen. Dan bereiden we allemaal een tekst voor (consec en simultaan); ik eentje in het Engels, de Portugezen eentje in het Portugees voor mij. Hoera, win-win situatie.
Donderdag geen les omdat de zaal bezet is (het enige lokaal met cabines en dat heeft soms lastige gevolgen) maar blijkbaar is dat een uitzondering. Ik zag op het schema voor volgende week dat het dan de hele week door les is.
Vandaag ook een paar nieuwe woorden geleerd, altijd interessant. Daar doen we het ook voor.
Ik let wel meer op om de salami-techniek toe te passen (korte zinnen, niet te moeilijk - hence de titel van dit stukje) en ook de Speech Repository (databank met speeches van EU-tolken die je kan gebruiken als oefening) en de bladvertalingen werpen hun vruchten af.
Vrijdag doen ze hier voor het eerst een vertaling van het blad (tradução à vista) dus op dat vlak heb ik een streepje voor.
Enige minpunt van deze dag: binnen in de lokalen is het even koud als buiten. Al de Portugezen die ik al gehoord heb ik de wandelgangen vandaag, hadden het over het koude weer. C'est la vie.
Maar niet voor de Portugezen blijkbaar.
Tot morgen, beebies!
M

Echt niets veranderd...

Wat ik nog wou zeggen: mijn titel van het vorige stukje komt niet terug IN het stukje, dus leg ik het even uit.
Op het eerste gezicht is er niets veranderd, maar als je beter kijkt, zijn er toch kleine mudanças.
Een fontein met een detail meer of minder, een metrolijn die is doorgetrokken (handig) of een fijn terrasje dat nu niet meer bestaat (minder handig).
De stad is niet stil blijven staan - zoveel te beter...
Vandaag naar Colombo geweest, het grote winkelcentrum. Toch toegegeven aan een paar winkels (letterlijk een paar dus no worries) en na een typisch (en gi-gan-tisch) Portugees bord vol rijst, frietjes, worst, picanha, kip en varkensvlees, zwarte bonen en sla, naar de grote supermarkt geweest. Continente is enorm. Maar dan echt enorm. Ik heb er een klein uurtje rondgelopen om alles te vinden en ik heb twee keer moeten vragen waar wat stond.
Mijn lessenrooster ligt klaar, opdracht is voorbereid - benieuwd naar morgen!

Niets veranderd - en toch weer wel

Dag twee in Lissabon - na al dat gekwijl is het nu tijd voor de praktische kant.
Gsm en metrokaart herladen bijvoorbeeld.

Gisteren na een filmpje onder de wol gekropen, dus kon ik er om negen uur al uit, goed fris.
Lekker ontbeten (manteiga salgada - de dokter schiet me af met mijn gezouten boter maar mm mm, zoooo lekker!), fruit en goede Portugese pistoleetjes.
Daarna wat gewerkt voor school en tegen elven terug op pad.

Eerste taak van de dag: het herladen van mijn Viva Lisboa Card - om naar school te kunnen gaan bijvoorbeeld. Alles loopt goed tot ik mijn kredietkaart wil insteken om te betalen. Kaart weg. Echt weg. Te ver doorgeschoven en ik krijg ze er niet meer uit. Merda!

Dan maar aangeschoven aan een loket vol toeristen dat niet weet welk kaartje ze nodig hebben. De rij schoot voor geen meter op en ik hield angstvallig mijn machine in de gaten toen er andere mensen een ticketje uit toverden. Hopelijk hadden ze mijn kaart niet mee (al dan niet per ongeluk)
Gelukkig kon de persoon die ik aansprak met haar magic code de machine helemaal ontmantelen en mijn kaart zonder kleerscheuren teruggeven. Toen was ik wel wakker.

Dan met de metro naar het postkantoor gegaan (gsm), om daar ter plaatse te merken dat het niet open was - een ander filiaal wel. Te voet naar daar - ondertussen de fijne winkeltjes gedaan. Enkel gewindowshopt, welteverstaan. De solden in de kledingwinkels lopen hier door tot eind februari, alstublieft!

Naar het kasteel gewandeld, een galão gedronken (koffie-met-veel-melk) met een magazine op schoot. Ik zat wel in een koffiehuisje vol kleuters, geen idee wie de kindergarten had losgelaten.
Nog een supertentoonstelling meegepikt (MUDE- GRATIS toegang, en dat VIJF verdiepingen lang) en naar huis gewandeld.

De dag was grijs begonnen en dus had ik geen zonnebril meegenomen, maar daar had ik halverwege de dag toch spijt van. Zon kwam er weer geweldig door - hoewel de winterzon nooit hetzelfde elan geeft als de zomerversie.

In de Hostel kom ik meer en meer nieuwe mensen tegen. Gisteren twee Duitse en een Française, vanmorgen een groep Ijslandse DJ's (met zwarte nagellak voor de jongens and all) en deze avond twee (tot nu toe nog onbekende) jongeheren. Te horen aan het accent, komen ze van Down Under maar ze zijn blijkbaar wel immense fan van Sports America, meerbepaald basketbal.
Niet praatziek, maar dat geeft niet - dat ben ik ook niet.

Voila, zaterdagactiviteit is voorbij. Vanavond waarschijnlijk wel een stapje in de wereld zetten. Morgen naar Colombo gaan (groot winkelcentrum) en/of Belém. Misschien nog een streepje sport (maar dat durf ik niet te zweren).

Dikke kus
M

It's good to be back!

Ik kan het niet beter zeggen: it's good to be back!

De dag wel goed begonnen: vertraging in het station van Waregem, bijna iedereen (letterlijk tegen de schenen geschopt met mijn valies, mijn portefeuille laten liggen op de self-check-in-counter en mijn gsm was uit mijn zak gegleden terwijl ik aan het computeren was - had ik mezelf bij het vertrekken naar de gate niet gefouilleerd, ik zou al in de penarie gezeten hebben.
Na een rustige vlucht (slecht twee/derde gevuld) ben ik aangekomen in wat ik mijn derde thuisstad noem: Lisboa!
Vanuit de luchthaven ben ik met de City Center Bus naar het City Center gereden.
Na even wat georiënteer waar ik werd gedropt, kon ik mijn weg naar de Old Town Hostel vervolgen.
Ik had wel wat bekijks met mijn valies. Twintig kilo achter me aan sleurend, mijn heir in de weir, blank en blond, ik vroeg er gewoon om.
Een paar stoere jongens die nog stoerder wilden doen, riepen 'Hey you' of 'Don't go running' maar dat maakte allemaal niets uit. Duidelijk de jongere generatie ook: veel blabla, weinig boemboem. Dan zijn de oudere Portugese mannen vriendelijker - 'Need any help'? werd er galant gevraagd. Ik zwaaide met mijn Google Maps en bedankte vriendelijk.
De Hostel ligt ergens in een straatje van een straatje van een straatje maar wat een ruimte! De kamers blijven maar komen. Ik zit praktisch helemaal alleen in mijn kamer én in de Hostel.
Dat heeft wel zijn voordelen: ik krijg thee en toast met boter geserveerd.
De man die me binnenliet was een en al vriendelijkheid; we kwamen overeen wat er betaald moest worden (en mijn kaarten werkten mee), hij leidde me rond en gaf stadskaartjes mee.
Ook heeft hij een vriend die het hoofd is van de afdeling Tolken in de Europese Commissie - dat treft. Misschien ook eens een theetje voor hem maken.
Hij doet de overdagdienst, een jonge dame neemt de nacht voor haar rekening.
Na het installeren en opfrissen ben ik de stad ingetrokken - zondag zijn het hier presidentsverkiezingen en vandaag werd een steunmars opgezet voor een van de vijf kandidaten. Volgens de Hostelmeneer wordt het een nieuwe termijn voor Cavaco Silva, het huidige staatshoofd. Benieuwd!
Benieuwd ben ik ook naar de lessen en de andere huisgenoten - woensdag komt er een groep Italianen toe (Mamma Mia!) die op excursie komen, blijkbaar.
Het beste houd ik voor het laatst: het weer! Ik had mijn voorzorgen genomen en de zonnebril al klaar in de handbagage gestoken. En of die nodig was! Veertien graden, een beetje wind en massa's zon - zalig toch?
Voila, dit voor mijn eerste dag. Ik ben net naar de winkel geweest, morgen de rest van het oude centrum en wat praktische zaken regelen - gsm aan de praat krijgen bijvoorbeeld. De gsm met het Portugese nummer bedoel ik dan.
Até a próxima!
Bjs,
M

Bijna terug

Ahoy!

nee geen groet vanop een schip maar wel een blijde mededeling, eentje waarop ik de aandacht wil vestigen, hence de vrolijke begroeting.
Voor zij die al richting doopsuikers denken, moet ik helaas ontgoochelen (alhoewel, helaas - babygetrappel is nog niet voor meteen); ik zit in een totaal andere richting te denken.

Met school (die hele EMCI-dinges, weet je nog uit de vorige berichten) kan ik aan SM doen (hoera, SM - kinky!). Opnieuw moet ik ontgoochelen: geen leder en zweepjes, maar wel Student Mobility.
Ik kan (en mag) twee weken op uitwisseling naar Lissabon, om mijn ervaringen in de cabine bij te spijkeren - en ook aan mijn consecutief te vijzelen.

Twee weken klinkt niet lang (voor sommigen lang genoeg en nog een ander vindt het misschien te lang) maar ik ben supermegamachtigprachtigcontent dat ik mijn derde thuisstad weer mag opzoeken.
Ik ben in volle voorbereiding (tussen bezoekjes aan de VRT en oefensessies in Brussel door) en vrijdag is het take-off day.
Ik blijf er tot begin februari - heel benieuwd wat het gaat geven.

Voor zij die trouwe lezers waren in het erasmustijdperk, is dit een gelegenheid voor mij om weer meer tijd in mijn blog te steken en jullie up te daten met leuke (en minder leuke) ditjes en datjes.
Zij die nieuw zijn op de blog (welgekomen!), raad ik aan om de periode september 2008 tot februari 2009 eens door te skimmen. Kwestie van te beslissen of je fan wordt of afhaakt.

Veel plezier.
Ik duim voor jullie examens, jullie voor mijn startdagen!
Kus
M