...3...2...1: Part III @ Lx est arrivée!

Voilà, we zijn terug op ons kotje, safe and sound. Alles zat mee gisteren: ik had me vooraf online ingecheckt dus ik moest enkel mijn baggage afleveren in Zaventem (deze keer zonder overgewicht), de vlucht zat vol met puppy's en peuters, maar beide groepen gedroegen zich voortreffelijk, ik had een gangplaats met een vrije stoel naast mij (plaats genoeg dus), mijn valies was een van de eersten die op de afhaalband gespuwd werd en mijn taxichauffeur was een schatje (denk: het latinolovertype, maar vriendelijk, niet te opdringerig, met grote kijkers en zijn haar in een klein staartje, goede muziek in de auto en hij heeft me helemaal juist afgezet, wel nadat ik de weg had uitgelegd). Natuurlijk, zoals iedereen weet, we hangen niet altijd bovenaan Fortuna's rad, dus het 'mislopen' zat niet ver weg. En inderdaad, bij het openmaken van de deur, merk ik aan het aantal draaien dat ik helemaal alleen zal thuiskomen. Op zich geen groot drama, maar ik was in mijn babbeldoen en dan heb ik graag interactie... Nuja, niets aan te doen, zo zal het ook wel gaan. Iets klaargemaakt om te eten (ik had praktisch alles opgeruimd voor mijn vertrek dus werd het spek met eieren), mijn valies uitgepakt en even naar de buurtwinkel geweest om me uit de slag te trekken voor de volgende dag. Morgen (vandaag dus) doe ik wel de grote boodschappen.

Bij de landing in Lissabon zag ik dat de tarmak nat lag (maar daarover had ik al een donkerblauw vermoeden, omdat ik op het net de weerberichten voor de komende dagen had opgezocht) maar het was toch nog een aangename 12 graden. " Twaalf graden, aangenaam?" kun je denken, maar als je van een land komt waar de middagtemperatuur rond het vriespunt draait, dan ben je maar wat blij met die plus tien cijfers. Thuisgekomen had ik dan ook veel te warm; tegen het bedtijduur leek een kruikje me dan weer hemels. Om maar te zeggen, het verschil en het gevoel was relatief, ik sta terug met beide voetjes op de (koude) grond.

Na een uur of twee kwam Olivier thuis, gekleed in een lange kazakkenmantel, gewapend tegen... geen idee wat. We deden een praatje: hij had gewerkt met Kerst en met Nieuwjaar komen er vrienden, het weer was iets van opklaringen en regen samen, niets speciaals dus... Oja, hij wilde nog weten wanneer Sonja terugkwam, want hij had haar vuurtje gepikt... Ook had hij al een nieuwe roommate gevonden voor Sonjas kamer, voor na haar vertrek in januari. Reine, een meisje uit Lyon; ik had ze voorgesteld en blijkbaar is ze in de smaak gevallen. Dan wordt het hier lekker Franzeusich (of hoe je het ook schrijft). Jaja...

Mijn weekje thuis was maar gematigd productief geweest; vooral genoten van het 'cocooning', de haard en de lichtjes en, het belangrijkste, de aanwezigheid van de familie. Ik word er zowaar melancholisch van en ik ben nog maar net gearriveerd!

Ga er dus maar eens aan beginnen, aan o meu trabalho.

Blokkers, het ga je goed! Niet-blokkers, het ga jullie ook goed (iemand een Burgemeester-uit-Samson-en-Gert-gevoel?).

Tot gauw!

M

ps: de foto's zijn van Kerst en de grote Kerstboom die in Lissabon staat en telkens van kleur en vorm verwisselt.

691 200, 691 199, 691 198,...

Jaja, het aftellen is begonnen. Niet alleen het nieuwe jaar staat in de startblokken, voor velen is het nu tijd om de blok te doorploeteren en de examens een voor een af te kruisen op de kalender in de eerste maand van het nieuwe jaar.

Voor mij is het niet anders. Sinds zaterdagmiddag ben ik terug in ons Belgenlandje maar van leren is er nog niet zoveel in huis gekomen. Logisch, ik moet nog wat 'acclimatiseren'...

Zondagmiddag ben ik met de oudjes op kerstcadeaujacht geweest en maandag ben ik lekker lui geweest. Vandaag zou ik eens in actie moeten schieten maar ik ben al te laat begonnen... Mmh, misschien is er toch iets van die Portugese 'punctualiteit' in mij geslopen...

Nu, wachten rekt de pijn alleen maar, dus we maken er beter korte metten mee. Morgen is het Kerstavond en wordt er gevierd in familiekring (langs papa's kant). Zoals de traditie het wil, maakt elk van de vier zussen (ja, ik weet het, vier) plus de schoonzus (ons moeder) iets klaar voor het diner: aperitiefhapjes, dessert, hoofdplat, wijn,... Wij staan borg voor de chocolade mousse, dus morgen wordt er vroeg appel geblazen en is het alle hens aan dek: boodschappen doen, taken verdelen en aan de slag!

Maar het bereiden is al de helft van de fun, dus dat valt allemaal wel mee. Donderdag wordt er taart gegeten met de oma en opa langs mama's kant en 's avonds kunnen wij, als in de 4 leden van de familie Lammertyn, dan onze Kerst vieren. Drukke dagen, die Feestperiode...

Verder slaat de titel op het aantal seconden die er nog zijn in de week dat ik hier zit. Zondag vlieg ik alweer richting Lissabon om er eindejaar te vieren en aan het laatste deel van mijn Erasmusavontuur te beginnen. Benieuwd wat dat gaat geven...

Gisteren ben ik even gaan piepen aan de ijspiste die in het park van Waregem staat, temeer omdat er een bepaald kraampje bezet werd door een goeie vriendin met haar Tippers. Wegens een studiedag vandaag (ahum) en een paar koude voeten ben ik redelijk vroeg naar huis gekeerd, maar niet zonder mijn fietssleutel te zijn kwijtgeraakt en te voet naar huis te zijn gestapt... Werkt wel ontnuchterend :-)

Zo, de mini-update (want zoveel is er niet gebeurd in de laatste week voor het naar huiskomen; buiten drie testen en een Moustache-feestje in Bairro) zit erop.

Een zalige Kerst aan iedereen!

'Marie' X-Mas

"Terrível"

Neen, dat zijn niet mijn woorden. Mijn kappersbezoek is reuze meegevallen. Mijn haren waren blijkbaar in minder goede staat (de dame die mijn haar gedaan heeft - Carla - streek met één geoefende hand door mijn kapsel (?) en liet de lucht sissend van tussen haar lippen ontsnappen. De blik in haar ogen zei genoeg: "Werk aan de winkel!")

Ik had mijn uitleg min of meer voorbereid en had zelfs als rampscenario een foto bij die ik in een magazine had gevonden. Maar het tijdschrift zat in mijn rugzak (recht van school naar de kapper, jaja) en die werd vakkundig gestockeerd in een 'kapstokruimte' (stel je voor: strakke inrichting, enkel zwart en wit, en de deuren zijn 'deel' van de muur; je ziet haast niet waar de deur zit...) Ik was mijn spullen dus kwijt. Na de uitleg in de kappersstoel ("een beetje hetzelfde model graag, enkel wat korter, vooral dat nektapijt - copyright Jossie - achteraan") plaatsgenomen aan de wasbak op een... massagestoel! Ik vond het al raar dat de jongeman mijn voetsteun elektronisch regelde (lees: met een 'bakske') maar toen ik opeens een paar bollen voelde duwen in mijn onderrug, traag zijn weg naar boven werkend (en terug naar beneden en terug naar boven en...), begon het me te dagen. Tweemaal mijn haar gewassen, een conditioner en een hoofdmassage van een minuut of zeven (nee, ik heb het niet getimed- maar omdat de wasjongens en -meisjes veel moeten leren door te kijken naar de andere kappers, vergeten ze soms waar ze met hun handen zitten en gaan ze maar door en door. Vind ik absoluut niet erg!). Opnieuw de kappersstoel in en mijn hood werd verdeeld in drie zones. Het knippen op zich was niet zo speciaal; hoewel ik in het begin wel even mijn hart vasthield want haar knipstijl had erg veel weg van "à la vie d'artiste"... Maar het resultaat mag er zijn: een fris kopje (en nee, toch geen blauw haar een de hanenkam; dat is voor de volgende keer...NOT!) en kan weer zien wat ik zeg.

Naast mij zat ook een niet-Portugees (hoewel hij zich wel aardig kon redden met de dame die de schaar vast had) en ik vermoed dat hij Belgisch was, want hij maakte de vergelijking tussen Portugal als staat (met zijn Serviço de Saudade en zomeer) en pakweg... Belgïe. Als je niet echt op de hoogte bent van de stoompot aan problemen die ons landje kent, geef je het land van de bieren en chocolade niet zomaar op als voorbeeld...

Nu, ik heb er geen woorden meer aan vuil gemaakt; mijn dag was goed en mijn haar zat goed (tot ik buiten kwam: wind, wind wind! E o vento que mata - zeg dat ik het gezegd heb; vandaar de serieuze verkoudheid).

Bon, voor zover het grote ik-ga-naar-de-kapper-in-een-ander-land-verhaal.

Hasta luego, amigos!

M

Que chato!

Great, wat een dag... Dan heb ik het over dinsdag (gisteren dus); een typische wet-van-Murphy-dag: alles wat maar fout kon lopen, liep dan ook fout.

Om te beginnen met de wekker. Ik heb er normaal twee: een radiowekkertje dat ik nooit vertrouw want ik zet ook mijn gsm, weliswaar een kwartiertje later dan het uur op wekker nr. 1; wat soezen alleen al kan je dag goed maken. Nu, het uur was ingesteld, de 'aan'knop stond weldegelijk op 'aan' (want het omgekeerde is al meer dan eens gebeurd- ok, ik geef het toe, het is niet de wekker die ik niet vertrouw maar mezelf) en de portável stond op scherp. Maar ojee, wat heb je aan een wekker als je het volume niet juist regelt? Mijn volumeknop stond op min honderdvijftig (of zoiets, in ieder geval, ab-so-luut niet hoorbaar, zelfs voor een blindegeleidehond) en blijkbaar had de grijze massa ergens in mij beslist van ook mijn gsm straal te negeren. Gevolg: dertig minuten overslapen. Op zich geen drama; ik kon - zonder me daarvoor aan supersonische snelheden door het huis te bewegen- mijn ochtenritueel op het gemak vervolledigen en ben ik toch nog op tijd kunnen vertrekken (even schetsen: wakker om 8u45, les om 10 - ik woon zes metrohaltes van mijn fac - en vertrokken om 9u30). Bijna fluitend doe ik mijn dagelijks bergklimmetje; no stress... Maar dat was buiten de metro gerekend. Of beter gezegd, buiten een of andere pipo die bijna het loodje ging leggen in de metro. Ik neem de gele lijn op zijn eindhalte en de eerste halte kruist met de blauwe lijn, dus het is best een druk knooppunt. Daarna zijn het vijf relatief kalme haltes. Maar meneer besliste dus van die dag in elkaar/uit elkaar/... (ik heb geen idee wat ie had) te zakken op de geel-blauwe lijn. Gevolg: ambulances, bombeiros (de Portugese brandweer, altijd met veel bombarie - haha...), veiligheidsmensen en politie em todo lado... De metro werd plaatselijk afgesloten en voor de pendelaars en studenten (zoals ik dus): "Trekt uw plan!"

Vreemd genoeg had ik die ochtend nog zitten denken dat ik maar beter met een alternatieve route zou moeten afkomen, in het geval dat... Nou, vandaag was 'het geval dat'.

Gelukkig kwam ik een studiegenootje tegen die dus in hetzelfde schuitje zat en samen gingen we op zoek naar een bus. Naar het nog onopgemerkt de les binnensluipen kon ik al fluiten.

Al bij al nog eens een halfuur onderweg geweest en om 10u38 storm ik rood aangelopen de klas binnen en spuw er alle excuses uit die ik maar in het Frans kan vinden. Geen nood, sust madame, gebeurt wel meer, steekt allemaal zo nauw niet, waar maak ik me eigenlijk druk in?

Bon, probleem drie. Ik heb normaal op dinsdag een uur tutorial met die leerkracht van Frans. Nu was ik in het begin een paar keer verloren lopen en de laatste keer was ik domweg buiten blijven wachten in plaats van te kloppen en binnen te gaan. Bon, derde (of zeventiende) keer, goede keer. Maar na twintig minuten wachten kreeg ik plots een telefoontje van Miss même, zeggende dat ze wegens een noodgeval dringend naar huis moest. Ok, kan ik begrijpen, als je poetsvrouw zichzelf buiten heeft opgesloten, is het misschien wel handig om eens binnen te springen. Het uurtje werd dan ook verzet naar morgenmiddag. On verra!

Mijn enige lichtpuntje van de dag was een (al lang gepland) bezoekje aan de kapper. Maandag had ik een uur nodig om de cabeleleiro in kwestie te vinden en gister zou ik dan eindelijk gaan naar die haarspecialist fixe (aangeraden door een Portugese maat, in to fashion en design, dus het zou wel meevallen zeker?)

Nauwelijks binnengekomen, word ik al gemonsterd door twee paar ogen achter de kassa (en een zevental paar achter de stoelen, een snelle blik in de spiegel werpend om te zien welk vlees er in de kuip zit).

Ik stelde me voor en wat de bedoeling was (knippen, zeker?). Daarop volgde de vraag: "Tem marcação?". Euhm, nee, ik heb geen reservatie. "Ai, dan gaat het niet voor vandaag zijn, we werken alleen op afspraak..."

WAT??? Nu moet je eens goed naar mij luisteren: ik heb net de meest shittie dag achter de rug (het beste gedeelte moet nog komen) en nu waag je het van me te zeggen dat ik MORGEN MOET TERUGKOMEN?

Wees gerust, dit waren enkel gedachtes, ik heb mijn afspraak gemaakt voor de volgende dag en ben rechtsomkeer gegaan.

Op weg naar huis passeerde ik het parkje met de mooie grote cypres (hoewel een Portugees me onlangs zei dat het helemaal geen cypres was - hij wist wel niet wat het dan wel was...) en ik zat even op een bankje, om te genieten van het zicht, de mensen gade te slaan en... tot de conclusie te komen dat ik met een knoert van een verkoudheid zit (tadaa, hoogtepunt van de dag; want van zodra dat je dit beseft, voel je je meteen een pak ellendiger). Eentje van het soort dat ik bijna zou gaan verwarren met iets serieuzers, gewoonweg omdat ik de symptomen niet meer herken: loodzwaar hoofd (logisch, al dat snot dat er in zit), ik moet constant snuiten maar er komt niets uit, hoofdpijn, nekpijn (spierpijn in het algemeen)...

Leuk is anders. Maar we slaan er ons wel doorheen, como sempre :)

Ik ga hier afsluiten en het volgende bericht wijden aan mijn kappersbezoekje; ook de moeite!

Hatchie!

M

Examenstress

Tss, de mannen van ISCTE moeten altijd anders doen. Zij beginnen deze week met de examens en tegen de Kerstvakantie is alles al afgelopen voor hen. Uiteraard zijn er die een jaar blijven, maar die doen dan gewoon de examens mee in december (semestriële, zoals bij ons) en komen dan terug in januari, voor deel twee van hun avontuur.

Sonja is er dus ook aan begonnen. Het is hier stil in huis, nog stiller dan normaal en er wordt duchtig geleerd, hoewel ze me zei dat het concentreren niet zo lukt omdat het 'maar' Erasmsusexamens zijn...

Maar ze is een ijverige studente, wil altijd goede punten, dus het concentreren zal wel lukken.

Natuurlijk, de problemen die ze (nog altijd - het circus is opnieuw begonnen) heeft met de Italiaan, helpen niet echt om te focussen...

Dit even tussen haakjes; verder niets speciaals. Je merkt dat het Kerst wordt, dat het schooljaar teneinde loopt (of toch de semester): geen feestjes meer, of als er zijn, blijven de meesten thuis "omdat het gezellig is, omdat het regent, of omdat er geleerd moet worden."

Hier zit ik (met mijn examens pas in februari) dan, tussen de bollebozen. Wel een goede stimulans om zelf te leren: ik heb een plano de trabalho opgemaakt voor mijn bachelorscriptie (het vertalen van een aflevering van Kulderzipken), ben bezig met een individuele presentatie (Traduire, c'est un déficit - tekst in het Frans, presentatie moet in het Portugees) en een groepswerk (de analyse van enkele DISNEYliedjes in verschillende talen. Groepswerk is met vier Italiaanse schones, voertaal Portugees).

Zo, om al die andere bloedjes die thuis (=België aan hun laatste lesweek, inhaalweek of vroege blok beginnen: hier is het examengedeelte ook begonnen, het stressgedeelte is nog een ver-van-mijn-bed-show... tot in februari :)

Ciao!

M

En toen waren we opeens met vier...

Hoera, de oudjes en broertjelief zijn afgelopen weekend op bezoek geweest! Vorige week had ik (opnieuw - ja ik weet het) een semana de estudo en na een weekje 'werken' was de komst van de familie zeer welkom. Zoals hierboven al vermeld (zie vorig artikel) waren de weergoden minder goed gezind en ze hebben hun beloftes dan ook niet gehouden (of mijn smeekbeden verkeerd begrepen), of toch maar half: regen, afgewisseld met een streepje zon (maar over het algemeen toch meer nat dan droog).

Wat hebben we zoal gedaan? Wel, aangezien het niet de eerste keer is dat ze in Lissabon zijn, moest ik dus iets origineler uit de hoek komen: zaterdagmiddag heb ik de buurt en het appartement getoond, zijn we iets gaan eten dicht in de "geburen", de verschillende pleintjes en de autovrije hoofdstraat nog eens afgewandeld (op aanvraag van de papa), met als eindpunt Praça de Commèrcio (Terreiro do Paço). 's Avonds in een typisch (typischer kan niet - alleen de fado ontbrak) restaurantje gegeten. Daarna met de broer nog op 'schok' geweest in Bairro maar de regen (!) heeft daar voortijdig een einde aan gemaakt. Zondag met kleine oogjes de boot op naar de overkant van de Taag; de Cristo Rei. Daar aangekomen gingen de hemelsluizen weer open, een domper op het fantastische zicht die je hebt op de 25 do Abrilbrug. Lekker lokaal gegeten en met een stralende zon (!!) terug de boot op. Bij aankomst in Lissabon werd er beslist van naar... Colombo (weet je nog, de grootste shopping mall van Portugal) te gaan! Of all places :)

Maar de trip bracht nog een aardige buit op: een slaapzak (op aanraden van de mama, tegen de koude die door de kieren en spleten van zowat elk huis in Portugal sluipt), een nieuw parfum en een paar warme en droge voeten.

's Avonds in de Chapito gegeten, een gezellig restaurantje met een schit-te-rend zicht op Luzboa.

Daarna zijn Emile en ik nog naar een kotfeestje geweest maar wegens het twijfelachtige (!!!) weer en overbevolking zijn we - wijselijk - naar huis terug gekeerd.

Maandagochtend heerlijk ontbeten in een all-in-one-pastelaria om de hoek en na het afzetten van de bagage in het hotel (Emile sliep bij mij) richting Oriente gespoord.

Daar net voor de stortbui (!!!!) het Oceanário ingedoken en toch wel bijna twee uur tussen de visjes doorgebracht (er zaten dan ook een paar serieus rare kwasten tussen). Gegeten in het shopping centrum maar niet zoals acht jaar geleden: deze keer hebben we de McDo's ingeruild voor een typisch(er) eethuisje (en ons moeder zag dat het goed was).

Teruggekeerd en in Baixa-Chiado, meerbepaald in het Brasileira Café (het Lissabonese equivalent van Café Majestic in Porto) nog een koffie en een pastel de nata gegeten (hetgeen op het verlanglijstje van de mama stond).

Daarna was het tijd om ze in een taxi te proppen en naar de luchthaven te sturen...

O tempo voa!

Maar ik heb genoeg foto's, klaaskoeken, muziek en chocolade om mijn saudades te 'mataren'.

En over drie weken zit ik al op het vliegtuig naar huis, om Kerst te vieren...

Liefs aan de Lammertyns

en tot gauw!

M