4) Op stapel staande plannen toelichten

Er valt niet veel meer toe te lichten, aangezien de helft van de geplande actie al voorbij is.

Na het alleen thuiszitten, stond er voor mij (toch) nog een kort tripje op de agenda: Maastricht. Met mijn beste middelbaar-maatje heb ik 2 dagen sightseeing geboekt, met dank aan de Flair-pocket. Het concept lag al van paasvakantie vorig jaar te rijpen, maar wegens tijdsgebrek en te drukke agenda's is het er maar dit jaar van gekomen.

's Morgens vroeg de trein op, richting Brussel-Zuid en daarna verder naar Maastricht. Met een zelfgemaakt (lees: zelf samengesteld) ontbijt achter de kiezen en de eerste foto's op zak ingecheckt in ons hotelletje. 'Een derde generatie in het familiehotel Beaumont maakt van uw verblijf altijd een prettige ervaring.' En effectief, de Limburgse hartelijkheid slaat toe tot over de grens: vriendelijk en geïnteresseerd zonder daarvoor opdringerig te zijn. Na een grondige bestudering van de verschillende plannetjes (Capitool, de Weekend Knack, toeristenfolder en tips van beide ouderparen) de Sint-Servaasbrug overgestoken. Even moeite met zicht te krijgen op de buurten (we wilden ook niet te veel doen op de eerste dag, aangezien we er TWEE dagen zaten). Wat ons meteen opviel was hoe rustig het wel niet was op een maandagochtend. Winkels gingen maar open om 11u00 (als ze al open gingen), en de verloren zielen op straat waren allemaal van dezelfde soort: verbaasde toeristen (waaronder twee Waregemse chicks). Maar na de middag bloeide de stad helemaal open. Gezellige straatjes, leuke parkjes en de nabijheid van het water matchten perfect met het stralende zonnetje dat de terrassen deed vollopen. Na een middag stappen, torens beklimmen, boeken lezen, window shoppen en lokale lekkernijen proeven, beslisten we van de kamer eens te checken (bij de aankomst mochten we er nog niet in, enkel onze bagage werd opgevangen). De kamer was ze(k)er ok, ideaal voor met 2, voor 1 nachtje. Opgefrist en met een 'Maastricht aan tafel' flyer in de hand aan...euh...tafel geschoven. Méér dan genoeg gegeten en daarna nog een wandelingetje gemaakt door het nu verlichte centrum. Raar toch hoe een stad er zo anders kan uitzien in het (verlichte) donker...

Dag twee. Gedoucht en uitgecheckt staan we bij Bakkerij Steevens pistolets en ontbijtkoeken te kiezen. Joske is net niet opgegeten door een wesp die ook wel geïnteresseerd was in haar keuze koek en na veel gezwaai eet ze al lopend verder. Vandaag is zij ook gidse... 20 minuten is het gelukt van niet verkeerd te lopen, daarna heb ik het (bewust) weer overgenomen.

Deel twee is minder middeleeuws, hedendaagser. Plein 1992, de wijk Céramique, café Zuid, de Wilhelminabrug en Fiep Westendorp houden ons een dag zoet. Ook het studentenleven begint daar ruim op tijd. Twee weken (of zelfs meer) voor de start van het academische jaar, beginnen de dopen en bierbrasserijen. We kwamen een optocht tegen, waarbij elke studentenclub op haar 'partywagen' uit de bol ging. Met het mooie weer en het rijkelijk vloeiende gerstennat, beloofde dat een 'heus feessie' te worden. Politie was dan ook talrijk aanwezig. Hoera voor de blauwe arm der wet... of moet ik oranje zeggen?

Even pech bij het terugreizen: een bommelding in Luik legde alle treinverkeer dat over de grens moest (wij dus) plat. Lap, moet weer lukken. We kwamen twee meisjes tegen die in hetzelfde schuitje zaten en blijkbaar ook in hetzelfde hotel geslapen hebben. We vergelijken de stad 'en attendant des nouvelles'. Tegen zessen komt het verlossende antwoord, of eerder: de verlossende trein en wordt de reis verder gezet. Al bij al viel de vertraging goed mee. Leve het openbaar vervoer, onnozele grapjassen en de Belgische politie!

3) Losse verhalen

Next stop, Berlin... NOT!

Toch niet voor mij. Zoals er even vlug werd vermeld in het vorige stukje (en misschien ook wel in de stukjes dáárvoor), is mijn Bapaper afgekeurd. Op zich geen drama (details doen er niet toe) maar het vraagt wel een serieuze herorganisatie van de planning, ook op vakantievlak. Vandaar dat er beslist werd van thuis te blijven, terwijl de rest van het gezin richting Deutschland trok...

Op kot in mijn eigen huis, het is eens iets anders!

Ik heb me - in tegenstelling tot de stereotype thuisblijver (type: als de kat van huis is...)- gedragen. Braaf boodschappen gedaan en op het huis gepast. Enkel wat later in mijn bed gekropen dan dat ik normaal zou doen. En gewerkt natuurlijk, hetgeen waarvoor ik in the first place was thuisgebleven. Maar het thuisfront was me niet vergeten: dagelijkse update van de activiteiten, souvenirs en foto's, massa's foto's...

Eens zo en eens anders. Alleen het tegen mezelf praten was ik na vier dagen grondig beu!

*

2) Trip naar Madrid

Hola!
Na de vakantiejob bij het OCMW (zie vorig stukje) en twee weken op en af treinen naar Antwerpen om een verzopen Bachelorpaper weer op het rechte pad te krijgen, komt er een welverdiende pauze. Van 26 tot 30 juli zitten de Lammertyns in de Spaanse hoofdstad. Alle vier wel wat gewoon op vlak van reizen, waren we toch wat 'ongerust' over de bestemming. Geen van ons vier was superenthousiast en het warme weer baarde ons wat zorgen qua dagplanning. Maar zie, alle zorgen ten spijt, is het een heel aangename trip geworden. Een kort (reis)verslagje...
De vlucht namen we op een - voor ons - ongewoon tijdstip: acht uur 's avonds. Na wat duty-free shoppen, hoppen we de stalen vogel op. Een voorspoedige vlucht later, wachten we op onze bagage. En wachten we nog wat...en nog wat langer... Mama, broer en ik geven geen krimp, ervaren rot papa wordt zenuwachtig. Zou het enkel een voorbeeld zijn van de Spaanse mentaliteit ("liever lui dan moe" - toch om 23u00 op een zondagavond) of is er meer aan de hand? Als een medereizigster angstig vraagt of wij ook nog op onze valiezen wachten, houdt papa het niet meer. Er wordt gezocht naar een 'redcap', maar net op dat moment begint de band te rollen, gelukkig... De toon is gezet!
Ons hotel ligt in het businessdistrict van Madrid, dus 's ochtends een en al bedrijvigheid en mensen in maatpak. Vlak ernaast ligt het voetbalstadion van Real Madrid, ploeg van C. Ronaldo (voor de liefhebbers). Een supermarktje (voor water) en een ontbijtterrasje worden gespot/ge (of -mis)bruikt en de dag kan beginnen.
Om het heetst van de dag te vermijden, dompelen we ons elke dag rond een uur of elf onder in de wondere wereld van de Kunst, met een grote K. Van de Oude Meesters over Picasso tot de nieuwste trends; we hebben het allemaal gezien in de respectieve musea; airco-zalen en tonnen art, olé.
De stad is ruim en proper, maar weinig overzichtelijk: er is niet echt een oud centrum met steegjes en een kathedraal, eerder grote, brede en vooral drukke lanen. Om een oude fontein te kieken moet je je wagen in het midden van de rotonde en aangezien de zuiderse landen berucht zijn om hun 'vlotte' rijstijl, neem je soms genoegen met een pic op afstand. In de trant van 'Waar is Wallie'... De stad lijkt ideaal om te wonen en te werken, minder om te bezoeken, maar tot die conclusie kan je alleen maar komen als je de stad, jawel, bezocht hebt.
Naast de culturele uitstapjes was er natuurlijk ook tijd voor minder intellectuele ontspanning: een duik in het dakzwembad (dat met tijd en stond ook bezoek kreeg van KLM-crewleden, die ons hotel ook toegewezen kregen als uitblaasadres) en een voetbalmatch meegepikt (Cristiano scoort ze aan een gezapig tempo maar de hype rond zijn persoontje is lichtelijk overdreven).
Ook op culinair vlak hebben we ons geamuseerd: de tapascultuur is er eentje apart, maar met zijn eigen charme.
Qua locatie ligt Madrid wel niet ideaal: een of andere hoge pief heeft zoveel jaren geleden beslist dat de hoofdstad van Spanje ab-so-luut in het midden van het land moest liggen, wat dan ook prompt werd toegepast. Voor een dagje zee (denk: Barcelona!) is het algauw 500 km rijden... Niet meteen voor de op-de-laatste-knip-denkers. Ook rond de stad zelf is er niet veel meer dan vlaktes en een boord bergen.
Next stop, Berlijn!
Hasta luego
Marie

1) Wel en wee in het OCMW

Broerlief had het vorig jaar goed getroffen bij de groendienst van het OCMW dus besloot ook ik dit jaar mijn kans te wagen, zij het niet in de sector groene vingers, maar in de keuken. Het is te zeggen: de warme maaltijden rondrijden. Het klonk allemaal heel leuk (en dat was het ook) maar ik was toch benieuwd. Van 1 tot 24 juli was de trotse gebruikster van een OCMW-camionetje, met groene letters, een sleutelbos en mijn eigen drankhoudertje. Yihaaa!

Met een wit, katoenen mutsje op mijn hoofd, word ik voorgesteld aan het keukenpersoneel. Allen vriendelijk en nieuwsgierig, vooral naar hoe lang het gaat duren voor ik de routine onder de knie heb.

Ik werd ingedeeld bij Sylvie, een spring-in-'t-veld die van wanten weet. Drie voormiddagen lang legde ze me uit waar ik wat kon vinden, hoe het wél moest, hoe de menu's ineenzaten en meer van dat fraais. Een korte dagindeling:

1) Bij het aankomen zet ik mijn muts op, doe ik een gepaste polo aan en overloop ik mijn ronde. Geen enkele dag is dezelfde, want niet iedereen eet elke dag (soms komt er familie of gaan ze op bezoek, drukbezet als ze zijn). Er kunnen ook nieuwe bijkomen of routinees afvallen. Na het overlopen van de adressen (ook in mijn hoofd rijd ik even het parcours) maak ik mijn auto klaar. De frigo aansteken, de desserts erin en mijn oven - die nog in de keuken staat - vullen met soepjes.

2) Bandwerk. De 'platjes', zorgvuldig bereid, worden in een aluminiumschotel geserveerd en elk heeft zijn functie: aardappelen, vlees of groenten. Die van mij was de saus bedelen. Klinkt weinig opwindend, maar het was geen 'kattepis'. Bij elke schotel ligt een kaartje met wat de klant wel en vooral absoluut niet mag eten. Ik had telkens een zoutarme saus en een gewone versie. Op vrijdag (visdag) waren er vaak vleeseters dus daar werd ook nog een apart sausje voor gemaakt; aan de diabeten werd er ook gedacht,... en ga zo maar door. Drie toeren, drie ovens dus drie keer twintig minuten aandachtig saus scheppen.

3) Oven in de auto en de baan op. Op zich was mijn toer niet zo groot (30 km) maar met de constante stops (66 in drie uur) werd dat een niet te onderschatten conditieoefening. Ook dien je rekening te houden met de weersomstandigheden, de aantal minuten die er blijkbaar nodig zijn om van de positie waarin je je bevindt bij het horen van de bel naar de deur zelf moet hobbelen en de praatgraagheid van die pensioengerechtigden. Bij sommige was ik niet zo happig op een 'koffie en een klets' maar zelfs als ik het gewild had, noopte mijn strakke tijdsschema mij ertoe beleefd doch dringend dergelijke verzoekjes af te wimpelen.

Er waren ook speciale dagen: op woensdag wordt de menu rondgedeeld (extra gevaarlijk als er wat wind is, want dan blaaien die zo weg), donderdag worden de diepvriesmaaltijden genoteerd zodat die tegen vrijdag klaar zijn.

Auto-ongelukken heb ik niet gehad, huiselijke onhandigheidjes daarentegen... In een niet nader bepaald adres heb ik in de inkomhal van het appartementsblok een kommetje soep laten vallen (met een bestelling van vijf plats, soepen en desserts had ik mijn handen meer dan vol; ze mogen dan op de 'buzzer' duwen, dan nog moet ik op mijn ellebogen rekenen om de deur open te prutsen). Naar best kunnen de schade wat beperkt maar de dag erna al lik op stuk gekregen. "De verzekering zal dat moeten regelen, hé meiske." Wablief? Uiteindelijk veel show, maar zo hebben de oudjes weer hun portie drama gehad en er een anekdote voor het leven bij - of hoe de jeugd van tegenwoordig toch "niet meer kan werken"...

Ojee, niet mee...

Helaba!
Amai, als dat niet 'serieus op zijn gat liggen is', dan weet ik het ook niet meer. Excuses, excuses, Michel! Ik geef de schuld aan de vakantie. "Tijd zat toch?", zou je denken, maar dat slaat dik tegen. Net omdat het vakantie is, gaat men er vanalles tussengooien, wordt er langer geplakt of vindt men geheel nieuwe concepten uit, die gewoonweg uitgeprobeerd moeten worden. Vandaar dus het op de lange(re) baan schuiven van de blog.
Ondertussen is er al weer heel wat gebeurd. Ik ben terug van een reisje naar Madrid, ik heb er drie weken warme maaltijden rondvoeren opzitten en enkele one-fly-wonders tussendoor. Er staan ook nog enkele leuke dingen op stapel...
Maar first things first...
Ik ga mijn kleine avontuurtjes onderverdelen in verschillende stukken tekst om te lezen, kwestie van het toch nog redelijk overzichtelijk te houden...
1) Vakantiejob bij het OCMW
2) Tripje naar Madrid
3) Losse verhalen
4) De op stapel staande plannen toelichten.
Geniet ervan!
Marie