Nee nee nee!

Ojee, het is niet waar!

Meestal schrijf ik mijn blog min of meer spontaan op (ik hou enkel bij op een blaadje waarover ik wil/ga schrijven) maar dit is nu gewoon een lijntje of vijf die ik uit mijn duim trek, vertellende over ... het weer!

Wie de blog wat volgt, weet hoe ik altijd opschep over het mooie weer, de zon, veel te warm gekleed, ... maar de weergoden hebben er blijkbaar genoeg van, want sinds maandagmorgen (=deze morgen), 10 uur (dus het stond echt op hun schema; mocht er zoiets als een 'wekelijkse weergodenvergadering' bestaan, dan ging het vandaag van: "Wat is het volgende punt op de agenda?" "Oja, Lissabon heeft zijn beste dagen nu wel gehad. We zijn bij de weergoden al bijna eind november! Wat denken jullie van een beetje stormweer?") staat er Belgisch weer op het menu...

En zo geschiedde: regen (mot weliswaar, maar toch een serieuze domper op de dag), veel wind en overal grijze grijze wolken.... NIET LEUK!

Volgende zaterdag komt de familie langs voor het weekend en ik had ze graag de stad getoond zoals ik ze ken: badend in het zonlicht. Hopelijk zijn de weergoden het tegen vrijdag beu van de kraan open te zetten en kiezen ze weer voor zonniger weer... (precies Frank Deboosere, à la "Morgen ben ik er weer, met meer weer - knipoog!")

Dit moest me dus even van het hart (in iets meer dan de spreekwoordelijke vijf lijntjes, blijkbaar). Op hoop van zegen, fingers crossed and hope to die.

Misschien moet ik een kaarsje gaan branden in een van de vele kerkjes in Lissabon... Ik meen het, als mijn wens uitkomt, bekeer ik me prompt tot devoot katholiek!

Bon, mijn tweede semana de estudo is begonnen, zit nu in de bib (verrassend hoeveel volk dat hier nog zit, wetende dat alleen de studenten die in de Master zitten, nog les hebben) en straks nog een masterklas van vier uur... Zo gaat de maandag ook voorbij :)

Até à próxima!

M

FOTO'S

Mijn dagje in de zoo: luilekker.


In het echt is het mooier: het licht zat in het water maar mijn camera 'pakte' de regenboog niet...


Niet gekocht, maar misschien toch eens proberen?

Onze dagelijkse lifesaver... Mickey Mouse in Lissabon

Die heeft Sonja gemaakt (logisch, want ik sta er zelf op). Na ons diner zijn we naar een andere miradouro geweest, mooi mooi mooi!

Zoals voorspeld: met een camera in de hand maak ik foto's van het ganse land (normaal moest deze tekst bovenaan komen, maar wegens technisch mankement - lees: onkunde - staat het dus onderaan...)

Oja, ik heb de kunst van het Skypen ontdekt en min of meer onder de knie gekregen, dus feel free om me toe te voegen (Murree13)

Skype ya later!

M

Nog enkele foto's; van linksboven naar rechtsonder:

1) de lucht in Lissabon gisteren, vandaag, morgen,...

2) mijn omgebouwd kot om de mensen te ontvangen (De standaardvraag van de avond: "So Marie, where is your room?" "You're in it...")

3) Vandaag zijn Sonja en ik buiten gaan leren (een groot woord, maar we hebben ons toch een uur kunnen concentreren), want met het mooie weer was het gewoon crimineel van binnen te blijven.

4) De laatste is er eentje uit de oude doos: op een van de Minimercado's: Duits-Belgisch-Duits...

Ziezo!

Ps: het is hier al al Kerst dat de klok slaat! Portugal kent geen Sinterklaas traditie (snif, geen warme chocolademelk met klaaskoeken) en dus is de rondbuikige Laplander al in het land: kerststallen, een luchthaven vol kerstbomen en slingers en de stad bulkt van de lichtjes. Ook omdat Lissabon - naast Parijs - de tweede grootste lichtstad is van Europa (of daar gaan ze toch prat op). Zelfs het Christusbeeld is nu behangen met blauwe engeltjes...

Mooi mooi mooi!

Een mens komt er van in de sfeer ;)

HOW HOW HOW

Mijn ferjaardahsfeesje !!!

Hiep hiep hoera,

er was er eentje jarig :)

Jawel, afgelopen vrijdag mocht ik twintig kaarsjes uitblazen. Twintig; dat wil zeggen: gedaan met het tiener zijn, het eentje komt niet meer terug. Ook speciaal dat ik die dag in het buitenland vierde. De dag zelf was niet zo speciaal: gewoon naar de les geweest (wel de laatste les geskipt, wegens te moe en ik was lichtelijk aan het freaken over hoe ik alles op tijd ging klaar krijgen zonder zelf de controle te verliezen.) Even geslapen en er dan - samen met Sonja weliswaar - ingevlogen: heel het appartement gepoetst, mijn kamer leeggehaald (want ik moest mijn dertig gasten toch ergens kunnen steken?), de kamers versierd en de hapjes voorbereid (chips in de vorm van 'batatas fritas' en Belgische chocolade; bem-vindo na Bélgica!).

Het feestje was een succes: iedereen vond de weg naar mijn kot redelijk makkelijk (vond ik toch, want als je de eerste keer de straatjes moet doen, is het geen lachertje), ze waren vol lof over de ligging van de flat, het uitzicht met balkon, de houten vloeren (hoewel sommigen wel een beetje ver gingen: met porto en rode wijn op de vloer morsen scoor je geen punten!) en de sfeer was super.

Omdat er een paar van mijn genodigden op de dag zelf op trip naar Porto gingen, zijn ze de donderdagavond langsgekomen en gebleven tot twaalf uur. De cadeautjesbuit was ook aanzienlijk (het was een van de eerste keren dat ik daar he-le-maal niet bij heb stilgestaan: bij een verjaardag horen nu eenmaal presentjes): een ananas en een eetappelsien (toevallig -?- mijn twee favoriete fruitsoorten voor het moment), een boek van een Angolaanse schrijver, douchegel en -crème, tijdschriften, een boekje over Como ser um bébé, een tut en véél Belgische chocolade (ze dachten waarschijnlijk dat ik met massa's saudades zat; kom ik net van thuis...)

Echt blij van iets gedaan te hebben, want het blijft toch wel een speciale dag...

Voor een keer in het jaar mag je sprankelen! (en als je de foto's bekijkt, mag je dat in mijn geval redelijk letterlijk nemen)

Ik gooi er een paar sfeerbeeldjes bij...

Liefs,

M

Nasty little habits... op zijn Portugees

Belofte maakt schuld, en dus ga ik even mijn taxiavontuur van afgelopen maandag uit de doeken doen. Ik maak van de gelegenheid ook gebruik om nog enkele andere dingen aan te kaarten en zoals de titel al doet vermoeden, zijn het niet allemaal lofpluimen die ik ga opsteken.

Elke taxichauffeur die ik nu al gehad heb, is een voorbeeld van hoe het niet moet. Meestal zijn het wat oudere mannen, beginnend buikje (zittend beroep, wat wil je), brillend en doof aan de rechterkant. De grootste ergernis is het feit dat ze heel vaak (om niet te zeggen, elke keer) geen idee hebben waar de opgegeven straat zich bevindt. Zo gebeurde het dat ik op mijn allereerste avond in Lissabon met een kaartje in de hand op een slechtverlichte achterbank van de taxi de weg heb mogen uitleggen aan de chauffeur...En toch nog moeten betalen,tsss... :)

Ondertussen ben ik het al gewoon en weet ik dat het beter is van enkele bekende punten (liefst in de buurt van de bestemming natuurlijk) in het achterhoofd te hebben. Toen ik maandag terugkeerde van België, zat ik in de auto bij een relatieve jonge kerel, maar toch week ik niet van mijn methode af. Dat had ik beter wel gedaan... Ik had hem eerst een vage aanwijzing gegeven (die hij - wegens een misverstand ook van mijn kant - verkeerd had geïnterpreteerd) en hoe meer we de bestemming naderen, hoe meer ik zei: "En nu naar links, in de straat, ken je die? En dan de derde naar links, die heet zus en zo"... Meneer kreeg het op zijn heupen van al de straatwissels (op het einde stopte hij midden in de straat om te vragen of ik het eigenlijk wel wist waar ik naartoe wilde of gewoon in het wilde weg met namen zat te schieten - gelukkig waren we dan al in mijn straat en kon ik me vlug uit de voeten maken).

Na een stugge 'Boa noite' en een klap van het kofferdeksel was ik van mijn grumpy chauffeur verlost. Ik denk dat ik toch maar de oudjes verkies...

Verder hebben de Portugezen nog een paar onaangename trekjes als het op auto's en verkeer aankomt.

Om te beginnen is hun rijstijl, net als in de meeste zuid-Europese landen, al iets 'exotischer' dan dat wij gewoon zijn. Verkeersregels kennen ze vaak niet en snelheid volgen al helemaal niet. Ook de verkeerslichten dragen hun steentje bij: in tegenstelling tot sommige lichten bij ons, zijn hun Portugese broertjes goed afgesteld op elkaar. Te goed soms. Terwijl de ene zijn licht nog net niet op rood is gesprongen, wandelen de voetgangers - die groen hebben - al over straat. Voeg daar nog een haastige chauffeur aan toe (oranje betekent bij ons - normaalgezien - vertragen en stoppen, voor de Portugezen is het als een rode lap op een stier: voet op de gas!) en je kan je wel ongeveer inbeelden hoe vaak ik mijn kleine teentjes bijna ben kwijtgespeeld door een auto die met een rotvaart voorbij raast...

Ook opvallend: Portugezen werken graag in hun auto. Ze installeren zich op de achterbank met de te lezen papieren (of iets dergelijks) en ze zijn vertrokken voor een paar uur, vaak met een streepje muziek (als in: de radio die speelt). Ik heb de gewoonte van op weg naar de metro mijn dag te overlopen en de zinnetjes die ik in de cafetaria/lessen/bib/... wil zeggen, even luidop te oefenen (het eerste deel van de weg naar de metro is een heel rustige straat, dus daar maakt het niet uit wat je zegt :)). Ik kan je vertellen dat wanneer je daar luidop loopt te praten en je opeens merkt dat er in de auto naast jou twee paar ogen (ja, soms zitten ze met twee in de auto) je verbaasd aankijken, je tikker toch wel altijd een tel blijft staan.

Waardoor ze je hartje ook een paar seconden kunnen doen stilstaan, is bij een banale wandeling in de straat. Opeens krijg je die onbekende (zesde zintuig?) gewaarwording dat je niet alleen bent. En inderdaad, als je omhoog kijkt, merk je een paar spiedende ogen die je bewegingen in de gaten houden, of iemand die al telefonerend uit het raam hangt en zijn sigarettenas net niet op je hoofd doet neerdwarrelen...

Achja, de aard van het beestje zeker? Als je weet waar de valkuilen zijn, dan is een wandelingetje maken een makkie...

Nu moet je wel niet gaan denken dat het in iedere straat en met iedere Portugese bestuurder zo is, verre van. Maar dat is dan voor een volgende keer...

M

Even op en af...

Haha,

net terug op mijn kot in Lissabon. Voor diegene die er niet bij waren of het niet weten, ik ben dit weekend even op en af geweest naar België. Als mensen de reden vroegen, zei ik droogweg: "Om van kleren te veranderen.", maar als ik de geschokte reacties zie, voeg ik er vlug aan toe dat de eigenlijk reden een familiegelegenheid was en dat de kleerkastwissel gewoon handig uitkomt. Iemand vertelde me dat het wisselen van de zomer- naar wintergarderobe heel "Sex and the City" klonk... Mmh, ik weet het niet, als ik Carrie Bradshaw was, dan had ik waarschijnlijk meer dan twee kilo overgeicht (inderdaad, we hingen er weer aan deze keer). Maar ik zie het wel als een compliment.

De familiegelegenheid was in kwestie de 80ste verjaardag van de bompa en ik moet zeggen, het was een heuglijk weerzien met de neven, nichten, tantes en nonkels. Natuurlijk heb ik honderd en een keer hetzelfde verhaal mogen vertellen, maar het was graag gedaan.

Het weekend vloog voorbij... Deze week ga ik het wat rustiger aandoen, enkel op vrijdag ga ik eens uit de bol gaan (haha, wie weet er wat er op vrijdag gaat gebeuren?).

Op de heen/terugvlucht naar/uit Brussel zijn er enkele opmerkelijke dingen gebeurd. Even op een rijtje zetten:

- in de incheckrij in Lissabon stond ik aan te schuiven, gewapend met een boek tegen het lange wachten (als er iets is dat ik in de voorbije zes weken geleerd heb, is het wel dat het in Portugal lang kan duren...), toen er opeens drie heren achteraan aanschoven. Niet te geloven; of all places, of all people and of all times, daar staan de burgemeester van Waregem en twee schepenen. Buiten een herkenninsgroet, worden er geen woorden gewisseld (waar ik achteraf spijt van had) en stappen we allen het vliegtuig op.

- omdat ik bij het naar België komen vooraan in het vliegtuig zat, wachtte ik tot een van de laatste passagiers om te boarden. Net voor het inschuiven, laat een Portugees (type: arbeider) mij voor en begint een 'parleeke' te doen. Niets aan het handje, zou je denken, maar hij blijkt algauw het opdringerige type en ik voel me verveeld en ongemakkelijk. Eenmaal op mijn plaats denk ik verlost te zijn van de kerel. Niet dus. Tot driemaal toe komt hij opnieuw een praatje slaan, onder het mom van 'ik ben op weg naar de wc' (hoe klein is iemands blaas: driemaal naar de wc op een vlucht van amper een goeie twee uur?). Als toppunt moet ik een tekstje vertalen van het Portugees naar het Engels waarin hij een soort van liefdesverklaring doet ('Een mens kan nooit triest zijn als jij in de buurt bent; moge God je altijd beschermen; een kus van mij.'). Geen idee wie hij hiermee wil overtuigen.

-Verder zat er nog een jonge kerel op (geen idee waarom, maar als Erasmusstudentje pik je bijna automatisch signalen op van mensen die in hetzelfde schuitje - zouden kunnen - zitten) en tijdens de vlucht en het ophalen van de bagage hielden we elkaar wat in het oog (wie zit waar,...). Vandaag kom ik aan op de gate en wie zit er daar? Inderdaad, de kerel en de arbeider. Oja en o nee. De arbeider (echt, hij komt iedere twee weken over om als mecanicien aan de vliegtuigen in Brussel te werken, had ik geleerd uit ons kenningsmakingsgesprekje) heb ik vakkundig gemeden met mijn beroemde 'ik-ben-bezig-dus-waag-het-niet-van-te-storen'-blik ( fronsend hoofd en vijandige kijkers), met de kerel heb ik een babbeltje geslaan (overduidelijk Limburgs, op weg naar Evora - good luck, want dat is nog een eindje, vooral met de bus -, studeert voor piloot en gaat iedere twee weken naar huis omdat hij 'de vrienden mist').

Jaja, de wereld is klein... Thuisgekomen (na een rit met een heeeeeeeel onvriendelijke chauffeur, ook een verhaal apart, dat vertel ik een andere keer) heb ik eerst bijgekletst met 'ons Sonja' (die niet te spreken was over Oliviers reactie op Sonjas gast en de regels even heeft herschreven: niemand blijft slapen!), diner gemaakt en mijn valies uitgepakt. Nu mijn blog aan het bijwerken en dan nog wat lezen.

Ik heb het ander deel van de camera-oplader mee, dus binnenkort staan er weer foto's online (tenminste, als ik nog uitga ;)).

Mama, papa en Emile, ik vond het superfijn van jullie nog eens terug te zien. Emile, (nogmaals) toi toi toi op je proefexamens! Papa, goeie reis naar Japan en mama, sterkte, nu je weer alleen bent met het mannenvolk... :)

Jossie, nog eens bedankt voor het k-dootje en de komst naar de Normandie.

Deel twee van het Erasmusavontuur gaat beginnen...Jihaa!

M

Halloween en co...

Fieeuw,

het is/was me het weekendje wel.

Vrijdag, na een laatste (toch wel lange les) ben ik naar de winkel geweest om nog een laatste hand te leggen aan mijn 'Halloweenoutfit' (ahum). Ik was van plan om nog wat krachten op te doen (in de vorm van een uurtje platte rust) voor ik doorging maar dat is er niet meer van gekomen. Om negen uur werd ik verwacht aan Avenida om mijn make-up te doen. Uiteindelijk daar twee uur gebleven en tegen elven doorgegaan naar het feestje, dicht bij Rossio. Er moest redelijk vroeg doorgegaan worden, wegens veel te veel bezoekers. Om een feestje aan te kondigen is het de 'hype' om op Facebook een 'event' te creëren. Maar als je niet aanduidt dat je event een gesloten bedoening is, dan zit je met de brokken... Iedereen nodigt iedereen uit en voor je het weet moet je over de balustrades kruipen om een verdiep lager meer plaats te hebben (wat ook gebeurde...)

Wel leuk om te zien dat iedereen iets gedaan had: of een masker, of make-up, of een heel kostuum. Er waren sjeiks, bruiden, monsters, katten (haha!), hawaï-girls, heksen, gorilla's en zoveel meer.

Helaas eindigde de nacht van het spoken met een domper. Vanaf het tweede verdiep wonen er studenten. Op het gelijkvloers is er een alles-in-één-winkel en op verdiep één woont een oude dame... De buren hadden al vanuit een hoger verdiep met water zitten gooien (wegens teveel lawaai) maar als je op de juiste plaats stond of je snel genoeg uit de voeten maakte als er geroepen werd, had je er geen last van. Maar de oude dame had er om vier uur schoon genoeg van dat al die verklede kwasten op de trappen kropen, op verschillende verdiepen binnengingen en vooral héél veel lawaai maakten. Dus veinsde (!) ze een crise cardiaco: iedereen moest eruit en de ambulance werd gebeld. Voor de meesten was de fun er dan af en zijn we dus naar huis gegaan...

Zaterdag ben ik mijn spullen gaan ophalen (want ik was niet in mijn kattenkostuum naar de make-upplaats geweest, dus mijn gewone kleren lagen daar nog) en 's avonds was ik al terug om samen naar W te gaan, een club in Alcantara (dicht bij de brug 25 do Abril). Op een gegeven moment was er meer dan vijftig man in de keuken en dat was zo een beetje het signaal om te vertrekken, puur uit plaatsgebrek. Het feestje was leuk, fijne muziek en strakke inrichting (nog steeds). Wel iets te veel 'Johnnebakken' naar mijn goesting dus tegen vieren terug naar... nee, niet naar huis gegaan. Omdat Sonja enkele weken geleden bestolen was geweest, had ze dus geen Erasmuskaart meer. Geen zin (en geen geld, want ze wacht nog altijd op haar nieuwe pin uit Duitsland) om naar W te gaan, is ze met een Duitse bende 'gecrasht' in het kot van een landgenoot. Daar ben ik haar gaan ophalen... Ook niet waar, want in no time waren er opeens twaalf man in de keuken (de Duitsers waren wat uitgedund en vervangen door de altijd alomvertegenwoordigde Italianen - de jongen die effectief op het kot woonde, zat al in zijn bed). Zoals het echte Italianen betaamt, werd er ('s morgens) spaghetti gekookt. Zo heb ik dus mijn eerste spaghetti-met-look om zes uur in de ochtend achter de kiezen.

Bij het ochtendgloren (grappig, je komt de ochtendjoggers tegen of de mensen die hun hond moeten uitlaten) naar huis gewandeld (met Sonja en Tobi) en tot 16u geslapen (echt, aan een ruk door!)

Nu nog wat opruimwerk en vanavond even binnenspringen bij een andere vriendin. Time flies...

Volgend weekend zak ik even naar het Belgenlandje af (kijk ik ook wel naar uit) en daarna gaan we weer gewoon door, zoals we gewoon zijn :)

Cheers!

M

ps: de foto's zijn van halloween, de pastamomenten komen later nog aan bod.

En neen, het is niet Hitler, wel Hitlove die je boven ziet (let op het grote hart op zijn arm)