Ondertussen

Ik heb het al vaak gezegd, en ik blijf het zeggen: time flies.
We zijn verdorie al eind november, ik ben een jaartje ouder en de maanden school zijn ook al weer gevorderd. Ook staan er al vijf en een halve maand met het Lief op het palmares.
En we gaan in stijgende lijn verder :-)
De temperatuur doet dan weer het omgekeerde. Op het nationale nieuws werd niet minder dan een vroege winterprik aangekondigd.
In het knusse West-Vlaanderen hebben we al een voorproefje gehad van de winterse neerslag, de rest van België volgt binnenkort.
Van september tot nu bijna elk weekend iets te doen gehad: feestje in Leuven, etentje met vrienden, verjaardagspartijtjes, verlengde weekends, dagje Cadzand, even op en af naar Amsterdam, parkwandelingen, pannekoeken gaan eten, tv kijken, niets doen, uitslapen, banden verwisselen (ook een eerste keer), verhuizen, huizen inwijden, op café gaan, gaan dansen, koppelaarster spelen (maar dat is meer in de week dan in het weekend), reunies houden, ...
De EMCI gaat goed, ik leer heel veel bij (rollercoastertempo: heel snel en op en neer, maar net niet overkop) en ik kijk al uit naar de echte simultaanteksten.
Verder is het soms wat wennen aan het feit dat de meeste studenten/vrienden niet meer bij mij op school zitten maar of al werken, of nog iets anders bijdoen (elders dan). Facebook en hotmail zijn nog nooit zo een goede vriendjes geweest :-)
Met het Lief alles goed. Zalig zelfs. Wat hij moet doen, doet hij goed - hopelijk beleeft hij evenveel plezier. We doen veel dingen samen, ik leer veel bij en voel me goed in de relatie. Houden zo!
De moeilijkste horde heeft hij al genomen: een hele avond West-Vlaams moeten aanhoren én begrijpen :-)
Hasta luego!
M

En ondertussen...

Hoera, vakantie!

Al een goede drie weken ver, en het is alsof het nog maar gisteren was dat ik de EMCI proef heb meegedaan. En ervoor geslaagd ben. Pluim voor mezelf, want ik had het niet verwacht. Ervoor nog naar Nijmegen geweest voor de voorstelling van de thesis. Was een ervaring op zich. Wel grappig om tussen al die Nederlanders mijn project uit te leggen in mijn 'skoonste' Vlaams. Helaas had er een of andere slimmerd de tv aangezet net op het moment dat Nederland moest spelen (het was toen nog volop WK voetbal), dus was de aandacht onder het (mannelijke deel van het) publiek opeens ver te zoeken. Niettemin een fijne dag. Verder ook een vakantiejob gevonden (eerst op de Meir, na veel heen-en-weer-getrek in Wilrijk) en na mijn uren vul ik mijn tijd met het Lief. Een heus Lief, jaja. Volgens de regels van het cliché: elkaar al langer kennen maar sinds kort dat de vonk is overgeslagen. Maakt dat mee. Kruipt best veel tijd in, trouwens :-) Maar dat heb ik er graag voor over. Heel graag zelfs.

Verder valt er niet veel te melden. Dinsdag mijn eerste reisje (van de drie): Boedapest en Wenen met de oudjes en de broer. Een weekje citytrippen; ideaal. Wordt wel een doe-vakantie; maar dat kan geen kwaad. Beetje cultuur opsnuiven is altijd meegenomen. De laatste tijd komt daarvan niet veel meer in huis. In augustus nog een paar weken werken en dan is het al Waregem Koerse, het klassieke aftellen naar de laatste weken vakantie. Dan nog naar Kopenhagen en Alicante en dan alweer achter de schoolbanken kruipen.... Man man, het is onvoorstelbaar. Mijn ideeballonnetje over hoe de tijd trager gaat in de vakantie is daarbij toch wel helemaal doorprikt. Beter zo dan met de vingers draaien, zeg ik altijd, maar een beetje genieten is misschien zelfs nog belangrijker...

Dus: het amusement in de vakantie!

M

Rommel en bliksem

Olá,

Hoe vaak staat heb ik het al niet geschreven in alle mogelijke vormen en maten: tempus fugit...
We zijn weeral een (academisch) jaar verder. Een druk jaar - hyperdruk, superdruk, megadruk.
Om maar te zeggen dat ik niet heb stilgezeten.
En het wordt er alleen maar 'erger' op. Examens zijn volop aan de gang (nuja, 'volop' met een korreltje zout, want er zit een gat van 16 dagen tussen examen 1 en 2, pas daarna volgen ze elkaar in moordend tempo op...), een toelatingsexamen als afsluiter (waarom niet) een een relatieve drukke zomer op het programma. 'Druk' vooral dan als het aankomt op de naschoolse activiteiten. Het werkgedeelte moet nog van de grond komen, maar we hebben er goede hoop op (ik brand ook iedere avond een kaarsje$ en loop mijn rozenkrans af; baadt het niet...)
Het bezige bij zijn vergt ook zijn tol: twee weken geleden met een lichte vorm van de bof rondgelopen (hoe kinder-achtig is dat niet), vaak niet uitgeslapen, minder geconcentreerd, leren duurt trager, langere dagen, niet uitgeslapen, mindere concentratie... Je snapt het plaatje.
Na twee juli en de examenmarathon ga ik een weekend volledig los (als in: slapen tot een gat in de dag en bijkomen) en dan begint de zomer hé.... Hopelijk valt het weer wat mee.
Hier hangt trouwens (letterlijk) onweer in de lucht... Lang geen goede donder meer gehoord, ik ben benieuwd.
Adios, amigos!
Geeft-er-een-lap-op
M

To do lijstje...

Hallo,

hier zijn we weer. Ik schrijf altijd maar over "hoe druk het wel niet is", maar wat houdt dat nu precies allemaal in?

Een kort overzichtje:

- de thesis kwam al even kort ter sprake. Niet nodig om uit te wijden over het onderwerp (laten we het houden op "Films voor blinden" - jaja, je leest het goed) maar er is een kans om mijn eindwerk te gaan voorstellen in Nederland, ergens in de examens (typisch) en daar komt toch wat organisatorisch geplan aan te pas. De thesis wordt voorgesteld en samengevat in de vorm van een poster, die - gezien mijn computerskills, ahum - niet alleen gemaakt kan worden. Een dikke pluim voor de prof in kwestie!

- Mei, de maand waarin alle vogels een ei leggen en alle proffen een laatste "testje" willen geven. Uhu, maar die testjes tellen ook allemaal mee, helaas, en dat durft een mens al eens vergeten...

- Een paper die nog in de blok kan geschreven worden (maar waarvoor er nu al preparatief werk moet gedaan worden)

- Een presentatie over Sartre (niet de minste dus) - ook aan begonnen met het idee "als ik het nu doe, hoeft het in juni niet meer" - what was I thinking?

- Twee opdrachten voor eind mei over Witse en de AD-beschrijving van een Engelstalige film.

- The usual: een gemiddelde van vier vertalingen per week afkrijgen.

- Om het leuk te houden zijn er ook nog de breezy bezigheden: gaan eten met de Flairbon, een verjaardags-BBQ, een kotfeestje, een 36-uren, een kiesweekactiviteit, Antwerp on Stage, koffiepauzes, kinesistbezoekjes, Zumbalessen, ...

Duimen draaien? Wanneer zou ik dat moeten doen?

Eindspurt

Hi-ha-hoera,

we zijn alweer mei. In mei leggen alle vogels een ei - en ik moet een ei kwijt. In de vorm van een thesis dan nog. Dus heb ik nog een eitje te pellen met mezelf. Maar geen omelet zonder een paar eieren te breken. Tot zover het vrei laten lopen van de gedachten.

Net mijn agenda dichtgeslagen na het zien van al die taken - onder het motto "alles wat je nu doet, moet in juni niet meer gebeuren"; jaja, allemaal goed en wel, maar blijkbaar denkt iedereen zo!

Soit, één pluspunt: het weer is in staking (voor de verandering). Super! Ideaal, gewoon geweldig.

(En dat meen ik - sarcastisch ondertoontje moet je even wegdenken).

Dus we smijten ons hé, zoals altijd. We slaan wat proviand in en enteren the quarantaine-zone.

Tot in juli...

Succes!

Paasperikelen

Pasen is voorbij, de eitjes zijn op, de krokussen hun kopjes hangen al en de zon speelt kiekeboe; kortom, we zijn de lente. Een ietwat luie lente als je het mij vraagt, met al veel maartse buien en af en toe een aprilse gril. Maar we gaan de goeie kant op! Houden zo :)

Wat er hier gebeurt? Niet veel. Maar met mijn vingers draaien doe ik ook niet. Na een tweedaagse vorige week in 't Stad, heb ik mij sinds zondag weer geïnstalleerd in mijn tweede thuis. Missie: werken, leren, bijhouden, onderlijnen, prepareren, inpompen, zwoegen en zweten. Tussenbalans: er is al werk verzet, maar de top van de berg is nog niet bereikt - wel al in zicht.

Grootste tegenvaller: sabotage van Mr. Sunshine. Voor één keer mag het twee weken regenen dat het giet en sporadisch een straaltje zon te voorschijn laten komen (say op de strategische momenten van mijn pauzes), maar o nee, nu kan ik de gordijnen op mijn kot niet openschuiven of ik word verblind door een verschroeiende zon die de hele dag de stad in haar bran... euh ban houdt (toegegeven, lichtelijk overdreven, maar als je in een duffe bib zit, dan komt het wel zo over). Ik ben ook geen onmens (vijf dagen quarantaine is al erg genoeg) en dus heb ik een dagelijkse afspraak met de zon, een tête-à-tête (letterlijk, want de sproetjes tieren al welig op de brug van mijn neus).

Balans is alles, lieve vrienden. Zou niet misstaan in een spreukenboek of droog seminarie over 'In het reine komen met jezelf. Les 1.' Maar in het dagelijkse leven blijkbaar ook wel eens van toepassing.

Geniet ervan!

Dancing mermaid

En dan was er nog het bal van de Hogere Zeevaartschool... Al die tramritjes naar Deurne, al die geskipte lessen, al die oefensessies voor een luttele 2 minuten en 48 sec die we op de dansvloer hebben doorgebracht.

Woensdag 24 feb was de laatste les, donderdag een extra les op school zelf, vrijdagmiddag generale en vrijdagavond le grand moment.... Streeeeeesss! Of toch niet?

De laatste les was er even paniek: mijn dansparnter kon niet meer walzten, toch wel de hoofdbrok van de...euh...Weense Waltz. Tellen, hertellen, traag, zonder muziek, op mijn tenen, ... niets hielp. Geen van beide wilde toegeven dus werd er extra gerepeteerd op donderdag, voor de extra les op school (geef toe, aan repetitie geen gebrek).

Vrijdagavond, elf uur. Dubbele deur gaat open, muziek begint en woosh... daar gaan we - of nee, watlzen we.

Het was in een wip voorbij, daar in de Belle Epoquezaal van de Hilton, onder de luster en in het licht van al de flitsende camera's. Het fijne feestje achteraf is behoorlijk uit de hand gelopen, maar het was het meer dan waard. Lang geleden dat ik me nog zo geamuseerd heb...

En wat betreft volgend jaar: ik sta al op de lijst voor next year's danspasjes.

Hoe het toch kan verkeren :)

Sushi en so

Woensdag, halftien. Na de laatste dansles in Deurne sjees ik richting Groenplaats. Ik ben 10 minuten te laat voor mijn afspraakje met de Griek. Hij staat sterren te kijken onder Brabo. Samen gaan we sushi eten, zo'n heuse boot vol oosters lekkers. Het wordt een fijne avond, veel gelach en gebabbel, elk wat onwennig over de situatie - ijsbrekers genoeg (sush, stokjes en smossende mensen, do I need to say more?) en als dessert slurpen we coctails in de schaduw van de kathedraal. Meteen is voor mij duidelijk dat het hierbij gaat blijven, voor hem zal het wachten zijn tot zondag en acht dagen, wanneer ik hem voor het voldongen feit zet.

Ondertussen zijn de plooien gladgestreken, en wisselen we brood en filmcommentaar uit (en voor zij die niet mee zijn met het verhaal, is dit echt een voorbeeld van 'stream of consciousness' - mag ook al eens in een blog ^^)

Op naar de volgende! Die hoeft niet zo ver te wonen, of zo oud te zijn...

Pfff-t

Amai, mannekes, ik zit precies weer hopeloos achter op mijn schrijfactiviteiten :S
Waarvoor mijn excuses! De reden? The usual: druk, drukker, drukst. Het vierde jaar is écht geen lachertje qua werk en het trachten combineren met een sociaal leven heeft dus als resultaat het verwaarlozen van de blog (onder andere; nog een geluk dat ik geen goudvis of parkiet heb want het arme beestje was al lang naar pierenland).
Wat is er nog gebeurd? Niet zo heel veel. Of niet zo veel interessant. Dingen die vorige week top of the bill waren, lijken nu het melden niet meer waard. Een poging:
Na het weekend in Holland (lees: een nacht in Rotterdam) ben ik terug getreind naar Antwerpen voor een verjaardagsfeestje. Niet zomaar een feestje, maar een feestje waar ook de Australische Griek (de koffiebarman, remember?) zou zijn. Boy, oh boy!
Het werd een hele fijne avond, met heel wat arty farty mensen, gehakttaart en veel booze... De Griek en ik hebben danig bijgekletst en meteen een afspraak gemaakt voor de woensdag erna, een eerste echte date...

Hie ha Holland!

En we zijn eens over de grens geweest... Een van de middelbare school vriendinnen woont sinds kort met haar vriend in Rotterdam. Om het samenwonen en het nieuwe leven over de grens te vieren, werd er een instuif gegeven. Sjongejonge. Een uurtje treinen vanuit Antwerpen en voilà, daar staan we dan, gepakt en gezakt in R'dam. Met een mappie in de hand, kom je door het ganse land en dus vertrekken we gezwind richting Rotterdam Zuid. Een kwartiertje later hebben we onze bestemming bereikt. Een hoekappartement op het eerste verdiep. Binnen is het lekker warm, een gezellige boel en veel hilarische hollanders. Muziek, een natje en een droogje en het feesie kan beginnen. Er wordt tot halfdrie gekeuveld, daarna slapen we vleeshoopgewijs tot een fijn gat in de ochtend. Opnieuw wordt nog maar eens duidelijk hoeveel licht er in de kamers binnenvalt en hoe mottig een mens eruit kan zien na een nachtje euh "doorzakken". Met een sprintje halen we het station, de trein laat echter een uur op zich wachten dus zitten we ons prompt op de stoep en lezen boekjes. Irritant weetje: Station Rotterdam heeft geen enkel (!) bankje waar de vermoeide reiziger zijn benen te rusten kan leggen... Misschien toch eens een briefje schrijven.

Rotterdam hebben we dus niet gezien, maar wel genoeg opgevangen om nog eens terug te komen. Ik heb trouwens nog een kroket uit de muur te goed...

Doeg!

Baaldagje!

De hele wereld mag het weten. Wat zeg ik? Moet het weten. IK HEB EEN BAALDAG !!!

Wat een gezellige tweedaagse moest worden in Antwerpen, zonder les (Krokusvakantie voor iets, nietwaar) is uitgedraaid in een regelrechte soep. Mijn werk is wel afgeraakt, maar de kwaliteit ervan durf ik niet garanderen. Het weer is miserabel, mijn voeten hebben koud, ik ben moe, heb nergens zin in en moet productiever uit de dag komen!!! Winterblues, zegt de ene. PMS, denkt de andere. Met denken ben ik niet veel, ik ben wel diegene die erdoor moet.

Grrr....

Maar we blijven positief: morgen is er weer een dagje, en slechter dan vandaag kan het niet gaan, haha! Op naar morgen dus...

Zie jullie daar en dan...

M

En één twee drie, twee twee drie...

Tijd vliegt alweer voorbij en we zijn een paar weken na de 'melding' dat er dus in de nabije toekomst gedanst gaat worden. Maandag was mijn eerste lesje. Of nee, eerste échte lesje. Op zondag immers is de dansparter langsgekomen om de voorbije lessen (die ik gemist heb omdat ik op de latten stond) in te halen. Buiten aan mijn deur is de stoep verbreed tot een kleine balzaal-in-openlucht (echt, heel groot, met een boom en al eringezet) en die hebben we dan maar ingewijd. In het donker, weliswaar, maar hoe donkerder, hoe leutiger de passanten en vooral hun opmerkingen worden ("Benaa joast, maske", "Allezhupmetdiebientjes", en andere Antwerpse varianten). Het aanleren ging verdacht vlot, zo verdacht dat ik de maandag (dus de dag na het aanleren van de pasjes) volledig het spoor kwijt was: ritme van de muziek was helemaal anders (logisch, je kan niet altijd vertrouwen op je eigen tellen, al is het maar tot drie), een paar pasjes werden verkeerd onthouden/aangeleerd waardoor we die schoonheidsfoutjes er eerst even moesten uitwerken vooraleer er nieuwe aangeleerd werden. So far, so good. We kunnen nog mee, liggen nog niet over elkaars voeten en het is zowaar plezant :)

Benieuwd wat nu maandag gaat geven, want dan doe ik voor het eerst mijn schoenen aan (noot: de andere meisjes waltzen er al lustig op los in hun hakken, met het gevolg dat er zich niet alleen slippartijen buiten hebben voorgegaan - dansparket zag er nog nooit zo boosaardig uit). Ook de reactie van de danspartner wordt een dubbeltje op zijn kant (de reactie wat betreft de schoenen, niet de vloer: de mannen hebben er een sport van gemaakt om in de pauze naar de bar te 'schuiven', liefst te beginnen aan de andere kant van de zaal - er wordt gewed wanneer de eerste tegen de bar smakt). Toen ik mijn schoenen maandag gewoon meehad (gewoon nog maar meehad!) spraken de ogen en opengezakte mond al boekdelen. Zelfs het 100 keer herhalen dat je met een lang kleed niets zult merken en dat, mocht je toch een glimp opvangen, ze dan op zijn minst passen bij zijn manchetten, wordt er nog altijd 'maar je wordt wel verblind' gemompeld...

Pech!

Skikot - Sportkot

Yihaa! Na een maandje zwoegen en zweten (mmh, relatief, dat zwoegen en zweten) was het tijd voor een beetje ontspanning. Sport en spel, zoals dat heet, onder de vorm van een weekje skipret. En de bestemming dit jaar was La Plagne, gelegen in de Franse Alpen. Een vet skigebied, volgens de kenners. Ik heb al een tijdje niet meer op de latten gestaan, dus ik was benieuwd. Na een korte busreis (echt zalig geslapen, gebeurt niet vaak op een bus) aangekomen op de bestemming. Belle Plagne boven, Belle Côte beneden. Nice!

Verse sneeuw, min 25 en een paar dagen zon, wat meer heeft een mens (op latten) nodig?

Het aantal valpartijen is binnen de perken gebleven, waarvoor ik mezelf een dikke pluim geef, gezien de tijd die tussen mijn laatste week op de latten (zo'n 1460 dagen geleden). Verder veel ge-après-skied, gerodeld, gejodeld - euh, nee toch niet - en ge-onnozeld.

Een paar foto's voor de sfeer...

All aboard!

Iets wat ik nog niet verteld heb - wat ik misschien niet zo goed durf te vertellen - is het volgende. Ergens lang geleden (denk: vorig semester, vorig jaar dus - kan al tellen als 'lang', niet?) ben ik een halve weddenschap aangegaan (denk: huge misverstand) om een openingsdans te...euh... dansen. En niet zomaar wat gehuppeldepup, nee (helaas), een heuse waltz... Prinses Sissi-toestanden. De reden? Het jaarlijkse bal van de Hogere Zeevaartschool, ergens eind februari (dus niet zo heel lang meer). Omdat er niet veel koppels zijn (een waltz dans je nu eenmaal niet alleen - toch niet in de klassieke versie - dus heb ik mij een zeebonk aangemeten), die zich aan dergelijke toestanden wagen (for the obvious reason), worden er heuse danslessen georganiseerd. Niet in de plaatselijke sportzaal, maar in een echte dansschool. Waar ze je drillen tot de pasjes er juist inzitten en je tussen al het twirlen en swingen door moet opletten dat je niet uitglijdt en een kleine spagaat doet op de kletsnatte vloer... Ik ben benieuwd! Wordt (ongetwijfeld) vervolgd.

La vie est belle...

Kwestie van geen stijlbreuk te plegen (zie titel vorig stukje). Het koffieslurpen gaat nog altijd naarstig door. Jaja, wat een groene thee en wat leuk gezelschap niet allemaal met een mens doen. Truth is... het is niet alleen de koffie en het gezelschap die me telkens naar daar voeren, ook wat er rondloopt, verdient extra aandacht. Een van de 'obers' (? hoe noem je iemand die in een leescafeetje je order opneemt? Een echte ober is dat toch niet? Mmh, food for thought) heeft een voetje voor bij mij. Pas op, versta me niet verkeerd, er zijn geen vonken of vlinders in het spel, maar gewoon, een vriendelijk woord, een extra snoepje bij de koffie, een gemeende 'See you soon', met net geen vraagteken op het einde... Ja, je leest het goed: See you soon want hij is Engels. Of hij spreekt toch impeccable English - want eigenlijk is hij Grieks... Vraag me niet hoe ik dat allemaal weet, want ik ben er zelf nog niet zo goed aan uit. Moet ik mij toch eens in verdiepen. Dat moet wel lukken: deze middag weer een koffiedate...

Life's beautiful... als je aan de koffie zit.

Het zonnetje schijnt (toch hier in Antwerp City), de vogeltjes fluiten (denk ik) en het is warm (achter glas en met een trui aan). Niettemin word ik helemaal vrolijk van de fijne zonnestralen die mijn kot verlichten, ook al betekent dat dan dat ik mijn ene gordijn moet dicht doen om mijn computerscherm te kunnen lezen.

Sinds zaterdag dus gebivakkeerd op mijn kot om me door vier examens te ploeteren. Ik mag eigenlijk niet klagen, och god vier exaampjes, waarvan er voor twee niet echt te leren vallen... Do I need to say more? Gevolg is dat ik net iets meer tijd om handen heb dan de gemiddelde student (maar geen nood, mijn thesis is er ook nog altijd om me duidelijk te maken dat met de duime draaien een no-go optie is). Wat doet een mens dan met dat beetje self made quality time? Zichzelf in de watten leggen natuurlijk! Kwestie van daarna beter te kunnen werken (want dan waarderen we de vrije momenten meer en werken we beter en waarderen we de... snap je?). Mijn quality time houdt ik niet voor mezelf, zo self made zijn we niet. Neen, sinds zaterdag ben ik al iedere dag een bakje troost (in de vorm van een groene thee of een koffie verkeerd) gaan drinken in het leescaféetje bij mij om de hoek, telkens in het gezelschap van een leuke gesprekspartner.

Zaterdag: een lijvig boek! Veel gesprekken zijn er niet van gekomen, maar ik heb wel mijn pleziertje gehad :)

Zondag: de mama! Ik was vrijdag halsoverkop naar Antwerpen vertrokken en mamsie is de valies, eten en heel veel liefde aan huis komen leveren - wat een service, wat een luxe!

Maandag: Charlotte! Ze had wel net haar laatste examen gehad, terwijl ik nog altijd (!) moet beginnen, maar dat kun je het niet kind niet kwalijk nemen, natuurlijk. Nog praktisch afgesproken voor de skireis en hup, weg was ze. Een kort maar krachtig verzetje.

Dinsdag: Hannelore! Schat van een kind, spring-in-'t-veld en fijne buddy. Helemaal achter in een hoekje bijgekletst en vooral billengekletst. Altijd lachen, die Lore.

Woensdag (vandaag): Carolina! Mijn favoriete Braziliaanse vriendin.... Altijd temperamentvol en rad van tong. Een beleza natural. Eens zien wat dat gaat geven... veel 'poer' waarschijnlijk :D

Bij een koffie klinkt 'Santé' niet meteen ideaal (tenzij er een goeie neut inzit, maar de tijden van kerstmarktjes doen zijn nu toch wel voorbij), dus houden we het maar op 'Café'!

Nieuwe start

De nieuwjaarswensen zitten erop; of beter, de periode waarin je een mens nog "Gelukkig Nieuwjaar" mag wensen. Behalve voor diegene die je maar een keer in een jaar ziet, die hebben natuurlijk nog iets te goed. Maar dankzij de hedendaagse technologie zou dat eigenlijk niet meer mogen...

Nieuwe start, jaja: nieuwe jas (januari is soldenmaand), opnieuw internet (januari is altijd knoeimaand, examens en zo), nieuwe kotgenoot (januari is overgang naar semester twee dus nieuwe buren!) en nieuwe gsm (januari is... euh, dat heeft niets te zien met de gsm).

Met andere woorden: we zien het weer helemaal zitten, klaar om er een lap op te geven (want het enigste dat niet meteen schuift, zijn die verrekte examens!)

Toi toi toi

Marie