La vie est belle...

Kwestie van geen stijlbreuk te plegen (zie titel vorig stukje). Het koffieslurpen gaat nog altijd naarstig door. Jaja, wat een groene thee en wat leuk gezelschap niet allemaal met een mens doen. Truth is... het is niet alleen de koffie en het gezelschap die me telkens naar daar voeren, ook wat er rondloopt, verdient extra aandacht. Een van de 'obers' (? hoe noem je iemand die in een leescafeetje je order opneemt? Een echte ober is dat toch niet? Mmh, food for thought) heeft een voetje voor bij mij. Pas op, versta me niet verkeerd, er zijn geen vonken of vlinders in het spel, maar gewoon, een vriendelijk woord, een extra snoepje bij de koffie, een gemeende 'See you soon', met net geen vraagteken op het einde... Ja, je leest het goed: See you soon want hij is Engels. Of hij spreekt toch impeccable English - want eigenlijk is hij Grieks... Vraag me niet hoe ik dat allemaal weet, want ik ben er zelf nog niet zo goed aan uit. Moet ik mij toch eens in verdiepen. Dat moet wel lukken: deze middag weer een koffiedate...