Hie ha Holland!

En we zijn eens over de grens geweest... Een van de middelbare school vriendinnen woont sinds kort met haar vriend in Rotterdam. Om het samenwonen en het nieuwe leven over de grens te vieren, werd er een instuif gegeven. Sjongejonge. Een uurtje treinen vanuit Antwerpen en voilà, daar staan we dan, gepakt en gezakt in R'dam. Met een mappie in de hand, kom je door het ganse land en dus vertrekken we gezwind richting Rotterdam Zuid. Een kwartiertje later hebben we onze bestemming bereikt. Een hoekappartement op het eerste verdiep. Binnen is het lekker warm, een gezellige boel en veel hilarische hollanders. Muziek, een natje en een droogje en het feesie kan beginnen. Er wordt tot halfdrie gekeuveld, daarna slapen we vleeshoopgewijs tot een fijn gat in de ochtend. Opnieuw wordt nog maar eens duidelijk hoeveel licht er in de kamers binnenvalt en hoe mottig een mens eruit kan zien na een nachtje euh "doorzakken". Met een sprintje halen we het station, de trein laat echter een uur op zich wachten dus zitten we ons prompt op de stoep en lezen boekjes. Irritant weetje: Station Rotterdam heeft geen enkel (!) bankje waar de vermoeide reiziger zijn benen te rusten kan leggen... Misschien toch eens een briefje schrijven.

Rotterdam hebben we dus niet gezien, maar wel genoeg opgevangen om nog eens terug te komen. Ik heb trouwens nog een kroket uit de muur te goed...

Doeg!

Baaldagje!

De hele wereld mag het weten. Wat zeg ik? Moet het weten. IK HEB EEN BAALDAG !!!

Wat een gezellige tweedaagse moest worden in Antwerpen, zonder les (Krokusvakantie voor iets, nietwaar) is uitgedraaid in een regelrechte soep. Mijn werk is wel afgeraakt, maar de kwaliteit ervan durf ik niet garanderen. Het weer is miserabel, mijn voeten hebben koud, ik ben moe, heb nergens zin in en moet productiever uit de dag komen!!! Winterblues, zegt de ene. PMS, denkt de andere. Met denken ben ik niet veel, ik ben wel diegene die erdoor moet.

Grrr....

Maar we blijven positief: morgen is er weer een dagje, en slechter dan vandaag kan het niet gaan, haha! Op naar morgen dus...

Zie jullie daar en dan...

M

En één twee drie, twee twee drie...

Tijd vliegt alweer voorbij en we zijn een paar weken na de 'melding' dat er dus in de nabije toekomst gedanst gaat worden. Maandag was mijn eerste lesje. Of nee, eerste échte lesje. Op zondag immers is de dansparter langsgekomen om de voorbije lessen (die ik gemist heb omdat ik op de latten stond) in te halen. Buiten aan mijn deur is de stoep verbreed tot een kleine balzaal-in-openlucht (echt, heel groot, met een boom en al eringezet) en die hebben we dan maar ingewijd. In het donker, weliswaar, maar hoe donkerder, hoe leutiger de passanten en vooral hun opmerkingen worden ("Benaa joast, maske", "Allezhupmetdiebientjes", en andere Antwerpse varianten). Het aanleren ging verdacht vlot, zo verdacht dat ik de maandag (dus de dag na het aanleren van de pasjes) volledig het spoor kwijt was: ritme van de muziek was helemaal anders (logisch, je kan niet altijd vertrouwen op je eigen tellen, al is het maar tot drie), een paar pasjes werden verkeerd onthouden/aangeleerd waardoor we die schoonheidsfoutjes er eerst even moesten uitwerken vooraleer er nieuwe aangeleerd werden. So far, so good. We kunnen nog mee, liggen nog niet over elkaars voeten en het is zowaar plezant :)

Benieuwd wat nu maandag gaat geven, want dan doe ik voor het eerst mijn schoenen aan (noot: de andere meisjes waltzen er al lustig op los in hun hakken, met het gevolg dat er zich niet alleen slippartijen buiten hebben voorgegaan - dansparket zag er nog nooit zo boosaardig uit). Ook de reactie van de danspartner wordt een dubbeltje op zijn kant (de reactie wat betreft de schoenen, niet de vloer: de mannen hebben er een sport van gemaakt om in de pauze naar de bar te 'schuiven', liefst te beginnen aan de andere kant van de zaal - er wordt gewed wanneer de eerste tegen de bar smakt). Toen ik mijn schoenen maandag gewoon meehad (gewoon nog maar meehad!) spraken de ogen en opengezakte mond al boekdelen. Zelfs het 100 keer herhalen dat je met een lang kleed niets zult merken en dat, mocht je toch een glimp opvangen, ze dan op zijn minst passen bij zijn manchetten, wordt er nog altijd 'maar je wordt wel verblind' gemompeld...

Pech!

Skikot - Sportkot

Yihaa! Na een maandje zwoegen en zweten (mmh, relatief, dat zwoegen en zweten) was het tijd voor een beetje ontspanning. Sport en spel, zoals dat heet, onder de vorm van een weekje skipret. En de bestemming dit jaar was La Plagne, gelegen in de Franse Alpen. Een vet skigebied, volgens de kenners. Ik heb al een tijdje niet meer op de latten gestaan, dus ik was benieuwd. Na een korte busreis (echt zalig geslapen, gebeurt niet vaak op een bus) aangekomen op de bestemming. Belle Plagne boven, Belle Côte beneden. Nice!

Verse sneeuw, min 25 en een paar dagen zon, wat meer heeft een mens (op latten) nodig?

Het aantal valpartijen is binnen de perken gebleven, waarvoor ik mezelf een dikke pluim geef, gezien de tijd die tussen mijn laatste week op de latten (zo'n 1460 dagen geleden). Verder veel ge-après-skied, gerodeld, gejodeld - euh, nee toch niet - en ge-onnozeld.

Een paar foto's voor de sfeer...