Tijd tekort

Ik heb het in Lissabon in alle mogelijke talen geschreven en verandering van omgeving verandert er blijkbaar praktisch niets aan: tempus fugit!
De meimaand is het klassieke moment van het academiejaar waarop verdwaalde studenten, nooit geziene gezichten en nerveuze proffen het beste proberen te maken van de laatste tumultueuze lessen: opdrachten afwerken, examenvragen uitleggen, vragen(v)uurtjes, ...
Blijkbaar is ook de helft van de vriendenkring in mei geboren (hoe zeggen ze dat? "In mei leggen alle vogels een ei"? Nou, vogels niet alleen, zo te merken...) en moet er van het ene verjaardagsfeestje naar het andere gehold worden. Gooi daar nog de verplichte koffies, een communiefeest, lees- en loopwerk bij en je merkt meteen waarom de tijd hopeloos te kort is.
Medestudenten 'grappen' al over het feit of ik al dan niet "in de bib woon"... Het feit dat ik al zo belachelijk dicht bij school op kot zit, maakt het er natuurlijk niet zoveel beter op (ahum!)
Maar ik klaag niet; veel liever handen tekort dan teveel, want dan gaat een mens zich nutteloos voelen. Alleen heb ik nu wel het gevoel dat er een vervelend mannetje achter mijn ogen zit en constant probeert van oogleden toe te trekken - niet handig in tijden van drukte!
We nemen natuurlijk ook ontspanning (verplicht!): gisteren is de mama op bezoek gekomen voor wat gewinkel en quality time in A'pen. Gezellig geshopt en na een verkwikkend etentje de Mutie vriendelijk doch dringend verzocht van terug naar huis te keren aangezien het tijd werd om me klaar te maken voor een (rarara) verjaardagsfeestje (maar niet vooraleer ze eerst lief te bedanken voor de gespendeerde centjes :-) Moederdag komt eraan, dus we trekken maar beter alle registers open.
Verder gaat alles hier zijn gewone gangetje: ik probeer contact te houden met erasmusvriendjes en vriendinnetjes, hou mijn kot in orde (of dat probeer ik toch), ga ook nog naar de lessen, hou mijn cursussen bij, zit eens met mijn 'totje' in de zon of spoor naar huis met een hoofd en een reiszak vol werk.
Ik steek de bijna-blokkers een hartelijk hart onder de riemen!
Hasta de volgende,
M