Terwijl de rest van Vlaanderen zich verspreidt over de vele terrasjes die België telt (met dank aan het goede weer), zit er in het "verre" West-Vlaanderen nog eentje de tijd af te tellen. Zoals al -met veel ongenoegen (en ook wat zelfmedelijden *kuch*)- vermeld, heb ik nog een (niet onbelangrijk) mondeling examen te gaan, komende maandag. Gezien mijn laatst gemaakt examen van vorige vrijdag dateert, zit ik dus even thuis. Ik heb mijn tijd al aardig kunnen vullen met niet-studiegerelateerde zaken, dus kan kan ik me eigenlijk net zo goed voelen als al die andere studenten die al klaar zijn... Met dat enige verschil dat ik vanaf zatermiddag weer in de boeken vlieg (voor als de oudjes meelezen: ik heb die andere dagen van de week ook boeken opengedaan, zij het dan op een mindere intense manier... Te ijverig geweest doorheen het jaar...).
Soit, waar ik nu ook even tijd voor heb, is te bedenken wat de mensen in A'pen aan het doen zijn. Al de buurmeisjes die al dan niet meer moeten studeren, werken of stage lopen. En natuurlijk: de foor! De Sinksefoor en Antwerpen is als Tom en Jerry: ze kunnen niet met en niet zonder elkaar (hoewel het met-gedeelte duidelijk de overhand krijgt, begrijp me niet verkeerd).
Op de Gedempte Zuiderdokken strandt de kermis vanaf Pinksterenmaandag (vandaar: Sinksefoor) tot pakweg half juli. Zes lange weken van oliebollen, allerlei soorten figuren op straat en veelkleurige pluchen beesten die voor het raam komen dansen. Vooral die Figuren zijn interessant om te bekijken. Als ik in de blok even niets te doen had, ging ik vaak aan de trappen van het Museum van Schone Kunsten zitten, kijkend naar de mensen (let op de perfecte timing van de foor: midden de blok en de examens...). En dan durft er al wat passeren. Vooral omdat het contrast met de Barbie-en-Ken-koppels die normaalgezien het Antwerpse Zuid inpalmen, zo groot is.
Even schetsen: op de vele hippe terrasjes rondom het Museum zit zowat de hele beau monde van Bekend Vlaanderen. Een mens durft er bijna niet meer in zijn pantoffels om een dvd gaan, omdat je drie straten moet oversteken waar het slalommen is tussen de blitse (en vooral oversized) handtassen, keffers en uitgeschopte sandalen (met of zonder kurkzool). Op normale dagen (denk: bewolkt en voorspelde regen) is er geen gevaar op dergelijke taferelen maar in juni, met de foor en het mooiere weer, is het schering en inslag. Bon, de beau monde dus aan het pintelieren. En dan zijn ze daar: met trammen en bussen komen ze toe aan de Leien, een stroom in alle kleuren en maten: vrolijk en rond, dun en bleek, klein of groot, gesluierd of met lange baard, met drie of tien kinderwagens, met hondjes of kindjes, met marcellekes of mini-rokjes, met... de hele bazaar aan accessoires. En gaan! Gaan langs de straat, op de straat, in de (goot van de) straat, ... allemaal naar de foor. Allemaal belust op een ritje in de Deca-Deca-DecaDance (jawel, the one and only!), de G-Force, de Wild Mouse, de Splash, het reuzenrad of op de file voor het oliebollen/frieten/wafelkraam (ik moet trouwens nog om mijn portie 'vetzakkerij'). Net als ik moeten ze langs al de terrasjes. Maar niet net als ik slalommen ze behendig, nee, ze walsen over alles wat ze tegenkomen: bags worden vertrappeld, keffers versmoord en schoenen gaan verloren in de platwals van het plebs. En dat allemaal voor een pluchen beestje (eentje dat ze nog net niet hadden, want ik durf er mijn hoofd om verwedden dat thuis de hele collectie ligt uitgestald).
Het hele tafereel is entertainment op zich, temeer omdat ook de BV's zich graag laten verleiden tot een wandeling door het spiegelpaleis of een eendje vangen. Maar met de oversized handtas, keffers aan de leiband en torenhoog schoeisel geen evident karwei... Het leven van een BV kan toch hard zijn... Geef mij maar een paar oliebollen, met veel suiker!
M
